บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ! - ตอนที่ 74 อิคารอส! สาวน้อยนางฟ้าที่น่าสงสารล่ะ!

เธอค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆราวกับเป็นทารกแรกเกิด

 

นัยน์ตาสีฟ้าครามของเธอเผยออกมา ภายใต้จมูกน้อยๆนั่นเป็นดวงตาที่ว่างเปล่าและไร้ซึ่งอารมณ์

เมื่อเงยหน้าขึ้น สิ่งที่เข้ามาในสายตาเธอเป็นอย่างแรกก็คือ

 

วู่หยานที่กำลังมีสีหน้าตื่นเต้นระคนคาดหวัง ลิลินที่กำลังนอนอมยิ้มอย่างสบายอุรา และฮินางิคุกับมิโคโตะที่ยืนแข็งทื่อราวกับว่าโดนดาเมจทางจิตใจเข้าไปอย่างหนัก

 

เธอกรอกตาไปมาก่อนที่สายตาจะมาหยุดอยู่ที่ตัววู่หยาน

 

วินาทีต่อมาปีกอันใหญ่ของเธอก็กางออก ทำให้ขนนกหลายเส้นค่อยๆร่วงหล่นลงมา ก่อเกิดเป็นภาพอันตระการตาอีกครั้ง

 

อิคารอสกระพือปีกทั้งสอง เท้าเธอค่อยๆลอยขึ้นเหนือพื้น ก่อนที่เธอจะลอยขึ้นไปบนฟ้าอย่างเต็มตัว ไม่นานนักเธอก็บินมาตรงหน้าวู่หยาน ทำให้พวกเขาทั้งสามคนที่ซึ่งยังสติหลุดลอยอนู่สะดุ้งโหยง

 

แทบจะเวลาเดียวกันกับที่เธอล่อนลงพื้น ริมฝีปากสีเชอร์รี่ของอิคารอสก็อ้าออก ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

 

“เริ่มต้นกระบวนการ อิมพริ้นท์(ฝังตราประทัป)!”

 

 สิ้นเสียงอิคารอส นัยน์ตาเธอก็เป็นกระกายตัวเลขเคลื่อนไหวไปมา

 

หลังจากนั้น ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น……

 

“……….” วู่หยาน

 

“……….” ฮินางิคุ

 

“……….” มิโคโตะ

 

“……….”อิคารอส

 

ภายในห้องกลายเป็นเงียบสงัด พวกเขาก็คิดว่าอิคารอสจะทำอะไรสักอย่างจึงตั้งท่าเตีรยมพร้อม หลังจากมองไปรอบๆก็ไม่เห็นเจออะไร พวกเขาจึงหันหน้ากลับมามองอิคารอสที่ยังคงปิดปากเงียบ

 

ทั้งห้องกลับกลายมาเป็นไร้เสียงอีกครั้ง แต่คราวนัยน์ตาอิคารอสที่แต่เดิมว่างเปล่าและไร้ซึ่งอารมณ์ กลับเริ่มเจือปนไปด้วยความกลัว

 

อิคารอสยกมือจับต้นคอและสิ่งที่เธอสัมผัสได้ก็คือผิวของตนเอง สิ่งที่เธอได้สวมใส่มาตั้งแต่เกิด ปลอกคอ(ห้วงโซ่)ของเธอมันได้หายไปแล้ว……

 

สัมผัสได้ถึงผิวเนียนนุ่ม สีหน้าเธอยังเรียบเฉยไม่เปลี่ยน แต่ทว่าความกลัวในแววตาเธอยิ่งก่อตัวเด่นชัดมากขึ้นเรื่อยๆ

 

“อิมพริ้นท์…..ปลอกคอ….หายไป…หายไปไหน”  อิคารอสพูดพึมพำเบาๆ และเผยให้เห็นถึงอารมณ์ที่หายากซึ่งนานๆทีเธอถึงจะแสดงออกมา

 

ระลึกถึงความทรงจำที่ถูกส่งเข้ามาในหัว ทำให้อิคารอสรู้ว่า ตอนนี้ตนเองไม่ได้อยู่ที่โลกเดิมแล้ว…..

 

แต่สำหรับอิคารอส มันก็ไม่ได้เปลี่ยนอะไรมากนัก ในความคิดเธอมันก็แค่ต้องไปรับใช้มาสเตอร์คนใหม่เท่านั้น ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ยังคงเป็นของเล่น เป็นสัตว์เลี้ยง ที่ถูกตั้งค่าให้เชื่อฟังคำพูดทุกอย่างของมาสเตอร์

 

และสำหรับสถานที่ เธอไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย ในการตั้งค่าของเธอ เมื่อพบคนที่อัญเชิญตนเองออกมา ปลอกคอนี่ก็ต้องอิมพริ้นท์ให้มาสเตอร์ ให้ตัวเธอทั้งหมดแก่มาสเตอร์ จากนั้นก็ต้องเชื่อฟังคำพูดทุกอย่างของมาสเตอร์เป็นอันเรียบร้อย

 

ความคิดทั้งหมดนี้มันเป็นเรื่องธรรมชาติสำหรับเธอ

 

แต่ทว่าตอนนี้ เธอก็ไม่มีทางเลือกนอกจากจิตใจหวั่นไหว

 

ปลอกคอหายไป อิมพริ้นท์ก็ไม่สามารถทำได้ และตนเองก็ไม่สามารถมีมาสเตอร์ได้!

