“ไม่ใช่แค่ห่วง แต่พี่รักเธอนะแองจี้ รักมาก เรามีกันแค่นี้แล้วพ่อกับแม่ก็สั่งเสียให้พี่ดูแลเธอให้ดี ดังนั้นพี่ถึงต้องทำทุกอย่างเพื่อให้น้องของพี่ปลอดภัย…” ชายหนุ่มตาสีทองเค้นเสียงกระด้างออกมา แองเจลล่ายิ้มบางๆ จูบแผ่วเบาที่ต้นแขนของพี่ชายผ่านผ้าเนื้อดี

“น้องรู้ว่าพี่มาร์คอสรักน้องมาก น้องเองก็รักพี่มาร์คอสมากเช่นกัน… แต่สิ่งที่ริก้ากำลังได้รับมันหนักหนาเกินกว่าที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ จะรับไหว น้องสงสารริก้า”

เขาก็สงสาร และรู้สึกผิดนัก มาร์คอสคิดในใจ แต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ทุกอย่างมันเดินมาถึงขั้นนี้แล้ว ก็ต้องให้มันเดินหน้าต่อไป

“ริก้าได้รับเงินค่าจ้างจำนวนมาก น้องไม่ต้องคิดมาก และพี่ก็ไม่ได้บังคับริก้า”

“แต่ว่าพี่มาร์คอสคะ พี่ก็รู้นี่คะว่าริก้าเป็นคนใจดี เป็นคนใจอ่อน ริก้าไม่มีทางปฏิเสธใครได้แม้ว่าจะถูกสั่งให้ไปตายก็ตาม” แองเจลล่าแย้ง และไม่คิดจะล้มเลิกความคิดของตัวเอง

“น้องจะไปตามริก้ากลับมาให้ได้…”

“ไม่มีทาง แองจี้… น้องต้องเดินทางไปการ์ซานเพื่อแต่งงานกับองค์ชายรัชทายาท”

“ไม่นะพี่มาร์คอส น้องไม่ไป น้องเคยบอกกับพี่กี่ครั้งแล้วว่าน้องไม่มีทางไปในดินแดนป่าเถื่อนแบบนั้น ไม่ว่าพี่จะบังคับยังไงก็ตาม”

แองเจลล่ายืนกรานเสียงแข็งกร้าว หล่อนไม่มีทางยอมแต่งงานกับผู้ชายเพียงเพื่อความเหมาะสมทางด้านสังคมหรือฐานะอย่างแน่นอน หล่อนต้องการความรักจากใครสักคน

แม้ว่าตอนนี้ยังไม่พบก็ตาม…

“แต่น้องต้องไปแองจี้ นี่คือคำสั่ง!”

“พี่สั่งน้องไม่ได้หรอก…”

สาวน้อยสะบัดหน้าเดินหนี มาร์คอสผู้เป็นพี่ชายไหวไหล่กว้างน้อยๆ เขารู้ดีว่าน้องสาวของตัวเองก็แสบไม่ใช่ย่อยเหมือนกัน แต่เขาเชื่อมั่นว่าตัวเองตามเกมของหล่อนทัน

“น้องจะทำให้องค์ชายบ้าบอคนนั้นยกเลิกการแต่งงานนี้ให้ได้”

“โดยการปล่อยภาพ ปล่อยข่าวว่าน้องมั่วกับเหล่าบอดี้การ์ดทุกคนใช่ไหม?”

แองเจลล่าหันมาเบิกตากว้าง แล้วก็หน้าแดงก่ำ “ใช่… แล้วทำไมล่ะ น้องจะทำทุกอย่างนั่นแหละให้องค์ชายป่าเถื่อนคนนั้นไม่ต้องการน้อง”

“เขาไม่ได้ต้องการน้องสักหน่อยแองจี้ แต่เขาเป็นเพื่อนกับพี่ และพี่ขอร้องให้เขาดูแลคุ้มครองน้องต่างหาก อย่าหลงตัวเองขนาดนั้นสิ ถ้าไม่ได้พี่ น้องก็ไม่มีทางได้อยู่ในสายตาของบาร์ซาร์หรอก ผู้ชายคนนี้หยิ่งมาก และถือตัวสุดๆ แต่พี่มีบุญคุณกับเขา เขาถึงได้ยอมรับน้องไง”

น่าภูมิใจมั่กมาก….

โอ๊ย… หล่อนต้องตายแน่ หากต้องทนอยู่กับผู้ชายป่าเถื่อนกลางทะเลทรายแบบนั้น แค่คิดก็ฝันร้ายติดต่อกันหลายคืนแล้ว

ไม่เอา ไม่ยอม หล่อนไม่มีวันยอม!

