บ่วงแค้น บ่วงรัก - ตอนที่ 11 ซึมเศร้าจนจมปลัก
พระอาทิตย์ตอนเที่ยงถูกปิดด้วยม่านกั้นแสง ชมพูแพรที่นอนไม่หลับบนเตียง จึงพลิกตัวไปมา
ประตูห้องผู้ป่วยถูกเปิดออก เธอลุกขึ้นนั่ง ก็ได้ชมพูนุชเดินเข้ามา
ชมพูนุชออกจากโรงพยาบาลแล้ว เธอสวมกระโปรงและรองเท้าส้นสูง แล้วกำลังกอดอกมองชมพูแพรอย่างโอหังอวดดี แล้วยิ้ม “หลังจากแท้งแล้วรู้สึกยังไงบ้างล่ะ?”
ชมพูแพรจดจำคำพูดของมิสเตอร์ไว้ ไม่ได้โมโห และไม่ได้ตอบกลับชมพูนุชใดๆ
ในมือของชมพูนุชถือขวดแก้วเล็กๆ ไว้ ด้านในเป็นของขวัญแบบใสที่ไม่รู้ว่าคืออะไร ของเหลวนั้นแช่ลูกบอลสีเหนือหนึ่งลูก เธอเขย่าขวดแก้ว “แกรู้ไหมว่านี่คืออะไร?”
ชมพูแพรขมวดคิ้วเป็นปม “อะไร?”
“แหม ก็เด็กที่หลุดออกจากท้องแกไง”
ชมพูแพรปั้นหน้าขาวซีดอย่างช้าๆ อารมณ์เริ่มไม่ค่อยคงที่ “แก! พูดอะไรนะ!”
“คิดรู้ไหมฉันเอามาได้ยังไง?” ชมพูนุชเขย่าขวดเล็กๆ นั่น “ฮ่าๆ มีเงินจะปลุกผีขึ้นมาโม่แป้งให้ก็ทำได้ เลยเอามาได้ไง ยังไงก็ไม่มีใครเอาเอ็มบริโอที่แท้งหรอก ฉันคิดว่าถ้าเอาไปเลี้ยงเป็นกุมารในไทย ก็คงจะท้าทายมาก ไม่แน่ของเล่นนี้อาจจะอาฆาตแค้นมากแค่ไหนก็ได้”
ชมพูแพรรู้สึกขนหัวลุก ต่อให้เธอไม่เชื่อเสียงผี การกราบไหว้แม่ก็เป็นเพียงการไว้อาลัยเท่านั้น แต่พอได้ยินคำพูดแบบนี้ของชมพูนุชก็ใกล้จะเป็นบ้าแล้ว! ในนั้นเป็นตั้งลูกของเธอแน่ะ!
“คืนให้ฉัน!” ชมพูแพรพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา ใจของเธอสั่นเทาไปด้วย เธอพยายามเตือนตัวเอง ต้องฟังคำพูดของมิสเตอร์ ต้องรู้สึกนิ่งสงบ จะกินอะไรก็ต้องคิด เพราะว่าตอนนี้เธอไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้ว!
แต่เธอเห็นขวดเล็กๆของในมือชมพูนุชแล้ว ทำไมน้ำตาถึงอดกลั้นไว้ไม่อยู่ หัวใจเหมือนถูกกระชากและถูกฉีกอย่างเจ็บปวด
“คืนให้แก? ไอ้มารหัวขนที่ตายไปแล้ว แกยังจะเอาอีกเหรอ แค่ของตายเท่านั้น” ชมพูนุชยิ้มอย่างบ้าบิ่น แล้วเขย่าขวดอย่างรุนแรง “ได้ยินว่าตอนเด็กในท้องแช่ในน้ำคร่ำ ฉันเลยใช้ฟอร์มาลินแช่เขาไว้ แกว่าน้าทำดีกับเขาไหม?”
ชมพูแพรเกลียดจนจะตาย เธอบีบอกซ้ายแล้วกำลังจะลงเตียงไปแย่ง แต่เธอตกลงกับมิสเตอร์แล้วว่าจะนอนบนเตียง อย่าโมโห อย่ากระตุ้นอารมณ์ เธอกัดฟันกรอด “แกด่าฉัน!”
