บันทึกตำนานราชันอหังการ [ 剑道第一仙 ] - ตอนที่ 1023: นักเดินทางหลงทิศ

ตอนที่ 1023: นักเดินทางหลงทิศ

……….

ตอนที่ 1023: นักเดินทางหลงทิศ

จักรวาลพร่างดาวกว้างไกลมโหฬาร ซึ่งแต่งแต้มไปด้วยดาราระยิบระยับนับไม่ถ้วน

ตู้ม!

ช่องมิติช่องหนึ่งทอดยาวดุจสายรุ้ง ผ่ามหาจักรวาลไร้ประมาณและเคลื่อนเข้าไปลึกขึ้น

จากนั้น ช่องมิตินี้ก็ระเบิดเปรี้ยง

ท่ามกลางพิรุณแสง ร่างสูงร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในอากาศ

ชายผู้นั้นสวมชุดเขียว ดูสูงส่งและไร้มลทิน เขาคือซูอี้

“มันไม่ใช่ทางผ่านมิติสู่มหาทวีปคังชิงโดยตรง… หากจะไปยังโถงหลงลืมเพื่อยืมค่ายกลเคลื่อนย้ายที่นั่นล่ะก็…”

ซูอี้มองไปรอบ ๆ มุมปากของเขากระตุกเล็กน้อย

เขาไม่ค่อยคุ้นกับพื้นที่แห่งนี้โดยสิ้นเชิง

โชคดีที่เขาบ่มเพาะเข้าสู่ขอบเขตหยั่งเห็นลึกล้ำแล้ว หาไม่ เกรงว่าคงไม่อาจขยับตนสิ้นใจไปแล้ว

นั่นเพราะจักรวาลพร่างดาวเต็มไปด้วยหายนะอันตราย และบางครั้ง เส้นแสงเล็ก ๆ ยังสามารถบดขยี้ตัวตนในขอบเขตจักรพรรดิได้โดยง่าย!

นอกจากนั้น เหล่าผู้ฝึกตนที่มีระดับบ่มเพาะต่ำกว่าขอบเขตจักรพรรดิยังไม่อาจข้ามจักรวาลพร่างดาวได้ เพราะขอบเขตของพวกเขาไม่แข็งแกร่งพอ จึงทนรับความรุนแรงอันปกคลุมทั่วจักรวาลพร่างดาวไม่ได้

เดิมที ซูอี้คิดว่าตนคงสามารถไปถึงมหาทวีปคังชิงได้โดยตรง

ทว่ายามนี้ ดูเหมือนเขาจะคิดมากไปเสียแล้ว

“สตรีผู้นั้นคิดว่าด้วยวิถีเต๋ายามนี้ของข้า ข้าจะสามารถข้ามจักรวาลพร่างดาวไปถึงมหาทวีปคังชิงได้อย่างราบรื่น หรืออยากฉวยโอกาสนี้แกล้งข้าสักหน่อยกันแน่?”

ซูอี้เลิกคิ้วเล็กน้อย แล้วเงาร่างของผอซัวก็ปรากฏขึ้นในใจ

“ข้าชวนเจ้าไปเก้ามหาแดนดินด้วยกัน เจ้าไม่ไปไม่พอ ยังแอบมาหลอกข้าอีก ยามหน้าพบกัน ไม่ว่าเจ้าจิ้งจอกเฒ่าชุยหลงเซี่ยงจะชอบใจหรือไม่ ข้าก็จะลักพาตัวเจ้าแล้ว”

ซูอี้ครุ่นคิดพลางส่ายหน้ายิ้ม ๆ

ขณะกำลังคิด ม้วนหยกม้วนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในมือเขา

ในม้วนหยกนั้นสลักตำแหน่งมิติเอาไว้

ยามเขาจากมหาทวีปคังชิงไป ซูอี้ได้ขอนักบวชลำดับที่เก้าแห่งโถงหลงลืมผนึกปราณมิติของมหาทวีปคังชิงไว้แล้ว

และยามนี้ มันถึงเวลาใช้งานแล้ว

วูบ!

