บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ! - ตอนที่ 93 มาแล้ว! แรงค์9! แมงมุมราชินี!!

“มาสเตอร์…”

 

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะวู่หยานคิดมากไปเองรึเปล่า แต่เขากลับรู้สึกได้ว่าน้ำเสียงที่อิคารอสเรียกมันเจือปนไปด้วยความเครียด

 

“อิคารอส อย่าบอกนะว่า…?” วู่หยานมองตรงหข้านัยน์ตาคู่งามของอิคารอส หัวใจเขาก็จมดิ่งทันที……

 

“ใช่ค่ะ มาสเตอร์ อีกสิบวินาที สิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งมากก็จะมาถึงแล้ว ดังนั้นที่นี่จึงอันตรายมาก ขอแนะนำให้มาสเตอร์หนีไปค่ะ….” อิคารอสเงยหน้ามองวู่หยาน รอการตัดสินใจของเขา

 

“หยาน…..” ฮินางิคุกับมิโคโตะก็เงยหน้ามองวู่หยานเหมือนกัน ขนาดอิคารอสยังใช้คำพูดว่า ‘อันตรายมาก’ แถมยังแนะนำวู่หยานหนีไป นี่มันก็หมายความว่าอิคารอส….เอาชนะอีกฝ่ายไม่ได้!

 

เห็นสายตาที่ทุกคนมองมา วู่หยานก็ก้มหน้าใช้ความครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะขึ้นมาด้วยสีหน้าขมขื่น

 

ขนาดอิคารอสยังชนะไม่ได้ งั้นก็ไม่ต้องไปคิดเลยว่ามันจะเก่งขนาดไหน เอาแค่รู้ว่าขนาดสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังถึงขั้นนี้ยังเป็นได้แค่ตัวป้องกันสมบัติ แค่นี้ก็เป็นหลักฐานชัดเจนแล้วว่า สมบัติมันต้องไม่ธรรมดาสุดๆแน่นอน!

 

วู่หยานคิดไม่ตกว่าจะทิ้งสมบัติอันประเมินค่าไปแบบนี้มันจะดีจริงๆเหรอ? ถ้ามีแค่เขาคนเดียวคงทำใจกล้าซ่อนตัวในเสื้อคลุมต่อไป ยังไงซะตนเองก็ยังมีระบบ และแต้มเองก็มีเพียงพอแบบสุดๆ ดังนั้นการจะหนีไปจากที่นี่ วู่หยานมีความมั่นใจมาก!

 

แต่ถึงสมบัติมันจะล้ำค่าขนาดไหน…..มันจะไปเทียบได้กับผู้หญิงที่เขารักงั้นเหรอ?

 

คำตอบ แน่นอนว่ามันไม่ได้อยู่แล้ว!!!

 

ตอนนี้วู่หยานได้ตัดสินใจแล้ว “ฮินางิคุ มิโคโตะ อิคารอส รอจนได้สัญญาณจากฉัน พวกเธอก็ใช้ ‘สิ่งนั้น’ หนีไปจากที่นี่เลยนะ ฮินางิคุเธอต้องไปกับยัยหนูนี่!”

 

ได้ยินคำพูดเขา ฮินางิคุ กับ มิโคโตะ ก็พยักหน้าด้วยสีหน้าเคร่งเครียด อิคารอสก็ตอบกลับว่า ‘รับทราบ มาสเตอร์…’ จากนั้นอิคารอสก็เงียบไป เธอใช้นัยน์ตาสีแดงสดใสมองไปที่สนามรบ

 

วู่หยานหรี่ตา แล้วโฟกัสความสนใจไปที่สนามรบ ณ ตอนนี้สมาธิของเขาพุ่งสูงเกินกว่าปกติหลายเท่า

 

แม้ว่าพวกเขาจะหนีแน่ๆอยู่แล้ว แต่ยังไงเขาก็ยังอยากจะดูให้เห็นกับตาตัวเอง ว่าตัวอะไรที่ถึงขนาดทำให้อิคารอสพูดแบบนั้นออกมาได้ จากนั้นเขาจะได้กลับไปวางแผนหาวิธีฆ่ามัน ด้วยไอเท็มช่วยชีวิตที่แลกมาจากระบบ ตูจึงห้าวแบบนี้ไงล่ะ…..

 

ไม่นานนัก นัยน์ตาอิคารอสก็หดลง

 

“มาสเตอร์ เป้าหมายปรากฏตัวออกมาแล้วค่ะ!”

