ย้อนเวลากลับมาเป็นเทพยุทธ์ - ตอนที่ 429 ดาบเพลิงอันน่าสะพรึงกลัว

ร่างของฮิโรกิลุกไหม้ไปด้วยเปลวเพลิงสีแดงน้ำตาลทอง เสื้อผ้าถูกเผาไหม้จนหมด เหลือเพียงกางเกงขาสั้นสีดำ ที่ไม่ถูกเผาไหม้ไปด้วย ดูเหมือนว่ามันจะถูกสร้างจากวัตถุระดับสูง ที่สามารถทนการเผาไหม้ได้ ทำให้มันไม่ถูกเผาไหม้เหมือนกับเสื้อและกางเกง

ดาบคาตานะในมือขวาตอนนี้ถูกความร้อนของเปลวไฟ เผาไหม้จนกลายเป็นสีแดงส้ม เชือกที่พันด้ามจับถูกเปลวไฟเผาไหม้ไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงด้ามจับ ที่สร้างจากวัตถุที่สามารถทนความร้อนได้ แต่สภาพของมันก็ไม่ค่อยดีนัก ด้ามจับเริ่มปรากฏรอยไหม้เป็นคราบสีดำ

ฮิโรกิพ้นไอสีดำออกจากปากและจมูก ใบหน้าของเขาแดงก่ำ ร่างกายผอมแห้งของวัยชราสั่นระริกอย่างควบคุมไม่ได้ เหงื่อที่ไหลออกจากรูขุมขนถูกเปลวไฟเผากลายเป็นไอสีดำทันที ดวงตาสีแดงเพลิงมองไปยังอายาเสะที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม ร่องรอยความเสียใจปรากฏขึ้นวูบหนึ่ง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเด็ดเดียว

เขาตัดสินใจแล้ว ไม่สามารถถอยหลังกลับได้อีก!

เปลวไฟพลันลุกไหม้ทวีความรุนแรงเป็นเท่าตัว อุณหภูมิในรัศมี 1 กิโลเมตร พลันร้อนขึ้นอย่างรวดเร็ว ท้องฟ้าบิดเบี้ยวจากคลื่นความร้อน แม้แต่อากาศก็ถูกเปลวไฟเผาไหม้ จนกลายเป็นผงสีดำตกลงมาด้านล่าง ทำให้พื้นดินเปลี่ยนเป็นสีดำ

ผู้คนของสำนักทั้งสองที่กำลังต่อสู้กันอยู่ ต่างถอยหนี ห่างจากระยะการต่อสู้ ระดับการบ่มเพาะพลังของพวกเขาอ่อนแอเกินไป ไม่สามารถทนคลื่นความร้อนนี้ได้

แม้แต่เหล่าผู้อาวุโสยังต้องถอยออกมา ในระหว่างต่อสู้ ยิ่งระดับการบ่มเพาะพลังสูง การต่อสู้ยิ่งรุนแรง การประมาทเพียงเล็กน้อยอาจส่งผลต่อชีวิตและความตายได้ แม้พวกเขาจะหวาดกลัวเปลวเพลิงอันร้อนแรง แค่พวกเขาก็ไม่อาจละความสนใจจากการต่อสู้ พวกเขาได้แต่ค่อยๆถอยออกมา

อายาเสะสูดลมหายใจ ก่อนจะไอแห้งๆออกมา ความร้อนเผาไหม้อากาศโดยรอบ ทำให้อากาศเบาบางลง การหายใจจึงได้รับอ็อกซิเจนน้อยกว่าปกติ สำหรับผู้บ่มเพาะพลังประเทศเกาะ ที่ต้องใช้การหายใจ อากาศที่เบาบางเป็นศัตรูตัวฉกาจของพวกเขาก็ว่าได้ อายาเสะหรี่ตาลงมองไปยังฮิโรกิ เขาก็พบว่าอีกฝ่ายก็หอบหายใจอย่างหนัก แสดงว่าอีกฝ่ายก็ได้รับผลกระทบเช่นกัน

“ฮิโรกิ แกต้องการจบการต่อสู้ในการโจมตีครั้งเดียวสินะ”อายาเสะกล่าวออกมาอย่างช้าๆด้วยความยากลำบาก ใบหน้าของเขาแดงก่ำเล็กน้อยเพราะอุณหภูมิที่สูงและอากาศที่เบาบาง ทำให้เขาต้องใช้พลังมากขึ้นในการใช้ลมหายใจ

ฮิโรกิไม่พูดอะไร เขากำลังรวบรวมพลังด้วยความยากลำบาก การควบคุมเปลวเพลิงในมือเป็นเรื่องที่ต้องใช้แรงอย่างมาก เขาไม่สามารถเสียสมาธิได้

