บันทึกตำนานราชันอหังการ [ 剑道第一仙 ] - ตอนที่ 1018: ก่อเกิดเป็นผีเสื้อ

ตอนที่ 1018: ก่อเกิดเป็นผีเสื้อ

……….

ตอนที่ 1018: ก่อเกิดเป็นผีเสื้อ

ขณะเดียวกัน ซูอี้ก็ค้นพบเรื่องใหม่

แม้ว่าหนอนไหมสีทองจะหยุดปราณดาบที่สองของเขาได้ แต่แสงบนร่างของมันก็ริบหรี่ลงทุกที แผลเฉี่ยว ๆ บนร่างของมันเผยเค้าลางการปริแตก

ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันบาดเจ็บหนักขึ้นทุกที

“หยุด… ที่นี่ได้หรือไม่? ข้า… ยอมแพ้แล้ว!”

เสียงเย็นชาดุจน้ำแข็งของหนอนไหมสีทองอ่อนแรงยิ่ง เจือด้วยความขมขื่นหดหู่อย่างลึกล้ำ

ดูเหมือนมันจะก้มหัวยอมแพ้แก่ซูอี้ ซึ่งเป็นความอับอายอย่างใหญ่หลวงสำหรับมัน

“สัตว์ประหลาดเฒ่าซู ไม่ฉวยโอกาสนี้นำหนอนไหมสีทองนี่ไปใช้ประโยชน์เองหรือ?”

ผีเฒ่าแบกโลงหวั่นไหวเล็กน้อย

ในความเห็นของเขา หนอนไหมสีทองตัวนี้ลึกลับไม่ธรรมดาอย่างยิ่ง หากเขาสามารถใช้มันได้ ผลดีที่ตามมาจะอเนกอนันต์!

“สิ่งที่อันตรายเกินไปมักกลายเป็นหอกข้างแคร่ยามอยู่ข้างกายนะ”

ซูอี้เมินเฉยและโจมตีอีกครั้ง

ตู้ม!

ปราณดาบกู่คำราม อำนาจฆ่าฟันโหมคลั่ง

ครานี้ ขณะที่ซูอี้ใช้เคล็ดเวียนวัฏสงสาร เขายังเจือปราณจากดาบเก้าคุมขังเข้าไปด้วย

เขาไม่เชื่อว่ามันจะฆ่าหนอนไหมสีทองมิได้

“บ้าเอ๊ย!!”

ยามนี้ หนอนไหมสีทองเดือดดาลขึ้นมาแล้ว แม้ว่ามันจะยอมก้มหัวรับความพ่ายแพ้แล้ว แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้คาดคิดเลยว่าเจ้าหนูน้อยในขอบเขตหยั่งเห็นลึกล้ำขั้นต้นจะไร้ปรานีเสียจนคิดสังหารมันอยู่ดี!

ทว่ามันไม่อาจขัดขืนได้อีกต่อไปแล้ว และทำได้เพียงมองดาบนั้นฟันเข้ามา

ยามนั้นเอง ลึกเข้าไปในดวงตาลึกล้ำใสกระจ่างราวน้ำพุของมันปรากฏแววตาประหลาด และกระซิบว่า “ข้าบอกแล้ว ว่าข้าไม่ตายหรอก…”

ปราณดาบระเบิดออก ภาวะดาบพลุ่งพล่าน

ภายใต้สายตาของซูอี้และผีเฒ่าแบกโลง ร่างที่ขดเป็นวงของหนอนไหมสีทองสั่นสะท้านรุนแรง จากนั้นแผลริ้วฝอยบนร่างของมันก็ปริระเบิดเปรี้ยงออกมา

ม่านหมอกมงคลสีทองพราวระยับทั่วผืนฟ้า

ทันใดนั้น ภาพอันน่าเหลือเชื่อก็เกิดขึ้นตรงหน้าซูอี้และผีเฒ่าแบกโลง

ท่ามกลางแสงสีทองที่เปล่งออกมาจากร่างหนอนไหมสีทอง ปรากฏผีเสื้อตัวหนึ่งสยายปีกออกเบา ๆ ร่างผอมสูงและคู่ปีกงดงามอาบไล้ละอองแสงทองราวกับเวียนวัฏก่อเกิด

“ผีเสื้อออกจากรังไหม?”

