เดนนิสแสยะยิ้มร้ายกาจ “ฉันจะให้คนขับรถรอเธอที่ด้านล่าง…”

หญิงสาวเบิกตากว้างคล้ายไม่เชื่อหูกับการวางอำนาจบาทใหญ่ของผู้ชายตรงหน้า ผู้ชายที่ไม่เคยเห็นหล่อนอยู่ในสายตาเลยแม้แต่นิดเดียว

“ริก้าจะไปคนเดียวค่ะ จะไปเอง…”

“หรือว่าอยากให้ฉันเป็นคนไปส่งเธอเองล่ะ…”

ทางเลือกที่ไม่น่าโสภาทั้งสองทางของเขาทำให้นาริกาได้แต่ถอนอกถอนใจออกมา เดนนิส โอซิลเกลียดขี้หน้าหล่อนยิ่งกว่าไส้เดือน แต่ทำไมเขาถึงไม่ยอมให้หล่อนห่างจากสายตาของเขาเลยนะ หรือเขาจะกลัวว่าหล่อนจะหนี… หล่อนจะหนีไปไหนได้ล่ะ ในเมื่อเขาผูกมัดหล่อนเอาไว้ด้วยทะเบียนสมรสแบบนี้น่ะ

“ไม่ต้องค่ะ… แค่คนขับรถก็พอ…”

หญิงสาวกัดฟันตอบออกไป ขณะที่เดนนิสแค่นยิ้มหยันจากนั้นเขาก็ก้าวยาวๆ ออกไปจากห้องนอนอย่างรวดเร็ว นาริกามองตามร่างสูงสง่าราวกับเทพบุตรของเขาไปด้วยความน้อยใจสุดแสน เขาไม่รัก เขาไม่ต้องการ แล้วทำไมจะต้องมาทำเหมือนหวงแหนด้วย หรือว่าที่ทำ… ก็เพราะยังใช้หล่อนไม่คุ้มค่ากับสิ่งที่เขาต้องสูญเสียไปกันนะ สาวน้อยถามตัวเองลั่นอยู่ภายในอก น้ำตาไหลพรากออกมาอาบแก้ม ก่อนจะรีบเช็ดมันออกไปจากใบหน้าเมื่อเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของตัวเองดังขึ้นเบาๆ

“ริก้ากำลังจะออกจากบ้านแล้วค่ะเดวิด…” เมื่อเสียงอดีตคนเคยรักดังมาตามสาย หญิงสาวจึงรีบตอบออกไปทันทีเพื่อตัดความรำคาญ ความจริงหล่อนก็ไม่ได้รู้สึกดีเลยที่จะต้องออกไปพบเดวิดในวันนี้ ทุกอย่างมันจบลงแล้ว จบลงตั้งแต่ที่เขาไปมีผู้หญิงอื่นนั่นแหละ

“แต่ผมรอมาห้านาทีแล้วนะริก้า…” เดวิดแสดงความไม่พอใจมาตามสาย

นาริกาถอนใจออกมาด้วยความรำคาญ “ถ้าคิดว่ารอไม่ได้ก็ไม่ต้องรอค่ะ กลับไปเถอะ เพราะริก้าก็ไม่อยากออกไปพบคุณเหมือนกัน…”

เดวิดถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ เมื่ออดีตคนรักที่เคยโอนอ่อนตามเขาเสียทุกอย่างทำเสียงแข็งแถมไม่แยแสมาตามสาย นาริกาเปลี่ยนไปมากเลยทีเดียว แต่ช่างเถอะ ยังไงซะตอนนี้เขาก็รู้แล้วล่ะว่าไม่มีใครที่จะยอมให้เขาเอาเปรียบได้เหมือนกับนาริกาอีกแล้ว

“ผมรอได้… ผมรักคุณนะริก้า…”

เป็นครั้งที่สองที่นาริกาถอนใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย “ขอบคุณสำหรับความรักของคุณค่ะเดวิด แต่ริก้าไม่ต้องการมันอีกแล้ว… แค่นี้นะคะ ริก้าจะต้องไปขึ้นรถแล้ว”

หญิงสาวไม่สนใจหรอกว่าเดวิดจะยินยอมวางสายหรือไม่เพราะหล่อนชิงเป็นคนจบการสนทนาในทันที เท้าบอบบางเดินผ่านบานประตูห้องนอนออกไป มุ่งหน้าไปยังลิฟต์แก้ว ในระหว่างทางก็อดครุ่นคิดเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิตไม่ได้

หล่อนกับเดวิดคบกันมาเกือบห้าปีเต็มๆ หล่อนคิดว่าตัวเองรักผู้ชายคนนี้ และคิดว่าเขาเป็นคนดีที่สุดในชีวิต แต่ทุกอย่างมันก็มากลับตาลปัตรเมื่อเดวิดเลือกที่จะทรยศความรักของหล่อนอย่างเหี้ยมโหด เขาไปมีผู้หญิงคนใหม่ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้บอกเลิกคบกับหล่อน

“เดวิดคะ ทำไมทำแบบนี้…” ผมรับไม่ได้…”

“ไหนคุณเคยบอกว่ารักริก้า จะแต่งงานกับริก้า…”

“มันก็แค่คำหลอกเด็กน่า ลืมๆ มันไปซะเถอะ เพราะตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป… เราเลิกกัน…”

แก้มสาวร้อนผ่าวราวกับถูกลวกด้วยไฟกัลป์เมื่อเดวิดหยิบยกคำพูดน่ารังเกียจมาขว้างใส่หน้า “ถ้าใช่แล้วทำไม… ริก้าได้ผัวรวย ได้ผัวหล่อ ซึ่งตรงกันข้ามกับผู้ชายต่ำต้อยแบบคุณมากเดวิด…” เมื่อเห็นอีกฝ่ายหนึ่งอึ้งหญิงสาวจึงเลือกที่จะพูดต่อไปอีก

