เอาอีกคนแล้ว ป้านิดมองค้อนทำไมเนี่ย

“แล้วทำไมไม่ให้เจ้าของห้องทำเองล่ะครับ หรือว่าแม่นั่นขี้เกียจ”

“แม่นั่นน่ะใครเหรอคะ” ป้านิดแกล้งยั่วยวน

“ก็… ทรายทองยังไงล่ะครับ”

ป้านิดทนไม่ไหวหันมาเผชิญหน้ากับเมธวัฒน์ “หนูทรายจะมาทำความสะอาดได้ยังไงกันคะ ในเมื่อเธอไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว”

“ล้อเล่นใช่ไหมครับ”

ป้านิดทำหน้าย่นใส่ มองชายหนุ่มอย่างหมั่นไส้ “ทำไมป้าต้องล้อเล่นด้วยล่ะคะ ในเมื่อสิ่งที่ป้าพูดมันเป็นเรื่องจริง หนูทรายไปแล้ว”

เมธวัฒน์ยืนนิ่งพูดไม่ออก รู้สึกราวกับถูกกระชากหัวใจจนขาดออกจากขั้ว

“ทรายทองไปแล้ว…”

“ใช่ค่ะ คุณเมธคงจะดีใจมากใช่ไหมคะ ที่จะได้ไม่ต้องรำคาญตากับหนูทราย”ป้านิดพูดจบก็สะบัดหน้าเดินออกไปจากห้องทันที

เมธวัฒน์ล้มทั้งยืน โชคดีที่คว้าผนังห้องเอาไว้ได้ทัน เขาพยายามคิดทบทวน

“เธอไม่กล้าไปจากฉันหรอกทรายทอง” ความทระนงยังคงมีอยู่

“ผู้หญิงอย่างเธอไม่มีทางกล้าทิ้งผู้ชายที่เธอรักจนหัวปักหัวปำไปได้หรอก ทรายทอง…”

แม้จะพยายามหลอกตัวเองแบบนั้น แต่กลับไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาเลย

เมธวัฒน์ประคองตัวเองไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้า ความว่างเปล่าในนั้นทำให้เขาล้มลงไปกับพื้นจริงๆ

ทรายทองไปแล้ว… หล่อนไปจากเขาแล้วจริงๆ

เขาไม่ควรจะรู้สึกเจ็บ ควรจะดีใจอย่างที่ป้านิดพูดสิ แต่ทำไม… หัวใจถึงได้ชาหนึบแบบนี้

“ทรายทอง… เธอหนีฉันไปทำไม…”

ชายหนุ่มกัดฟันลุกขึ้น และเดินออกไปจากห้องนอนที่เคยเป็นของทรายทองด้วยความเจ็บปวดที่สะกดกลั้นเอาไว้ไม่ได้อีกแล้ว

“เป็นยังไงบ้างแม่นิด ตาเมธรู้หรือยังว่าหนูทรายกลับบ้านไปแล้ว”

คุณหญิงเมธาวีรีบเอ่ยถาม เมื่อเห็นป้านิดเดินหน้าตูมเข้ามาในห้องรับแขก

“ทราบแล้วล่ะค่ะ”

“ผมกับแนนไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยครับ” เขาพูดอย่างอ่อนอกอ่อนใจ “คนที่เป็นอะไรกับผมคือทรายทองต่างหาก”

“แม่ไม่บอกหรอก แกไปอาบน้ำอาบท่าเถอะ”

“คุณแม่ครับ ได้โปรดเถอะ ผมจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีทรายทองน่ะ เธอเป็นเมียของผมน่ะครับ”

“ก็แค่เมียคืนเดียว แกจะไปอาลัยอาวรณ์ทำไม สาวสวยๆ วิ่งเข้าใส่แกกันตรึมเลยไม่ใช่เหรอ” คุณหญิงเมธาวีประชดประชัน

เมธวัฒน์คุกเข่าลงข้างๆ ร่างของมารดา พลางมองอย่างวิงวอน

“ถ้าคุณแม่ไม่เห็นแก่ผม คุณแม่ก็เห็นแก่ทรายทองเถอะนะครับ”

“ก็เพราะแม่เห็นแก่หนูทรายยังไงล่ะ ถึงปล่อยให้ไปน่ะ”

“แต่ทรายทองอาจจะท้องก็ได้นะครับ” ชายหนุ่มโผลงออกมาเสียงดัง “ผมไม่ได้ป้องกันเลยสักครั้ง ตอนที่นอนกับทรายทอง”

คุณหญิงเมธาวียกมือขึ้นทาบอกอย่างตกใจ “ตาเมธ แกเป็นหมอนะ ทำไมแกสะเพร่าแบบนี้”

“ผมหน้ามืดน่ะครับ”

“ไอ้ลูกบ้ากาม”

คนเป็นแม่ถอนใจยาวๆ ก่อนจะมองหน้าบุตรชาย และเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ที่แกจะไปตามหนูทรายครั้งนี้ก็คงจะพากลับมาด่ามาว่าอีกสินะ”

“ไม่ใช่นะครับ ผม… ผมรักเธอ”

“หื้อ?”

คุณหญิงเมธาวีแทบไม่เชื่อกับสิ่งที่สองหูได้ยิน

“แกว่าอะไรนะตาเมธ”

“ผมรักทรายทองครับ”

“แกไม่ได้โกหกแม่ใช่ไหม” จากที่เคยหน้าเครียดตอนนี้เกลื่อนไปด้วยรอยยิ้ม

“ผมจะโกหกคุณแม่ทำไมล่ะครับ ผมรักทรายทองจริงๆ รักมาตั้งนานแล้ว”

“รัก… แต่ด่าว่าทุกวันเนี้ยนะ”

“ก็ผม… ผมกลัวทรายทองจะรู้ว่าผมคิดยังไงกับเธอน่ะสิครับ”

ในที่สุดคุณหญิงเมธาวีก็หัวเราะออกมา น้ำตาแห่งความยินดีไหลซึม

“สัญญากับแม่นะว่าจะดูแลหนูทรายให้ดีที่สุด รักหนูทรายให้เหมือนกับที่รักแม่”

“ผมสัญญาครับ”

เมธวัฒน์ตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น หัวใจของเขากำลังติดปีกลอยไปหาทรายทองแล้ว