ผีเฒ่าแบกโลงตะลึงไม่อยากเชื่อ

ซูอี้เองก็ขมวดคิ้ว

หนอนไหมนั้นเป็นสิ่งมีชีวิตอันน่าอัศจรรย์จริงแท้ ยามเมื่อพวกมันออกจากรังไหม มันจะแปรร่างกลั่นบริสุทธิ์อย่างสุดขั้ว

ทว่าหนอนไหมสีทองตัวนี้แปลกประหลาดอย่างยิ่ง

เห็นได้ชัดว่ามันระเบิดร่างตัวเองออก ทว่ากลับแปรเปลี่ยนเป็นผีเสื้อ ไม่ต่างจากการเกิดใหม่เลย!

การเปลี่ยนแปลงนี้ไม่ได้อยู่ในความคาดหมายของซูอี้และผีเฒ่าแบกโลงโดยสิ้นเชิง และยังทำให้ทั้งคู่ตระหนักว่ามีบางสิ่งไม่ถูกต้องด้วยเช่นกัน

แสงทองเหล่านั้นหนาแน่นเจิดจ้า และท้ายที่สุด พวกมันทั้งหมดก็หายลับเข้าไปในร่างของผีเสื้อ

มันมีขนาดราวฝ่ามือ ร่างเพรียวบางเปล่งประกาย คู่ปีกบางเยี่ยงปีกจักจั่น เผยประกายแสงทองงดงามดุจภาพฝันและลวดลายวิถีตามธรรมชาติอันแปลกประหลาด!

จากนั้น ร่างของมันพลันแปรเปลี่ยนเป็นคลื่นกระเพื่อมสีทองสร้างเป็นร่างอรชรร่างหนึ่งกลางอากาศ

“ขอบคุณสหายเต๋าที่ช่วยข้าปลดพันธนาการสร้างร่างจริงขึ้นใหม่!”

เสียงลำพองเสียงหนึ่งดังขึ้น

บนอากาศ ร่างอรชรก่อเกิดขึ้นเป็นหญิงงามผู้หนึ่งในชุดสีสันสะท้อนแสง

เรือนผมนุ่มยาวสลวยทิ้งตัวลงถึงเอวบางฉายประกายเจือแสงทอง ร่างอ้อนแอ้นเพรียวบางสง่างามดูสูงส่งศักดิ์สิทธิ์

สิ่งที่โดดเด่นคือตราวงกลมสีทองที่อยู่บริเวณหว่างคิ้วของนางซึ่งดูราวสัญลักษณ์ปริศนา ‘หนอนไหมสีทองกลืนหางตัวเอง’

กล่าวได้ว่าความงามของหญิงสาวผู้นี้ชวนลืมหายใจ เอวบางลำคอระหง ไหล่ตรงดุจมีด ร่างอรชรสง่างาม

หลังจากผีเฒ่าแบกโลงส่ายหัวเล็กน้อย เขาก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “เข้าใจล่ะ ก่อนหน้านี้นางมารนี่หลอกใช้เรา!!”

ซูอี้ถูหว่างคิ้วพึมพำ “ว่าแล้วเชียว ยิ่งสตรีงามเพียงไร นางยิ่งเจ้าเล่ห์”

เขาไม่อาจยอมรับได้ว่าตนถูกหลอกใช้!

หนอนไหมสีทองดูร่อแร่ใกล้ตาย ทว่าตั้งแต่ต้นจนจบ มันจงใจใช้พลังของซูอี้เพื่อช่วยให้ตนเองสลายร่างเก่าแปรเปลี่ยนเป็นผีเสื้อต่างหาก!

