“มองหาหนูทรายน่ะ”

ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก

“คงยังลุกไม่ขึ้นมั้งครับ”

“ตาเมธ!”

“อ้าว ผมพูดผิดตรงไหนกันล่ะครับ”

ชายหนุ่มเอนกายพิงกับพนักโซฟา พร้อมกับคลี่หนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน

“แก… แกทำอะไรหนูทราย”

คนถูกถามอมยิ้ม ละสายตาจากหนังสือพิมพ์มามองหน้ามารดา

“แล้วคุณแม่ว่าผู้ชายที่ถูกยาปลุกเซ็กซ์เข้าไป จะทำอะไรกับผู้หญิงที่เดินไปอ่อยถึงห้องล่ะครับ”

“ตาเมธ…”

คุณหญิงเมธาวีครางเสียงอ่อย และก็อดเวทนาทรายทองไม่ได้

“แก… แกคงไม่ได้ทำอะไรรุนแรงใช่ไหมตาเมธ”

“รุนแรงของคุณแม่มันระดับไหนล่ะครับ”

“แกนี่ยังจะมีหน้ามาถามแม่อีก แกไม่ได้ข่มขืนหนูทรายใช่ไหม”

“ทำไมจะต้องข่มขืนล่ะครับ ในเมื่อแม่นั่นอยากเป็นเมียผมจนตัวสั่น”

คุณหญิงเมธาวีถอนใจอย่างเคร่งเครียด “หนูทรายไม่รู้เรื่องหรอก เป็นความคิดของแม่เอง”

“อ้าว คุณแม่ไม่ดีใจหรือครับที่ผมทำให้ทรายทองเป็นสะใภ้ของแม่จริงๆ น่ะ”

คุณหญิงเมธาวีถอนใจยาวเหยียด

“ไอ้ดีใจมันก็ดีใจอยู่หรอก แต่แม่สงสารหนูทรายน่ะ ไม่รู้ป่านนี้เป็นยังไงบ้าง”

คนตัวโตนั่งอมยิ้ม

“คงจะหลับอยู่มั้งครับ ผมเพิ่งยอมให้กลับห้องไปตอนตีสี่เอง”

“โธ่ คุณเมธ… ทำไมเซ็กซ์จัดนักคะ” ป้านิดอดรนทนไม่ไหวสงสารทรายทองจับหัวใจ

“ผมก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่ครับป้านิด แม่นั่นอยากลองดีเอง”

ชายหนุ่มพับหนังสือพิมพ์ และโยนลงไปวางที่เดิม ดวงตาคมกริบตวัดมองขึ้นไปบนบันได ราวกับจะมองให้เห็นใครบางคน

“ผมไปทำงานก่อนนะครับ” เขาลุกขึ้นยืน “อ้อ แล้วเที่ยงนี้ผมคงไม่ได้ออกไปไหน อย่าลืมให้คนดีของคุณแม่ไปส่งข้าวให้ผมด้วย”

“หนูทรายจะไปไหวได้ยังไงกันล่ะ”

“ผมไม่ได้ทำร้ายร่างกายอะไรนี่ครับ ก็แค่ทำให้อ่อนเพลียไปบ้าง ไม่น่าจะมีปัญหานะครับ”

ชายหนุ่มพูดจบก็เดินผิวปากออกไปจากห้องรับแขกอย่างอารมณ์ดีเช่นเดิม

ป้านิดมองตามไปจนลับตา ก่อนจะรีบหันมาพูดกับคุณหญิงเมธาวี

“แล้วแบบนี้คุณเมธจะรับผิดชอบหนูทรายไหมคะคุณหญิง”

คุณหญิงเมธาวีถอนใจแรงๆ “ฉันก็เดาใจตาเมธไม่ออกเหมือนกัน นี่ฉันยังแปลกใจอยู่เลยว่าตาเมธรู้ได้ยังไงว่าแม่นิดไปซื้อยาปลุกเซ็กซ์มา…”

“สงสัยพี่ชายของคุณหญิงจะบอกคุณเมธมั้งคะ”

“นั่นสิ ต้องใช่แน่ๆ”

หญิงสูงวัยที่วัยใกล้เคียงกันนั่งถอนใจกันเสียงดังลั่น และก็ไม่มีใครกล้าที่จะขึ้นไปรบกวนทรายทอง