บันทึกตำนานราชันอหังการ [ 剑道第一仙 ] - ตอนที่ 933: รับเจ้ากลับบ้าน

ตอนที่ 933: รับเจ้ากลับบ้าน

ตอนที่ 933: รับเจ้ากลับบ้าน

ในโลกหล้าอันปั่นป่วน กลิ่นอายแห่งสงครามละล่องบนอากาศ

ศึกอันกล่าวได้ว่าเป็นโศกนาฏกรรมนี้มาถึงจุดที่เกือบตัดสินผู้ชนะได้แล้ว

นอกจากเย่อวี๋ เว่ยเต้าเยวี่ยนและลู่สิงผู้ยังคงดิ้นรนประคองตนได้ จักรพรรดิผู้อื่นล้วนเจ็บหนักใกล้ตาย และเสียความสามารถในการต่อสู้ ตอนนี้กำลังพักฟื้นอยู่ ณ อีกฟากของรอยแบ่งเขตแดนกันทั้งสิ้น

กระทั่งลู่สิงยังไม่ลังเลที่จะสละทุกสิ่งเปิดทางหนีให้กับเย่อวี๋และเว่ยเต้าเยวี่ยน

สถานการณ์ใกล้พังทลาย

ทว่ายามนี้เอง ได้เกิดจุดเปลี่ยนอันไม่คาดฝันขึ้น

ประการแรก โยวเสวี่ยปรากฏขึ้นบนฟ้า นางใช้ดาบปลายมนไร้วจีแผดเผากำราบศัตรู และช่วยคลายวงล้อมแก่เย่อวี๋ในทันใด

จากนั้นกลุ่มตัวตนร้ายกาจเช่นจักรพรรดิกระดูกขาวและท่านเทพดาราคล้อยก็ปรากฏขึ้นไล่ล่าปีศาจทันที สิ่งเหล่านี้สะท้านใจของผู้พบเห็นยิ่ง!

สถานการณ์ในสนามรบพลิกผันแปรเปลี่ยน!

ทุกสิ่งนี้ผิดจากจินตนาการของเย่อวี๋ เว่ยเต้าเยวี่ยนและลู่สิงโดยสิ้นเชิง

และยังทำให้เหล่าจักรพรรดิที่ฟื้นตัวอยู่ไกล ๆ ตกตะลึงด้วยเช่นกัน

พวกเขากำลังจะสิ้นหวังอยู่แล้ว และจู่ ๆ ก็มีกำลังเสริมมาจากฟ้าและพลิกสถานการณ์ ใครเล่าจะคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน?

ยามนี้ ฝูงปีศาจร้ายกาจกำลังจับจ้องพวกเขามาจากในดินแดนมืดมิด พร้อมด้วยบรรยากาศเสียดกระดูก

ท่ามกลางบรรยากาศหดหู่ถึงตายนี้ ชายหนุ่มชุดเขียวผู้หนึ่งขี่บนหลังสัตว์สุญญะสว่างว่างปรากฏกายขึ้น

เขาเดินมาจนถึงดินแดนรกร้าง

ภาพนี้ยังสร้างความสะเทือนใจให้ทุกคนที่เฝ้ามอง!

จักรพรรดิทั้งหลายที่นี่ล้วนแต่เป็นสัตว์ประหลาดเฒ่าที่ใช้ชีวิตอยู่นานเพียงไรไม่อาจทราบ พวกเขาจะไม่เห็นหรือว่าชายหนุ่มชุดเขียวผู้ปรากฏทีหลังสุดคือผู้บงการเหล่ากำลังเสริมจากสวรรค์เหล่านี้?

“เจ้าหนูผู้นั้นเป็นใคร? กระทั่งเจ้าครองธารสุญโลหิตโกลาหล ‘สัตว์สุญญะสว่างว่าง’ ยังรับใช้เป็นพาหนะให้เขากระนั้นรึ?”

