บันทึกตำนานราชันอหังการ [ 剑道第一仙 ] - ตอนที่ 607: ราชาวิญญาณพฤกษา

ตอนที่ 607: ราชาวิญญาณพฤกษา

ตอนที่ 607: ราชาวิญญาณพฤกษา

เครื่องรางลับสีดำนี้มีรูปร่างเฉพาะตัว มันคล้ายกับโซ่ทว่ามีอักขระแปลกประหลาดสลักอยู่บนพื้นผิวจนทั่ว

ซูอี้ถือสิ่งนี้ไว้ในมือของเขา และมองดูมันชั่วขณะหนึ่ง เขารับรู้ได้อย่างรวดเร็วว่ามันคือสิ่งที่เอาไว้ใช้งานเพื่อขอความช่วยเหลือ!

“เมื่อใดมีโอกาสเหมาะ ข้าจะบดขยี้เครื่องรางนี้และดูว่าจะสามารถดึงดูดเหยื่อจากตำหนักมารเทียนอวี้ได้กี่ตัว…”

ซูอี้ลอบคิดในใจก่อนจะเก็บเครื่องรางและธงวิญญาณ

ส่วนสมบัติอื่น ๆ ของหลู่เจิง เขาไม่ได้สนใจที่แลมองอีก

“ไปกันเถิด”

ซูอี้เหลือบมองหยวนอู่ทงและคนอื่น ๆ จากนั้นเขาก็หันหลังเดินจากไปในความมืดมิดของยามราตรี

หยวนเหิงและคนอื่น ๆ ติดตามไปอย่างใกล้ชิด

“ปรมาจารย์ซูโปรดรักษาตัวเองด้วย!”

หยวนอู่ทงโค้งกายประสานมือคารวะ

“ปรมาจารย์ซูโปรดรักษาตัว!”

มู่ชางถูและคนอื่น ๆ ต่างก็ร่วมโค้งกายคารวะเช่นกัน

แม้ซูอี้จะจากไปโดยไม่เอ่ยร่ำลา

แต่ใครเล่าจะกล้าตำหนิติเตียน?

ต้องรู้ว่าหากวันนี้ซูอี้และพรรคพวกไม่ยื่นมือช่วยเหลือ ป่านนี้ทั้งมหานครอวิ๋นเหอ… เกรงว่ามันคงไปอยู่ในท้องของเหล่าสัตว์อสูรที่บ้าคลั่งจนหมดแล้ว!

นอกมหานครอวิ๋นเหอ ริมฝั่งแม่น้ำ

ค่ำคืนช่างเย็นเยียบ ทุ่งโล่งทั้งสี่ทิศว่างเปล่าชวนให้เปลี่ยวเหงา

ซูอี้ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ทว่าท้ายที่สุดเขาตัดสินใจเดินทวนไปตามแม่น้ำ

เดินทิศทางทวนแม่น้ำต้าฉางเช่นนี้มันหมายถึงมุ่งหน้าไปยังเมืองกว่างหลิง

มันเป็นสถานที่ที่ซูอี้ปลุกความทรงจำของชีวิตก่อนขึ้น และเปี่ยมไปด้วยความทรงจำมากมายของชีวิตนี้

“นายท่านเราจะไปที่ใดกันหรือ?”

หยวนเหิงอดไม่ได้ที่จะถามระหว่างทาง

“ต้าโจวนี้ในอนาคต… ข้าเกรงว่าข้าจะไม่กลับมาอีก ข้าจะขอท่องดูมันเป็นครั้งสุดท้ายเสียหน่อย”

ซูอี้ตอบกลับอย่างเรียบเฉย

ต้าโจวถือได้ว่าเป็น ‘บ้านเกิด’ ชีวิตใหม่ของเขา

แต่มันไม่ใช่บ้านเกิดที่แท้จริง

ในอนาคต การแสวงมรรคาเต๋าสูงสุดนั้นชีวิตย่อมถูกลิขิตให้ต้องขยับย้ายไปจากอาณาจักรเล็กจ้อยแห่งนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ซูอี้คิดใช้โอกาสนี้เตร็ดเตร่ไปรอบ ๆ ประหนึ่งเป็นการอำลา

ส่วนอนาคต… ที่ใดที่อยู่แล้วสุขใจที่นั่นคือบ้านเกิดของข้า…

…

เช้าตรู่

นอกเมืองกว่างหลิง

เมื่อมองไปที่กำแพงเมืองที่คุ้นเคยนี้ ซูอี้ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงใบหน้าผู้คนทั้งหลายที่เขาเคยพบปะ

เหวินหลิงเสวี่ยที่สดใสมีชีวิตชีวาและงดงาม ฉินชิ่งผู้ฉลาดหลักแหลม เหวินฉางไท่ที่ซื่อตรงและมีความรับผิดชอบ หญิงเฒ่าแห่งตระกูลเหวินผู้เถรตรง…

นอกจากนี้ยังมีเจ้าเมืองฟู่ซาน ผู้บัญชาการกองทหารองค์รักษ์จวนเจ้าเมืองเนี่ยเป่ยหู่ ผู้นำตระกูลหวง หวงอวิ๋นชง หวงเฉียนจวิน เนี่ยเถิง…

เป็นเพียงว่าเมืองกว่างหลิงปัจจุบันเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเทียบกับอดีต

ทุ่งโล่งนอกกำแพงเมืองมีซากของสัตว์อสูรที่ถูกทิ้งไว้มากมายกระจัดกระจายอยู่ทั่วทุกที่ และกำแพงเมืองอันแข็งแกร่งขณะนี้มีรอยแตกร้าวมากมายและในหลาย ๆ จุดนั้นถูกย้อมไปด้วยเลือดสีแดงฉาน

เมื่ออดีต ช่วงเช้าตรู่เช่นนี้ที่หน้าประตูเมืองจะต้องมีการสัญจรพลุกพล่านและคึกคัก

แต่ตอนนี้กลับเห็นแต่กลุ่มนักรบที่ดูดุดันประจำการอยู่ที่หน้าประตูเมืองหนาแน่น ส่งผลให้บรรยากาศยิ่งหนักอึ้ง

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเมืองกว่างหลิงได้รับความเดือดร้อนจากเหล่าสัตว์อสูรเช่นกัน แต่ทว่าไม่ได้รับผลกระทบมากนัก

ซูอี้เดินเข้าไปในเมือง

ตามเส้นทางที่คุ้นเคย เขาเห็นประตูของสำนักดาบซ่งอวิ๋น

ชายหนุ่มยังจำได้ว่าตอนที่เขาเป็นลูกเขยของตระกูลเหวิน เขาจะมาที่นี่ทุกวันเพื่อรับน้องภรรยาเหวินหลิงเสวี่ยจากสำนักดาบแห่งนี้ไม่มีขาด

จากนั้นเดินไปมาโดยไม่รู้ตัว เขาเห็นสำนักแพทย์ซิ่งหวงอยู่ไกล ๆ

เมื่อตอนนั้นซูอี้เคยอาศัยอยู่ในเรือนเล็กเหมยอำพันที่อยู่ด้านหลังสำนักแพทย์ซิ่งหวง

ที่นั่นเขาได้รับน้ำเต้าปลุกวิญญาณจากอู๋รั่วชิวซึ่งเป็นคนของพรรคมารหยินและได้พบกับชิงหว่าน

เช้านี้มีคนต่อแถวยาวจนล้ำออกมาด้านนอกสำนักแพทย์ซิ่งหวง

ต่างจากในอดีตที่ซึ่งคนส่วนใหญ่ที่มาสำนักแพทย์คือผู้คนธรรมดาทั่วไป แต่ขณะนี้คนที่ต่อแถวส่วนใหญ่คือเหล่านักรบหรือผู้ฝึกตนที่อยู่ในสภาพเสื้อผ้าขาดวิ่นมีเลือดเปรอะเปื้อนมากมายและผมเผ้าเป็นกระเซิงราวกับว่าพวกเขาเพิ่งประสบกับการต่อสู้นองเลือดมาหมาด ๆ

“รอที่นี่”

ซูอี้สั่งหยวนเหิงและคนอื่น ๆ แล้วเดินเข้าไปในสำนักแพทย์ซิ่งหวง

ภายในสำนักแพทย์มีผู้คนอยู่อย่างเนืองแน่น แม้กระทั่งหูเฉวียนผู้ซึ่งเป็นผู้จัดการของที่นี่ยังต้องลงมือช่วยทำแผลเบื้องต้นให้แก่เหล่านักรบเอาไว้ชั่วคราวเพื่อรอแพทย์

กลิ่นเลือดและสมุนไพรที่เข้มข้นผสมปนเปกันทำให้สำลักเล็กน้อย

เมื่อซูอี้เดินเข้ามา คนใช้หนุ่มคนหนึ่งเข้ามาทักถามด้วยความสงสัย “คุณชายต้องการพบแพทย์ด้วยหรือ?”