ไกลออกไป ดวงตาดุจภาพวาดของหญิงสาวพราวระยับ เอื้อนเอ่ยวจีอันไพเราะ “กล่าวเช่นนั้นไม่ได้นะ พวกเจ้าต่างหากที่หมายมาดจะฆ่าข้า และพอดีว่าข้าต้องการแรงช่วยกะเทาะร่างเก่าข้าพอดี”

นางไม่ได้ซุกซ่อนความภาคภูมิและการเย้าหยอกแม้แต่น้อย

สิ่งนี้ทำให้ผีเฒ่าแบกโลงกัดฟันกรอดด้วยโทสะ

ไม่ว่าเขาหรือซูอี้ล้วนแต่ผ่านหายนะฝ่ามรสุมในโลกหล้ามาแสนนาน ทว่าใครเล่าจะคิดว่าพวกเขาในยามนี้มาถูกหนอนไหมสีทองหลอกใช้!

เป็นความอับอายโดยไร้กังขา

ซูอี้ถามอย่างเย็นชา “เจ้าไม่ได้มาจากที่เดียวกับชิงเซียวเมื่อครู่หรือ?”

เมื่อพูดถึงชิงเซียว จิตสังหารก็ปรากฏขึ้นในแววตากระจ่างของหญิงสาวอย่างบางเบา

ทันใดนั้น นางก็กล่าวพร้อมกับยิ้ม “ถามเรื่องพวกนี้ไปเพื่อการใด ก่อนหน้านี้เจ้าไม่คิดสนใจและหมายฆ่าข้านี่ ไฉนจึงไม่ทำเสียยามนี้เล่า?”

ริมฝีปากสีชมพูของนางยกยิ้มยั่วยุ แววตาหยอกเย้าพราวระยับราวแมวที่จ้องหยอกล้อหนู

ผีเฒ่าแบกโลงกระแอมแห้ง ๆ และกล่าวว่า “แม่นาง ไม่ว่าเราจะเจตนาดีหรือร้าย เราก็ช่วยเจ้าแปรเปลี่ยนชีวิตมาได้ ในความคิดข้า คงดีกว่าหากเราจะเปลี่ยนร้ายเป็นดีไปได้นะ”

หญิงสาวยิ้มเย้ย “กลัวหรือ? อืม ข้าในยามนี้กำลังอารมณ์ดีและไม่มีสิ่งใดทำ ดังนั้นข้าจะคุยกับพวกเจ้าแล้วกัน”

ซูอี้ยิ้มเยาะ “แต่ข้าไม่อยากคุยนี่สิ”

หญิงสาวตกใจ คิ้วโก่งดุจกิ่งหลิวของนางขมวดเข้าหากัน “เจ้าหมายความเช่นไร?”

ตู้ม!

ซูอี้ฟาดฟันออกไปโดยไร้ลังเล

ร่างของหญิงสาววูบไหวหายไปในอากาศธาตุ ทำให้ปราณดาบนั้นพลาดเป้า

เค้าความเย้าหยอกปรากฏบนใบหน้าจิ้มลิ้ม สง่างามและเย่อหยิ่งนั้น “รีบจัง? ไฉนจึงโกรธนักเล่า? โกรธที่ถูกข้าหลอกหรือ? ใจร้อนแบบนี้เด็กน้อยจังเลยนะ”

ซูอี้กระโดดขึ้นโจมตีใส่หญิงสาวโดยไม่ปริปากแม้แต่คำเดียว

หญิงสาวหัวเราะร่า แววตาหยอกเย้า ทว่านางไม่ได้ขัดขืน ร่างของนางวูบไหว และแต่ละครั้งล้วนหลบการโจมตีของซูอี้ล่วงหน้าหนึ่งก้าว วูบไหวหลบหลีกราวนางเซียน

“เจ้าหนู เปล่าประโยชน์น่า การฝึกฝนของเจ้าอยู่เพียงขอบเขตหยั่งเห็นลึกล้ำขั้นต้น ดังนั้นทำอันใดพี่สาวผู้นี้ไม่ได้หรอกนะ”

อาภรณ์สีสะท้อนแสงที่หญิงสาวสวมใส่พลิ้วไสว ที่ใดที่นางเคลื่อนผ่านล้วนทิ้งร่องรอยกลิ่นหอมเย็นสดชื่นราวนางเซียนผู้พลิ้วไหวไร้ร่องรอย

สิ่งนี้ทำให้ผีเฒ่าแบกโลงเป็นกังวล

หญิงสาวผู้แปรร่างจากหนอนไหมสีทองนี้ร้ายกาจยิ่ง นางเคลื่อนไหวบนต้นวัฏสงสารหมื่นภูมิโดยไม่ได้รับผลกระทบจากพลังโกลาหลแต่อย่างใด!

