บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ! - ตอนที่ 618 มีคนวอนตาย(อีกแล้ว)!

ช่วงนี้กลุ่มโลก SAO ลดราคา 50 บาทนะครับ ทักมาหาได้ที่เพจ ห้องสมุดคนรักนิยายแปล

 

SGS บทที่ 618 – มีคนวอนตาย(อีกแล้ว)!

พอกระโดดลงมาถึงตาลุงก็หันหน้ากวาดสายตามองทุกคนด้วยท่าทางไม่เห็นหัวใคร จากนั้นเขาก็ยกนิ้วโป้งชี้มาที่ตัวเอง

“ฉันชื่อ คิบาโอ!”

“ก่อนที่จะสู้กับบอส ฉันมีเรื่องที่อยากจะพูดอยู่!”

คิบาโอชี้นิ้วไปข้างบนยังที่ผู้เล่นนั่งอยู่ ไม่รู้ว่ามันตั้งใจหรือบังเอิญกันแน่ ปลายสุดที่นิ้วมันชี้ไปดันไปตรงกับที่วู่หยานยืนกอดอยู่พอดี!

“ในที่นี้น่าจะต้องมีคนที่ต้องขอโทษผู้เล่นที่ตายไปกว่า2000คนอยู่นะ!”

“ขอโทษ?….” ผู้เล่นที่ไม่เข้าใจก็หันมามองหน้ากันเองงุนงง แต่ใครที่หัวไวหน่อยก็รู้แล้วว่าคิบาโอมันพูดถึงอะไร พวกเขาหันหน้าไปมองยังวู่หยานทันที

วู่หยานยังคงหน้านิ่งไร้อารมณ์มองไปยังคิบาโอข้างล่างโดยไม่พูดอะไรสักคำ เพียงแต่สายตาที่เขาใช้มองคิบาโอมันเต็มไปด้วยความดูถูกเหมือนกำลังมองตัวตลกตัวนึง

สีหน้าของคิริโตะกลายเป็นไม่สู้ดีเขากำหมัดแน่น ข้างล่างเดียร์เบลก็สีหน้าเปลี่ยนไป แต่วินาทีต่อมากลับเป็นปกติ

“คุณคิบาโอ คนที่คุณพูดถึงนี่หมายถึง…..ผู้เล่นที่เคยเป็นเบต้าเทสเตอร์ใช่รึเปล่า?”

“ของมันแน่อยู่แล้ว!”คิบาโอพูดกระแทกเสียงใส่เดียร์เบลแบบไม่ให้ความเกรงใจเขาในฐานะผู้นำเลย

“เจ้าพวกเบต้าน่ะ ในวันที่เกมบัดซบนี่เริ่มต้นขึ้น พวกมันก็ทิ้งผู้เล่นใหม่แล้วก็หายหัวไปหมด!!!” ตอนที่พูดสายตาของคิบาโอก็จับจ้องแต่ตัววู่หยานคนเดียวไม่มองคนอื่นเลย เห็นได้ชัดว่าเขาเล็งวู่หยานไว้แล้ว

“เจ้าพวกนั้นน่ะ เอาจุดล่าแล้วก็เควสง่ายๆไป แล้วก็เก่งขึ้นอยู่แค่คนเดียว นอกจากนั้นก็ไม่สนใจอะไรเลย!”

ยิ่งฟังคิบาโอพูด ผู้เล่นก็เริ่มหัวร้อนมากขึ้น ราวกับนัดกันมา พวกเขาพากันหันไปจ้องมองวู่หยานด้วยแววตาเกลียดชัง

สีหน้าคิริโตะกลายเป็นซีดขาว คำพูดของคิบาโอถูกต้องทุกอย่าง ตัวเขาก็ทำแบบนั้นเหมือนกัน!

