บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ! - ตอนที่ 75 ความฝันอันหวานหยด(?) กับอิคารอสที่ซื่อบื้อโดยธรรมชาติ.....

“หยาน….” ฮินางิคุกอดตัววู่หยาน ดวงตาสีอำพันจ้องมองเขา ก่อนที่จะหลับตาลงแล้วยื่นหน้าเข้ามา

 

วู่หยานกลืนน้ำลาย ก่อนจะค่อยๆยื่นหน้าเข้าหาเธอ

 

“หยาน….” ตอนนี้เองก็ได้มีมือทั้งสองเข้ามากอดเอวเขา วู่หยานรีบเปิดตามอง และภาพที่เห็นคือมิโคโตะที่มีแววตาเหม่อลอยกับมีน้ำตาปริ่มๆเล็กน้อยกำลังเลียริมฝีปากสีเชอร์รี่ของจน ก่อนที่จะยื่นหน้าเข้ามา เห็นได้ชัดว่าเธอคิดจะทำแบบเดียวกับฮินางิคุ

 

วู่หยานกอดพวกเธอทั้งซ้ายและขวาพร้อมๆกัน ตอนนี้เขารู้สึกโครตมีความสุขเลย แต่ในขณะเดียวก็ไม่รู้ว่าควรจะเลือกคนไหนดี

 

“มาสเตอร์…..” เสียงที่นุ่มนวลและหวานละมุนราวกับเสียงกระดิ่งใสจากสวรรค์ได้ดังขึ้นข้างๆหูเขา จากนั้นวู่หยานก็สัมผัสได้ว่ากำลังมีก้อนเนื้อกลมๆที่นุ่มนิ่มแบบสุดๆกดด้านหลังตนเองอยู่ ทำให้เขาเผลอสมองว่างเปล่าไปชั่วครู่

 

หันหน้ากลับไปมอง สิ่วที่เขาเห็นคือดวงหน้าอันประณีตของอิคารอสที่กำลังกอดเอวเขาจากอีก้านอยู่ และจากมุมนี้ถ้าเลื่อนสายลงไปอีกนิดก็จะได้ร่องเขาศักดิ์สิทธิ์อันใหญ่โตด้วย…..

 

มองสีหน้าอิคารอสที่ราวกับว่ากำลังร้องขอให้เขาผลักเธอลงเตียง ทำให้ลมหายใจของวู่หยานถี่ระรัวขึ้น

 

“หยาน!!!”

 

ขณะที่เขากำลังจะโถมตัวเองใส่อิคารอส เสียงที่เย็นเยียบก็ดังออกมาราวกับว่าส่งตรงขึ้นมาจากนรกเลยที่เดียว ทำให้ความคิดหื่นๆของวู่หยานหายไปหมด

 

ดุจดังหุ่นยนต์ วู่หยานที่หน้าแข็งค้างค่อยๆหันหน้ากลับไป และภาพที่เขาเห็นคือสิ่งที่จะจดจำไปตลอดชีวิต

 

ฮินางิคุที่มือกำลังกำดาบชิโระซากุระด้วยสีหน้ามืดครึ้มแถมรอบๆตัวเธอก็แผ่ออร่าสีดำออกมาด้วย ยิ่งไปกว่านั้น! ดาบชิโระซากุระที่แต่เดิมมีสีขาวก็เปลี่ยนไปเป็นสีดำสนิท!

 

มิโคโตะก็ก้มหน้าลงต่ำ เส้นผมและเสื้อผ้าต่างก็นิ่งสนิท แต่ทว่ารอบกายเธอกลับเต็มไปด้วยคลื่นไฟฟ้าที่หมุนวนด้วยความเร็วสูง แต่ที่ทำให้วู่หยานสำลักลมหายใจก็คือสายมัน….มันเป็นสีดำหมดเลย!

