นาริกาฝืนยิ้มร่าเริง แต่กระนั้นความขมขื่นก็ยังคงโอบล้อมรอบกายสาวไม่เปลี่ยนแปลง “ขอบคุณคุณพเยียมากค่ะ ขอบคุณที่หวังดีกับริก้า…”

“เราเป็นผู้หญิงด้วยกัน… และที่สำคัญฉันเคยผ่านเหตุการณ์แบบเธอมาหมดแล้ว จำเอาไว้นะนาริกา…” พเยียยกมือเล็กขึ้นแตะไหล่บอบบางของคู่สนทนาเบาๆ

“ความสุขที่สวยงามมันย่อมมาหลังพายุฝนเสมอ…”

และเจ้าของคำพูดก็เดินกลับเข้าไปด้านใน ปล่อยให้นาริกายืนนิ่งงันอยู่ริมระเบียงตามลำพัง รอยยิ้มเศร้าหมองผุดขึ้นมาแต้มใบหน้างามมหาศาล

ความสุขที่สวยงามเหรอ…

สำหรับหล่อนมันจะมีความสุขแบบนั้นได้ยังไงกัน ในเมื่อข้างกายไม่มีผู้ชายที่ชื่อเดนนิส โอซิลอยู่ หล่อนทำเป็นปากแข็งไปเท่านั้น แต่ภายในใจอ่อนยวบเพียงแค่ได้ยินชื่อของเขาเท่านั้น

“ริก้ายอมตายเพราะความคิดถึงคุณ ดีกว่าจะกลับไปให้คุณเหยียบย่ำหัวใจเล่นอีก… ขอให้คุณมีความสุขกับชีวิตใหม่ และผู้หญิงคนใหม่ของคุณ…”

ภาพในกระจกค่อยๆ เปลี่ยนแปลงเป็นภาพของสาวน้อยคนหนึ่ง สาวน้อยแสนสวยที่ฝังอยู่ในจิตวิญญาณของเขาไม่เคยจางหาย ผู้หญิงที่ทำให้เขากระวนกระวาย ผู้หญิงที่ทำให้เขาโหยหาแทบบ้าคลั่ง และหล่อนก็เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ทำให้เขาเจ็บปวดแทบขาดใจ

นาริกา…

“ผู้หญิงใจร้าย…”

เพล๊ง!

หล่อนทำให้เขาคลั่ง ทำให้เขาไม่สามารถมองผู้หญิงคนอื่นได้อีก เพราะตั้งแต่มีหล่อน… ผู้หญิงในโลกนี้ดูต่ำต้อยไร้ค่าไร้ราคาไปเสียทุกคน ไม่มีใครยิ้มสวย ไม่มีใครตาหวาน ไม่มีใครน่าทะนุถนอมเท่านาริกาเลยแม้แต่คนเดียว นาริกาทำให้เขามีเซ็กซ์ข้ามวันข้ามคืนได้อย่างเหลือ

และก็มีหล่อนคนเดียวเท่านั้น… ที่ทำให้เขาโหยหาได้ทุกเวลา แม้กระทั่งเวลานี้ ยามที่หล่อนจากไปแล้ว จากไปชั่วนิรันดร์ แต่หัวใจไม่รักดีของเขาก็ยังคร่ำครวญหาไม่เสื่อมคลาย

อยากจะไปลากหล่อนกลับมา… อยากจะกกกอดหล่อนเอาไว้ในอ้อมแขน แต่ก็ต้องยอมรับความจริงว่ามันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว นาริกาไปแล้ว… จากไปแล้วจริงๆ

“ฉันเกลียดเธอ… นาริกา… ฉันเกลียดเธอ…”

แม้จะพยายามพร่ำบอกกับตัวเองสักร้อยสักพันครั้ง แต่ไอ้ความรู้สึกที่เกิดขึ้นภายในหัวใจมันก็ตรงกันข้ามกับสิ่งที่พูดออกไปเหลือเกิน

“ฉันรักเธอ… ริก้า…”

มาร์คอสเดินเข้ามาสวมกอดภรรยาจากทางด้านหลังเอาไว้แน่น พร้อมๆ กับฝังปลายจมูกโด่งงามลงกับซอกคอหอมกรุ่นหนักหน่วง พเยียยิ้มหวานอย่างมีความสุขกับความรักของสามีที่มีหล่อนได้อย่างสม่ำเสมอทุกวัน มาร์คอสรักหล่อนด้วยหัวใจแท้จริง และแน่นอนว่าหล่อนก็รักเขามากมายเช่นกัน

“กลับมาก็ซนเลยนะคะ…”

“รู้ไหมว่าผมคิดถึงคุณทั้งวันเลย แทบอยากจะลางานกลับมาหาคุณเลยด้วยซ้ำ…”

ชายหนุ่มไม่พูดเปล่าเลื่อนมือหนาขึ้นมากอบกุมเต้างามเอาไว้เต็มมือ ก่อนจะบีบเคล้นหนักๆ จนภรรยาสาวร้องครางเรือนกายอ่อนระทวย

“อย่าทำแบบนี้ค่ะ เอาไว้คืนนี้เถอะ”

“แต่ผมทนไม่ไหวแล้วนี่พเยียจ๋า…”

“แต่ต้องทนค่ะ มาร์คอส… เพราะพเยียมีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณ”