บันทึกตำนานราชันอหังการ [ 剑道第一仙 ] - ตอนที่ 1025: หนีไปซะ!

ตอนที่ 1025: หนีไปซะ!

……….

ตอนที่ 1025: หนีไปซะ!

ภายใต้รัตติกาล

ร่างของซูอี้พลิ้วไสวดุจเส้นแสง ทะลวงผ่านนภากว้างมาปรากฏข้างนอกเขตนครหลวงจิ๋วติ่ง

ยามเห็นนครหลวงจิ๋วติ่งจากไกล ๆ ม่านตาของซูอี้ก็หดตัวอย่างเงียบงัน

ในฐานะนครหลวงแห่งต้าเซี่ย เมื่อนานมาแล้ว เหล่าผู้ฝึกตนในมหาทวีปคังชิงเคยขนานนามที่แห่งนี้ว่า ‘เมืองหลวงแห่งเทพเซียนเดินดิน’ ใจกลางแห่งโลกหล้า รุ่งเรืองจรัสแสง

ทว่ายามนี้ ภายใต้แสงจันทร์สุกสกาว กำแพงเมืองโบราณอันโอ่อ่ากลับพังราบลงกับพื้นราวร่างมังกรที่ผุพัง

อาคารส่วนใหญ่ที่แน่นขนัดทั่วนครเหลือเพียงซากปรักหักพัง

เห็นได้ว่าซากเหล่านั้นมีคราบเลือดแห้งกรังละเลงไปทั่ว ซากศพซุกซ่อนอยู่ในซากอาคาร…

ซูอี้ยืนบนอากาศ ความพังพินาศปรากฏแก่สายตาจากระยะไกล

นี่ยังทำให้ซูอี้รู้สึกหนักอึ้งนัก

มหาสงครามพังทลายนครหลวงจิ๋วติ่งราบเป็นหน้ากลอง!

ซูอี้สาวเท้าไปยังนครหลวงจิ๋วติ่งที่เหลือแต่ซาก

ท่ามกลางราตรีมียอดฝีมือมากมายวนเวียน ราวกำลังหาบางสิ่ง

“โชคร้ายที่เรามาช้าไป ที่แห่งนี้คือหอคอยสมบัติอันดับหนึ่งในนครหลวงจิ๋วติ่ง ที่มีสมบัติมหาศาล ทว่ายามนี้ เหมือนจะมีผู้มากวาดมันไปหมดแล้ว”

บางคนลอบสบถ

“เร็วเข้า หาต่อ ถึงนครหลวงจิ๋วติ่งนี้จะถูกทำลาย แต่ก็ยังมีสมบัติมากมายถูกฝังอยู่ ตลอดมานี้ ไม่รู้มีผู้ใดบ้างที่รวยเละจากที่นี่”

“ซวยชะมัด! ชุดของซากศพนี่ดูดีเหลือเกิน น่าจะเป็นตัวตนในขอบเขตสยายวิญญาณ แต่กลับมีดาบบินหัก ๆ เล่มเดียวติดตัว”

บางคนแบกศพที่ตายมาหลายวันแล้วพลางสบถด่าโชคลาง

…ภาพในลักษณะเดียวกันนี้ปรากฏขึ้นทุกที่ท่ามกลางซากของนครหลวงจิ๋วติ่ง

จากการพังทลายของนครหลวงจิ๋วติ่ง นครหลวงของต้าเซี่ย ผู้ฝึกตนมากมายก็มองที่แห่งนี้เป็นขุมทรัพย์ และกอบโกยผลประโยชน์มากมาย

ซูอี้เมินเรื่องเหล่านี้

เขาสาวเท้าเร็ว ๆ จนไปถึงที่ตั้งของ ‘ชุมชนมังกรเขียว’

ที่นี่ก็กลายเป็นซากปรักหักพังไปเช่นกัน

และเทียบกับที่อื่น ชุมชนมังกรเขียวดูจะถูกโจมตีร้ายแรงกว่า พื้นพิภพเต็มไปด้วยหลุมบ่อ แทบไร้เศษซากอาคารใด ๆ

อกของซูอี้แน่นจนหายใจไม่ออกไปชั่วขณะ

กาลก่อน สวนน้อยนภาเมฆที่เขาเคยอยู่ก็ตั้งอยู่ในชุมชนมังกรเขียว

ในสวนแห่งนี้มีต้นไผ่ ศาลาและบ่อน้ำเล็ก ยามเขาไม่มีสิ่งใดให้ทำ ซูอี้ก็จะนั่งเอ้อระเหยอยู่ข้างบ่อน้ำ ให้อาหารปลาด้วยผีเสื้อจันทรา

ทว่ายามนี้ สวนน้อยนภาเมฆกลับราบเป็นหน้ากลอง ซูอี้ไม่อาจมองเห็นร่องรอยใด ๆ แห่งอดีตอีกต่อไป และซากปรักหักพังก็เต็มไปด้วยความหม่นหมอง

“ทุกท่าน ที่นี่คือสวนน้อยนภาเมฆ! ในอดีตกาล ท่านเทพเซียนซูผู้โด่งดังทั่วโลกหล้าเคยพำนักที่นี่”

ทันใดนั้น เสียงแหบแห้งเสียงหนึ่งก็ดังมาไกล ๆ

กลุ่มผู้ฝึกตนทะยานมา นำมาโดยชายชราร่างผอมในชุดดำผู้หนึ่ง

เมื่อเขาพาคณะมาถึง เขาก็กล่าวด้วยสีหน้าตื่นเต้น “ตลอดมานี้ คนมากมายได้มาสำรวจ ทว่ากลับไม่พบสิ่งใด แต่ข้าไม่เชื่อพวกเขา คืนนี้ ข้าจะขุดพื้นลงไปสามจั้ง ดูซิว่าสวนน้อยแห่งนี้จะยังมีสมบัติใดเหลือหรือไม่?”

“ช่างน่าแปลกที่ท่านเทพเซียนซูไม่ได้ปรากฏตัวยามนครหลวงจิ๋วติ่งประสบภัย ราวกับโลกหล้านี้กำลังจะสลายไป”

“หลังจากนั้น ขุมกำลังโบราณเหลานั้นก็ไม่ได้ปรากฏสู่โลกหล้าอีก ลือกันว่าท่านเทพเซียนซูออกจากมหาทวีปคังชิงไปยังโลกอื่นเพื่อเสาะหาวิถีอันสูงกว่าแล้ว”

“หยุดพล่ามแล้วทำงานเสีย!”

กลุ่มผู้ฝึกตนเริ่มลงมือ โดยใช้สารพัดวิธีขุดคุ้ยซากปรักหักพัง ต่างคนต่างเปี่ยมกำลังวังชา

ซูอี้ยืนเงียบ ๆ มองมาจากในมุมมืด

ไม่นานนัก ซากของสวนน้อยนภาเมฆก็ถูกรื้อเกลี้ยง ขุดลึกลงไปมากกว่าสิบจั้ง

ทว่า นอกจากเศษสิ่งปลูกสร้าง ก็ไร้สมบัติใด ๆ

สิ่งนี้ทำให้ผู้ฝึกตนเหล่านั้นต่างหน้ามืดหมอง

“ที่นี่คือที่พำนักของท่านเทพเซียนซูจริง ๆ หรือ? ไม่มีแม้แต่ขนนกสักเส้น!”

บางคนพึมพำ

“ต้องมีผู้ชิงสมบัติไปก่อนเราแน่แท้!”

บางคนทำหน้าบูดบึ้ง

“แปลกจัง จากข่าวลือ ศึกเมื่อไม่กี่วันก่อน ที่นี่คือศูนย์กลางศึกแท้ ๆ ดังนั้นที่นี่ควรจะมีสมบัติหลงเหลือเยอะที่สุดสิ ทว่าพอมาหากลับไม่เหลือสมบัติใดแม้แต่เศษเสี้ยว!”