ซูอี้ส่ายหัวและพูดว่า “เจ้ากลับไปทำหน้าที่ของเจ้าเถิด”

คนรับใช้หนุ่มรู้สึกงงงวย แต่เนื่องจากขณะนี้สำนักแพทย์ยุ่งวุ่นวายเป็นอย่างมาก เขาจึงไม่สนใจซูอี้อีกต่อไปและกลับไปยุ่งอยู่กับหน้าที่ของตนเองตามเดิม

ซูอี้เดินตรงไปที่ประตูหลังสำนักแพทย์ไปยังเรือนเล็กเหมยอำพัน

บ้านหลังคากระเบื้องสีเทาสามหลังที่ถูกสร้างเรียงสลับฟันปลา ซึ่งมีกำแพงไม้เรื้อยอยู่ด้านข้างยังคงอยู่ที่เดิม ต้นแคฝรั่งเก่าแก่หนาใหญ่และแข็งแรงยังคงตระหง่านอยู่ตรงกลางลาน และบ่อน้ำข้างต้นแคฝรั่งยังไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด

แสงยามเช้าส่องเข้ามาที่ลานบ้านทำให้เงียบสงบมาก

ทุกอย่างในลานยังเหมือนเดิมไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลง

เห็นได้ชัดว่าที่ผ่านมามีคนคอยมาทำความสะอาดและจัดระเบียบอยู่ตลอด

ซูอี้นำเก้าอี้หวายออกมาและนอนอย่างเกียจคร้านใต้ต้นแคฝรั่งด้วยความสบายใจอย่างสุดจะพรรณนา และความทรงจำบางอย่างเกี่ยวกับการใช้ชีวิตในลานแห่งนี้ก็ผุดขึ้นอย่างไม่อาจควบคุม

ซ่า! ซ่า!

เสียงสายลมพัดผ่านพาให้กิ่งก้านของต้นแคฝรั่งแก่โยกเยกส่วนใบเสียดสีส่งเสียงดังไหลลื่น

ซูอี้เปิดตามองต้นแคฝรั่งเก่าแก่ต้นนี้อย่างพินิจและไม่นานนักเขาก็เลิกคิ้วเพราะความประหลาดใจ

ต้นแคฝรั่งเก่าแก่ต้นนี้มีจิตวิญญาณ!

“เจ้ากำลังทักทายซูผู้นี้อย่างนั้นหรือ?”

ซูอี้เอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา

กิ่งก้านของต้นแคฝรั่งแก่แกว่งไปแกว่งมาอย่างชื่นบาน

ซูอี้ยิ้ม เขาเดาเหตุผลได้บางประการ

เมื่อตอนที่เขาอาศัยอยู่ในเรือนเล็กเหมยอำพัน เขาเคยสั่งชิงหว่านให้ฝึกฝนในลานบ้าน และเมื่อรวมกับที่เขาฝึกฝนในสถานที่แห่งนี้ด้วยเช่นกัน มันจึงยิ่งเป็นการดึงดูดปราณวิญญาณจากฟ้าดินทำให้ที่มีปราณวิญญาณหนาแน่นมากกว่าที่อื่น

มันหนาแน่นมากเสียจนต้นแคฝรั่งแก่ต้นนี้ได้รับประโยชน์มากมายเช่นกัน

เมื่อรวมกับทุกวันนี้ที่ปราณวิญญาณในทวีปคังชิงค่อย ๆ ฟื้นตัวขึ้น ต้นแคฝรั่งแก่นี้ที่หยั่งรากในดินลึกก็กลายเป็นได้รับประโยชน์อย่างมหาศาลจนบังเกิดจิตวิญญาณรับรู้ขึ้นมา

