หญิงสาวไม่ได้ตอบ ได้แต่ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอาบแก้ม มาร์คอสเห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้ แต่เขาก็จนปัญญาที่จะช่วยเหลือ เพราะเจ้าเดนนิส โอซิลมันทั้งใจแข็ง ปากแข็งยิ่งกว่าภูผาเสียอีก

“เอาล่ะนะ… ฉันจะไม่บังคับเธอก็ได้ริก้า…”

ชายหนุ่มเข้ามาประคองให้ร่างอรชรทรุดลงนั่งกับโซฟา ก่อนที่ตัวเองจะเดินกลับไปนั่งตัวตรงกันข้าม ดวงตาคมกริบอัดแน่นไปด้วยความละอายใจ ก็เพราะเขาเองไม่ใช่หรือที่ทำให้เกิดเรื่องพวกนี้ขึ้น นาริกาจะต้องมาเจ็บปวดก็เพราะความเจ้าคิดเจ้าแค้นเห็นแก่ตัวของเขาเพียงคนเดียว

‘อย่าคิดว่าเงินซื้อได้ทุกอย่างสิคะมาร์คอส… เพราะอย่างน้อยๆ เงินก็ซื้อหัวใจไม่ได้’

คำพูดของภรรยาดังก้องอยู่ในหู และมันก็ทำให้เขารู้ว่าสิ่งที่พเยียพูดนั้นมันถูกต้องที่สุดแล้ว เงินซื้อทุกอย่างไม่ได้จริงๆ ทั้งหัวใจและความสุข

“ฉันให้เธอเป็นคนตัดสินใจ… ถ้าเธอรักมันจะอยู่ที่นี่ต่อฉันก็ไม่ขัดข้อง…”

“ริก้ารักเดนนิสค่ะ…” หญิงสาวตอบออกมาทันที

มาร์คอสถอนใจเฮือกใหญ่ ทั้งสงสารทั้งเวทนาแม่สาวน้อยตรงหน้ายิ่งนัก “หมอนี่มันเสน่ห์ร้าย ผู้หญิงทุกคนต้องชอบมันอยู่แล้ว…”

ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยความหมั่นไส้ เพราะเมื่อครั้งในอดีตพเยียภรรยาสุดที่รักของเขาก็ตกหลุมเสน่ห์ของไอ้หมอนี่ด้วยเช่นกัน

“แต่เธออย่าลืมเชียวนะริก้า ไอ้เดนนิสเนี่ยมันร้ายกาจกว่าเดวิดเป็นล้านๆ เท่า เธอจะต้องเจ็บปวดแทบตายเลยทีเดียวแหละ ยามที่ถูกมันโยนทิ้งลงถังขยะน่ะ…” คำเตือนของมาร์คอสมีผลต่อสภาพจิตใจของนาริกายิ่งนัก หญิงสาวสะอื้นไห้จนตัวโยน น้ำตาจากไหนนักไม่รู้หลั่งรินออกมาไม่ขาดสาย

“ริก้าไม่เคยรักเดวิดค่ะคุณมาร์คอส… แต่ริก้ารักเดนนิสจริงๆ ริก้ารักเขา…”

“เดนนิส… ทำไมคุณพูดแบบนี้คะ…” นาริการ้องไห้โฮ แต่คนพูดกับหัวเราะสะใจ

“ฉันพูดเรื่องจริง ฉันไม่ต้องการผู้หญิงจืดชืดแบบเธออีกต่อไปแล้ว”

เดนนิสเลือดเย็นเหลือเกิน เขาเชือดดวงใจของหล่อนด้วยมีดแหลมคม ทั้งกะซวกทั้งทิ่มแทงจนหัวใจของหล่อนฉีกขาดไม่มีชิ้นดี เจ็บปานจะขาดใจ

มาร์คอสเห็นนาริการ้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือดก็อดเดือดดาลไม่ได้ “โอเค… ฉันสารภาพก็ได้ ฉันโกหกนายเรื่องที่พูดเมื่อเช้านี้น่ะ ความจริงฉันมาที่นี่ก็เพราะคำสั่งของพเยีย ไม่ใช่ความต้องการของริก้า”

ทั้งๆ ที่พูดความจริงแล้ว แต่ไอ้เดนนิส โอซิลดันไม่เชื่อซะงั้น เพราะมันหัวเราะลั่นแถมยังตอกกลับมาซะจนเจ็บแสบอีกต่างหาก

“ฉันไม่ใช่ควาย ไม่ได้กินหญ้าเป็นอาหาร ดังนั้นเก็บคำโกหกของพวกนายเอาไว้เถอะ…” เดนนิสเค้นเสียงเดือดดาลลอดไรฟันออกมา เขาหรี่ตามองใบหน้าที่ท่วมท้นไปด้วยคราบน้ำตาของนาริกาอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะตัดสินใจเดินกลับไปที่ปากประตูห้องรับแขกอีกครั้ง

“แล้วนายจะต้องเสียใจ เดนนิส…” มาร์คอสตะโกนไล่หลัง และนั่นก็ทำให้เจ้าของชื่อหยุดเดิน แต่ไม่ได้หันหลังกลับมา

“ความเสียใจของฉันก็คือการที่ต้องมาเกลือกกลั้วกับผู้หญิงแพศยาอย่างนาริกายังไงล่ะ…”

“ไอ้ระยำเอ๊ย…!”

มาร์คอสสบถด้วยความเดือดดาล แต่คนที่เดินออกไปแล้วนั้นคงไม่สามารถได้ยินมัน ชายหนุ่มหันกลับมาจ้องหน้าสาวใช้ของตนเองด้วยความเวทนายิ่งนัก เขามันบ้าเองที่คิดแผนทุเรศๆ แบบนี้ขึ้นมา และนาริกาก็อ่อนต่อโลกมากเกิน ไปถึงได้ไปมอบหัวใจให้กับไอ้เดนนิส โอซิลคนเลือดเย็นแบบนั้น

“ฉันขอโทษ ริก้า… มันเพราะฉันเอง…”

“ริก้าผิดเองค่ะที่ห้ามหัวใจไม่ได้… ทั้งๆ ที่รู้ว่าเดนนิสร้ายกาจ แต่ริก้าก็ยังยอมปล่อยให้ตัวเองหลงรักเขาจนโงหัวไม่ขึ้นแบบนี้…” หญิงสาวฝืนหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา

“สมควรแล้วล่ะค่ะที่จะต้องเจ็บแบบนี้… เจ็บเพราะความไม่เจียมตัวของตนเอง”