บางคนแปลกใจ

“ยิ่งกว่านั้น ที่อื่นก็มีซากศพถูกฝังจมเลือดเต็มไปหมด แต่ในบริเวณสวนน้อยนภาเมฆนี้กลับไร้ศพ กระทั่งคราบเลือดยังไม่มีให้เห็นเลย!”

ผู้ฝึกตนเหล่านี้ยังคงไม่ยากยอมรับและขุดต่อไป ทว่าสุดท้ายก็ยังมิพบสิ่งใด พวกเขาผู้ผิดหวังเศร้าโศกสบถด่าก่อนจากไป

ซูอี้เห็นทุกสิ่งชัดแจ้ง แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ดูเหมือนว่ามีผู้ใดสักคนมายังสวนน้อยนภาเมฆ ขุดพื้นสามจั้งและนำสมบัติทั้งหมดที่นี่ไปก่อนแล้ว…”

“อีกอย่าง ที่นี่คือใจกลางสงคราม หรือขุมกำลังปริศนาที่มาทำลายนครหลวงจิ๋วติ่งจะหมายปองร้ายเรากัน?”

ซูอี้ครุ่นคิดพลางหันหลังจากไป

ครู่ต่อมา

ตรงหน้าเขาเทียนหมาง

ภูเขาศักดิ์สิทธิ์สูงพันจั้งนี้ เดิมเคยเป็นที่พำนักของราชวงศ์เซี่ย มีราชวังงดงามโอ่อ่ามากมาย เมื่อยืนบนยอดเขานี้ก็จะสามารถมองเห็นทิวทัศน์แทบทั้งหมดของนครหลวงจิ๋วติ่งได้

ทว่ายามนี้ ภูเขาลูกนี้กลับพังทลายเป็นสองเสี่ยง ถล่มลงไร้ชีวิตชีวากับพื้น

เหมือนเช่นซากนครหลวงจิ๋วติ่ง บนซากเขาเทียนหมางก็มีผู้ฝึกตนอยู่แน่นไปหมด พวกเขาเหมือนดั่งฝูงตั๊กแตนที่ควานหาสมบัติไปทั่วทุกซอกมุม

แสงจันทร์สาดลงมาเยี่ยงสายน้ำ ซากปรักหักพังดูวังเวงเยี่ยงประสบภัย

“ราชวงศ์เซี่ยเคยปกครองมหาทวีปคังชิงแล้วกระไร? ไม่ว่าจะทรงพลังเพียงไรก็ถูกลบหายจนเหลือแต่ว่างเปล่าไปในชั่วข้ามคืนอยู่ดี”

บางคนรำพึง

“หยุดพร่ำเพ้อได้แล้ว รีบหาสมบัติเร็วเข้า!”

บางคนกระตุ้นอย่างขุ่นเคือง

ซูอี้ยืนมองจากไกล ๆ และในแววตาลึกล้ำนั้นพลุ่งพล่านไปด้วยเปลวเพลิง

สิ่งที่เขาเห็นมาตลอดทาง ความโกรธและกังวลในใจ ทุกสิ่งล้วนแปรเปลี่ยนเป็นจิตสังหารพลุ่งพล่านในอก

“ไม่ว่าผู้ใดที่ทำเช่นนี้ ต้องชดใช้ด้วยเลือดและชีวิต!”

ซูอี้กล่าวกับตนเอง

เขาดูสงบเงียบขึ้นทุกขณะ

เขากลับมายังมหาทวีปคังชิงครานี้ เมื่อยามหวังได้พบหน้าสหายเก่า ใครเล่าจะคิดว่าเขาจะได้มาเห็นหายนะเสียแทน!

“อาจารย์ ไฉนจักรพรรดิแห่งต้าเซี่ยจึงถูกแขวนกับต้นไม้ล่ะขอรับ?”