เมื่อซูอี้ขับเคลื่อนพลัง ม้วนหยกในมือของเขาก็สั่นไหวเล็กน้อย จากนั้นจึงบังเกิดลวดลายประหลาดขึ้นมา ลำแสงดุจเข็มชี้หมุนคว้างบนลวดลายนั้น ก่อนจะชี้ไปยังทิศหนึ่งในจักรวาลพร่างดาว

ซูอี้ถอนหายใจโล่งอก

ขอเพียง ‘ตำแหน่งมิติ’ มีปฏิกิริยา ย่อมหมายความว่ามหาทวีปคังชิงไม่ได้อยู่ไกลนัก

จากนั้นชายหนุ่มก็ทะยานไปยังทิศทางดังกล่าวทันที

การเคลื่อนกายข้ามหมู่ดาวเป็นสิ่งที่น่าเบื่อที่สุด

ในอดีตชาติ ซูอี้เองก็เคยท่องอยู่ในจักรวาลพร่างดาว เคลื่อนย้ายจากภูมิสู่ภูมิ เมื่อมีตำแหน่งมิตินำทาง เขาย่อมไม่หลงทาง

หนึ่งวันจากนั้น

“ในที่สุดก็มาถึง”

ซูอี้ทอดมองออกไปไกล

ในจักรวาลพร่างดาวปรากฏเค้าของโลกกว้างแห่งหนึ่งหมุนช้า ๆ ในสุญญะ

โลกแห่งนี้ปกคลุมด้วยคลื่นอากาศโกลาหลดุจน้ำตก แก่นพลังหนาแน่นดุจพิรุณ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นมังกรยาวร่ายรำกลางหาว

จิตสัมผัสของซูอี้ทรงพลัง ดวงตาลึกล้ำเฉียบแหลม และเขาเห็นได้แม้กระทั่งกฎเกณฑ์ชั้นแล้วชั้นเล่าปกคลุมอยู่ทั่วพื้นผิวโลกหล้า

มหาทวีปคังชิง!

ตำแหน่งมิติอันสั่นสะท้านอย่างรุนแรงในมือของเขาเป็นเครื่องยืนยันอย่างดี

นี่คือครั้งแรกที่ซูอี้ได้เห็นโลกมาตุภูมิเวียนวัฏของเขาจากบนจักรวาลพร่างดาว

“ไม่รู้ว่าเกิดอันใดขึ้นกับหลิงเสวี่ย ชิงหว่าน ฉาจิ่น หยวนเหิงและคนอื่น ๆ บ้าง…”

เมื่อคิดถึงสหายเก่าเหล่านี้ หัวใจของซูอี้ก็เต้นแรงขึ้นด้วยความกระตือรือร้น

สำหรับเขา มหาทวีปคังชิงถือได้ว่าเป็น ‘มาตุภูมิ’ ในชาตินี้

โลกนี้ถูกสลักด้วยความทรงจำอดีตชาติ รวมไปถึงบางคนที่เขาห่วงใยในชาตินี้

ทว่า ในฐานะผู้ฝึกตน ซูอี้รู้ดีว่าท้ายที่สุดเขาก็เป็นเพียงคนผ่านทาง เมื่อจบเรื่องนี้ลง อีกไม่นานเขาก็ต้องหวนคืนสู่มหาแดนดินอีกครั้ง

ขณะครุ่นคิด ซูอี้ก็ได้ทะยานร่างสู่มหาทวีปคังชิงแล้ว

“หือ?”

ขณะที่เขาเข้าใกล้มหาทวีปคังชิง ซูอี้ก็หรี่ตาลงเล็กน้อย และค้นพบสิ่งใหม่

แม้ว่าโลกกว้างแห่งนี้จะปกคลุมด้วยพลังกฎสวรรค์โกลาหล ทว่ามันกลับเต็มไปด้วยรอยร้าว!

