“หนูทรายไม่ต้องกังวลหรอก ป้าจะส่งคุณหญิงขึ้นนอนเอง หนูทรายไปพักผ่อนเถอะ” ป้านิดรีบตอบเพื่อให้หญิงสาวคลายความเป็นกังวล

“ทรายขอบคุณป้านิดมากนะคะ”

หญิงสาวยกมือขึ้นไหว้ด้วยความอ่อนช้อย คุณหญิงเมธาวีมองอย่างเห็นดูเป็นที่สุด

เพราะอย่างนี้ไง หล่อนถึงอยากได้ทรายทองมาเป็นสะใภ้ ผู้หญิงที่งามทั้งภายนอกภายในหาได้ยากในสมัยนี้เป็นที่สุด

“งั้นทรายขอตัวก่อนนะคะ”

หญิงสาวลุกขึ้นกำลังจะเดินออกไป แต่เสียงตกใจของคุณหญิงเมธาวีทำให้เท้าของหล่อนชะงักเสียก่อน หล่อนรีบหมุนตัวกลับมาพร้อมกับถามด้วยความเป็นห่วง

“คุณหญิงเป็นอะไรไปคะ”

“ฉันพึ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้บอกตาเมธเลยเรื่องพรุ่งนี้ที่จะไปพักผ่อนหัวหินน่ะ” คุณหญิงเมธาวียังคงมีสีหน้าเป็นกังวล “ฉันจะรบกวนหนูทรายให้ไปบอกตาเมธให้หน่อยจะได้ไหม”

“เอ่อ…”

การเผชิญหน้ากับเมธวัฒน์คือสิ่งเดียวในโลกที่หล่อนหวาดกลัว

“หนูทรายคงลำบากใจน่ะค่ะคุณหญิง งั้นเดี๋ยวดิฉันไปเรียนคุณเมธแทนนะคะ”

ป้านิดรีบผสมโรงด้วยการแสดงละคร

“แต่แข้งขาก็ไม่ค่อยจะดี เดินมากๆ ก็ร้าวไปถึงกระดูก”

“งั้นก็ได้แม่นิด หนูทรายคงไม่สะดวกหรอก”

คนที่ยืนนิ่งหน้าตาซีดเผือดอยู่จำต้องรีบเอ่ยปากเพื่อไม่ให้คนอื่นต้องลำบาก

“ทราย… ทรายไปบอกให้ได้ค่ะคุณหญิง”

“จริงเหรอ หนูทราย”

คุณหญิงเมธาวีแทบจะเก็บอาการตื่นเต้นดีใจเอาไว้ไม่อยู่

“จริงค่ะ เดี๋ยวทรายแวะบอกคุณเมธก่อนเข้านอนให้ค่ะ”

คุณหญิงเมธาวีหันไปสบตากับป้านิดอย่างรู้กัน จากนั้นก็หันมาทรายทอง

“งั้นฉันรบกวนหนูทรายแล้วล่ะนะ”

“เอ่อ ไม่รบกวนหรอกค่ะ ทราย… ทรายยินดีทำเพื่อคุณหญิงค่ะ”

คุณหญิงเมธาวียิ้มไม่หุบ เมื่อกำลังจะได้ครอบครองความหวังที่รอคอยมานาน

“ขอบใจมากนะหนูทราย ฉันขอให้หนูทรายเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลกนะ”

หล่อนไม่เข้าใจคำอวยพรของคุณหญิงเมธาวีมากนัก แต่ก็ไม่มีเวลาให้หยุดคิด หล่อนยกมือขึ้นไหว้ผู้เป็นนายอย่างอ่อนน้อม

คุณหญิงอุทานเสียงแผ่ว ก่อนจะยกมือขึ้นกุมศีรษะทำท่าราวกับจะเป็นลม

“คุณหญิงเป็นอะไรไปคะ”

ป้านิดรีบกุลีกุจอขึ้นมาประคองด้วยความเป็นห่วงเจ้านาย

“ก็ฉันสั่งให้แม่นิดซื้อยานอนหลับมาให้ตาเมธกิน แล้วทำไมแม่นิดถึงไปซื้อยาเลิฟมาล่ะ”

ป้านิดเบิกตากว้างตกใจ ก่อนจะรีบละล่ำละลักแก้ตัวออกมา

“ก็คุณหญิงบอกดิฉันว่าให้ไปซื้อยาที่ทำให้คุณเมธนอนเตียงเดียวกับหนูทราย ดิฉันก็นึกว่า…”

“ฉันหมายถึงยานอนหลับ แม่นิด”

คุณหญิงถอนใจยาวเหยียด ไม่คิดว่าป้านิดจะเข้าใจผิดไปมากขนาดนี้

“แล้ว… แล้วเราจะทำยังไงคะ ป่านนี้คุณเมธคง…”

“เราจะทำอะไรได้ล่ะแม่นิด ในเมื่อเรื่องมันเลยเถิดมาขนาดนี้แล้ว และถ้าฉันคาดการณ์ไม่ผิด ตอนนี้ตาเมธคงจะดื่มนมแก้วนั้นเข้าไปหมดแล้วล่ะ”

คุณหญิงเมธาวีลุกขึ้นยืน สีหน้าเต็มไปด้วยความเป็นกังวลใจ

“ดิฉันขอโทษค่ะ ดิฉันผิดเอง”

“เลิกโทษตัวเองเถอะ แม่นิด ตอนนี้สิ่งที่น่าเป็นห่วงก็คือหนูทราย…”

“ตายแล้ว จริงสิคะ ตอนนี้หนูทรายคงขึ้นไปหาคุณเมธบนห้องแล้ว”

ป้านิดอุทานตกใจ

“หรือว่าเราจะเข้าไปลากหนูทรายออกมาดีคะ”

“จะไปทำแบบนั้นได้ยังไงกันล่ะแม่นิด ลูกชายฉันก็คลั่งพอดีน่ะสิ”

“แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะคะ”

คุณหญิงเมธาวีทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาอีกครั้ง สีหน้ายังคงเคร่งเครียด

“คงต้องปล่อยเลยตามเลยนั่นแหละ”

“แล้วแบบนี้หนูทรายจะไม่…”

“มันเป็นเรื่องที่ห้ามไม่ได้แล้ว ในเมื่อแม่นิดเลือกที่จะซื้อยาเลิฟมาแทนยานอนหลับ”

ป้านิดหน้าม่อยลงอย่างเห็นได้ชัด และรู้สึกสำนึกผิดเหลือเกิน

“ดิฉันใส่ไปเยอะด้วย”

“ว่าไงนะ”

“คือ… ดิฉันใส่ยาเยอะกว่าที่พี่ชายของคุณหญิงบอกอีกค่ะ”

“ป้านิด…”

“ดิฉันขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ”

ป้านิดยกมือไหว้ แต่คุณหญิงเมธาวีเครียดเกินกว่าจะทันได้สนใจอีกแล้วตอนนี้สิ่งเดียวที่หล่อนหวังเอาไว้ก็คืออย่าให้เมธวัฒน์ทำร้ายทรายทองหนักมือนักก็พอ