 

สิ้นเสียงอิคารอส แมงมุมด้านหน้าทั้งสองตัวก็แยกตัวออกเป็นไปในทิศทางหนึ่ง

 

สิ่งที่เข้ามาในสายตาพวกเขาคือ แมงมุมที่ตัวใหญกว่าแมงมุมองครักษ์หลายเท่า……

 

แน่นอนว่า คนที่กำลังวิ่งหนีอยู่ย่อมไม่เห็น เพราะพวกเขาต่างก็กำลังดีอกดีใจที่ตนหนีรอดออกมาได้ ซึ่งก็ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ ความตายของจริงได้มาถึงแล้ว……

 

แมงมุมตัว(โครต)ใหญ่ที่นอกจากขนาดแล้ว รูปร่างหน้าตามันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับไอ้สองตัวก่อนหน้านี้ ภายใตการสนับสนุกจากแมงมุมองครักษ์ทั้งสอง มันก็ได้มาถึงแล้ว! และในนัยน์ตามันก็เปล่งประกายไปด้วยปัญญา

 

แมงมุมราชินี : เลเวล83 (Great Spider Queen)

 

นัยน์ตาวู่หยาน ฮินางิคุ และ มิโคโตะหดตัวลง ด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

 

แม้ว่าก่อนหน้านี้จะคาดเดาว่าที่นี่น่าจะมีแรงค์9อยู่ แต่เมื่อมันโผล่มาจริงๆ พวกเขาก็รู้สึกแน่นหน้าอก แม้ว่าจะเตรียมทางหนีไว้แล้วก็เถอะ…..

 

เมื่อเห็นกับตา พวกเขาก็ไม่สงสัยคำพูดเมื่อกี้ของอิคารอสแล้ว

 

มันเหมือนกับอิคารอส เป็นตัวตนที่ผู้คนเงยหน้ามอง ถึงแม้ว่าจริงๆแล้วตัวอิคารอสจะมองแค่วู่หยานคนเดียวก็เถอะ….

 

แมงมุมราชินี วู่หยานไม่รู้ว่าอิคารอสที่มียุทธภัณฑ์ฟ้าจะสามารถเอาชนะได้มั้ย แต่ถ้าถามเขา เขาคิดว่าต่อให้มียุทธภัณฑ์ฟ้าอิคารอสก็ไม่มีทางเอาชนะมันได้แน่!

 

แรงค์9ในโลกนี้ นอกจาก ครึ่งก้าวเทวะ ทั้งห้าคน นับได้ว่ามันเป็นตัวตนที่แข็งแกร่งที่สุด!!

 

ความต่างของแรงค์9กับ8แน่นอนว่าต้องใหญ่มากอย่างไม่ต้องสงสัย ดูได้จากไอ้โง่แรงค์7ที่โดนฆ่าตายเมื่อกี้เป็นตัวอย่างได้เลย

 

แน่นอนว่า วู่หยานไม่คิดให้อิคารอสออกไปเสี่ยง เทียบกับสมบัติแล้ว เขาไม่อยากให้อิคารอสเป็นอะไรไปมากกว่า ถึงแม้ว่าตราบใดที่ตนยังไม่ตาย ก็ยังสามารถชุบชีวิตได้อีกเรื่อยๆก็เถอะ….

 

มองดูประกายในดวงตาของแมงมุมราชินี วู่หยานขมวดคิ้ว

 

เขาเคยได้ยินมาว่า สัตว์อสูรแรงค์9มีสติปัญญาที่ไม่ด้อยไปกว่ามนุษย์ และสัตว์อสูรแรงค์10หรือขั้นครึ่งก้าวเทวะจะสามารถเปลี่ยนร่างมาเป็นมนุษย์ได้ ดังนั้นตอนนี้วู่หยานจึงเห็นว่าแมงมุมราชินีตรงหน้าดูเต็มไปด้วยสติปัญญา

 

แมงมุมราชินีฉีกยิ้มเยาะเย้ย  ด้วยปากที่อ้าขึ้นทำให้ของเหลวหยดลงมาจากฟันทั้งสองข้าง ผลก็คือพื้นหินที่แข็งแรงทนทานถึงละลายจนเป็นรู! นี่ทำให้พวกวู่หยานหนังหัวชาวาบ

 

มันมองผู้คนที่วิ่งหนีไกลออกไปด้วยสายตาเหยียดหยาม สายตาที่ดูฉลาดแบบนี้ วู่หยานเคยเห็นแค่จาก ไอ้งูเปรตนั่นแค่ตัวเดียว! (จอมปีศาจอสรพิษฟ้า)

 

แน่นอนว่า ปีศาจกับสัตว์อสูรย่อมเอามาเปรียบเทียบกันไม่ได้อยู่แล้ว เพราะยังไงซะแค่ชื่อสายพันธ์ก็ต่างกันแล้ว และทั้งสองยังวิวัฒนาการในทิศทางที่แตกต่างกันด้วย ถ้าในด้านความฉลาด ปีศาจจะเหนือกว่า

 

กางขาออก จากนั้นแมงมุมราชินีก็ค่อยๆอ้าปากราวกับกำลังหาวอยู่ แต่ด้วยท่าทางนี้ของมันก็ทำให้ผู้คนที่กำลังหนีอยู่สูญเสียวิธีที่จะหนีทันที,,,,,

 

พื้นเริ่มสั่นสะเทือน ทำให้ผู้คนที่กำลังหนีราวไปถึงพวกวู่หยานตัวเอนไปเอนมา ต่อมาพวกคนที่กำลังหนีอย่างมีความสุข อยู่ก็รู้สึกร่างกายตนบางแห่งเย็นขึ้นมา ทำให้พวกหยุดวิ่ง….