“สัตว์ประหลาดเฒ่าซู เจ้าถอยมาก่อนไม่ดีหรือ หญิงผู้นี้อันตรายและเจ้าเล่ห์เกินไป อย่าบุ่มบ่ามเลยนะ”

ผีเฒ่าแบกโลงส่งกระแสปราณให้ซูอี้

“บุ่มบ่ามหรือ? ผิดแล้ว ข้าแค่มองหาโอกาสอยู่เท่านั้น ที่ยิ่งกว่านั้น เจ้าไม่เห็นหรือไรว่านางมารผู้นี้เอาแต่หลบตลอดเลย?”

ซูอี้กล่าวด้วยสีหน้าเยือกเย็น “หากนางอยากเล่นกับข้าจริง ๆ นางไม่ต้องหลบสะเปะสะปะไปหมดก็ได้นะ”

ผีเฒ่าแบกโลงหรี่ตาลง ดูจะเข้าใจขึ้นมาเล็กน้อยแล้ว

“เจ้าหนู หากเจ้ายังไม่รู้จักลดราวาศอกเช่นนี้ อย่าหาว่าพี่สาวผู้นี้โหดร้ายเลยนะ”

วาจาของหญิงสาวแผ่วเบา ดวงตาดุจสายธาร ทว่าน้ำเสียงเจือความเย็นชา

“จริงหรือ งั้นแสดงให้ข้าเห็นสิ”

ซูอี้กล่าวอย่างสุขุม

เขากล่าวพลางกวัดแกว่งดาบไล่ตาม ไม่ได้ลดละแม้แต่น้อย

หญิงสาวขมวดคิ้ว และกำลังจะกล่าวบางอย่าง

ทว่ายามนั้นเอง ซูอี้พลันใช้เคล็ดเวียนวัฏสงสารเคลื่อนบันทึกยมโลกในมือซ้ายของเขา

ตู้ม!

บันทึกยมโลกทอประกาย และชุดลวดลายลี้ลับโกลาหลก็ปรากฏขึ้นที่พื้นผิวดุจหน้ากระดาษนั้น

ทันใดนั้น ต้นวัฏสงสารหมื่นภูมิก็สั่นสะท้านรุนแรง ก่อเกิดเป็นเสียงคำรามลั่น และที่มาแห่งภูมิมืดมิดซึ่งแต่เดิมเงียบงันพลันเดือดพล่านคลุ้มคลั่งขึ้นมา

ใบหน้างามของหญิงสาวชะงัก ร่างของนางแข็งค้าง และกรีดร้องลั่น

นางกำลังจะหลบอยู่แล้ว

ตู้ม!

ทว่าอำนาจโกลาหลก็ประดังราวคลื่นยักษ์ถล่มปฐพีเคลื่อนจากทุกสารทิศ

“จงตื่น!”

ตราสีทองที่หว่างคิ้วของหญิงสาวพลันเรือนแสงราวแผดเผา ปล่อยวงแสงศักดิ์สิทธิ์สีทองออกมาปกคลุมร่างนาง

วงแสงศักดิ์สิทธิ์สีทองนั้นหมุนวน สร้างสัญลักษณ์แทนอนันตกาลสมบูรณ์แบบไร้จุดเริ่มจุดจบ ฝืนต้านคลื่นพลังอันประดังประเดเข้ามา

ตู้ม!