“กับพี่ น้องไม่ยอมก็ได้ แต่พี่มั่นใจว่ากับบาร์ซาร์น้องไม่มีทางขัดคำสั่งของเขาได้แน่”

“ทำไมจะไม่ได้ น้องเกลียดผู้ชายคนนี้…!”

มาร์คอสหัวเราะร่วน มองน้องสาวคนสวยที่พึ่งจะอายุพ้นยี่สิบปีมาแค่สองเดือนเศษด้วยความเอ็นดู “แล้วน้องจะไม่พูดอย่างนี้ เวลาที่ได้สบตากับบาร์ซาร์”

“ทำไมคะ เพื่อนผู้สูงศักดิ์ของพี่คนนี้หล่อปานเทพบุตรหรือไง น้องเห็นถึงต้องระทวย”

แองเจลล่าประชดประชัน ความขุ่นเคือง ความเอาแต่ใจที่ถอดแบบมาจากพี่ชายอัดแน่นอยู่ในดวงตาสีน้ำตาลเข้มของหล่อนมหาศาล

“ยิ่งกว่าเทพบุตร…” มาร์คอสยิ้มกว้างขณะมองน้องสาวที่ตอนนี้อึ้งกิมกี่ ก่อนจะพูดขึ้นอีก

“เทพบุตรแดนทะเลทรายที่ทั้งหล่อทั้งเถื่อน แต่น่าสิเน่หานัก… น้องจะเป็นยิ่งกว่าระทวยซะอีกแองเจลล่า”

ใครจะหล่อได้ขนาดนั้นนะ ไม่มีเสียหรอก แต่ถึงให้เขาหล่อขนาดนั้นจริงๆ หล่อนก็ไม่คิดจะสนใจ ผู้ชายเถื่อนถ่อยไม่ใช่สเป็คของหล่อน และไม่มีทางใช่ไปตลอดชีวิตด้วย

“ไม่มีทาง น้องเกลียดผู้ชายป่าเถื่อน…”

เมื่อเห็นน้องสาวยังยืนกรานเสียงแข็งไม่เลิก มาร์คอสจึงเลิกที่จะใส่ใจอีก ชายหนุ่มถอนใจออกมาแรงๆ อีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยลา

“พี่ต้องไปก่อนนะ เมียพี่รออยู่… แล้วน้องห้ามออกไปไหนเด็ดขาด ถ้าไม่ได้รับคำอนุญาตจากพี่”

“น้องจะไม่ยอมให้พี่มาร์คอสกักขังอีกแล้ว”

แองเจลล่าตะโกนตามหลังพี่ชายไป แต่เขาไม่สะทกสะท้านสักนิด แถมยังเดินผิวปากออกไปอย่างอารมณ์ดีเสียอีก หล่อนถลาจะวิ่งตามออกไป แต่ก็ถูกบอดี้การ์ดชุดดำสองคนที่เฝ้าหน้าประตูห้องโถงอยู่ขวางเอาไว้

“เข้าไปข้างในเถอะครับ นายท่านสั่งเอาไว้”

“แต่ฉันจะตามพี่ชายของฉันออกไป หลีกไปนะ!”

“ไม่ได้ครับ หากไม่มีคำสั่งของนายท่าน คุณแองจี้ก็ไม่มีสิทธิ์ก้าวออกไปจากบ้านหลังนี้ครับ”

ชายร่างยักษ์เตือนเสียงราบเรียบ และแองเจลล่าก็ไม่อยากจะต่อกรด้วยนัก เพราะรู้ดีว่าพวกบอดี้การ์ดเหล่านี้เป็นทหารรับจ้างที่ผ่านการฝึกฝนกับหน่วยซีลมาแล้วทั้งนั้น พวกนี้อึดยิ่งกว่าวัวกระทิงซะอีก รอโอกาส แล้วค่อยออกหาทางไปดีกว่า

แองเจลล่าหมุนตัวเดินกลับเข้ามาภายในห้องโถงอีกครั้ง ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟานุ่มที่ราคาแพงกว่ารถญี่ปุ่นทั้งคันแรงๆ สมองกำลังหนักอึ้งราวกับถูกถ่วงด้วยหินสักพันก้อน ทั้งปัญหาของนาริกา และปัญหาของตัวเองล้วนแต่เป็นเรื่องใหญ่ทั้งนั้น

แล้วนี่หล่อนจะต้องทำยังไง ถึงจะสามารถคลายปมปัญหาพวกนี้ลงได้ ต้องทำยังไงกัน? สาวน้อยถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีกแต่ก็หาคำตอบไม่ได้เช่นเดิม