 

พวกเขาก้มหน้าลงไปมอง เห็นพื้นที่เป็นหินแข็งๆได้หายไปเผยให้เห็นถึงดินจริงๆด้านล่าง ส่วนพื้นหินที่หายไปก็ได้ม้วนตัวเป็นแท่งหินพุ่งขึ้นมาทะลวงหัวใจ! นี่เป็นสาเหตุที่พวกรู้สึกเย็นๆ

 

หลังจากรู้สึกได้ความเจ็บปวดที่พวยพุ่งขึ้นมา พวกเขาถึงได้ตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้น โดนไม่มีเวลาแม้แต่จะส่งเสียงกรีดร้อง พวกเขาต่างก็หลับตาลง คงสภาพอยู่ท่าโดนแท่งหินเสียบ เลือดก็ได้ไหลออกมาจากจุดที่โดนแทง อาบไปทั่วแท่งหินจนแดงฉาน…..

 

จบชีวิตพวกด้วยตนเอง แมงมุมราชินีเอียงหัวก่อนจะถอนสายตากลับมาอย่างหมดความสนใจราวกับที่ตนฆ่าไปเป็นแค่หนอนแมลง

 

แต่เอาจริงๆในสายตาแมงมุมราชินีพวกทีมล่าสมบัติก็เป็นได้แค่แมลง บางทีมันคงมองมนุษย์ทั้งหมดเป็นแมลง แต่ก็นะไม่ต้องพูดถึงมันเลย เอาแค่มนุษย์ บางคนที่แข็งแกร่งหน่อยก็มักมองคนที่อ่อนแอกว่าเป็นหนอนแมลงอยู่แล้ว

 

ณ ตอนนี้ เรียกได้ว่าทีมล่าสมบัติที่มาที่นี่นอกจากคนที่ซ่อนอยู่ ได้ตายเรียบ!!!

 

ขณะนี้ที่นี่ก็ได้กลับมาเงียบอีกครั้ง….

 

วู่หยาน ฮินางิคุ และ มิโคโตะ มองศพที่นอนตายเกลื่อนพื้น ในใจรู้สึกเย็นเชียบ ใบหน้าก็กลายเป็นน่าเกลียด

 

วู่หยานถอนหายใจ แล้วโบกมือให้พวกเธอ พูดด้วยน้ำเสียงที่เจือปนไปด้วยความกลัวเล็กน้อยว่า “เอาล่ะ เราหนีกันเถอะ แมงมุมราชินีมัน…อันตรายเกินไป…..”

 

ฮินางิคุ กับ มิโคโตะมองหน้ากัน ก่อนจะฝืนยิ้ม มิโคโตะตอนนี้ก็ไม่อาจเอ่ยอะไรออกมาได้อีก ตัวเธอที่แข็งแกร่งเกือบจะที่สุดแห่งเมืองการศึกษาก็ต้องยอมรับอย่างไม่เต็มใจว่า ตนเองออกไปสู้ได้แต่กลับออกมาแบบเป็นๆไม่ได้แน่นอน!

 

แถมนอกจากแมงมุมราชินี ก็ยังมีแมงมุมองครักษ์อีกสองตัว ที่เธอเองก็ยังสู้ไม่ได้ เพราะถึงมันจะเลเวลมากกว่าแค่หนึ่ง แต่พลังมันต่างกันราวฟ้ากับเหว……

 

มองดูสีหน้ามิโคโตะ วู่หยานทำได้แค่ยกมือลูบผมเพื่อปรอบเธอ

 

แก้มแดงเล็กน้อย เงยหน้ามองด้านอ่อนโยนของวู่หยาน ในใจมิโคโตะรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา ความรู้สึกอึดอัดและไม่เต็มใจถูกชำละล้างหายไปทันที…..

 

วู่หยานยิ้มเล็กน้อย แล้วหันไปมองแมงมุมราชินีอีกรอบ การมองครั้งนี้ทำให้เขาใจหายวาบ!

 

เป็นเพราะ แมงมุมราชินีที่กำลังนอนอย่างสบายบนพื้น ณ ตอนนี้ ก็ได้ยกหัวขึ้นมามองทางจุดที่พวกเขาอยู่แล้ว!

 

“ชิบหายล่ะไง!!” วู่หยานตะโกนขึ้นมา….

 

@ตอนนี้แปลถึงตอนที่400 มีโปรฉลองจบกลุ่ม7ครับ 

กลุ่ม2-4 จาก340เหลือ300  บาท

กลุ่ม5-7จาก600 เหลือ499 บาท