“แพศยา!”

“นี่นายมีสิทธิ์ใช้คำพูดแบบนี้กับฉันด้วยหรือไง…”

ดวงตาของแองเจลล่าลุกโชนด้วยความขุ่นเคือง แต่ฟาเดลในตอนนี้น่ากลัวเหลือเกิน ยิ่งยามที่เขาเดินเข้ามาหยุดตรงหน้า เงาทะมึนใหญ่ยักษ์ของเขาทาบทับเรือนกายและจิตวิญญาณของหล่อนเอาไว้ทั้งหมดแบบนี้ หัวใจสาวก็ยิ่งหวาดหวั่น

“จะทำอะไร?”

เขาไม่ตอบ แต่กลับกระชากประตูรถให้เปิดออก จากนั้นก็จับร่างอ่อนปวกเปียกของหล่อนยัดเข้าไปในรถอย่างไม่ปรานีปราศรัย แม้แองเจลล่าจะร้องคัดค้าน แต่ก็สู้ความอำมหิตของชายหนุ่มไม่ได้

“ไอ้คนบ้า…! ฉันจะฟ้องพี่มาร์คอส…”

“ผมว่าพี่ชายของคุณคงจะดีใจมาก ถ้าได้ยินคุณบอกว่าตัวเองยินดีจะนอนกับผู้ชายทุกคนไม่เว้นแม้แต่ทหารยามหากต้องถูกบังคับให้แต่งงานกับองค์ชายบาร์ซาร์…”

ชายหนุ่มเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาเมื่อเข้ามานั่งข้างๆ หล่อนเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวหันขวับไปมองด้วยความเกรี้ยวกราด มือบางกำเข้าหากันแน่น

“ก็เพราะฉันเกลียดผู้ชายคนนี้ยังไงล่ะ ฟังไม่เข้าใจหรือไง?!”

“ต่อให้คุณขยะแขยงองค์ชายบาร์ซาร์มากแค่ไหน แต่พระองค์ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงคำสัญญาที่ให้ไว้กับพี่ชายของคุณอย่างแน่นอน พระองค์จะคุ้มครองให้คุณปลอดภัย…”

“แต่ฉันไม่ต้องการ… ฉันเกลียดผู้ชายบ้าอำนาจคนนั้น!…”

ฟาเดลหัวเราะหยันเยาะ “ทำใจให้เกลียดพระองค์ให้ตลอดรอดฝั่งก็แล้วกัน เพราหากคุณเกิดหลงรักพระองค์เข้าเมื่อไหร่ คุณจะได้ลิ้มรสความเจ็บปวดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต…”

คราวนี้คนตัวโตหันกลับมาหรี่ตามอง แม้จะอยู่ในความมืดแต่หญิงสาวก็พอจะมองเห็นความขยะแขยงในดวงตาคมกริบคู่นั้นชัดเจน

“เพราะองค์ชายบาร์ซาร์ก็ไม่ได้ปรารถนาคุณเลยแม้แต่นิดเดียวเช่นกัน…”

แองเจลล่าหน้าชาดิกด้วยความอับอาย และด้วยความที่ถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจทำให้หญิงสาวไม่สามารถข่มอารมณ์ของตัวเองได้ต่อไปอีก ฝ่ามือเล็กยกขึ้นสูงกำลังจะฟาดลงบนแก้มสากๆ ของผู้ชายที่นั่งข้างๆ ให้หายแค้น แต่พ่อคุณก็ไวยังกับลิงลมคว้ามือของหล่อนเอาไว้ได้ทันซะงั้น แถมยังลงทัณฑ์ด้วยการบีบแรงๆ จนกระดูกมือของหล่อนแทบแตกละเอียดอีกต่างหาก

“อย่าบังอาจทำร้ายผมเชียวนะ…!”

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแองเจลล่ารู้สึกได้ถึงอำนาจมหาศาลจากน้ำเสียงของฟาเดล ราวกับว่าเขาเคยชินกับการออกคำสั่งนักหนา แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อฟาเดลเป็นแค่บอดี้การ์ด เป็นแค่ลูกน้องขององค์ชายบาร์ซาร์แค่นั้น หล่อนคิดมากไปเอง… หญิงสาวบอกตัวเองแบบนั้น

“ทำไมฉันจะทำอะไรนายไม่ได้… ในเมื่อนายมันก็แค่ขี้ข้า… โอ๊ย…!” หญิงสาวร้องลั่นเมื่อคนตัวโตตอบโต้หล่อนด้วยการบีบฝ่ามือเล็กจนแทบแหลกละเอียด ความเจ็บร้าวแล่นไปทั่วทั้งร่าง แองเจลล่าน้ำตาซึม กัดปากแน่นอย่างไม่คิดยอมแพ้

“นายก็ดีแต่ใช้กำลัง…”

“เด็กสาวเอาแต่ใจแบบคุณจะต้องถูกลงโทษซะบ้าง ถึงจะหลาบจำ…” เขาเค้นเสียงออกมา โทสะร้ายอัดแน่นอยู่ภายในดวงตาคมกริบมหาศาล

