“ยังไม่เลิกหึงพเยียกับเจ้านายอีกหรือคะ มาร์คอส…”

“ใครว่าผมหึง ผมไม่ได้หึงสักหน่อย”

คนตัวโตยังพูดเสียงแง่งอนเช่นเดิม หญิงสาวหัวเราะเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าลงไปหา ใช้ปากนุ่มแตะที่หน้าผากของเขาแผ่วเบา

“พเยียบอกแล้วไงว่าไม่เคยรักเจ้านาย… พเยียแค่หลงในความหล่อสมบูรณ์เท่านั้นเอง”

“ใครว่าผมสนใจกันล่ะ…”

“ถ้าพูดแบบนี้อีก พเยียกลับเมืองไทยจริงๆ นะคะ…” หญิงสาวขู่เสร็จก็แกล้งทำเป็นจะเดินหนี มาร์คอสที่กำลังแง่งอนอยู่แทบจะคว้าเอาไว้ไม่ทัน

“ไม่นะพเยีย… นี่คุณจะแกล้งผมไปถึงไหน คุณก็รู้ว่าผมรักคุณมาก… และก็เกลียดไอ้หมอนั่น… เอ่อ เจ้านายเก่าของคุณมากเช่นกัน…”

พเยียยิ้มหวาน ขยับกายขึ้นมานั่งบนตักแกร่งของสามี สองมือบางยกขึ้นลูบใบหน้าหล่อสะอาดของมาร์คอสอย่างรักใคร่สุดหัวใจ

“อย่าเกลียดเจ้านายเลยค่ะ พเยียอยากให้เรื่องทุกอย่างจบลงด้วยดี…”

“ก็จะไม่ให้ผมเกลียดมันได้ยังไง ก็อย่างน้อยๆ ในอดีตมันก็เลยแย่งสายตาของคุณที่ควรจะมองผมคนเดียวไป…”

“มาร์คอสคะ… สายตาของพเยียมีไว้มองคุณคนเดียวเท่านั้นค่ะ ก็ตั้งแต่ได้พบคุณ… พเยียก็ไม่เคยมองใครอีกเลย แม้แต่เจ้านาย…”

หญิงสาวยืนยันเป็นคำพูดอย่างหนักแน่น ก่อนจะยืนยันอีกครั้งด้วยจูบหวานๆ ของตนเอง มาร์คอสครางออกมาด้วยความพึงพอใจกับจุมพิตหวานฉ่ำของภรรยา เขาพยายามจะยื้อเอาไว้ให้นานที่สุดเพราะหิวมาตลอดทั้งวัน แต่ภรรยาสาวก็ไม่ยอมให้ความร่วมมือเสียนี่

“แค่นี้ก่อนค่ะ ไว้คืนนี้เราค่อยเริ่มต้นกันใหม่…”

“ผมจะคลั่งแล้ว… อีกนิดไม่ได้เหรอพเยีย…”

ชายหนุ่มเค้นเสียงขัดใจ แต่หญิงสาวไม่ยอมเปลี่ยนใจง่ายๆ เพราะสิ่งที่หล่อนต้องทำในตอนนี้ก็คือทำยังไงก็ได้ให้นาริกากับเดนนิสคืนดีกัน เพราะหล่อนมั่นใจว่าเดนนิสก็น่าจะรักนาริกาเช่นกัน แต่คงแค่ปากแข็งตามสไตล์ผู้ชายอวดดีเท่านั้นเอง

“พเยียคงไม่มีวันมีความสุขได้ ถ้ายังเห็นริก้าร้องไห้อยู่แบบนั้น”

“ร้อยเปอร์เซ็นต์… แต่ว่าผมไม่เต็มใจช่วยเจ้าเดนนิสมันนี่…” มาร์คอสแกล้งภรรยาเล่น

พเยียได้ยินก็รีบออดอ้อนสามีทันที “มาร์คอสคะอย่าเจ้าคิดเจ้าแค้นแบบนี้สิคะ อย่าลืมสิว่าเจ้านายก็เป็นคนช่วยให้เราสองคนคืนดีกันนะ…”

“ผมล้อเล่นน่า… ถึงผมจะเกลียดขี้หน้าหมอนั่น แต่ผมก็อยากทำให้ริก้ามีความสุข…”

“งั้นคุณต้องช่วยพวกเขาทั้งสองคนนะคะ ทำอะไรก็ได้ให้เขาทั้งสองคนกลับมาคืนดีกัน… นะคะมาร์คอส…” เห็นภรรยาสาวอ้อนวอนมาร์คอสก็ยิ่งอยากแกล้ง ชายหนุ่มผุดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก

“ถ้าผมช่วย… แล้วผมจะได้อะไรตอบแทนบ้างหนอ…” มาร์คอสแกล้งพูดลอยๆ พเยียได้ยินก็รีบตอบออกไปทันที พร้อมๆ กับการจูบปากสามีหนักๆ อีกครั้งอย่างเอาใจ

“พเยียก็จะให้คุณกินพเยียก่อนอาหารค่ำยังไงล่ะคะ…”

สาวน้อยพูดไปก็แก้มแดงก่ำ แต่ก็ไม่มีสิ่งใดที่จะล่อตาล่อใจพ่อคนตัวโตได้เท่ากับเนื้อขาวๆ อวบๆ ของตัวหล่อนเองอีกแล้ว

“พูดแล้วห้ามเบี้ยวนะ…”

“สัญญาค่ะ ไม่เบี้ยว…” หญิงสาวยกมือขึ้นเป็นเชิงสัญญา

มาร์คอสยิ้มกว้าง “งั้นผมตกลง…”

“แล้วคุณจะทำยังไงคะมาร์คอส… คิดเอาไว้หรือไง” ร้องถามขึ้นเมื่อพ่อสามีตัวโตช้อนร่างของหล่อนขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนแล้วก้าวยาวๆ ตรงมายังเตียงนอนด้วยความรีบเร่ง จากนั้นก็วางและขึ้นมาทาบทับทันทีโดยไม่คิดจะเว้นช่องว่างให้หล่อนได้หายใจหายคอแม้แต่น้อย

“คิดเอาไว้แล้ว… แต่จะไม่บอก…” ปากตอบ แต่มือทำหน้าที่ปลดเปลื้องอาภรณ์ทั้งของตัวเองและภรรยาสาวพัลวัน

“บอกหน่อยไม่ได้หรือคะ พเยียอยากรู้…”

“งั้นหลังจากผมกินคุณครบสามครั้ง… แล้วผมจะบอก…”

“โอ้… ไม่เอาค่ะ บอกเลยนะคะ รอถึงตอนนั้นพเยียก็ไม่มีกระจิตกระใจฟังอะไรแล้วล่ะ มาร์คอสบอกหน่อย อุ๊ย…”

หล่อนยังอ้อนวอนสามีไม่จบประโยคเลย พ่อเจ้าประคุณก็เล่นฝังหน้าลงมาบนเต้างามอวบสล้างของหล่อนหนักๆ ซะก่อน ซุกไซ้ซอกซอนราวกับหิวกระหายมาเนิ่นนาน ทั้งๆ ที่เขากับหล่อนก็พึ่งจะจบยกสุดท้ายไปเมื่อตอนเช้ามืดที่ผ่านมานี่เอง

“บอกก่อนพเยียก่อนค่ะ… มาร์คอส โอ้ว…”

และนั่นก็คือคำพูดสุดท้าย ก่อนที่หล่อนจะไม่สามารถพูดออกมาเป็นคำได้อีก นอกจากส่งเสียงครวญครางด้วยความเสียดเสียวออกมาตลอดเวลา ก็พ่อเจ้าประคุณเล่นโจมตีกายสาวด้วยลีลาพลิ้วไหว ทั้งปาก ทั้งลิ้น หรือแม้แต่มือใหญ่ที่ระดมบีบเคล้น เคล้าคลึงไปทั่วทั้งกายสาว และหล่อนก็ต้องร้องครางด้วยความซาบซ่านจนเสียงแหบแห้งนั่นแหละ กว่าพ่อสามีจอมตะกละจะอิ่มแปล้และยอมรามือ