 

“เฮือก…..พะ..พวกเธอกลายเป็นอัลเตอร์กันหมดแล้ว…..” วู่หยานอดที่จะก้าวถอยหลังไม่ได้ มองพวกฮินางิคุด้วยสายตาอึ้งๆ

 

สองสาวได้ถูกย้อมด้วยสีดำจนหมด คนหนึ่งถือดาบทมิฬและอีกคนก็ปล่อยกระแสไฟฟ้าสีดำ พวกเธอตะโกนใส่วู่หยานว่า

 

“นายมันไอ้เจ้าชู้ จับปลาหลายมือ!”

 

“ตายซะเถอะ!”

 

วินาทีต่อมาวู่หยานก็ถูกฟันหัวขาด ขณะเดียวก็ถูกย่างสดด้วยไฟฟ้าแรงสูง สภาพอเนจอนาถขนาดไหนนั้นคงมีแต่พระเจ้าที่รู้….

 

“อ๊ากกก!!!”

 

ณ ห้องในโรงแรม วู่หยานสะดุ้งเฮือกรีบลืมตาแล้วลุกขึ้นนั่ง ผ้าห่มก็โดนเท้าเขาถีบจนกระเด็น

 

ชุดนอนที่ใส่ยับยู้ยี่ ใบหน้าเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ วู่หยานอ้าปากพะงาบๆพยายามสูดหายใจเข้า ก่อนจะกวาดตาสำรวจไปทั่วรอบๆตัว เมื่อพบว่าตนเองยังอยู่ในโรงแรมเขาก็โล่งอก

 

“อะไรกันก็แค่…ความฝัน…” วู่หยานยกมือปาดเหงื่อ แล้วปรับลมหายใจของตน ในใจก็อดที่จะคิดว่าโชคดีไม่ได้

 

มันเป็นแค่ฝัน…..เป็นแค่ฝัน….

 

“อะฮ่าฮ่า…ฮ่าฮ่าฮ่า….ฉันก็บอกแล้วฮินางิคุกับมิโคโตะออกจะจิตใจอ่อนโยน เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะสับหัวฉัน…มันก็แค่ฝัน…” วู่หยานนั่งพูดปลอบตัวเอง แต่ทว่ายิ่งพูดเขายิ่งรู้สึกกลัว

 

“มันแค่ความใน….ก็คง…ไม่มีทางเกิดขึ้นจริง….” เมื่อนึกถึงตอนตนเองโดนสับหัวแบะ เขาก็รู้สึกร้อนท้องคอแห้งผากขึ้นมาทันที

 

“เป็นไปไม่ได้แน่นอน….ก็แค่ฝัน..ใช่แล้ว….แค่ฝันไป….” วู่หยานหัวเราะแห้ง จากนั้นก็สะบัดหัวแรงๆ พยายามพูดกล่อมตัวเองด้วยคำพูดเมื่อกี้ย้ำๆไม่หยุด

 

“มาสเตอร์….”

 

“เฮ้ย! ขวานโผล่มาแล้ว!” อยู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นทำให้วู่หยานใจหล่นวูบ ด้วยความกลัวเขารีบยกผ้าห่มคลุมโปงร่างกายที่สั่นหงึกๆของตนเอง

 

“ฮือๆๆ ผมไม่กล้าแล้ว ขอร้องล่ะอย่าสับหัวผมเลย…..” วู่หยานพูดเสียงเบาๆจากใต้ผ้าห่ม และยิ่งเวลาผ่านไปเขาก็ยิ่งตัวสั่นหนักขึ้น

 

“ไม่เอาขวาน ผะ…ผมไม่ใช่มาสเตอร์อะไรทั้งนั้น เพราะงั้นท่อนไม้ก็ไม่เอานะ…..” วู่หยานที่กำลังร้องขอความเมตาไม่หยุด ก็ตอบสนองว่าเมื่อกี้ตนเองได้ยินอะไร “อืม? มาสเตอร์?”

