อับจนหนทางหมกตัวอยู่ในห้องน้ำอยู่นานเกือบครึ่งชั่วโมง หวังเอาไว้ลึกๆ ว่าเดนนิสอาจจะทนรอหล่อนไม่ไหวและกลับไปก่อน แต่เท้าบางก็ต้องชะงักเมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้วยังเห็นคนตัวโตนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารเช่นเดิม แถมพ่อเจ้าประคุณยังโปรยยิ้มมหาเสน่ห์มาใส่หน้าหล่อนซ้ำแล้วซ้ำอีก

เขาจะปั่นหัวหล่อนไปถึงไหนกันนะ ทำไมต้องทำให้หล่อนรู้สึกต้องมนต์แบบนี้ด้วย แค่ที่หล่อนต้องการเขาใจจะขาดนี้ยังไม่พอใจอีกหรือไง?

“ไม่สบายหรือครับ เห็นหายไปนาน…”

“เอ่อ… ค่ะปวดหัวนิดหน่อย คืนนี้คง…” ตั้งใจจะเล่นบทคนป่วย แต่ก็ถูกคนตัวโตดักทางได้ซะงั้น

“ไม่ต้องห่วงครับ คืนนี้ผมจะดูแลคุณทั้งคืน และรับรองเลยว่าพอตื่นเช้ามาคุณหายป่วยเป็นปลิดทิ้งอย่างแน่นอน”

เขาต้องการอะไรจากหล่อน ทำไมนาริกาจะไม่รู้ ก็สายตาสีฟ้าจัดของเขาบอกอย่างชัดเจนว่าอยากเขมือบหล่อนใจจะขาด ซึ่งมันก็เหมือนกับหล่อนนั่นแหละที่อยากกินเขาใจจะขาดเช่นกัน

แต่… ทำไม่ได้หรอก ทุกอย่างมันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก

แผนการร้ายกำลังรอให้เดนนิส โอซิลเดินเข้าสู่กับดัก และหล่อนก็คือเหยื่อสาวคนนั้น

“ริก้า… เอ่อ แองจี้อยากกลับห้องพักจริงๆ ไม่อยาก… เอ่อ มีสัมพันธ์กับคุณคืนนี้ ไว้พรุ่งนี้นะคะ”

นาริกาฝืนพูดออกไปจนจบประโยค กำลังจะเดินหนี แต่ก็ถูกเดนนิสที่ไม่รู้ว่าลุกขึ้นยืนตั้งแต่เมื่อไหร่คว้าข้อมือเอาไว้เสียก่อน เขาดึงร่างของหล่อนเพียงแค่เบาๆ เท่านั้น ร่างสาวก็ลอยละลิ่วเข้ามาในอ้อมแขนแข็งแกร่งดุจปลอกเหล็กอย่างง่ายดาย

“แต่ผมอยากได้คุณคืนนี้…” ลมหายใจของเขาช่างหอมหวานเหลือเกิน ทำให้หล่อนเคลิบเคลิ้มหลงใหล

“เดี๋ยวนี้… อยากจนทนไม่ไหวแล้วล่ะแองจี้”

“แต่ว่า… คือว่า…”

เดนนิสหัวเราะเบาๆ มองกิริยาอ้ำๆ อึ้งๆ ของสาวน้อยเนื้อตัวนุ่มนิ่มในอ้อมแขนด้วยความขบขันแกมรำคาญ นี่เจ้าหล่อนจะเล่นบทบาทสาวน้อยไร้เดียงสาไปจนถึงไหนกันนะ หรือจะเล่นจนว่าจะสิ้นสุดเกมสวาทบนเตียงในคืนนี้ แต่จะยังไงก็ช่างมันประไร ในเมื่อเขาไม่เคยคาดหวังความบริสุทธิ์ผุดผาดจากผู้หญิงคนนี้อยู่แล้ว ดีเสียอีกทุกอย่างจะได้จบลงง่ายขึ้น

พรหมจารีจากผู้หญิง… ไม่ใช่สิ่งที่เขาปรารถนาอยู่แล้ว…

สิ่งล้ำค่าแบบนั้นจะต้องถูกตอบแทนด้วยทะเบียนสมรส ซึ่งเขาไม่มีทางมอบมันให้กับสาวคนไหนได้ ในเมื่อสมองอันแสนฉลาดของเขายังคงรักอิสระมากมายเพียงนี้

“ไม่มีแต่นางฟ้าคนสวย… คืนนี้ให้ผมได้รับเกียรติปรนนิบัติคุณด้วยเถอะ…”

“มะ… ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ คือว่าฉัน…”

“คุณทำไม…?”