มันดูราวกับรอยร้าวเล็กจ้อยบนเปลือกไข่ ที่เพียงแค่มองก็น่าตกใจแล้ว

“ดูเหมือนว่า แม้พลังของการจองจำแห่งยุคมืดที่ปกคลุมเหนือมหาทวีปคังชิงจะเสื่อมสลายไปแล้วและนำมาซึ่งแสงสว่างแห่งโลกกว้าง แต่ด้วยกาลเวลาผันผ่าน มหาทวีปคังชิงย่อมเบ่งบานรุ่งโรจน์ยิ่ง ก่อนจะพังทลายเสื่อมทรามลงถึงจุดต่ำสุด…”

ซูอี้ลอบกล่าว

เมื่อครั้งที่เขาได้รับเมล็ดพันธุ์แห่งคังชิงมา เขาก็คาดการณ์เอาไว้มากมาย

ยามนี้ เมื่อได้มองลงมายังมหาทวีปคังชิงจากบนจักรวาลพร่างดาว และเห็นว่าโลกนี้มีรอยร้าวมากมาย มันก็ได้ยืนยันการสันนิษฐานของเขาไปอีกขั้น

“ยามนั้น ข้ารับปากอาคังไว้ว่าจะบ่มเพาะเมล็ดพันธุ์แห่งคังชิง หากเมล็ดพันธุ์แห่งคังชิงสามารถแปรเปลี่ยนเป็นที่มาแห่งโลกได้โดยแท้ ข้าก็จะช่วยมหาทวีปคังชิงให้แปลงสภาพกฎสวรรค์ขึ้นใหม่ เพื่อหยุดไม่ให้มันกลายเป็นโลกอันเสื่อมสลายได้”

ซูอี้ครุ่นคิด นับแต่ยามที่เขายังอยู่ในมหาทวีปคังชิง เขาก็ได้รู้แล้วว่าที่แห่งนี้มีอีกนามว่าภูมิคังชิง และในสายตาหอเก้าสวรรค์ มหาทวีปคังชิงก็คือเวิ้งเก้าดารา!

มหาทวีปคังชิงและเวิ้งดาราอีกแปดแห่งตั้งอยู่ส่วนในของจักรวาลพร่างดาวล้อมเก้ามหาแดนดิน

ขณะเดียวกัน แต่ละเวิ้งดาราต่างรายล้อมด้วยภูมิดาราน้อยใหญ่ แต่งแต้มพร่างพราวราวดวงดาว

หากเก้ามหาแดนดินเป็นดั่งดวงตะวันบนฟากฟ้า เช่นนั้น เก้าเวิ้งดาราก็คือดวงดาว

และเหนือเก้าเวิ้งดาราขึ้นไป ก็คือส่วนลึกแห่งจักรวาลพร่างดาวที่แท้จริง!

ขณะครุ่นคิด ร่างของซูอี้ก็เปลี่ยนเป็นสายรุ้งพุ่งข้ามนภาสู่มหาทวีปคังชิง

ตู้ม!

ปราณโกลาหลทั่วนภามหาทวีปคำรามลั่น

พายุอันเกิดจากเศษซากดาราในอากาศกระหน่ำโจมตีซูอี้ไม่หยุดยั้งและรุนแรง จนสามารถฉีกกระชากร่างของผู้แข็งแกร่งที่อยู่ต่ำกว่าขอบเขตจักรพรรดิได้อย่างง่ายดาย

กระทั่งขอบเขตตัวตนจักรพรรดิก็ยังไม่อาจอยู่ได้นาน

“เปิด”

ซูอี้สงบเงียบต่อหน้าอันตราย แสงทองเจิดจ้าปกคลุมรอบร่าง และยังทะยานต่อแม้จะถูกเศษซากดาราฟาดใส่

ทันใดนั้น อำนาจโกลาหลจากสารพัดกฎเกณฑ์ก็สะกดยั้งเข้ามา ปราณทำลายล้างสูงพอจะทำลายตัวตนจักรพรรดิได้อย่างง่ายดาย!