“นี่คือการหยามเกียรติจักรพรรดิแห่งต้าเซี่ย และเป็นการลงทัณฑ์อย่างโหดเหี้ยมที่สุด เพื่อให้ทุกคนในโลกหล้าเห็นสภาพน่าเวทนาของจักรพรรดิแห่งต้าเซี่ย และจุดจบอันน่าอดสูของเขาอย่างไรเล่า”

“ชู่ เงียบสิ อยากตายหรือไร!?”

…ในหมู่เสียงสนทนาจากซากภูเขาเทียนหมาง บทสนทนานี้ดึงความสนใจของซูอี้

ร่างของเขาวูบไหวในอากาศ และปรากฏกายในระยะไกลออกไป

มีซากปรักหักพังหนึ่งในช่วงกลางภูเขา เป็นซากอันพังทลายของราชวังแห่งหนึ่ง

มีต้นไม้ไร้ใบหยั่งรากอยู่บนซาก

บนกิ่งล้านเลี่ยนแขวนร่างบุคคลผู้หนึ่ง เชือกรัดผู้รอบสองมือและคอ ห้อยอยู่สูงบนต้นไม้

ใบหน้าของคนผู้นั้นเปรอะด้วยเลือด เส้นผมกระเซิงรุงรัง ร่างเต็มไปด้วยรอยแผล เลือดเนื้อบางส่วนเละเทะ กระดูกหักละเอียด น่าสะเทือนใจยิ่ง

เขาถูกแขวนราวเป็นศพแห้ง นิ่งไม่ไหวติงท่ามกลางแสงจันทร์ราตรี

นาน ๆ ครั้ง เมื่อสายลมพัดผ่าน ร่างของเขาก็จะโยกเอน ดูน่าเวทนาอย่างยิ่ง

เมื่อเขามาเห็นร่างนี้เข้า ซูอี้ก็ตกตะลึงไปราวกับไม่เชื่อสายตาตนเอง

จักรพรรดิแห่งต้าเซี่ย!!

ยามนี้ มือขวาของซูอี้กำเข้าหากันอย่างเงียบงัน โทสะในใจถูกจุดขึ้นอย่างสมบูรณ์

สีหน้าของเขาเยือกเย็นลงอีก

“ตลอดมานี้ ชีวิตของจักรพรรดิแห่งต้าเซี่ยสวยงามเพียงไร ไม่เพียงเป็นเจ้าผู้ครองต้าเซี่ย แต่ยังเป็นผู้ทรงอำนาจอันดับหนึ่งในมหาทวีปคังชิงด้วย ทว่ายามนี้… เฮ้อ!”

“นี่คือการลงทัณฑ์หยามเกียรติจากศัตรู ทุกคนในโลกที่ขัดขืนต้องถูกทำโทษ ดูสิว่าจุดจบของจักรพรรดิแห่งต้าเซี่ยอดสูน่าเวทนาเพียงไร!”

“แต่… ไม่มีผู้ใดกล้าช่วยจักรพรรดิแห่งต้าเซี่ยเลยหรือ?”

“ใครจะอยากตายจนกล้าเข้ามายุ่งเรื่องนี้กันเล่า?”

บริเวณใกล้เคียงมีผู้ฝึกตนมากมาย พวกเขาเฝ้ามองขณะพูดคุยกันเสียงเบา บ้างชี้ไปยังจักรพรรดิแห่งต้าเซี่ยผู้ถูกแขวนบนยอดไม้ แต่กลับไร้ผู้ใดกล้าเข้าใกล้เขาเลย

ดูราวกับจักรพรรดิแห่งต้าเซี่ยเปี่ยมด้วยเคราะห์กรรมมากมาย

“หือ”

ทันใดนั้น ใครหลายคนก็สังเกตเห็นว่าจู่ ๆ ชายหนุ่มชุดเขียวผู้หนึ่งก็เดินไปยังต้นไม้ใหญ่นั่น

เขาคือซูอี้

“พ่อหนุ่ม อย่าเลือดร้อนให้โทสะบังตา เรื่องที่นี่ลึกล้ำซับซ้อน ระวังจะถูกฆ่าเอานะ!”