สตรีผมขาวอ้าปากค้าง

นางมองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นสัตว์สุญญะสว่างว่าง!

“จักรพรรดิกระดูกขาว ท่านเทพดาราคล้อย จักรพรรดิโฉดฉือเลี่ยน…”

ชายชราร่างผอมแห้งในชุดดำกลืนน้ำลายเอื๊อกพลางกล่าวด้วยสีหน้าเลื่อนลอย “ตัวตนร้ายกาจจากเมืองมรณะเหล่านี้ ไฉนจึงยอมลดตนมาช่วยชายหนุ่มผู้นั้นด้วย?”

เรื่องนี้น่าเหลือเชื่อจริง ๆ

“ไม่ว่าอย่างไร เรา… ดูจะปลอดภัยแล้ว…”

ชายร่างสูงใหญ่กำยำพึมพำ เสียงของเขาสั่นเล็กน้อย

ช่วงกาลที่ผ่านมาสำหรับจักรพรรดิเหล่านี้นั้นมืดมน พวกเขาต้องเผชิญบททดสอบเป็นตายทุกเมื่อเชื่อวัน

ยามนี้ มีใครผู้หนึ่งร่วงหล่นมาจากฟ้า เป็นดั่งแสงตะวันรุ่งสางในใจของพวกเขา

ขณะเดียวกัน เย่อวี๋ก็ตะลึงค้าง

กล่าวอีกนัยก็คือ นับแต่ยามแรกที่นางได้พบชายหนุ่มชุดเขียวจากระยะไกล นางก็ตะลึงค้างเล็กน้อย แววตาซึ่งเดิมหนักแน่นคมกริบกลับเหม่อค้าง

ทว่าเมื่อนางเห็นชายหนุ่มชุดเขียวก้าวลงจากร่างสัตว์สุญญะสว่างว่างเข้ามาใกล้นางทีละก้าว หัวใจของเย่อวี๋ก็เต้นระรัว ร่างบางอรชรสั่นไหวเล็กน้อย

“เย่น้อย ข้ามารับเจ้ากลับบ้านแล้ว”

ซูอี้กล่าวเบา ๆ

ยามก่อน หญิงสาวนั้นเงียบสงบสำรวม สง่าอ่อนหวาน

วันนี้ หญิงสาวผู้นี้มีการฝึกฝนในขอบเขตรู้แจ้งลึกล้ำ เป็นจักรพรรดิวิญญาณหยาดสวรรค์ผู้ระบือนามไกลทั่วแดนดิน แต่การเปลี่ยนแปลงนี้ไม่อาจกล่าวว่าไม่น้อย

ทว่าเรื่องเหล่านี้ไม่สำคัญแม้แต่น้อย

ซูอี้รู้สึกร้อนใจขึ้นมาเมื่อเห็นบาดแผลและโลหิตที่เปื้อนร่างของเย่น้อย และใบหน้าซีดเซียวของนาง

แพขนตาของเย่อวี๋สั่นไหวเล็กน้อย ดวงตาคู่นั้นเบิกกว้าง หยาดน้ำตากระจ่างสีร่วงจากดวงตาของนางอย่างมิเต็มใจ เคลื่อนผ่านใบหน้าขาวงดงาม

ยามนี้ ในที่สุดนางก็เชื่อว่านี่ไม่ใช่ความฝัน

ทว่านางยั้งตนไว้ ก่อนจะยิ้มและกล่าวว่า “ข้ารู้ ว่าเจ้าจะกลับมาแน่!”