 

ทั้งหมดนี้ สำหรับเธอที่ยังไม่ได้พัฒนาระบบฟังก์ชั่นความรู้สึก(ควบคุมอารมณ์) เหตุการณ์นี้มันกะทันหันเกินไปจนเธอไม่รู้ว่าสมควรทำยังไงต่อไป

 

ไม่มีมาสเตอร์ เธอก็ไม่สามารถรับคำสั่งได้ และเมื่อไม่มีคำสั่ง เธอก็ไม่รู้ว่าตนควรจะทำอะไรดี และถ้าเธอไม่รู้ว่าจะทำอะไรแล้วตัวเธอก็คง……..

 

ถึงแม้สีหน้าของหญิงสาวตรงหน้าจะยังคงดูเรียบเฉยไร้อารมณ์ดุจหุ่นอยู่เหมือนเดิม แต่ในแววตาเธอกลับเต็มไปด้วยความสับสน แน่นอนว่าท่าทางของสาวน้อยสุดสวยตรงหน้าย่อมอยู่ในสายตาของวู่หยานทั้งหมด ทำให้เขาที่กำลังตื่นเต้นแบบสุดก็ค่อยๆสงบลง และความรู้สุกสงสารอย่างถึงที่สุดก็เข้ามาแทนในหัวใจ

 

อิคารอสเป็นนางฟ้าจำลองที่…ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเป็นอาวุธในการสงคราม

 

สามารถพูดได้เลยว่าตั้งแต่เกิดมา ทุกสิ่งทุกอย่างของเธอก็เป็นของมาสเตอร์แล้ว ความคิดและการกระทำทุกอย่างจะถูกชักนำโดยคำพูดของมาสเตอร์ และบอกได้เลยว่าทั้งชีวิตของเธอคือการต่อสู้

 

อิคารอสไม่ใช่นิมพ์หรือแอสเทีย  ระบบฟังก์ชั่นความรู้สึกของเธอถือว่าต่ำกว่าทั้งสองคนนั้นมาก

 

ระบบฟังก์ชั่นความรู้สึกต่ำ ก็ไม่ได้แปลว่าไร้ความรู้สึก มันตรงกันข้ามเลยตั้งหาก อย่างที่เป็นตอนนี้เธอคิดอะไรรู้ยังก็จะแสดงออกมาทั้งหมด เรียกได้ว่าหัวใจเธอมันเป็นอะไรที่บริสุทธิ์อย่างมาก!

 

แต่น่าสงสาร ที่เธอไม่มีระบบที่สามารถประมวลผลหรือตัดสินใจด้วยตัวเอง พูดอีกอย่างก็คือ ปราศจากคำสั่งเธอก็ไม่สามารถคิดวิเคราะห์อะไรด้วยตัวเองคนเดียวได้!

 

ปลอกคอหายไป และบวกกับการที่คิดเองคนเดียวไม่เป็น ผลคือตัวเธอตอนนี้ที่เต็มไปด้วยความสับสนไม่รู้ควรทำยังไงดี

 

เธอกลายเป็นดังสาวน้อยที่หลงทางและหาทางออกไม่เจอ……

 

ขณะที่ฮินางิคุกับมิโคโตะคงยื่นเซ่อ วู่หยานก็หัวเราะออกมาเบาๆ ยื่นแขนประคองศีรษะของอิคารอส

 

เขาค่อยๆบรรจงใช้มือลูบผมสีชมพูอันน่าหลงไหลของเธอ มองนัยน์ตาที่ใสกระจ่างดุจผืนน้ำนั้น วู่หยานก็เปิดปากพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

 

“อิคารอส…..” วู่หยานย้ายไปจับคอของเธอ แล้วพูดยิ้มๆว่า “เน่ อิคารอส รู้มั้ยว่าทำไมปลอกคอของตนเองถึงได้หายไป?”

 

อิคารอสส่ายหัวไปมาด้วยสีหน้าว่างเปล่า ก่อนที่จะจ้องวู่หยานนิ่งๆ

 

“เป็นเพราะว่าชีวิตพวกเราได้หลอมรวมกันแล้ว ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถแยกจากอีกฝ่ายได้ สายสัมพันธ์นี้น่ะ มันลึกล้ำยิ่งกว่าที่ไอ้ปลอกคอโกโรโกโสนั่นสร้างขึ้นหลายพันหลายหมื่นเท่า! ดังนั้นฉันเลยลบมันออกไป ในเมื่อตอนนี้ชีวิตพวกเราหลอมรวมกันแล้วก็ไม่จำเป็นต้องใช้มันอีก!”

