คุณหญิงเมธาวีถอนใจออกมา “แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังไม่สบายใจอยู่ดีนั่นแหละ ฉันต้องหาทางช่วยหนูทรายให้สมหวังให้ได้”

“คุณหญิงก็จะพลอยสมหวังไปด้วยใช่ไหมคะ” ป้านิดอดที่จะพูดขึ้นอย่างรู้ทันไม่ได้

“ก็ใช่น่ะสิ ฉันอยากได้หนูทรายมาเป็นลูกสะใภ้แม่นิดก็รู้นี่”

ป้านิดนั่งอมยิ้ม ก่อนจะถามออกมา “แล้วคุณหญิงจะทำยังไงล่ะคะ”

“นั่นสิ ฉันจะทำยังไงดี”

คุณหญิงเมธาวีนั่งคิดไปคิดมาอยู่พักใหญ่ก็ดีดนิ้วขึ้นมาเสียงดัง

“คิดออกแล้ว”

“คิดอะไรออกเหรอคะคุณหญิง” ป้านิดถามด้วยความตื่นเต้น

ใบหน้าของคุณหญิงเมธาวีเปื้อนยิ้ม ก่อนจะเล่าแผนการจับคู่ออกมา

“ฉันจะวางยาตาเมธ”

“ห๊ะ?!”

“ชูว์ ทำไมแม่นิดจะต้องทำเสียงดังด้วยล่ะ เดี๋ยวใครก็ผ่านมาได้ยินพอดี”

คุณหญิงเมธาวีเอ็ดตะโรคู่สนทนาอย่างไม่พอใจ ป้านิดรีบยกมือขึ้นปิดปากทันที

ป้านิดรีบลุกขึ้น และเดินออกไปนอกคฤหาสน์ทันที คุณหญิงเมธาวีมองตามไปด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่องเป็นที่สุด

“ยานอนหลับ จะทำให้แกปฏิเสธความต้องการของแม่ไม่ได้อีกแล้ว ตาเมธ…”

“ว่าไงนะครับ คุณแม่ให้ป้านิดไปซื้อยาแบบนั้นจากคุณลุงเหรอครับ”

ชายหนุ่มที่จอดรถที่หน้าคฤหาสน์แล้วอุทานเสียงดังกับโทรศัพท์ในมือ

“ผมว่าน่ามีการเข้าใจผิดกันมั้งครับ คุณแม่ไม่น่าจะมีความต้องการใช้ยาแบบนั้น…”

เขาพยายามคิดว่ามันเป็นการเข้าใจผิด แต่เสียงที่คุณลุงซึ่งเป็นพี่ชายของมารดายังคงยืนกรานหนักแน่น และแน่นอนว่าเขาจำเป็นต้องเชื่อ

“ครับ เดี๋ยวผมจะลองถามคุณแม่ดูว่าคุณแม่ให้ป้านิดไปซื้อยานั่นทำไม ขอบคุณคุณลุงมากนะครับที่โทรมาบอกผม สวัสดีครับ”

เขาวางสาย และก้าวลงจากรถ พลางจ้องมองเข้าไปภายในบ้านที่เปิดไฟสว่างไสว

“คุณแม่ซื้อยาแบบนั้นมาทำไมนะ”

เมธวัฒน์ก้าวเท้าเข้าไปภายในบ้าน และก็ได้เห็นมารดานั่งดูละครภาคค่ำอยู่ในห้องรับแขก โดยมีป้านิดกับทรายทองอยู่ข้างๆ ดั่งเช่นทุกวัน

เขาอยากจะไปถามมารดาให้รู้เรื่อง แต่เห็นท่านกำลังมีความสุขกับละครจึงเก็บเอาไว้ก่อน และกำลังจะเดินขึ้นห้องพัก แต่มารดาหันมาเห็นและเรียกเอาไว้

“กลับมาซะดึกเชียวนะตาเมธ”

เขาหยุดเดิน และจำต้องหมุนตัวเดินเข้าไปในห้องรับแขก

“นานๆ ผมกับแนนจะเจอกัน ก็เลยมีเรื่องคุยกันยาวน่ะครับ” เขาตอบเสียงราบเรียบ “ว่าแต่คุณแม่เถอะครับ ทำไมยังไม่ขึ้นนอนอีก นอนดึกไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ” เขาปรายตามองทรายทองอย่างตำหนิ