วงแสงศักดิ์สิทธิ์สีทองสะท้านสั่นรุนแรง ทำให้ร่างอรชรของหญิงสาวสะท้านตาม

คิ้วโก่งดุจจันทร์เสี้ยวของนางกระตุก ดวงตาพร่างดาวเบิกกว้างด้วยโทสะ “เจ้าช่างน่ารังเกียจนัก เจ้าหนู! ไม่อาจทำร้ายพี่สาวผู้นี้ได้ ก็ใช้พลังโกลาหลเข้าช่วย น่ารังเกียจจริง ๆ!”

นางเดือดดาลอย่างเห็นได้ชัด และหลังจากกลับสู่ความผ่อนคลายสบายใจเช่นกาลก่อน นางก็เริ่มใช้วาจาล้อเลียนวิจารณ์ซูอี้

เมื่อเห็นเช่นนี้ ผีเฒ่าแบกโลงก็อดฉีกยิ้มมิได้ “นี่เรียกว่าอำนาจแห่งฟ้าดิน หากรับไม่ได้ เจ้ากล้าจำกัดการฝึกฝนตนเองแล้วต่อสู้กับน้องซูของข้าในขอบเขตหยั่งเห็นลึกล้ำไหมเล่า? นี่ยุติธรรมสุดแล้วมิใช่หรือ?”

เขากล่าวขณะที่คลื่นคลั่งของพลังโกลาหลกดดันเข้าใกล้หญิงสาว ปิดกั้นทุกทิศไร้ทางหนี ไม่อาจหลบเลี่ยงได้เช่นก่อน

และด้วยพลังที่ประดังเข้ามา วงแสงศักดิ์สิทธิ์สีทองรอบกายของนางก็กระเพื่อมอย่างรุนแรง แรงกระแทกมหาศาลทำให้ร่างของนางซวนเซ ดูหมดสภาพเล็กน้อย

ใบหน้างามดุจภาพวาดของนางซีดขาวด้วยโทสะคุกรุ่น

“ว่าแล้วเชียว แม้ว่าเจ้าจะแปลงร่างเหมือนผีเสื้อ แต่อาการบาดเจ็บที่เจ้าได้รับก่อนหน้านี้ก็ร้ายแรงเสียจนวิถีเต๋าของเจ้าไม่อาจฟื้นฟูได้ และทุกการกระทำเมื่อครู่เป็นเพียงการกล่าวข่มเท่านั้น”

ซูอี้หัวเราะ “หากไม่ใช่เช่นนั้น ก็ไม่จำเป็นต้องหลบสะเปะสะปะเลย แต่โจมตีสยบข้าก็พอแล้ว”

“ฮึ!”

หญิงสาวแค่นเสียงอย่างเย็นชา ดวงตาลึกล้ำดุจตาน้ำพุเปี่ยมโทสะ

ตู้ม!

อำนาจโกลาหลกดดัน และในที่สุดวงแสงศักดิ์สิทธิ์สีทองรอบร่างของหญิงสาวก็ถูกสยบแตกสลาย

ใบหน้าของหญิงสาวซีดขาวด้วยความตกใจ หัวใจลงไปถึงตาตุ่ม มันจบแล้ว!

ทว่ายามนี้เอง อำนาจโกลาหลจากทั่วสารทิศพลันหยุดชะงักแล้วถอยร่นไปดุจกระแสน้ำ

ดวงตาของหญิงสาวเหม่อค้างราวไม่อยากเชื่อ

ครู่ต่อมา นางก็หันไปมองชายหนุ่มชุดเขียวซึ่งอยู่ห่างออกไป ดูจะยังรับความจริงไม่ได้ “ไฉน… จึงไม่ลงมือ?”

“เจ้าไม่คิดว่านี่คือเวลาที่เหมาะสมกับการสนทนาหรือ?”

ซูอี้ซึ่งอยู่ไกลออกไปกล่าวอย่างสุขุม

เขากล่าวพลางวางผีเฒ่าแบกโลงลง จากนั้นก็เก็บดาบสามชุ่นสะบั้นใจสวรรค์ไป

ชายหนุ่มหยิบไหสุราขึ้นมาด้วยหนึ่งมือ อีกมือถือบันทึกยมโลก ยืนท่ามกลางหมอกโกลาหล ร่างสูงของเขาเปี่ยมความสูงส่งเกินใคร

……….