“เอ่อ…”

เขามองหล่อนอยู่พักใหญ่ก็ดึงตัวกลับไปที่เดิม ก่อนจะเปิดประตูออกไปทันที

ทรายทองหอบหายใจระรัว รู้สึกราวกับถูกจับเหวี่ยงออกไปนอกโลกไม่มีผิด การได้อยู่ใกล้ๆ กับเมธวัฒน์ทำให้หล่อนรู้สึกรู้สึกทั้งสุขทั้งทรมานในเวลาเดียวกัน

หญิงสาวเม้มปากแน่น พยายามควบคุมสติของตัวเองให้เป็นปกติที่สุด ก่อนจะก้าวลงไปยืนบนพื้น เมธวัฒน์เดินหายเข้าไปในบ้านเรียบร้อยแล้ว

หญิงสาวถอนใจออกมาอย่างโล่งอก และรีบก้าวเข้าไปภายในเช่นกัน

“หนูทราย…”

เสียงของคุณหญิงเมธาวีดังออกมาจากห้องรับแขกที่อยู่ติดกับทางขึ้นชั้นที่สอง หล่อนรีบเข้าไปคุกเข่าใกล้ๆ ร่างของเจ้านาย

“คุณหญิงมาถึงนานแล้วเหรอ”

“อืม” คุณหญิงเมธาวีพยักหน้ารับน้อยๆ “ว่าแต่หนูทรายเถอะ ถูกตาเมธรังแกอะไรบ้างหรือเปล่าล่ะ ถ้ามีบอกฉันมาได้เลยนะ ฉันจะไปจัดการให้”

ความรู้สึกยามที่ถูกปลายจมูกโด่งสวยชนกับแก้มนวลโดยบังเอิญระเบิดขึ้นในหัว แต่หญิงสาวก็รีบข่มความตื่นเต้นตกใจนั้นเอาไว้จนมิด

“เดี๋ยวนี้หนูทรายเริ่มพูดคำว่าแต่บ่อยขึ้นแล้วนะ”

คุณหญิงอมยิ้ม มองเด็กสาวที่หน้าซีดเผือดด้วยสายตาเอ็นดู

“ทรายขอโทษค่ะ ทรายจะไม่ขัดใจคุณหญิงอีกแล้วค่ะ”

คู่สนทนาสูงวัยกว่าระบายยิ้ม “งั้นไปอาบน้ำอาบท่าแล้วนอนเถอะ อีกสักครึ่งชั่วโมง ฉันจะให้ตาเมธเข้าไปดูอาการให้หนูนะ”

ประโยคสุดท้ายของคุณหญิงเมธาวีทำให้หล่อนสะดุ้งตกใจ

“ทราย… ทรายไม่เป็นอะไรจริงๆ ค่ะ”

“ไหนว่าจะไม่ขัดใจฉันไงล่ะ”

หล่อนรู้สึกหวาดกลัวการเผชิญหน้ากับเมธวัฒน์เหลือเกิน แต่กลับไม่อาจจะโต้แย้งได้

“ค่ะ… ค่ะคุณหญิง”

“ว่านอนสอนง่ายแบบนี้ไง ฉันถึงได้เอ็นดูหนูทรายแบบนี้ ไปเถอะ ไปพักผ่อนได้แล้ว”

หญิงสาวยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม ก่อนจะเดินจากไปด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น