 

เก็บมือกลับมา ก่อนจะยื่นไปลูบหัวอิคารอสอีกครั้ง พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ตัวเธอทั้งหมด เป็นของฉันแล้ว! ดังนั้น! ก็ไม่จำเป็นต้องสับสน!”

 

อิคารอสเบิกตามองวู่หยาน ก่อนที่แววตาเธอจะกระจ่างใสขึ้น ความสับสนในจิตใจได้ถูกคลื่นความอบอุ่นที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนลบหายไป

 

อิคารอสกลายเป็นเรียบนิ่งเหมือนเดิม แล้วตอบวู่หยานไปว่า “รับทราบ….”

 

ปีกนกกว้างใหญ่ด้านหลังก็หดตัวลงจนเหลือขนาดเท่าฝ่ามือ จากนั้นอิคารอสก็พูดกับวู่หยานด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “ฉันคือแองเจิ้ลรอยด์ ประเภทที่ใช้ในสงคราม ชื่ออิคารอส ยินดีที่ได้พบ…..”

 

“มายมาสเตอร์!( My Master)!”

 

วู่หยานโคลงหัวเล็กน้อย ก่อนจะโบกมือแล้วพูดมา “อิคารอส ฉันชื่อวู่หยาน หลังจากนี้ก็ต้องรบกวนเธอช่วยเหลือเรื่องต่างๆด้วยนะ!”

 

“เยส มาสเตอร์” เครื่องประดับตรงหูเธอที่ดูคล้ายกับหูแมวกระดิกเล็กน้อย อิคารอสพูดตอบด้วยสีหน้าซึมกะทื่อ

 

วู่หยานพยักหน้าหงึกๆ ขณะที่เตรียมจะพูดอะไรสักอย่างต่อ ก็ได้มีมือมาร…มือขาวนวลเนียนยื่นมาจับไหล่เขา

 

วู่หยานหันกลับไปมองด้วยความสงสัย และสิ่งที่เห็นเขาสะดุ้งกลัวจนแทบกระโดดหนี

 

เป็นท่านประธาน กับพี่สาวเรลกันที่ยื่นมาจับไหล่เขา

 

ฮินางิคุกับมิโคโตะจ้องมาที่เขาด้วยมุมปากที่บิดๆเบี้ยวๆ  สองนัยน์ตาสีอำพันกับสีชาจ้องมองมาที่ส่อแววอันตราย ซึ่งมันได้หยุดวู่หยานที่กำลังเล่นบทหล่อๆ……

 

“หวังว่านายคงจะมีคำอธิบายดีๆเตรียมไว้แล้วใช่มั้ย?” มืออีกข้างที่ว่างเปล่าของท่านประธานก็กำๆแบๆเตรียมเรียกดาบชิโระซากุระ ออกมาทุกเมื่อ

 

วู่หยานหดไหล่ แต่เพราะถูกสองสาวจับไว้อยู่ เขาจึงทำได้แต่หัวเราะแห้งๆ “อะ…อธิบายอะไรเหรอ…..”

 

“อธิบายอะไรงั้นเหรอ!?” มือมิโคโตะที่จับไหล่วู่หยานอยู่ก็ได้ออกแรงบีบขึ้นทันที แล้วพูดยิ้มๆว่า “หรือว่านายไม่คิดจะอธิบายที่ เธอ…..”

 

ยื่นมือชี้ไปทางอิคารอส มิโคโตะตะโกนเสียงดังว่า “ทำไมเธอถึงได้เรียกนายว่า มาสเตอร์ ล่ะห๊ะ!”

 

“เอ่อคือ.นี่…นี่มัน…มันมีเหตุผลอยู่นะ! เป็นเหตุผลที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ด้วย!” วู่หยานรู้สึกได้เลยว่าตอนหัวใจตนเองกำลังเต้นกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง เขาฉีกยิ้มอย่างน่าเกลียดสุดๆออกมา ขณะที่พยายามอธิบายแบบติดๆขัดๆ

 

“เหตุผลที่หลีกเลี่ยงไม่ได้? แล้วทำไมนายถึงดูเป็นธรรมชาติมากๆตอนที่เธอเรียกล่ะ?” ฮินางิคุยิ้มเยาะเย้ย “คงเป็นเพราะก่อนหน้าที่จะอัญเชิญ นายคงรู้อยู่ก่อนแล้วสินะว่ามันจะออกมาแบบนี้!”

 

กลีบดอกซากุระปลิวไสวในอากาศ ภายใต้ความคิดของฮินางิคุ มันก็ได้รวมตัวกันเป็นดาบนาวคริสตัล

 

ผมโบกสะบัด ตรงหน้าผากมิโคโตะเกิดกระแสไฟฟ้ากระพริบวูบวาบ ส่งเสียงดัง ‘เปรี๊ยะๆ’

 

เห็นภาพตรงหายนะตรงหน้า วู่หยานเหงื่อไหลเป็นสายน้ำหยดเต็มพื้น……

 

 

ติดตามข่าวสารได้ที่นี้ – ห้องสมุดคนรักนิยายแปล  กลุ่มลับถึงตอน316