“แต่คุณทำไม่ถูกนะคะมาร์คอส…”

“ผมทำลงไปเพราะผมเป็นห่วงแองเจลล่า เพราะคุณก็ได้ยินกับหูไม่ใช่หรือว่าเจ้านายเก่าของคุณจะเอาคืนผมยังไง และหมอนั่นก็ทำจริงๆ”

มาร์คอสพยายามแก้ตัวให้กับตนเอง จากนั้นก็ดึงร่างอวบอิ่มของพเยียเข้ามากอดแน่นด้วยความรักใคร่ ปากก็พรมจูบไปตามซอกคอเพื่อยุติการสนทนาน่าเบื่อนี้ซะ แต่ภรรยาสาวไม่ยอมเดินตามแผนง่ายๆ

“แต่วิธีที่คุณใช้มันไม่ถูกต้องนะคะมาร์คอส เด็กสาวคนนั้นจะต้องพบเจออะไรบ้างคุณรู้หรือเปล่า เจ้านายของพเยียน่ะเวลาปกติก็ร้ายกาจมากอยู่แล้ว แต่นี่ถูกแบล็คเมย์ให้แต่งงานด้วยแบบนี้ มีหรือคะว่าจะรอดออกมาได้…”

“ผมรู้ว่าเจ้าเดนนิสน่ะมันร้ายขั้นเทพ… แต่ผมไม่คิดว่ามันจะฆ่าคนได้…”

“ใช่ค่ะ… เจ้านายไม่ฆ่าหรอก แต่เจ้านายจะทำให้ตายทั้งเป็นต่างหากค่ะ”

น้ำเสียงของพเยียเต็มไปด้วยความห่วงใย แม้หล่อนจะพบเจอกับนาริกาเพียงแค่ไม่กี่ครั้ง แต่จากที่ได้สังเกตเด็กสาวคนนี้อ่อนหวาน อ่อนโยน และที่สำคัญอ่อนแอยิ่งนัก นาริกาไม่มีทางทานทนต่อความเลือดเย็นของเดนนิสได้นานหรอก หรือบางทีป่านนี้เด็กสาวคนนั้นอาจจะบอบช้ำไปทั้งกายและใจแล้วก็เป็นได้

“อย่าคิดมากนะทูนหัว… ริก้าได้ค่าตอบแทนสูงมากอยู่แล้ว”

มาร์คอสหมุนร่างภรรยาให้หันหน้ามาหา พยายามจะจูบปากอิ่มๆ นั่นเพื่อปิดการสนทนา แต่หญิงสาวไม่ยอม หล่อนดิ้นหนี และมองเขาด้วยสายตาจริงจัง

“อย่าคิดว่าเงินซื้อได้ทุกอย่างสิคะมาร์คอส… เพราะอย่างน้อยๆ เงินก็ซื้อหัวใจไม่ได้ และที่พเยียรักคุณ ก็เพราะคุณเป็นคุณ ไม่ใช่เพราะว่ารักเงินในกระเป๋าของคุณ…”

ชายหนุ่มถอนใจออกมา และก็พาลโมโหเดนนิสไม่ได้ที่ทำให้เขาต้องมานั่งตอบเรื่องงี่เง่านี้กับพเยีย ไอ้จะไม่ตอบก็ไม่ได้ เพราะหล่อนอาจจะขัดเคือง หรือถึงขั้นโกรธเอา

“ผมรู้ครับพเยียจ๋า… ผมรู้แล้ว ได้โปรดอย่าทำท่าทางรังเกียจผมแบบนี้นะ… ผมทนไม่ได้หรอก”

“พเยียจะไม่ยอมให้คุณแตะต้องอีก…” หญิงสาวเดินหนีไปหยุดที่ริมหน้าต่าง ขณะที่มาร์คอสอ้าปากค้างคล้ายกับไม่เชื่อในสิ่งที่หูตัวเองได้ยิน

“ว่าไงนะครับพเยีย… คุณคงไม่…”

“ตราบใดที่นาริกายังไม่ได้กลับมาที่เซาเปาโล… ตราบนั้นพเยียก็จะไม่ยอมให้คุณแตะต้องอีกแม้แต่ปลายก้อย…”