 

ราวกับเต่า วู่หยานค่อยๆยื่นหัวออกมาจากผ้าห่ม แล้วมองไปที่ต้นกำเนิดเสียง เขาก็ช็อคไปทันที

 

“อิคารอส!” เห็นอิคารอสนั่งอยู่ข้างๆเตียงตนเอง เขาก็ร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ

 

“เยส มาสเตอร์…” อิคารอสขยับตัว ทำให้ไอ้ก้อนกลมๆอันอุดมสมบูรณ์บนตัวเธอกระเพื่อมขึ้นๆลงๆ  วู่หยานมองตาค้างรู้ลำคอแห้งผากทันที

 

“มีคำสั่งอะไรมั้ยคะ? มาสเตอร์……” อิคารอสที่ไม่รู้ว่าตนมีเสน่ย์แค่ไหน เธอทำแค่มองวู่หยานแล้วเอ่ยถามออกไป

 

ความคิดหื่นๆผุดขึ้นมา วู่หยานมองสาวน้อยตรงหน้าที่ไม่ว่าตรงไหนก็ดูเข้ารูปไปหมดเป็นรูปร่างในฝันของผู้หญิงหลายๆคน และเมื่อได้ยินเสียงอิคารอส เลือดลมวู่หยานก็สูบฉีดลงไปตรงส่วนเจ้าโลกทันที

 

เวลาเช้า เป็นเวลาที่น้องชายจะตื่นตัวที่สุด ซึ่งวู่หยานก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งเหมือนกัน…..

 

และตอนนี้สาวน้องรูปร่างดินระเบิดตรงหน้ากลับพูดว่า ‘มีคำสั่งอะไรมั้ยคะ?’ เลยนะเว้ย! แล้วจะไม่ให้เขาเกิดความคิดชั่วๆขึ้นมาได้ยังไงล่ะ?

 

สัมผัสได้ว่าตรงส่วนล่างเริ่มแข็งขึ้นจนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย สายตาที่วู่หยานใช้มองอิคารอสก็เปล่งประกาย ในหัวเริ่มวางแผน ‘คำสั่ง’ ทว่าทันใดนั้นเองความฝันเมื่อก็แวบเข้ามาในใจ

 

ราวกับลูกโป่งที่ถูกเจาะ ความคิดชั่วๆหื่นๆของเขาปลิวหายไปหมด ส่วนเจ้าน้องชายก็อ่อนตัวลงมาทันใด วู่หยานกลืนน้ำลายฝืดคอ เมื่อกี้เขาเกือบจะเอ่ยคำสั่งที่ต้องแลกมาด้วยชีวิตของตนเองซะแล้ว

 

“แค่กๆ แค่กๆ….” เป็นเพราะน้ำลายเมื่อกี้มันติดคอหรือเปล่าก็ไม่อาจทราบได้ แต่ตอนนเขากำลังไอออกมาอย่างหนัก

 

“มาสเตอร์…..” มองดูวู่หยานไอไม่หยุด หูอิคารอสสั่นเล็กน้อยขณะเดียวก็เอียงศีรษะ เธอสามารถรู้สึกได้ว่ามาสเตอร์ของเธอกำลังมีปัญหา แต่เธอไม่รู้ว่าจะช่วยเขายังไงและทำให้เขามีความสุข ดังนั้นเธอจึงทำได้แต่นั่งเงียบๆและมองสังเกตอย่างเดียว

 

ถึงแม้อิคารอสมักจะทำสีหน้าว่างเปล่า แต่วู่หยานก็พอจะเดาความคิดเธอออกได้ไม่มากก็น้อย ดังนั้นเขาจึงเอ่ยไปว่า

 

“มันไม่ใช่เรื่องใหญ๋อะไรหรอก ก็แค่ไอนิดหน่อย…..”

 

“ค่ะ มาสเตอร์….”

 

ในเมื่อมาสเตอร์พูดแบบนั้น อิคารอสก็เลือกที่จะเชื่อคำพูดเขา

 

วู่หยานยกมือตบหน้าอกตัวเอง แล้วสูดลมหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองอิคารอส อละพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนๆว่า “อิคารอส มีอะไรรึเปล่า?”

 

เอียงศีรษะตนเอง อิคารอสกระพริบตาสีฟ้าครามของตนมองวู่หยาน เธอทำท่าราวกับกำลังขบคิดว่าจะตอบคำถามเขายังไงดี ผ่านไปครู่ใหญ่ๆเธอจึงพูดออกมาแค่สองคำว่า

 

“ไม่มีค่ะ….”