เสียงของนางกระจ่างใสราวน้ำในลำธาร เผยความปรีดาอันเกินใดเทียบ

ดวงตาของโยวเสวี่ยที่รู้เรื่องทั้งหมดพลันซับซ้อนขึ้นมาเล็กน้อย

ซูอี้ก้าวเข้ามา เขายกมือเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเย่อวี๋เบา ๆ และกล่าวว่า “เราไปคุยกันตรงโน้นเถอะ”

กล่าวจบ เขาก็หันเดินไปยังโลกอีกฝั่งของรอยแบ่งเขตแดน

เย่อวี๋ลังเลชั่วขณะ และกล่าวว่า “แต่ปีศาจพวกนั้น…”

“ใต้เท้าท่านนี้โปรดอย่ากังวล ปล่อยข้าจัดการเถอะขอรับ”

ปีศาจเฒ่าคิ้วขาวฉวยโอกาสรีบตบอกรับคำ

เขากล่าวพลางหันไปตะโกนเรียกพวกจักรพรรดิกระดูกขาว “ทุกท่าน ลงมือกันดีกว่า!”

เสียงของเขาขจรลั่นทั่วหล้า

ทว่า แม้พวกเขาจะไม่พอใจนักที่ถูกปีศาจเฒ่าคิ้วขาวสั่งการ แต่ก็ไม่มีผู้ใดกล้าคัดค้านและลงมือทันที

ตู้ม!

โลกหล้าปั่นป่วนขึ้นอีกครั้ง และความเงียบสงบก็พังทลายลง

ตัวตนร้ายกาจสิบกว่าตนลงมือประสาน ผู้ที่อ่อนแอที่สุดเทียบได้กับตัวตนในขอบเขตรู้แจ้งลึกล้ำ!

และพวกที่แข็งแกร่งกว่าใครเช่นจักรพรรดิกระดูกขาวและท่านเทพดาราคล้อยนั้นเกินพอจะเป็นภัยต่อชีวิตตัวตนในขอบเขตรู้แจ้งลึกล้ำได้!

เมื่อพวกเขาลงมือด้วยกัน อำนาจมหาศาลก่อให้เกิดความอลหม่านในดินแดนอันมืดมิดนี้ทันที พื้นที่ทั่วบริเวณต่างเละเทะไม่เหลือซาก

“ฆ่า!”

แทบจะในขณะเดียวกัน ปีศาจร้ายเหล่านั้นก็เดินหน้าโจมตี

ก่อนหน้านี้ ปีศาจร้ายเหล่านี้แค่ตกใจจนถอยไปเท่านั้น และยามนี้ พวกมันจะไม่อยู่เฉย

สงครามบังเกิด

นางรู้ดีมากว่าหลังผ่านไปหลายหมื่นปี ไม่ว่าซูอี้หรือเย่อวี๋ต่างมีเรื่องต้องพูดกันมากมาย

ยามนี้ หากนางยังตามไป รังแต่จะขายหน้าตนเองเสียเปล่า

ฉับ!

โยวเสวี่ยใช้ดาบปลายมนไร้วจีแผดเผาโจมตีไปบนอากาศ

“ไปกันเถอะ”

ซูอี้กล่าวเบา ๆ พลางเดินนำไปไกล

เขาเมินคนอื่น ๆ ที่นี่ตั้งแต่ต้นจนจบ กระทั่งปีศาจร้ายเหล่านั้นต่างถูกซูอี้เมินสิ้น

เย่อวี๋พยักหน้าและตามเบื้องหลังเขาไปอย่างว่าง่าย

จักรพรรดิวิญญาณหยาดสวรรค์ผู้องอาจยามศึกเมื่อกาลก่อน ยามนี้ดูจะทิ้งความเฉียบขาดและหน้ากากบดบังตนสิ้น กลายมาเป็นหญิงสาวผู้เงียบสงบสง่างามเดินตามหลังซูอี้เช่นกาลก่อน

ส่วนศึกเบื้องหลังนาง นางลืมหมดสิ้นแล้ว

ขณะเดิน เย่อวี๋ลังเลเล็กน้อยเมื่อเห็นสองมือของซูอี้ไพล่อยู่เบื้องหลัง ก่อนที่นางจะรวบรวมความกล้าก้าวเข้าไป และเอื้อมมือเรียวบางดุจหยกของนางคว้ามือขวาของซูอี้ไว้