มาร์คอสไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก นอกจากฉวยโอกาสดึงร่างอรชรของภรรยาเข้ามากอด ฝังใบหน้าหล่อลงกับซอกอกอวบใหญ่ ไซร้ไปมาด้วยความต้องการมากล้น

“นอนกับผมนะพเยีย…”

แม้จะเคลิบเคลิ้มตามอารมณ์ปรารถนาของสามีไปแล้ว แต่หญิงสาวก็ยังสามารถดึงสติกลับมาได้ทันเวลา พเยียรีบขยับตัวออกห่าง ฝืนทำใจแข็งทันที

“อย่าโมเมสิคะมาร์คอส…”

“แต่ผมต้องการคุณนะพเยีย…”

มาร์คอสทำสุ่มเสียงผิดหวัง มองภรรยาอย่างอ้อนวอน แม้ความจริงจะรู้ว่าหากเขาดึงดันจะทำต่อไป พเยียก็ไม่มีทางขัดเขินตัวเองได้ แต่เขารักหล่อน ให้เกียรติหล่อน ดังนั้นจึงไม่อยากจะฝืนใจ

“พานาริกากลับมาเซาเปาโล… แล้วพเยียจะตามใจคุณทุกอย่างค่ะมาร์คอส…”

จบคำพูดอ่อนหวานแต่แสนมั่นคง หญิงสาวก็เปิดประตูแล้วหายออกไปจากห้องนอนอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้คนตัวโตมองตามไปตาละห้อย

“เมื่อไหร่ชื่อของนายถึงจะตายไปจากสมองของฉันสักทีนะ เดนนิส โอซิล!”

ชายหนุ่มคำรามออกมาด้วยความหงุดหงิด สมองที่เคยชาญฉลาดตอนนี้ทื่อไม่ผิดจากช้อนหนาหนักเลยแม้แต่นิดเดียว แล้วเขาจะทำยังไงดีล่ะ จะทำยังไงถึงจะสามารถพาตัวนาริกากลับเซาเปาโลได้ภายในวันนี้ พรุ่งนี้

มันยาก… ใช่ มันยากมากทีเดียว เพราะเจ้าเดนนิสมันจะต้องไม่ยินยอมอย่างแน่นอน ยิ่งหากมันรู้ว่าเหตุใดเขาถึงจะต้องพาตัวนาริกากลับเซาเปาโลมันก็คงยิ่งกลั่นแกล้งไม่เลิก มีวิธีเดียวนั่นก็คือต้องปิดเรื่องนี้ให้เป็นความลับ อย่าให้เจ้าเดนนิสมันรู้เด็ดขาดว่าพเยียยื่นคำขาดใดกับเขาเอาไว้

กายสูงใหญ่ล้มตัวลงนอนหงายกับที่นอนด้วยความเคร่งเครียด ดวงตาคมกริบจ้องมองเพดานห้องที่ถูกตกแต่งเอาไว้อย่างสวยสดงดงามนิ่ง สมองกำลังว้าวุ่นเกี่ยวกับการหาทางออกให้กับตัวเองอย่างหนักหน่วง

แล้วเขาจะทำยังไงดี…? ถึงจะสามารถทำให้เดนนิส โอซิลปล่อยนาริกาจากทะเบียนสมรสได้ ชายหนุ่มพยายามครุ่นคิด แต่คิดจนหัวแทบจะระเบิดก็ยังคิดไม่ออก จนในที่สุดก็ต้องลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง มือใหญ่เอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือราคาแพงระยับขึ้นมาต่อสายหาเลขาส่วนตัวอย่างรวดเร็ว

“ผมต้องการตั๋วไปเมืองไทยคืนนี้…”

และเมื่อคู่สนทนาตอบรับคำสั่งทรงอำนาจแล้ว มาร์คอสก็ยุติการสนทนาในทันที จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนและเดินหายเข้าไปในห้องน้ำหรูที่อยู่ด้านในสุดของห้องนอนอย่างรวดเร็ว

‘ต่อให้เจ้าเดนนิส โอซิลมันไม่ยอมหย่า… เขาก็จะลากนาริกากลับมาเซาเปาโลตามคำสั่งของเมียสุดที่รักให้ได้’

มาร์คอสยิ้มให้กับความคิดของตัวเอง