 

“หา ไม่มี?” วู่หยานรู้สึกยังกับว่าสมองตนเองตามเรื่องราวไม่ทัน จึงพูดทวนคำของเธอ ก่อนจะพูดไม่ออก “ในเมื่อไม่เป็นอะไร แล้วทำไมอิคารอสถึงได้มาอยู่ในห้องของฉันล่ะ?”

 

เมื่อวานเขาโดนฮินางิคุกับมิโคโตะคาดโทษไว้ เขาก็พยายามพูดอ้อนวอน และจากการที่เห็นเขาโดนลุมยำเละ อิคารอสก็เกือบจะดึงเอา ‘อพอลโล’ ออกมาแล้ว

 

เขาจึงรีบหน้าตั้งอธิบายว่าที่สองสาวทำไปเพราะมี ‘เจตนาดี’ และกว่าจะคุยกันรู้เรื่องก็ทำเขาเหนื่อยสายตัวแทบขาด

 

หลังจากคุยกันได้พักหนึ่ง ฮินางิคุกับมิโคโตะก็ตระหนักว่าอิคารอสนั้นมีหัวใจและความคิดที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสามาก ดังนั้นอิคารอสจึงโดนสองสาวลากเข้าไปนอนในห้องด้วยกัน  เขาไม่รู้ว่าพวกเธอคุยอะไรหรือทำอะไรต่อจากนั้น ดังนั้งวู่หยานจึงเอ่ยปากถาม

 

แต่น่าเสียดาย อิคารอสเงียบไปพักหนึ่งถึงตอบเขากลับมา “อิคารอส มาดูมาสเตอร์นอนหลับ…..”

 

“มาดูฉันหลับ….” วู่หยานมองอิคารอสอย่างอึ้งๆยกนิ้วเกาแก้ม ก่อนจะเปิดผ้าห่มออก แล้วไปนั่งตรงหน้าอิคารอส และถามด้วยความสงสัยว่า “ทำไมถึงต้องมาดูฉันหลับล่ะ?”

 

“ทำไม…..” ดูเหมือนอิคารอสจะทำสีหน้าครุ่นคิดถึงแม้มันไม่ต่างจากหน้าตาตอนปกติเลยก็เถอะ “เพื่อดูมาสเตอร์หลับ….”

 

มุมปากวู่หยานบิดเบี้ยวเล็กน้อย จากนั้นก็ถอนหายใจพรืด ถึงแม้ตนเองจะเข้าใจในตัวอิคารอส แต่สำหรับเธอแล้วการแสดงอารมรณ์ความรู้สึกเป็นอะไรที่ยากมาก “หน้าฉันตอนนอนนั้นมันมีอะไรสนุกๆให้ดูรึไง แล้วเธอมาดูฉันแบบนี้ อย่าบอกนะว่าตัวเองไม่จำเป็นต้องนอน?”

 

“นอน…” อิคารอสก้มหน้าลงเล็กน้อย แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “อิคารอส…ไม่จำเป็นต้องนอนหลับ….”

 

ห๊ะ? อะไรนะ ไม่จำเป็นต้องนอน?  ไม่จำเป็นต้องนอนงั้นเหรอ!?

 

นะ…นั่นสินะ เธอเป็นนางฟ้าเทียมที่ถูกสร้างขึ้น จึงไม่สามารถและไม่จำเป็นต้องนอน…..

 

มองสีหน้าเรียบเฉยของอิคารอส วู่หยานก็ยื่นมือไปลูบหัวเธอ ขณะที่ในใจก็คิดไปด้วยว่า

 

หลังจากนี้ ไม่ว่ายังไงก็ต้องหาทางแก้ปัญหาที่อิคารอสไม่สามารถนอนหลับให้ได้!

 

ไม่งั้น ตัวเธอที่ต้องผ่านช่วงเวลากลางคืนอย่างเงียบเหงา มันก็ออกจะ…น่าสงสารเกินไปแล้ว….

 

 

ติดตามข่าวสารได้ที่นี้ – ห้องสมุดคนรักนิยายแปล  กลุ่มลับถึงตอน320