“จากต้นแคฝรั่งทั่วไป ขณะนี้เจ้าบังเกิดจิตวิญญาณได้เพราะข้า และยิ่งไปกว่านั้นวันนี้พวกเราได้กลับมาพานพบกันอีก จึงถือได้ว่าเจ้าและข้ามีดวงผูกกันอยู่ไม่น้อย”

ซูอี้ลุกขึ้นจากเก้าอี้หวาย จากนั้นเขาก็วาดอักขระที่กลางอากาศ

อักขระนั้นมีรูปลักษณ์คล้ายสัญลักษณ์เต๋าแห่งธาตุไม้ มันเรืองแสงสีฟ้าใสงดงาม หลังจากวาดอยู่ไม่กี่ลมหายใจ อักขระอันลึกลับและทรงอำนาจลอยค้างอยู่กลางอากาศอย่างน่าอัศจรรย์

“ไป”

ซูอี้ตวัดปลายนิ้วของเขา

เมื่อถูกสั่ง อักขระสีฟ้าเขียวซึ่งลอยอยู่กลางอากาศก็พุ่งเข้าหาและหลอมรวมเข้ากับต้นแคฝรั่งแก่อย่างฉับพลัน

จากนั้นซูอี้จึงวางมือไพล่หลังและจ้องมองการเปลี่ยนแปลงอย่างเงียบ ๆ

ตอนนี้เป็นฤดูหนาว เปลือกที่ลำต้นของต้นแคฝรั่งแก่นั้นปริแตกและกิ่งก้านนั้นแห้งไปบางส่วน

ทว่าในไม่ช้า เหนือยอดต้นแคฝรั่งกลับมีปราณวิญญาณมารวมตัวกันหนาแน่นอย่างยิ่งยวดจนควบแน่นกลายเป็นประหนึ่งหยดน้ำ ก่อนจะหยดลงอาบน้ำต้นแคฝรั่งแก่

ด้วยตาเปล่าจะเห็นว่ากิ่งก้านสีเทาของต้นแคฝรั่งแก่ฟื้นคืนสู่สภาพที่แข็งแรงกลายเป็นสีเขียวไม่ดูเปราะและยังออกผลมากมาย และผลเหล่านั้นยังเติบโตอย่างรวดเร็ว…

เพียงไม่กี่อึดใจถัดมาต้นแคฝรั่งก็เขียวชอุ่มไปทั้งต้น อีกทั้งยังทำให้ทั้งลานบ้านหนาแน่นไปด้วยปราณวิญญาณซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุข

“หากโลกนี้ปฏิบัติต่อเจ้าอย่างอ่อนโยน ก็จงอยู่ที่นี่คอยทำประโยชน์ให้แก่ผู้คน ด้วยวิธีนี้เจ้าจะสามารถดูดซับปราณวิญญาณของโลกได้นานเท่านานเพื่อก้าวเข้าสู่มรรคาที่เจ้าหมายหวัง”

ซูอี้พูดอย่างราบเรียบ “แต่ถ้าโลกนี้ละโมบต่อตัวเจ้า คิดหวังจะตัดโค่นเจ้าเพื่อนำไปปรุงโอสถ เจ้าก็จงจากไปเสียและแสวงหาหนทางของตัวเจ้าเอง”

“พูดให้สั้นง่ายก็คือขอเพียงเจ้ามีจิตใจที่เมตตาและมั่นคง เจ้าย่อมมีโอกาสกลายเป็นตัวตนสำคัญของโลกนี้”

หลังจากพูดจบซูอี้จึงหันหลังและจากไป

ทันทีที่เขาก้าวออกจากประตูลานบ้าน ความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้ก็ผุดขึ้นมาในหัวใจของเขา และรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมริมฝีปากของเขา

“แม้เป็นเพียงความสัมพันธ์ที่เล็กน้อยแต่มันกลับทำให้เต๋าของข้าสงบลงและกระจ่างใสขึ้นได้ ไม่คาดคิดเลยว่าความสัมพันธ์แบบนี้ก็น่าสนใจเช่นกัน”

ซูอี้คิดอย่างสบายใจ

ก่อนมาถึงต้าโจว ระดับการฝึกฝนของเขาได้มาถึงช่วงปลายของขอบเขตรวบรวมดาราแล้ว

ระหว่างทางเขาคิดหาทางทลายกำแพงการบ่มเพาะมาโดยตลอด

ขณะนี้ในที่สุดซูอี้ก็มีคำตอบผุดขึ้นในหัวใจของเขา!