ยามนี้ ร่างอรชรของเย่อวี๋ชะงักเล็กน้อย ปลายนิ้วของนางสั่นไหวนิดหน่อย เผลอก้มหน้าลงอย่างประหม่าราวกับกลัวถูกตำหนิ

ซูอี้เองก็ผงะไปชั่วขณะเมื่อสัมผัสมือราวกับหยกนิ่มในมือตน ก่อนจะอดยิ้มออกมาไม่ได้

เขาไม่ได้กล่าวอันใด ทำเพียงปล่อยให้เย่อวี๋จับมือเขาเดินต่อ

เย่อวี๋ถอนหายใจโล่งอก จากนั้นรอยยิ้มน้อย ๆ ก็ปรากฏที่ริมฝีปากสีชมพู ดวงตาเปี่ยมความยินดี

มันก็แค่จับมือ ทว่าสำหรับนาง มันดูจะมีความหมายเหนือธรรมดา

หากเป็นไปได้ เย่อวี๋ก็อยากเดินกับซูอี้แบบนี้ไปตลอดกาล…

ไกลออกไป ลู่สิงเห็นภาพทั้งหมดกระจ่างแจ้ง

สีหน้าของเขาทั้งตกใจ งุนงง และผิดหวังอย่างไม่อาจบรรยาย

ชายหนุ่มชุดเขียวผู้นั้นเป็นใคร เหตุใด… เพราะเหตุใดเย่อวี๋จึงเป็นฝ่ายเอื้อมมือไปจับและติดตามเขาอย่างว่าง่ายเช่นนี้?

ตู้ม!

ศึกอันเกิดไกลออกไปดุเดือดเข้มข้นอย่างไม่เคยเกิดมาก่อน

ทว่าในใจของลู่สิงกลับรู้สึกขมขื่นอย่างไม่อาจสาธยาย

เขาพลันจำได้ว่าเย่อวี๋เคยพูดกับตนเองถึง ‘เขา’ ก่อนเริ่มศึก

“หรือชายหนุ่มชุดเขียวผู้นี้จะเป็นผู้ที่แม่นางเย่อวี๋ชอบ? แต่เห็นกันอยู่ว่าเขามีระดับฝึกฝนเพียงวงล้อวิญญาณ… อีกอย่าง เขาดูเด็กมากด้วย…”

ลู่สิงตะลึงอึ้ง

เขาไม่เคยคิดเลยว่านอกจากปรมาจารย์ดาบเสวียนจวิน โลกนี้จะมีผู้อื่นที่สามารถได้รับความรักจากจักรพรรดิวิญญาณหยาดสวรรค์ด้วย

ลู่สิงหันไปมองสงครามที่เกิดขึ้นจากระยะไกล และในที่สุดก็กัดฟันเดินจากสนามรบ ออกไปตามซูอี้และเย่อวี๋

“นามข้าคือลู่สิง ขอบคุณสหายเต๋าที่ช่วยเหลือ!”

ลู่สิงสูดหายใจลึก ๆ และก้มหัวลง “ข้าขอทราบว่าสหายเต๋ามีนามใดหรือ?”

ซูอี้หันไปกล่าวกับลู่สิงว่า “เจ้ามาจากตระกูลลู่ผู้ดูแลกรมสุขาวดีหรือ?”

ลู่สิงอดแปลกใจไม่ได้ ไม่คาดว่าชายหนุ่มในขอบเขตวงล้อวิญญาณจะมองปราดเดียวก็เห็นที่มาของเขา

เขาพยักหน้าตอบ “ถูกต้อง”

“นามข้า คงดีกว่าหากไม่เอ่ยถึง”

ซูอี้กล่าวอย่างเฉยเมย “เจ้าไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก ควรฉวยโอกาสนี้รีบรักษาบาดแผลจะดีกว่า เมื่อพวกปีศาจร้ายถูกกำจัด ข้าจะพาพวกเจ้าออกไป”