ม่านตาของซูอี้หดตัว แล้วพลันหลบหายไปไกล

จุดที่เขาเคยอยู่จมหายลงไปในอำนาจโกลาหลรุนแรง

เมื่อเห็นดังนั้น เหงื่อกาฬพลันไหลย้อยลงมาจากร่างของซูอี้

นี่คือการโจมตีของกฎสวรรค์ในมหาทวีปคังชิง เพื่อหยุดยั้งไม่ให้ผู้มีอำนาจในขอบเขตจักรพรรดิมาเยือน

ดวงตาของซูอี้วูบไหว “ดูเหมือนว่า แม้มหาทวีปคังชิงจะก่อเกิดแสงสว่างแห่งโลกกว้าง แต่ก็ยังไม่อาจรับพลังของจักรพรรดิไหว หาไม่ พลังกฎสวรรค์นี้คงไม่บ้าคลั่งได้เพียงนี้…”

ขณะครุ่นคิด เขาก็ใช้เคล็ดวิชาสะกดพลังของเขาไว้ในขอบเขตวงล้อวิญญาณขั้นสมบูรณ์แบบ จากนั้นก็ทะยานร่างต่อ

จริงตามคาด พลังกฎเกณฑ์อันดุดันไม่ได้กั้นขวางเขาไว้อีก และปล่อยให้ชายหนุ่มผ่านไปได้

เพียงพริบตา

ซูอี้ก็มาถึงท้องฟ้าเหนือมหาทวีปคังชิง เมื่อมองลงมาแล้ว โลกหล้าดูเหมือนกระดาน และทั่วทิศดูเช่นหมากรุก

“ในที่สุดข้าก็กลับมา”

ร่างของเขาร่อนลงที่พื้น

…

“ฆ่า!”

ที่พื้นมีเสียงการรบพุ่งดุเดือด

ผู้ฝึกตนสองกลุ่มโรมรันเข่นฆ่า สารพัดวิชาและสมบัติวิเศษพุ่งทะยานบ้าคลั่ง

ตู้ม!

ทันใดนั้นก็เกิดเสียงสนั่นลั่นฟ้า รุ้งทองเจิดจ้าพุ่งทะยานผ่านนภาพร้อมเสียงคำราม

คนทั้งสองฝ่ายที่กำลังรบพุ่งต่างหยุดการกระทำแล้วหลบลี้ไปไกล

“นั่นมัน… บ้าอันใดกัน?”

“หรือจะเป็นยอดฝีมือในขอบเขตวงล้อวิญญาณ?”

“ระวังด้วย!”

ในขณะที่คนทั้งสองฝ่ายตกใจลนลาน สายรุ้งสีทองก็ชะงักกลางอากาศ และท่ามกลางแสงสว่างอันคำรามก้อง ร่างสูงร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นจากอากาศธาตุ

อาภรณ์เขียวดุจหยก เด่นล้ำเหนือผู้ใด

แรงกดดันอันไม่อาจมองเห็น ไม่อาจบรรยายปกคลุมทั่วบริเวณ

ผู้ฝึกตนทั้งสองกลุ่มที่เคยต่อสู้ดุเดือดเมื่อครู่ต่างร่างสั่นสะท้าน วิญญาณตื่นตระหนก สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

บรรยากาศมืดหม่นหดหู่

“ขออภัย ข้าทำให้ตกใจเสียแล้ว”

ซูอี้ถูจมูกพลางหัวเราะให้ตนเอง

ก่อนหน้านี้เขาสะกดพลังของตนเอง แต่ไม่คาดเลยว่าหลังมาถึงมหาทวีปคังชิงจริง ๆ เขาจะยังไม่คุ้นชินกับพลังในขอบเขตวงล้อวิญญาณเท่าไร จึงไม่อาจควบคุมพลังและปราณของตนได้