“และพี่ชายของคุณจะต้องขอบใจผมมากทีเดียว ที่สามารถทำให้คุณเชื่องเป็นแมวเหมียวได้”

“ฝันไปเถอะยะ ฉันไม่เคยกลัวใคร…”

และนั่นก็คือคำพูดสุดท้ายของหล่อนที่มีโอกาสเล็ดลอดออกมานอกลำคอ เพราะอึดใจต่อมาคนตัวโตก็กระแทกปากร้อนผ่าวแสนกระด้างลงมาหาอย่างเถื่อนถ่อย เขาจูบหล่อนอย่างลงทัณฑ์ราวกับต้องการประกาศให้รู้ว่าหล่อนไม่มีทางเอาชนะเขาได้ ไม่ว่าจะโดยวิธีใดก็ตาม

เลือดซึมออกมาจนลิ้นเล็กได้ลิ้มรส เมื่อคนตัวโตกระทำกับปากของหล่อนด้วยความดุดันและไร้ซึ่งความปรานี หล่อนดิ้นรน พยายามต่อต้าน แต่สู้แรงของเขาไม่ได้ จนในที่สุดก็ต้องยอมให้เขาจูบประกาศชัยชนะต่อไปจนกว่าคนใจร้ายจะสาแก่ใจ

“คนเลว…”

เมื่อปากเป็นอิสระและร่างสาวถูกคนตัวโตจับโยนลงบนเบาะด้านหน้าข้างคนขับเช่นเดิม หญิงสาวก็ผรุสวาทออกไปในทันที น้ำตาแห่งความเจ็บแค้นไหลหลั่งออกมา หากเขาจะจูบด้วยความอ่อนโยน จูบด้วยความรู้สึกลึกซึ้งกว่านี้หล่อนคงไม่รู้สึกย่ำแย่มากมายเช่นนี้หรอก

“ถ้าไม่อยากให้ผมเลวมากกว่านี้… เลิกนิสัยร่านแรดลงได้แล้ว…”

เขาด่าว่าหล่อนอย่างแสบสัน หญิงสาวเจ็บใจเหลือเกิน ยกมือขึ้นเช็ดปากของตัวเองแรงๆ จนปากที่แตกเพราะแรงกระแทกไร้ความปรานีของฟาเดลอยู่แล้ว แตกยับมากขึ้นอีก แต่หล่อนไม่ได้รู้สึกเจ็บเลย มันเจ็บในใจมากกว่า หล่อนเกลียดผู้ชายทะเลทรายคนนี้ไม่ต่างจากเกลียดองค์ชายบ้าอำนาจบาร์ซาร์นัก

“ฉันจะแรดให้ถึงที่สุด… และนายไม่มีทางห้ามฉันได้…”

เขาหันมามอง ไหวไหล่อย่างไม่แยแส ขณะเคลื่อนรถออกไป “ถ้าคุณไม่เลิกร่าน… ผมก็จะจับคุณมัดไว้กับเตียงนอน และมั่นใจได้เลยว่าจะไม่มีใครกล้าเข้าไปช่วยคุณ…”

“นี่นาย…” พูดไม่ออกกับความร้ายกาจของผู้ชายคนนี้

“เกมนี้มีแต่ผมเท่านั้นที่จะได้กำชัยชนะ ส่วนคุณ… แพ้ยับเยินตั้งแต่ยกแรกแล้วล่ะ”

“ฉันไม่ยอม… นายไม่มีสิทธิ์ทำกับฉันแบบนี้นะ”

“ผมมีสิทธิ์มากกว่าที่คุณคิดเอาไว้ซะอีก…” คำพูดที่เต็มไปด้วยความมั่นใจของผู้ชายที่พึ่งปล้นเอาจูบแรกไปจากตัวเองทำให้แองเจลล่าอดแปลกใจไม่ได้

“นายหมายความว่ายังไง…?”

“เวลาคือคำตอบของทุกอย่าง…”

และในรถก็ไร้เสียงสนทนาใดๆ อีก มีแต่เสียงเต้นของหัวใจสาวที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและกังขาของแองเจลล่าเท่านั้นที่ดังก้องอยู่ในโสตประสาทในขณะนี้

ฟาเดลเป็นใครกันแน่นะ? ทำไมบางครั้งจิตใต้สำนึกของหล่อนร้องเตือนว่าผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา ทั้งๆ ที่เขาก็เป็นเพียงแค่บอดี้การ์ดคนหนึ่งเท่านั้นเอง

แองเจลล่าครุ่นคิดด้วยความสงสัย และแน่นอนว่าหล่อนจะไม่มีทางปล่อยให้ตัวเองต้องค้างคาใจเรื่องใดนานเกินไปเสียด้วย

หล่อนจะต้องรู้ให้ได้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร? แล้วใช่ลูกน้องขององค์ชายบ้าเลือดบาร์ซาร์จริงหรือเปล่า หญิงสาวยิ้มมุมปากเมื่อนึกชื่อของคนที่จะช่วยหล่อนกระชากหน้ากากของพ่อฟาเดลจอมหยิ่งจอมอวดดีขึ้นมาได้

‘โลแกน… นายช่วยฉันได้แน่…’