กล่าวจบ เขาก็ก้าวต่อโดยเมินเฉยต่อลู่สิง

ลู่สิงตะลึงอึ้ง เขามาจากตระกูลลู่แห่งกรมสุขาวดี เป็นตัวตนแข็งแกร่งในขั้นต้นขอบเขตรู้แจ้งลึกล้ำ

ปกติแล้ว อย่าว่าแต่ผู้ฝึกตนทั่วไปเลย กระทั่งจักรพรรดิในขอบเขตหยั่งเห็นลึกล้ำยังต้องให้เกียรติเขายามพบเจอ ไม่กล้าเย่อหยิ่งแม้เพียงน้อย

ทว่ายามนี้ ชายหนุ่มผู้หนึ่งในขอบเขตวงล้อวิญญาณไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิดแม้จะรู้ว่าเขามาจากตระกูลลู่!

มันผิดปกติมากเข้าไปทุกที

ท้ายที่สุด ลู่สิงก็เก็บความงุนงงในใจและไม่ได้ถามอันใดอีก

เมื่อซูอี้และเย่อวี๋กลับสู่จุดพักแรม จักรพรรดิทั้งหลายที่กำลังฟื้นตัวต่างเข้ามาขอบคุณซูอี้

ยามนี้ เย่อวี๋ย่อมไม่อาจจับมือซูอี้ต่อได้

“ข้ามาที่นี่เพื่อพาเย่อวี๋กลับ การช่วยพวกเจ้าเป็นเพียงของแถม ไม่ต้องขอบคุณข้าเรื่องนี้หรอก”

ซูอี้กล่าวอย่างเยือกเย็น

กล่าวจบ เขาก็หันไปพูดกับเย่อวี๋ “หาที่คุยกันเป็นการส่วนตัวเถอะ”

เย่อวี๋ส่งเสียงรับอย่างเชื่อฟัง

และทั้งสองก็เดินไปไกล เมินสีหน้าตะลึงอึ้งของเหล่าจักรพรรดิไปทันที

พวกเขาคงไม่อาจคาดได้ว่าท่าทีของชายหนุ่มในขอบเขตวงล้อวิญญาณจะเย่อหยิ่งเย็นชา ไม่อยากพูดกับพวกเขาเช่นนี้

ทว่าไร้ผู้ใดไม่พอใจ

เพราะถึงอย่างไร สำหรับพวกเขา การปรากฏตัวของซูอี้และคณะช่วยให้พวกเขาพลิกสถานการณ์รบและนำมาซึ่งความหวังรอดชีวิต!

ในทางกลับกัน การกระทำของซูอี้ก็ทำให้พวกเขาฉงนใจมากขึ้นอีก

ชายหนุ่มในขอบเขตวงล้อวิญญาณนำกลุ่มตัวตนร้ายกาจซึ่งล้วนแต่เป็นเจ้าถิ่นในเมืองมรณะออกมาเข่นฆ่าในคุกอเวจีชั้นที่เจ็ด เป็นภาพที่ไม่อาจจินตนาการออกได้เลย

สิ่งที่ยิ่งเหลือเชื่อนั้นคือ ตัวตนแข็งแกร่งเยี่ยงจักรพรรดิวิญญาณหยาดสวรรค์กลับพินอบพิเทาอ่อนหวานยามเมื่อเผชิญชายหนุ่มผู้นั้น

ทั้งหมดนี้เพิ่มความลึกลับของซูอี้ในสายตาเหล่าจักรพรรดิได้อย่างมหาศาล

“ทุกคน ท่านว่าชายหนุ่มผู้นั้นน่าจะใช่ร่างเวียนวัฏสงสารของปรมาจารย์ดาบเสวียนจวินหรือไม่?”

ใครบางคนอดกระซิบไม่ได้

หนึ่งประโยคนั้นทำให้หัวใจของทุกคนตะลึงงัน

และยังทำให้สีหน้าของลู่สิงแปรเปลี่ยนเฉียบพลัน!