“ได้ยินแล้วก็กลับไปซะเถอะค่ะ เพราะยังไงซะริก้าก็ไม่มีทางกลับไปหาคุณอีก…” น้ำเสียงของนาริกาเต็มไปด้วยความหนักแน่น เดวิดฟังแล้วก็รู้ดีว่าไม้แข็งไม่สามารถใช้กับผู้หญิงคนนี้ได้อีกต่อไป นาริกาที่เคยหัวอ่อนในทุกๆ เรื่องเปลี่ยนแปลงไปโดยสิ้นเชิง

“ผมขอโทษ… ริก้า… ผมไม่ได้ตั้งใจจะว่าคุณแบบนั้น”

“ไม่ว่าคุณจะตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจ แต่ทุกอย่างมันคือความจริงค่ะเดวิด ริก้าได้เจ้าชายผู้สมบูรณ์แบบมาเป็นสามีแล้ว ดังนั้นไม่มีวันที่ริก้าจะกลับไปหาคุณ… เข้าใจความจริงข้อนี้เอาไว้ด้วยค่ะ”

“ผมรู้… ผมเข้าใจทุกอย่าง…”

“เข้าใจก็ดีแล้วค่ะ งั้นริก้าขอตัวกลับก่อน และหวังว่าจะไม่มาวุ่นวายกับริก้าอีก”

หญิงสาวทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงเย็นชา กำลังจะหมุนตัวเดินกลับไปยังรถที่จอดรออยู่ แต่เดวิดกลับทำในสิ่งที่หล่อนไม่เคยคิดว่าเขาจะกล้าทำ ร่างสูงใหญ่ทรุดลงคุกเข่ากับพื้นหญ้าต่อหน้าหล่อน ศีรษะดกดำก้มต่ำลงแทบติดพื้น นาริกาตกใจอ้าปากค้าง

“คุณทำอะไรคะเดวิด… ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะ”

ไอ้ความใจแข็งที่แสร้งทำขึ้นมาบินหายไปจนหมดสิ้นอย่างรวดเร็ว เหลือไว้แต่ความสงสารที่กำลังเพิ่มจำนวนขึ้นอย่างมากมาย หญิงสาวรีบเข้าไปดึงให้เดวิดลุกขึ้นยืน

“ผมแค่ต้องการให้คุณยกโทษให้กับผม… ผมต้องการแค่นั้น…” เดวิดยังไม่ยอมลุกขึ้น ก้มหน้าซ่อนความร้ายกาจเอาไว้ภายใต้ความน่าเวทนา ซึ่งนาริกาไม่สามารถที่จะมองเห็นมันได้ หญิงสาวอ่อนต่อโลกเกินไป และแน่นอนว่าไม่มีทางตามเกมของผู้ชายร้ายกาจอย่างเดวิดได้ทันแน่

“คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้… เดวิดลุกขึ้นค่ะ… ได้โปรด…”

“ผมไม่ลุก… จนว่าคุณจะให้อภัยผม…”

หญิงสาวพยายามยื้อยุดฉุดกระชากให้คนตัวโตลุกขึ้นยืน แต่เขาก็ยังคงนั่งนิ่งเฉยไม่ขยับเขยื้อน และนั่นก็ทำให้หล่อนไร้ทางเลือกอื่นใดอีกนอกจากยอมญาติดีกับเดวิดอีกครั้ง

“ก็ได้ค่ะ… ก็ได้… ริก้าให้อภัยคุณแล้ว”

“จริงหรือครับ… ริก้าคุณให้อภัยผมจริงๆ หรือครับ”

เดวิดแสร้งทำเป็นดีใจจนออกนอกหน้า เขาฉวยโอกาสตอนที่นาริกาไม่ทันระวังตัวดึงร่างอรชรเข้ามากอดรัดแน่น กำลังจะจูบปากอิ่มเต็มที่ตั้งแต่คบกันมาไม่เคยแม้แต่ครั้งเดียวที่จะได้สัมผัส แต่คอเสื้อของเขาก็ถูกกระชากอย่างรุนแรงซะก่อน พร้อมๆ กับหมัดหนักๆ ที่เสยเข้าใส่ใบหน้าเต็มแรง

“โอ๊ย…!”

เดวิดร้องลั่น ขณะที่นาริกาเองก็กรีดร้องออกมาด้วยความตกใจไม่แพ้กัน หล่อนไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น รู้เพียงแต่ว่าเดวิดฉวยโอกาสกับตนเอง แต่จากนั้นเดวิดก็ถูกต่อยจนคว่ำด้วยฝีมือ… หญิงสาวหันไปมองคนที่ยืนตระหง่านอยู่ด้านหลัง แล้วก็ต้องอ้าปากค้างเติ่ง

“เดนนิส…!”

หญิงสาวร้องอุทานด้วยความตกใจสุดขีด เดนนิส โอซิลสามีที่ถูกต้องทั้งทางพฤตินัยและนิตินัยกำลังยืนหน้าเหี้ยมอยู่ ดวงตาคมกริบสีฟ้าจัดลุกโชนไปด้วยกองไฟ

เขามาได้ยังไง? นาริกาถามตัวเองอยู่ภายในอก แล้วก็ได้คำตอบทันทีเมื่อสายตามองสำรวจการแต่งกายของชายหนุ่มอย่างละเอียดถี่ถ้วน

“นี่คุณปลอมตัวเป็นคนขับรถหรือคะ?”