ย้อนเวลากลับมาเป็นเทพยุทธ์ - ตอนที่ 120

“ผมขอเวลาปรึกษาน้องๆของผมก่อนนะครับ”ชายหัวล้านลังเล เขาไม่พูดปฏิเสธ แต่ขอเวลาทบทวน

“ไม่ต้องรีบค่อยๆคิด ถ้าตัดสินใจได้แล้วติดต่อฉันมา”จิวโมไป๋ก็ไม่เร่งรัด เขาให้เวลาชายหัวล้านได้ตัดสินใจ

เขาพูดคุยกับชายหัวล้านอีกสักพัก ก่อนกลับเขาให้เงินอีกฝ่ายจำนวนหนึ่งเป็นค่าบริจาคให้เด็กๆ ได้เอาไปเป็นค่าใช้จ่าย

ออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า จิวโมไป๋ตรงไปที่ร้านขายรถ

เขาไม่มีรถยนต์เป็นของตัวเอง ทำให้ต้องโบกรถรับจ้างตลอด มันเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ ตอนนี้เขามีเงินจำนวนมาก ซื้อรถมาใช้ก็ไม่ได้เสียอะไรไป เขาแค่ต้องหาข้ออ้างพูดให้พ่อแม่เข้าใจว่าได้เงินมาจากไหนเท่านั้น

ร้าน MT1 เป็นร้านตัวแทนจำหน่ายรถยนต์ที่ใหญ่ที่สุด ในประเทศมังกรและประเทศใกล้เคียง เรียกได้ว่าเป็นร้านจำหน่ายรถยนต์อันดับหนึ่งก็ว่าได้

ทันทีที่จิวโมไป๋ก้าวเข้าไปในร้าน MT1

“ยินดีตอนรับครับ”พนักงานชายในชุดพนักงานร้านสีเทา เดินตรงเข้ามาพร้อมยิ้มให้อย่างสุภาพ

จิวโมไป๋อายุประมาณ 20 ปี เสื้อผ้าที่เขาใส่ก็เป็นแบรนด์ธรรมดาราคากลางๆ มองผ่านๆเขาเป็นแค่เด็กจากครอบครัวธรรมดา การที่เขามาคนเดียวไม่มีใครมาด้วย สามารถสรุปได้ทันทีว่าเขาไม่สามารถซื้อรถยนต์ราคาแพงได้แน่

แต่พนักงานชาย ไม่แสดงอาการปฏิเสธ หรือแสดงอาการดูถูกดูแคลนจิวโมไป๋แม้แต่น้อย

“คุณมีรถยนต์ที่สนใจแล้วหรือยังครับ ร้านของเราเป็นตัวแทนของแบรนด์รถยนต์ชั้นนำ ทั้งในและนอกประเทศรวมกว่า 48 แบรนด์ ถ้าคุณยังไม่มีรถยนต์ในใจ ผมสามารถพาคุณลูกค้าชมรถยนต์ที่อยู่ในร้านของเราได้นะครับ” พนักงานชายพูดอย่างสุภาพ

จิวโมไป๋พยักหน้ารับ พนักงานชายก็พาจิวโมไป๋ไปดูรถยนต์ตั้งแต่ราคาถูกที่สุดราคา 1 แสนเครดิต และคันต่อไปจะมีราคาเพิ่มขึ้นทีละระดับ ทุกๆคันเขาบอกข้อดีข้อเสียของรถยนต์ทุกๆคันเป็นอย่างดีและแม่นยำ โดยไม่ต้องอ่านคู่มือ

จิวโมไป๋ฟังเงียบๆ เขาไม่ค่อยรู้เรื่องรถยนต์มากนัก ในช่วงหลังเหตุการณ์พลังธรรมชาติพลุ่งพล่าน บริษัทรถยนต์ต่างก็ปรับเปลี่ยนโครงสร้างของรถยนต์ครั้งใหญ่ เพื่อให้เหมาะสมกับการล่าสัตว์ร้ายในถิ่นทุรกันดาร

แม้ว่ารถสปอร์ตคันหรูยังคงมีอยู่ แต่ก็ไม่ได้รับความนิยมเท่ารถยนต์ที่ถูกออกแบบมาให้ดูแข็งแกร่งทนทาน

จิวโมไป๋ไม่พอใจวัตถุดิบ ที่ใช้ในการสร้างรถยนต์ในตอนนี้เท่าไหร่นัก แต่ก็ต้องทำใจ ตอนนี้แร่ธาตุที่ใช้ยังไม่ได้พัฒนาอย่างก้าวกระโดด

รถยนต์แบบนี้แค่ถูกยิงหรือถูกระเบิดก็จบแล้ว เขาไม่สามารถฝากชีวิตไว้กับรถยนต์แบบนี้ได้ ถ้าเขาซื้อรถยนต์ไป ก็ต้องเอาไปหลอมกับแร่เหล็กที่เขามีใหม่ทั้งหมด

เมื่อเห็นว่ายังไงเขาก็ต้องเอารถยนต์ไปหลอมสร้างใหม่อยู่แล้ว จิวโมไป๋ตัดสินใจซื้อรถยนต์ที่รูปลักษณ์ภาพนอกถูกใจก็พอ

เขาไม่สามารถสร้างรถยนต์เองได้ เพราะรถยนต์ทุกคันจะต้องผ่านมาตรฐานที่แต่ละประเทศรับรอง และรถยนต์ทุกคันจะถูกลงทะเบียนระบุตัวตนเจ้าของ เขาซื้อรถยนต์ไปเขาสามารถเอาโครงรถยนต์ทั้งหมดหลอมรวมเพื่อสร้างความแข็งแกร่ง แต่รูปลักษณ์ภายนอกต้องเหมือนเดิม เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาตามมา

จิวโมไป๋ตัดสินใจซื้อรถยนต์ 4 ปะตู ราคา 6.8 แสนเครดิต รูปลักษณ์ของมันดูดี แม้จะไม่ดูโฉบเฉียวหรูหราเหมือนรถสปอร์ต แต่มันดูแข็งแกร่งทนทาน

“อู๋หาน ทำแบบนั้นอีกแล้ว ทำไมเขาไม่ไล่ออกไปตั้งแต่แรก ชอบทำตัวเป็นพนักงานดีเด่น สุดท้ายก็ขายไม่ได้ ยอดขายเดือนนี้ของเขาแค่ 4 คันเอง”พนักงานสาวที่อยู่ไกลออกไปพูดซุบซิบกับพนักงานสาวด้านข้าง

“ก็ทำตัวแบบนี้ไง ถึงถูกฟางฟางทิ้งไป แม้การกระทำของเขาจะน่าชื่นชม แต่สายตามองดูคนไม่เป็น ไม่รู้หรือไงว่าคนพวกนี้แค่มาดูรถแต่ไม่ซื้อ เสียเวลาไปอธิบายให้เหนื่อยเปล่า อ่อ…ฉันได้ยินว่าผู้จัดการจะไล่เขาออก ถ้ายอดไม่ถึงใช่ไหม?”

“ใช่ ก็ฟางฟางเลิกกับอู๋หานไปคบกับผู้จัดการ ผู้จัดการไม่มีทางปล่อยให้ อดีตคนรักเก่าของแฟนตัวเองทำงานอยู่ที่นี่ได้หรอก…”

จิวโมไป๋ฟังโดยไม่ได้ตั้งใจ ประสาทการได้ยินของเขาพัฒนาไปมากแม้จะอยู่ไกลออกไปเขาก็ได้ยินที่ พนักงานสาวพูด

จิวโมไป๋หันกับมาสำรวจพนักงานชายอีกครั้ง เขาลอบพยักหน้า แต่ก็ไม่ทำอะไร ถ้าชายหัวล้านตัดสินใจย้ายไปอยู่หมู่บ้านใบไม้ร่วง เขาจะเป็นหัวหน้าครูฝึกโรงฝึกการต่อสู้ แต่ยังขาดผู้จัดการโรงฝึก

เขาจดจำชื่ออู๋หานไว้ ถ้าอีกฝ่ายออกจากงาน เขาจะเป็นตัวเลือกแรก ที่เขาจะชักชวนให้เป็นผู้จัดการโรงฝึกการต่อสู้…

“ผมซื้อรถยนต์คันนี้”จิวโมไป๋ชี้ไปที่รถยนต์ 4 ปะตู ราคา 6.8 แสนเครดิต ทำเอาพนักงานชายชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มรับอย่างสุภาพ เชิญจิวโมไป๋ไปที่ห้องทำสัญญา

พนักงานสาวที่เห็นว่า อู๋หานพาจิวโมไป๋ไปที่ห้องทำสัญญาต่างก็แปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก พวกเธอเปลี่ยนไปพูดเรื่องอื่น เหมือนกับว่าการขายรถยนต์ของอู๋หานไม่มีความหมายอะไร

หลังจากทำสัญญาซื้อรถยนต์ จิวโมไป๋ก็ขับรถยนต์คันใหม่ออกจากร้านMT1โดยตรง

หลังจากที่จิวโมไป๋เข้ามหาวิทยาลัย เขาเอารถยนต์ของครอบครับไปสอบใบขับขี่จนผ่านแล้ว ทำให้เขาไม่ต้องเสียเวลาสอบใบขับขี่อีก

จิวโมไป๋ขับรถย์ไปที่ตลาดซื้อ-ขายสัตว์ ที่อยู่ไม่ไกลนักใช้เวลาแค่ 15 นาทีก็ถึง จิวโมไป๋จอดรถยนต์ที่ลานจอดรถก่อนเดินเข้าไปตลาดซื้อ-ขายสัตว์ ที่เป็นพื้นที่เปิดโล่ง กินพื้นที่ขนาดใหญ่

เพราะพลังงานธรรมชาติหนาแน่นขึ้น สัตว์หลากหลายชนิดต่างก็พัฒนาจนแข็งแกร่งขึ้น มีสัตว์บางส่วนกลายพันธุ์ มีลักษณะที่ดีขึ้นหรือแปลกประหลาด ทำให้มีผู้ที่สนใจเลี้ยงสัตว์จำนวนมากขึ้น

ตลาดซื้อ-ขายสัตว์จึงเติบโตอย่างรวดเร็ว

จิวโมไป๋เดินเข้าไป พื้นที่ขายสัตว์แบ่งเป็นเขตหลายส่วน ชั้นนอกสุดจะเป็นร้านเล็กๆขายสัตว์เพียงไม่กี่ตัว แต่ยิ่งเข้าไปด้านใน ร้ายขายสัตว์จะยิ่งมีขนาดใหญ่ขึ้น

เสียงร้องของสัตว์นานาชนิดดังระงม พร้อมกลิ่นเหม็น จิวโมไป๋ไม่สนใจ เขาเดินมองไปตามร้านต่างๆไปเรื่อยๆ สัตว์เกือบทุกตัวจะถูกใส่กรง สัตว์ดุร้ายจะมีโซ่ล๊อคเอาไว้อีกชั้น ไม่ให้พวกมันทำร้ายผู้คน