“ฮ่าๆ รู้ว่าแกต้องพูดแบบนั้น ดังนั้นฉันเลยไปตรวจดีเอ็นเอให้เจ้ามารหัวขนนี้โดยเฉพาะ แกแอบไปมีลูกกับผู้ชายของฉัน!”
ชมพูนุชโยนผลตรวจดีเอ็นเอออกมาจากกระเป๋าไปให้ชมพูแพร “แกดูสิ”
ชมพูแพรเอาผลตรวจดีเอ็นเอมาดูข้อมูลที่เขียนเป็นบรรทัด มือสั่นเทา เธอรู้สึกว่าตนเองใกล้จะหายใจไม่ออกแล้ว “ชมพูนุช! แกคืนฉันมา! คืนฉัน!”
“ฮ่าๆ เห็นแกเป็นแบบนี้ ฉันน่ะซะใจจริงๆ มือที่สามอย่างแก สมควรแท้งลูก หมอบอกว่าวันข้างหน้าแกไม่มีสิทธิ์ท้องแล้วรู้ไหม? เฮ้อ เพราะว่าแกเป็นมือที่สาม เด็กในท้องของแกเลยต้องลงนรกแทนแก!”
ชมพูแพรที่กลั้นน้ำตาไม่อยู่กำลังจับจ้องขวดเล็กๆในมือของชมพูนุช ชมพูนุชเห็น จึงเขย่าขวดให้แรงกว่าเดิม “น้าจะเล่นให้เด็กน้อยดูว่าอะไรที่เรียกว่าไม่สงบสุข! ถ้าเขารู้สึกไม่สบาย ก็ต้องโทษแม่ของเขาที่ไม่ได้ปกป้องเขาไว้ดีๆ ตอนเขามีชีวิตอยู่ หลังจากตายไปเลยไม่สามารถให้เขาอยู่อย่างสุขสบาย!”
สุดท้ายชมพูแพรก็เป็นบ้า! เธอตลบผ้าห่มลงจากเตียง แล้วพุ่งไปหาชมพูนุช! ” แกคืนฉันมา!”
“ชมพูแพร! คุณทำอะไร!” มิสเตอร์ผลักประตูพุ่งเข้ามากอดชมพูแพรไว้! “คุณทำอะไร! ทำไมคุณถึงไม่เชื่อฟังผมขนาดนี้!”
ชมพูแพรจับเสื้อกาวน์สีขาวของมิสเตอร์ไว้ แล้วมองไปที่เขา พร้อมร้องไห้อย่างเศร้าระทม “มิสเตอร์! ฉันทนอยู่! แต่เธอไม่ยอมปล่อยฉันไป! ฉันขอร้องคุณล่ะ เอาขวดแก้วในมือของเธอมาให้ฉัน! ฉันขอร้องล่ะ!”
มิสเตอร์เพิ่งจะหันไปมองชมพูนุช ชมพูแพรก็ตะโกนจนแทบจะขาดใจ “ในนั้นเป็นลูกของฉัน!!”
ชมพูนุชเห็นนัยน์ตาที่เลือดเย็นของมิสเตอร์ จึงตกใจจนหวาดกลัว แล้วจับขวดกำลังจะจากไป กลับถูก มิสเตอร์กระชากจนเธอล้มลงบนพื้น
เขาไม่ได้พูดแม้แต่คำเดียว แล้วแย่งขวดเล็กๆในมือของ ชมพูนุชมาทันที จากนั้นยื่นให้ในมือของชมพูแพร แล้วตะคอกใส่ชมพูนุช “ไสหัวไป!”
ชมพูนุชคลานออกไปด้านนอกอย่างไม่พอใจ “ฉันจะไปคอมแพลนนายกับโรงพยาบาล!”
มิสเตอร์พูดอย่างดูหมิ่น “โรงพยาบาลนี้ ตระกูลเมธีประสิทธิ์เป็นคนเปิดเอง! มีปัญญาก็ไปคอมแพลนสิ!”
หลังจากชมพูนุชจากไป ชมพูแพรก็จับขวดเล็กๆนั้นไว้ ดวงตาไร้ชีวิตชีวา ซึมเศร้าจนจมปลัก