นี่คือผลของกฎแห่งโลกหล้า

แต่ละโลกภูมิล้วนมีกฎสวรรค์และพลังแตกต่าง ผู้ฝึกตนจากต่างโลกเองก็ต้องใช้เวลาในการปรับตัวให้กับระดับการฝึกฝนใหม่

เมื่อได้ยินวาจาของซูอี้ เหล่าผู้ฝึกตนรอบข้างยิ่งเงียบและระวังตัว

ซูอี้อธิบายอย่างอดทน “ข้าแค่บังเอิญผ่านมา และอยากถามว่าที่ที่พวกเจ้าอยู่นี้คือที่ใดในมหาทวีปคังชิงหรือ”

ทุกผู้ต่างมองหน้ากัน ทว่ากลับไร้ผู้ใดเอ่ยตอบ ตัวตนที่มีการฝึกฝนร้ายกาจเช่นนี้หลงทางได้ด้วยหรือไร?

ข้ออ้างนี้… ดูถูกความฉลาดมนุษย์มากเกินไป!

เมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่เชื่อ ซูอี้ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย สายตาของเขามองไปยังชายชราผมขาวผู้หนึ่งทันที และเอ่ยว่า “บอกข้าที”

ชายชราผมขาวตะลึงอึ้ง และกล่าวอย่างขมขื่นทันที “ผู้อาวุโส พรรคฝังโอสถของเรายอมแพ้แล้วขอรับ! ขอผู้อาวุโสโปรดอย่าลงมือ ไว้ชีวิตพวกเราด้วย…”

สีหน้าของทุกคนเบื้องหลังเขาต่างซีดเซียวเช่นกัน

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า พวกเขาคิดว่าซูอี้เป็นกำลังเสริมจากศัตรูฝั่งตรงข้าม

ซูอี้ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ข้าแค่ถามทางจริง ๆ นะ”

“เอ่อ ผู้อาวุโสพูดจริงหรือขอรับ?”

ชายชราผมขาวถามด้วยความไม่เชื่อ

ซูอี้พยักหน้า

ชายชราผมขาวกัดฟันตอบ “รายงานผู้อาวุโส ที่แห่งนี้คือชายแดนระหว่างต้าเว่ยและต้าโจว สามร้อยลี้ทางบูรพาคือต้าโจว และทางประจิมคือต้าเว่ยขอรับ”

“ที่แท้ก็ใกล้ต้าโจว… บังเอิญแท้…”

ดวงตาของซูอี้เหม่อลอย

ครู่ต่อมา เขาก็โบกมือกล่าว “เอาล่ะ พวกเจ้าลงมือต่อเถอะ”

กล่าวจบ ร่างของเขาก็ทะยานหายไป

เพียงไม่กี่พริบตา ร่างของเขาก็หายลับนภากว้าง

เมื่อเห็นเช่นนี้ ทั้งสองฝ่ายต่างตะลึงงัน

“ผู้อาวุโสผู้นั้นดูจะแค่ผ่านทางมา… และดูเหมือนเขาจะหลงทางจริง ๆ นะ…”

สตรีชุดแดงผู้หนึ่งเอ่ยถาม

ทุกคนเงียบกริบลงทุกขณะ สีหน้ามืดหม่นยากเข้าใจ

คนผ่านทาง?

ถามทิศทาง?

ไฉนจึงได้น่ากลัวถึงเพียงนี้เล่า!!!

ไม่นานนัก สองกลุ่มผู้ฝึกตนที่ห้ำหั่นเอาชีวิตกันเมื่อครู่ก็ดูจะเสียจิตฆ่าฟันไปเสียเกลี้ยง และต่างฝ่ายต่างถอยทัพ

และวันเดียวกันนั้น ซูอี้ก็กลับจากภูมิมืดมิดสู่ต้าโจว!

……….