บางคนเอ่ยเตือน

ซูอี้ไม่สนใจ

ภายใต้สายตาของทุกคน มือของเขาขยับ

เป๊าะ!

กิ่งไม้ถูกหัก และทันทีที่ร่างของจักรพรรดิแห่งต้าเซี่ยร่วงลงมาในอ้อมแขนของซูอี้ แล้วมือของซูอี้ก็ออกแรงทำลายเชือกที่มัดร่างของจักรพรรดิแห่งต้าเซี่ยไว้

ภาพนี้ทำให้เกิดเสียงฮือฮาขึ้นทันที

“คนผู้นี้เป็นใครกัน ช่างกล้านัก!”

“นี่… ช่างไร้ค่าจริง ๆ…”

“ในเมื่อขุมกำลังลึกลับกล้าแขวนจักรพรรดิแห่งต้าเซี่ยไว้ที่นี่ ไฉนจึงมิเตรียมระวังผู้มาช่วยชีวิตเขาเล่า?”

ผู้ฝึกตนใกล้เคียงล้วนผละออกจากที่นี่โดยไม่รู้ตัว

ไม่กี่วันก่อน ขุมกำลังปริศนานั้นปรากฏขึ้น ทำลายนครหลวงจิ๋วติ่ง เหยียบย่ำภูเขาเทียนหมาง และแขวนร่างของจักรพรรดิแห่งต้าเซี่ยไว้ที่นี่ในชั่วข้ามคืน

ทว่ายามนี้ ชายหนุ่มผู้หนึ่งได้มาช่วยจักรพรรดิแห่งต้าเซี่ยต่อหน้าต่อตาคนทุกคน!

การกระทำนี้ ในสายตาผู้คนแล้ว ไม่ต่างจากการรนหาที่ตาย

ซูอี้เมินทุกอย่างที่ว่ามา

เขากำลังตรวจสอบบาดแผลของจักรพรรดิแห่งต้าเซี่ย

ร่างของเขาพังทลาย อวัยวะภายในแหลกละเอียด เส้นเลือดปริแตก โลหิตและปราณแทบเหือดหาย กระทั่งวิญญาณยังได้รับบาดเจ็บสาหัส

จักรพรรดิแห่งต้าเซี่ยในขณะนี้ นอกจากจะมีพลังชีวิตเหลือเพียงริบหรี่ เขาก็ไม่ต่างจากคนตายเลย

นอกจากนั้น ซูอี้ยังเห็นได้ว่าศัตรูไม่ได้เมตตา ไว้ชีวิตจักรพรรดิแห่งต้าเซี่ยแต่อย่างใด

ในทางกลับกัน เขาจงใจใช้เคล็ดวิชายื้อชีวิตจักรพรรดิแห่งต้าเซี่ยไน้ ทำให้เขาร่อแร่ จะมีชีวิตก็ไม่ ตายก็ไม่เชิง!!

ยามนี้ สภาพจิตใจอันแข็งแกร่งดุจเหล็กกล้าของซูอี้สั่นไหวเล็กน้อย จิตสังหารและโทสะอัดแน่นในอก มิอาจสะกดกลั้นได้อีก

ยามนี้ ร่างของจักรพรรดิแห่งต้าเซี่ยสั่นเล็กน้อย เขาลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก

เมื่อเขาค่อย ๆ เห็นซูอี้ ดวงตาของเขาพลันเบิกกว้าง

ทันใดนั้น เขาดูจะเค้นพลังทั้งหมดของเขาหลายครั้ง ก่อนจะอ้าปากอันไร้สีเลือดของเขา กล่าวด้วยเสียงอันสั่นเครือว่า

“เร็วเข้า… หนีไปซะ!”

เสียงนั้นแหบแห้งอ่อนแรง เปี่ยมด้วยความกระวนกระวาย

……….