แต่ที่มากกว่าความรู้สึกผิดก็คือความกังวล คิริโตะกำลังรู้สึกกังวลกับวู่หยานที่ไม่รู้จักซ่อนอุปกรณ์ดีๆไว้ กระทั่งอาสึนะยังหันมามองเขา

แต่ภาพที่ตกเข้ามาในสายตาของคิริโตะกับอาสึนะก็คือ ใบหน้าสุขุมเยือกเย็นราวกับไม่มีอะไรสามารถสั่นคลอนได้ของวู่หยาน

คิบาโอที่เห็นว่าคำพูดตัวเองได้กระตุ้นคนอื่นสำเร็จแล้ว เขาก็ไม่คิดจะซ่อนเป้าหมายที่แท้จริงอีก เงยหน้าขึ้นอ้าปากตะโกนเสียงดัง “เจ้าเบต้าเทสเตอร์ตรงนั้นน่ะ! รีบลงมาคุกเข่าขอโทษทุกคนเดี๋ยวนี้! แล้วก็ส่งเงินกับไอเทมมาให้หมดด้วย! ไม่งั้นในฐานะปาร์ตี้เดียวกันฝากชีวิตไว้ไม่ได้หรอก! แล้วก็จะไม่รับด้วย!”

ทันทีที่ได้ยินแววตาของผู้เล่นก็ปรากฏความโลภขึ้น ความปรารถนาอยากได้อยากมีต่อ อุปกรณ์ เงิน และ ไอเทม ของวู่หยานได้ถูกจุดประกายขึ้นอย่างแรง

ทรัพย์สินของเบต้าเทสเตอร์ ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันต้องมากมายมหาศาลแน่!

‘ชักแย่แล้วไง…..’ คิริโตะกับเดียร์เบลที่เป็นเบต้าเทสเตอร์ก็คิดในใจขึ้นพร้อมๆกัน ทั้งคู่เป็นห่วงวู่หยานเข้าจริงๆแล้ว พลังของมวลชนมันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ!

ภายใต้สายตาของทุกคน วู่หยานก็ครี่ยิ้มมุมปาก “อะไรนะ? ปาร์ตี้? เพื่อนร่วมทีม?”

วู่หยานมองเหยียดไปยังคิบาโอด้านล่าง แลวพูดด้วยรอยยิ้มไม่แยแส “ฉันว่าแกเข้าใจอะไรผิดแล้วนะ…..”

ได้ยินผู้เล่นทุกคนก็ทำหน้าตกใจกับคำพูดที่ไม่คาดคิดของเขา

“เพื่อนร่วมทีมน่ะสำคัญก็จริง อันนี้ฉันไม่ปฏิเสธ……” วู่หยานหรี่ตาลงมองคิบาโออย่างดูถูก “แต่กับแกคิดว่าตัวเองดีพอจะมาเป็นเพื่อนร่วมทีมของฉันคนนี้รึไง?”

“นะ..หนอย! แกว่ายังไงนะ!”

คิบาโอกำหมัดโกรธมาก ขณะที่เขาเตรียมจะอ้าปากพูด ตัววู่หยานที่ยืนอยู่ด้านบนจู่ๆก็หายวับไป เมื่อปรากฏตัวอีกครั้ง เขาก็มาอยู่ตรงหน้าคิบาโอแล้ว!

“!!!” คิบาโอเบิกตากว้างช็อค เท้าก้าวถอยหนีอย่างรวดเร็ว แต่ด้วยความเร่งรีบและตกใจจึงทำให้ก้าวพลาดล้มก้นกระแทกพื้นไป เสียงกระแทกได้ปลุกสติของทุกคนกลับมา

“ตะ..ตั้งแต่เมื่อไหร่….” ผู้เล่นทุกคนมองตัววู่หยานด้วยความช็อค ตกตะลึงกันหมด

“เร็วมาก!”นัยน์ตาของคิริโตะกับอาสึนะหดลง ทั้งคู่ร้องอุทานในใจอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ กระทั่งตัวทั้งสองคนก็ยังมองไม่ทันการเคลื่อนไหวของวู่หยาน!

