บ่วงแค้น บ่วงรัก - ตอนที่ 16 ผู้หญิงของเขา
ตอนแรกคณินเห็นศพของชมพูแพรยังคิดว่า นี่เป็นเรื่องโกหก อาจเป็นเพราะฤทธิ์ของยา พวกเขาร่วมมือกันโกหกเขา
แต่เวลายิ่งนาน เขาก็ยิ่งผิดหวัง ศพที่เย็นเฉียบในมืออุณหภูมิไม่ขึ้นเหมือนเดิม เธออยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างนิ่งสงบ นั่นคือคนตาย
คณินยืนตรง แต่ร่างยังคงโงนเงนไปมา ลมเย็นโอบล้อมร่างเขาไว้ ไม่มีรูไหนที่ไม่เข้าไป เขาหันหลังพุ่งไปชกมิสเตอร์แรงๆ หนึ่งหมัด!
ไม่มีใครดึงเขาไว้ได้!
คณินกดร่างของมิสเตอร์ไว้บนพื้น หมัดกระแทกกับแก้มของมิสเตอร์ แล้วกระชากคอเสื้อของอีกฝ่ายแรงๆ เขาเหมือนสัตว์ป่าที่ร้องครวญ “มิสเตอร์! ทำไมแกถึงพาเธอหนี กลับไม่ดูแลเธออย่างดี! ทำไมแกไม่ดูแลเธอให้ดี!
เขากระชากเสื้อตรงหน้าอกของมิสเตอร์ แล้วชกอีกหมัดแรงๆ!
คณินตะโกนอย่างโมโห “แกฆ่าเธอ!”
คณินรู้สึกเศร้า เจ็บปวดและโมโหอย่างมาก เขาเย่อหยิ่งมาโดยตลอด ต่อให้มิสเตอร์จะจากไป เขาก็รู้สึกว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนที่เขาลืมไม่ลง เขาไม่มีทางก้มหน้าไปตามหาเธอ แผ่นดินไม่ไร้เท่าใบพุทรา ผู้หญิงที่อยากเป็นภรรยาของคณินสามารถเข้าแถวไปถึงสนามบินได้ เขาไม่มีทางเสียดายชมพูแพรอยู่แล้ว!
แต่เวลานี้ เขาไม่ปล่อยมือ! รู้สึกเสียดาย!
จริงๆเขารู้ว่าตัวเองปล่อยตั้งแต่เนิ่นๆ แล้ว กลับไม่กล้าเผชิญ และวันนี้พอเผชิญแล้ว กลับกลายเป็นฉากที่โหดร้ายขนาดนี้ แทบจะทำให้เขาเป็นบ้า!
คณินอยากจะชกมิสเตอร์ให้ตายคาที่นี่จนใจจะขาด! ภายในใจรู้สึกเกลียดชังมาก! “จริงๆแกก็รู้ว่าเธอเคยผ่าตัด! ร่างกายไม่ได้ดีขนาดนั้น! เธอมีลูกไม่ได้อีก! ทำไมแกยังปล่อยให้เธอท้อง! ทำไมแกยังให้เธอมีลูก! แกนี่มันฆาตกร!”
คณินชกเขาอีกครั้ง จนกว่าเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ดึงเขาออกถึงจะหยุดเขาไว้ได้ ทั้งสองถูกลากตัวออกจากห้องเก็บศพ แล้วส่งไปที่ออฟฟิศ!
ใครก็ห้ามปรามไม่ได้ มิสเตอร์ไม่ให้แจ้งตำรวจ ทำได้เพียงปล่อยให้พวกเขาสองคนสู้กันไม่หยุด
คณินถูกหมอและเจ้าหน้าที่ที่มีร่างกำยำสี่ห้าคนจับไว้ แรงของเขาใหญ่มากจนทำให้คนตกใจ ขืนหนึ่งคนไม่ระวัง เขาอาจจะยกเก้าอี้มาฟาดมิสเตอร์ให้ตายเลยก็ได้!
มิสเตอร์ก็โมโหเดือดพล่าน “คณิน! ถ้าไม่ใช่แก! ถ้าไม่ใช่แกกับเธอหย่ากัน ถ้าไม่ใช่ชมพูนุชเอาเอ็มบริโอที่แช่ในฟอร์มาลินมากระตุ้นเธอ เธอจะซึมเศร้าจนอยากฆ่าตัวตายหรือไง? ไม่งั้นทำไมเธอถึงทนไม่ได้จนต้องจากเมืองจาซาไป! แกนี่แหละฆาตกร! ถ้าไม่ใช่แกตามใจชมพูนุช! ร่างกายของแพรไม่มีทางเสื่อมโทรมตั้งแต่ตอนนั้น!”
ทั้งร่างของคณินแผ่ซ่านด้วยอารมณ์ดุเดือดรุนแรง “แกอย่ามาโยนความผิดของตัวเองให้คนอื่น!”
มิสเตอร์ “ถุย” หนึ่งที แล้วยิ้มอย่างเย้ยหยัน “ฉันโยน? เหอะ! พวกแกเอาแต่หาเรื่องเธอทุกคน! มีสิทธิ์อะไรมาบอกว่าฉันโยน?
พวกแกเอาแต่คิดว่าเธอชอบแก เอาแต่คิดว่าเธอยอมถอยเพราะแก เลยอยากจะแม่งอะไรก็ได้ใช่ไหม! พ่อของเขาวางแผนให้พวกแกแต่งงาน! ไม่เพียงแต่ให้เธอเสียหุ้นส่วนของตระกูลชมพูลัดดาไป แล้วยังใช้เรื่องที่เธอรู้สึกผิดที่ไปแย่งแฟนของน้องสาวจนต้องทิ้งสิทธิ์ในการสืบทอดตระกูลหทัยภักดี และหุ้นส่วนทั้งหมด! ถึงตอนสุดท้าย เธอแท้งลูกแล้ว ชมพูนุชยังถือโอกาสตอนที่เธอกำลังอ่อนแอมากระตุ้นให้เธอเป็นบ้า! ฉันพาเธอไปทำไม? เพราะว่าเธอไม่มีที่พึ่งพิงแม้แต่คนเดียว! เธอขอร้องฉัน! ขอร้องฉันให้พาเธอไป! เธอไร้ที่พึ่งพา! เธอมีแค่ฉันที่พึ่งพาได้! มีแค่ฉันที่ดีกับเธอสุดจิตสุดใจ!”
มิสเตอร์พูดถึงตอนสุดท้าย ลูกผู้ชายคนหนึ่ง เสียงที่พูดยิ่งดังขึ้น เสียงร้องไห้ก็ยิ่งดังขึ้น! ใครที่ได้ยินก็สามารถสัมผัสได้ถึงความรักและความเกลียด ความเศร้าและความโกรธของเขา!
คณินไม่รู้ว่าเป็นอะไรไป ในหูเต็มไปด้วยเสียงวุ่นวาย เห็นแต่เพียงปากของมิสเตอร์ที่อ้าๆหุบๆ ไม่ได้ยินเสียงของอีกฝั่ง
YOU MAY ALSO LIKE