อายาเสะเห็นถึงความยากลำบากของฮิโรกิ ดวงตาของเขาฉายแววล้ำลึก เขาเห็นโอกาสบางอย่าง เขาไม่รอช้าอ้าปากพูดต่อ พร้อมกับรวบรวมลมหายใจไปด้วย

“ลืมไปแล้วหรือไง ว่าพวกเราเคยต่อสู้กันหลายครั้ง นายและฉันไม่เคยจบการต่อสู้ในกระบวนท่าเดียว”อายาเสะหยุดพูดเล็กน้อย ก่อนที่กฎแห่งธาตุสายฟ้าจะระเบิดออกมาอย่างรุนแรง ท้องฟ้าไร้เมฆเกิดตาข่ายสายฟ้าหมุนวนเป็นมังกรสายฟ้า 2 ตัวพัวพันกัน

อายาเสะจ้องฮิโรกิด้วยแววตาคมกริบ ก่อนจะพูดต่อ

“การที่นายเดิมพันทุกสิ่ง เพื่อที่จะโจมตีฉัน ในครั้งเดียว มันเป็นเรื่อง…”ยังไม่ทันจบคำ อายาเสะก็ชักดาบและฟันออกไปทันที มังกรสายฟ้า 2 ตัว หลอมรวมกับคลื่นดาบกลายเป็นพายุสายฟ้า เสียงคำรามกึกก้อง มังกรสายฟ้าแหวกอากาศราวกับทะลุผ่านมิติ พริบตาเดียวก็พุ่งเข้าใส่ฮิโระกิจากทางซ้ายและขวาด้วยความเร็วสูง

ฮิโรกิถูกอายาเสะพูดยั่วยุก็ไม่วอกแวก เขาอายุหลายสิบปีแล้ว ไม่ถูกคำพูด แค่นี้ปั่นหัวได้ และเขารู้ว่าที่จึงแล้ว อายาเสะพูด เพื่อที่จะฉวยโอกาสโจมตีโดยไม่ทันตั้งตัว

ฮิโรกิพลันระเบิดพลังออกมาแทบจะในเวลาเดียวกัน ดาบเพลิงขนาดใหญ่ฟันตัดขวาง คลื่นดาบเพลิงสีแดงน้ำตาลทอง ขนาดใหญ่โจมตีออกก็ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ราวกับพัด ฟันมังกรสายฟ้าทั้งสองที่พุ่งเข้ามาจนขาดสะบั้น ก่อนที่เปลวไฟจะเผาไหม้กฎแห่งธาตุสายฟ้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพุ่งไปต่อ โดยที่พลังของมันไม่ลดลงเลย คลื่นดาบเพลิงขยายใหญ่ต่อไปเรื่อยๆ บริเวณที่มันเคลื่อนผ่าน ถูกเผาไหม้กลายเป็นเถ้าถ่าน ไม่เหลือสภาพสมบูรณ์

เมื่อคลื่นดาบเพลิงใกล้เข้ามา คลื่นความร้อนก็กระทบร่างกาย ใบหน้าของอายาเสะแดงก่ำบิดเบี้ยว เหงื่อไหลท่วมร่างกาย

อันตราย สัญชาตญาณของเขา ร้องเตือนให้เขารีบหนี อายาเสะใช้ท่าร่างถอยทันที แต่เพราะคลื่นดาบเพลิงใกล้เข้ามาเรื่อยๆ อุณหภูมิก็เพิ่มขึ้นอากาศก็เบาบางลง ทำให้การหายใจติดขัด การรวบรวมพลังลดลงอย่างมาก ท่าร่างจึงช้าลงกว่าปกติหลายเท่า

ไม่สามารถหลบได้!

อายาเสะตัดสินใจอย่างรวดเร็ว เขายกดาบขึ้นและฟันลงพื้นอย่างแรง

ตูม!

ฝุ่นควันปกคลุมโดยรอบ ก่อนที่คลื่นดาบจะตัดผ่านกลุ่มฝุ่นควัน กวาดทำลายพื้นที่ด้านหลังจนพินาศ พื้นที่กว่า 1 กิโลเมตรถูกทำลาย ต้นไม้ เนิดสูงถูกทำลายเป็นชิ้นๆกลายเป็นขี้เถ้าปลิวไปในอากาศ เปลวไฟสีแดงที่เกิดจากคลื่นความร้อนลุกไหม้สิ่งของที่สามารถติดไฟ ขยายการลุกไหม้ไปอีกหลายกิโลเมตร

โชคดีที่ด้านหลังเป็นป่ารกร้าง ไม่มีมนุษย์อาศัยอยู่ สำหรับสิ่งมีชีวิตอื่นๆ พวกมันหลบหนีไปตั้งแต่เริ่มการต่อสู้