“ให้ฉันคนนี้ลงไปคุกเข่าขอโทษให้แก?” วู่หยานค่อยๆก้าวเดินเข้าไปใกล้คิบาโอ ทุกครั้งที่เขาก้าวเท้าหนึ่งก้าว คิบาโอก็จะกระดึ๊บก้นถอยหนีด้วยความหวาดกลัว

“อย่างแรกเลย ฉันไม่ใช่เบต้าเทสเตอร์ แต่ถึงจะเป็นแล้วมันยังไง…….”วู่หยานยิ้มมุมปาก “เป็นเพราะเข้าเล่นเกมมาก่อน เบต้าถึงต้องมารับบทพี่เลี้ยงเด็กให้กับแก คอยช่วยเหลือแกตลอดอย่างงั้นสินะ?……”

“คิบาโอสินะ? แกนี่มันปากดีสมจริงๆ ชอบพูดแต่เรื่องไร้สาระ……”ตัววู่หยานได้มาหยุดยืนอยู่ตรงปลายเท้าของคิบาโอ เงาร่างของเขาได้ทอดลงไปบนตัวอีกฝ่ายที่กำลังขวัญเสียอยู่ ทันใดนั้นนัยน์ตาสีแดงก็มีเจตนาฆ่าวาบผ่าน

“แกเชื่อไหมว่า ไม่ถึงหนึ่งวินาทีฉันก็สามารถฆ่าแกได้แล้วน่ะ?!”

“ฆ่า!” คิริโตะ อาสึนะ เดียร์เบล ผู้เล่นทุกคน อุทานออกมาพร้อมกัน

“กะ…แก..จะฆ่า..ฉัน?…” คิบาโอรู้สึกเหมือนเลือดในตัวได้กลายเป็นเย็นเชียบ นี่มันไม่ตรงกับจินตนาการที่เขาวาดฝันไว้เลยสักนิด อีกฝ่ายต้องคุกเข่าอ้อนวอนขอโทษแล้วส่งไอเทมกับเงินมาให้ตนสิ!

“นะ..นายรู้ใช่ไหมว่าฆ่าคน มะ…มันผิดกฎหมายน่ะ?” คิบาโอพยายามพูดเสียงเข้มทำเป็นเข้มแข็ง แต่ทั้งเสียงและร่างกายเขากลับสั่นหงึกๆเป็นลูกนกตกน้ำ บ่งบอกความรู้สึกภายในของเขาหมด

วู่หยานส่ายหน้าหัวเราะขำ “ผิดกฎหมาย? กฎหมายไหน? ในSAOมีกฎห้ามฆ่าคนอื่นด้วยเหรอ?”

หัวใจคิบาโอเต้นถี่รัวความดันเลือดพุ่งสูงปรี๊ด ตัวเขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะถูกผู้เล่นด้วยกัน ‘ฆ่า’ และที่น่ากลัวกว่าก็คือมันดันออกมาจากปากคนที่ตนเพิ่งไปแหย่เมื่อกี้!

เห็นสีหน้าคิบาโอ วู่หยานก็รู้สึกขยะแขยง เขากลับหันหลังเลิกมองมัน แล้วพูดว่า “ไอหนอนแมลง นี่แกฝันกลางวันว่าตัวเองเป็นคุณชายหรือเจ้าพ่ออยู่หรือไง!?”

เหลือบกลับไปมองคิบาโอแว่บนึงด้วยสายตาเย็นชา วู่หยานพูดขึ้น “ที่นี่ในโลกแห่งนี้ ทุกคนต่างต้องสู้เพื่อเอาชีวิตรอดโดยไม่มีข้อยกเว้น เพราะถ้าไม่สู้ไม่พยายามเอาแต่โทษนู่นนี้อย่างแกก็จะมีแต่ความตายรออยู่!”

“เบต้าเทสเตอร์ก็เช่นกัน พวกเขาบางคนกระทั่งตายไปแล้วก็ยังมี……”

“ผู้เล่นใหม่ก็ต้องดิ้นรนต่อสู้ แต่ก็ยังมีคนตายไปกว่า2000คน……”

“แต่แกน่ะมันไม่ต่างจากปรสิตที่ไประบายอารมณ์โกรธเกลียดใส่คนที่ไม่เกี่ยวข้อง บางทีถ้าฉันฆ่าไอตัวบัดซบอย่างแกทิ้งซะ มันจะมีแต่ทำให้ชีวิตในเกมของคนอื่นเค้าดีขึ้น!!!”