มันไม่เกี่ยวกับความมั่นคงของรากฐานการบ่มเพาะหรือความกระจ่างรู้ในเต๋าของเขาเลย เขาแค่เพียงต้องขัดเกลาอารมณ์และจิตใจของตนเองให้สมบูรณ์ไร้ตำหนิ การหวนกลับมายังสถานที่ที่เขาเคยมีประสบการณ์ในอดีตมันคือการทำให้จิตใจปลอดโปร่งมั่นคงอีกหนทางหนึ่ง!

เมื่อซูอี้เดินออกจากสำนักแพทย์ซิ่งหวง ไม่มีใครสังเกตเห็น

แต่ผู้คนในสำนักแพทย์ซิ่งหวง ถูกดึงดูดอย่างรวดเร็วด้วยกลิ่นหอมสดชื่น

“หอมเหลือเกิน!”

“นี่มันกลิ่นอะไรกัน?”

“ข้ารู้สึกได้ว่าจิตวิญญาณของข้าพัฒนาขึ้นไปอีกระดับแล้ว!”

ผู้คนต่างเดินเสาะหาไปตามที่มาของกลิ่นหอม จนท้ายที่สุดพวกเขาก็ได้เห็นต้นแคฝรั่งที่เต็มไปด้วยใบสีเขียวและห้อมล้อมไปด้วยปราณวิญญาณท่ามกลางลมหนาว ผู้คนต่างตกตะลึงอย่างอดไม่ได้

“นี่…”

“ต้นแคฝรั่งแก่ต้นนี้ยังมีชีวิตอยู่อีกหรือ?”

ผู้คนต่างตกตะลึงและพูดคุยกันไม่รู้จบ

เมื่อยืนอยู่ใต้ต้นแคฝรั่งแก่ต้นนี้ ทุกคนต่างรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุข ทุกลมหายใจที่สูดเข้าทำให้ร่างกายอบอุ่นแสนสบาย

ไม่นานกิ่งก้านของต้นแคฝรั่งแก่ก็แกว่งไปแกว่งมา และดอกต้นแคฝรั่งสีขาวก็ร่วงหล่นราวกับหิมะตก

เมื่อดอกต้นแคฝรั่งเหล่านี้ตกลงบนร่างของเหล่านักรบที่ได้รับบาดเจ็บ พวกมันก็สลายกลายเป็นของเหลวและซึมเข้าสู่ผิวหนังของพวกเขา เหล่านักรบที่ได้รับบาดเจ็บต่างประหลาดใจที่พบว่าอาการบาดเจ็บของพวกเขาได้รับการฟื้นฟูด้วยความเร็วที่น่าอัศจรรย์ แค่เพียงไม่กี่ลมหายใจพวกเขาก็กลับมาแข็งแกร่งดีเช่นเดิมแล้ว!

สำหรับผู้คนที่ไม่ได้รับบาดเจ็บก็ได้รับประโยชน์เช่นกัน ปราณวิญญาณภายในร่างของพวกเขาต่างเพิ่มพูน เส้นลมปราณในร่างแข็งกล้าขึ้นและเต็มไปด้วยพลังงาน

“ปาฏิหาริย์! นี่มันปาฏิหาริย์ชัด ๆ!”

“สวรรค์! เหตุใดต้นแคฝรั่งแก่ต้นนี้ถึงได้เปลี่ยนแปลงไปมากถึงเพียงนี้?”

นักรบบางคนตื่นเต้นมากจนคุกเข่าลงกับพื้นและหมอบกราบ บางคนถึงขนาดเรียกต้นแคฝรั่งแก่ต้นนี้ว่า ‘ราชาวิญญาณพฤกษา’

หูเฉวียนตะลึงค้างไปครู่หนึ่งก่อนจะพึมพำอย่างโง่งม “ต้นแคฝรั่งแก่นี้ เป็นไปได้หรือไม่ว่ามันพัฒนาได้เพราะนายน้อยเป็นผู้กระทำ? ไม่เช่นนั้นมันจะเปลี่ยนแปลงไปได้อย่างไร?”