เขาจ้องเขม็งด้วยความรำคาญ มือใหญ่กดร่างอรชรให้แนบกับความแข็งแกร่งของตัวเองอย่างจงใจให้หล่อนรู้ว่าเขาทนรอได้อีกไม่นานนักหรอกนะ

“ฉัน…จองโรงแรมเอาไว้แล้ว”

เห็นได้ชัดว่าดวงตาสีฟ้าจัดของเดนนิสเบิกกว้างคล้ายกับคาดไม่ถึง ก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมาเบาๆ แต่หัวเราะอารมณ์ใดนั่นหล่อนไม่อาจจะคาดเดาได้เลย เพราะริมฝีปากของเขายิ้มกริ่ม แต่สายตาสีฟ้านั่นกลับไม่ได้ยิ้มด้วยสักนิด มันเหมือนกับมีกองไฟข้างในต่างหาก

“ใจร้อนกว่าผมอีกน่ะเนี่ย ก็ดี… เราจะได้สนุกกันอย่างเต็มที่ แล้วที่ไหนล่ะ โรงแรมที่นี่หรือ…?”

“มะ… ไม่ใช่ค่ะ ฉันจองเอาไว้อีกที่หนึ่งแต่รับรองว่าไม่ไกลนัก…”

“ทำไมต้องลำบากด้วยล่ะ มีอะไรหรือเปล่า”

เป็นเรื่องปกติที่คนฉลาดอย่างเดนนิสจะต้องเอะใจขึ้นมา แต่กระนั้นความฉลาดของชายหนุ่มก็ถูกตัณหาราคะบดบังเอาไว้ซะเกือบครึ่งเลยทีเดียว

“ไม่มีค่ะ แค่ฉัน… เห็นว่าเพ้นเฮ้าส์ของคุณอยู่ไกล แล้วก็ที่โรงแรมนี้มีคนของ… เอ่อ พี่ชาย… ของฉันอยู่เต็มไปหมด มันไม่สะดวกนัก…”

นาริกาสะดุดกับคำว่าพี่ชายอยู่นานทีเดียวว่าจะพูดได้จบประโยค แต่เดนนิสไม่ได้สนใจมันเลย เขากำลังรู้สึกว่าผู้หญิงตรงหน้าร้อนกว่าที่เขาคิดเอาไว้เยอะทีเดียว

“รอบคอบดีนี่” เขาชมหรือประชดกันนะ นาริกาพยายามคบคิดแต่ก็คิดไม่ออก

“เราจะได้… เอ่อ หมายถึงสนุกกันให้สุดเหวี่ยงยังไงล่ะคะ สนุกกันแบบที่คุณต้องการ…” พูดไปก็หน้าแดงไป แต่ก็สามารถพูดจนจบประโยคได้

เดนนิสหรี่ตามองสาวน้อยในอ้อมแขน ก่อนจะหัวเราะออกมา “ใช่… ผมจะทำให้คุณสนุกจนลืมไปเลยล่ะว่าคุณเคยถูกใครเอามาแล้วบ้าง…”

‘เอา’ เหรอ?

นี่เขาพูดจาหยาบคายแบบนี้กับหล่อนออกมาได้ยังไง นาริกาหน้าแดงจนแทบไหม้ ท่าทางเนียมอายยิ่งกว่าเด็กสาววัยสิบสองซะอีก แต่เดนนิสกลับคิดว่าเจ้าหล่อนแสดงละครเก่งซะงั้น

“และแน่นอนว่าคุณจะร้องให้ผมเอาคุณทั้งคืน…”

คนตัวโตแสดงความมั่นใจออกมาเต็มเปี่ยม ขณะคลายอ้อมกอดมาเป็นการโอบเอวคอดแบบหลวมๆ แทน จากนั้นก็รั้งร่างอรชรที่กลมกลึงไปซะทุกสัดส่วนให้เดินตามไปที่รถ

ภาวนาให้รถไม่ติดด้วยเถอะ… เพราะไม่อย่างนั้นเขาอาจจะฟาดแม่นางฟ้าคนงามนี้ในรถก็เป็นได้

เดนนิสสวดภาวนาไปตลอดทางที่เดินตรงไปยังรถสปอร์ตที่ตอนนี้พนักงานนำมาจอดรอไว้ด้านหน้าโรงแรม เขาดันร่างอรชรให้เข้าไปนั่งในรถด้วยความรีบร้อน จากนั้นก็แทบจะกระโดดเข้ามานั่งประจำที่ รถคันงามแล่นด้วยความเร็วสูง มุ่งหน้าสู่โรงแรมอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้