“…นะ..นะ….” สีหน้าคิบาโอซีดขาวไม่ต่างกระดาษ มันไม่มีอีกแล้วท่าทางอหังการไม่เห็นหัวใครเมื่อกี้ ที่เหลืออยู่มีแต่ความหวาดกลัว พอเขาเห็นเจตนาฆ่าในแววตาของวู่หยาน คิบาโอก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากแหกปากร้องหาทางเอาตัวรอด “นายฆ่าฉันแล้วไม่กลัวว่าจะกลายเป็นศัตรูกับทุกคน ถูกคนอื่นตามล่าหรือไง?!”

“ตามล่า….”วู่หยานเงยหน้าหัวเราะเสียงดัง “ก็ให้มันมาสิ! รู้ไว้ซะว่าคนที่ตายด้วยน้ำมือฉันมันมากมายเกินหลักหมื่นไปแล้ว!” (@น่าจะรวมพวกสัตว์อสูรที่ตายตอนโดนยานแฟรกซินัสขับชนบดเละด้วย)

ได้ยินคำประกาศกร้าว ทุกคนก็พร้อมใจกันสูดลมหายใจเย็นยะเยือกทันที สีหน้าแต่ละคนปรากฏความหวาดกลัวขึ้นแล้ว ส่วนคิบาโอก็หวาดกลัวชนิดที่ว่าถ้าระบบเกมมีให้ฉี่แตกขี้แตกได้มันก็คงแตกไปแล้ว ณ ตอนนี้

บนโลกนี้ไม่มีสิ่งเหนือธรรมชาติ มันเป็นโลกของมนุษย์ธรรมดาที่วิทยาศาสตร์กำลังก้าวหน้า ดังนั้นการฆ่าหรือถูกฆ่าจึงถือเป็นเรื่องที่ห่างไกลตัวพวกเขา

แล้วนับประสาอะไรกับได้เจอฆาตกรที่ฆ่าคนไปมากมายอย่างวู่หยาน!

ไม่มีใครคิดว่าวู่หยานพูดโม้เกินจริงหรือโกหก เป็นเพราะทุกคนสามารถสัมผัสได้ถึงความอำมหิตและจิตสังหารของจริงจากเขาได้ นี่ทำให้ทุกคนเชื่ออย่างไร้ข้อสงสัย ถึงแม้พวกเขาจะไม่รู้จักจิตสังหาร แต่ความรู้สึกที่ร่างกายเย็นเชียบเหมือนโดนโยนลงหลุมน้ำแข็งนี่เป็นของจริง…..

“นี่คุณ….” เดียร์เบลลังเล ก่อนจะค่อยๆถามออกมาอย่างระมัดระวง “คุณเป็นฆาตกรงั้นเหรอ?….”

วู่หยานหันไปมองแต่ไม่ได้ตอบคำถาม คำพูดขึ้นว่า “ข้อมูลของบอสน่ะ ส่งให้ฉันหน่อยได้ไหม?…..”

เดียร์เบลสะดุ้ง ก่อนจะพยักหน้ารับ เขาส่งข้อมูลที่รู้ทุกอย่างให้วู่หยานอย่างคนใจลอย เมื่อได้ของวู่หยานก็หันหลังเดินจากไปท่ามกลางสายตาประหวั่นพรั่นพรึงของผู้เล่นทุกคน……

บนที่นั่งข้างบน อาสึนะจ้องแผ่นหลังของวู่หยานที่เดินห่างไกลออกไปทุกที ก่อนจะก้มหน้าลงคิดบางอย่างที่มีแค่ตัวเธอที่รู้………

 

ช่วงนี้กลุ่มโลก SAO ลดราคา 50 บาทนะครับ ทักมาหาได้ที่เพจ ห้องสมุดคนรักนิยายแปล