บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ! - ตอนที่ 356 ของขวัญยามค่ำคืนล่ะ!

ปัจจุบันแปลถึง 2033 ตอน ถึงโลกเกนโซวเคียวหรือโทวโฮ สนุกมากครับ มีคนรีวิวสนุกเยอะ ทักมาสอบถามได้ที่เพจ ห้องสมุดคนรักนิยาย

SGS บทที่ 356 – ของขวัญยามค่ำคืนล่ะ!

กลางคืน

นอนบนเตียงตัวเอง วู่หยานใช้มือทั้งสองต่างหมอนนอนอย่างอารมณ์ดี เขาหันออกไปมองพระจันทร์นอกหน้าต่างมุมปากก็อดที่จะยกขึ้นไม่ได้

เขาพอใจมาก พอใจจริงๆ แค่คิดกลับไปถึงก่อนหน้านี้ ตลอดงานวันเกิดรอยยิ้มของฮินางิคุไม่ได้หายไปจากหน้าเธอเลย เห็นรอยยิ้มนี้ของเธอก็ทำให้เขารู้สึกแล้วว่าทุกอย่างที่ทำมามันคุ้มค่า

ก่อนหน้านี้ในใจวู่หยานก็มีความกังวลที่ไม่ได้บอกใคร เขากลัวว่าพวกเธอจะรู้สึกไม่มีความสุขหลังจากติดตามเขามายังที่ห่างไกลไร้คนรู้จักอย่างโลกอื่น

มิโคโตะดีหน่อย ปกติรายนี้ก็เป็นพวกอยู่ไม่สุขชอบไปเที่ยหาเรื่องอยู่แล้ว ตอนอยู่เมืองแห่งการศึกษาก็ชอบออกไปหาเรื่อง ‘เร้าใจ’ ไม่หยุด และยังชอบเข้าไปยุ่งกับงานจัสจ์เม้นของคุโรโกะ นี่ไม่เพียงเพราะเธอเป็นชอบความยุติธรรม แต่ยังเป็นเพราะเธอชอบชีวิตแบบนั่นด้วย

พอมาถึงโลกที่เต็มไปด้วยยอดฝีมือมากมาย ก็ยิ่งทำให้มิโคโตะรู้สึกคึกคัก เธอมันเป็นพวกชอบหาเรื่องตื่นเต้น

ส่วนอิคารอนนี่ก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย ก่อนหน้านี้ในโลกเดิมของเธอ อิคารอสก็ถูกทำเป็นแค่เครื่องมือเป็นอาวุธชิ้นนึงเท่านั้น ถ้าเธอสามารถเรียกที่แบบนั่นว่าบ้านได้สิถึงจะแปลก แถมก่อนหน้าที่เธอจะถูกวู่หยานอัญเชิญออกมาก็ยังเป็นแค่ผู้หญิงที่ไร้ความรู้สึกเท่านั้น

กับอิคารอสแล้ว มาสเตอร์คือทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ ในเนื้อเรื่องเดิม หลังจากได้รับพระเอกเป็นมาสเตอร์แล้ว อิคารอสก็เหมือนได้พบชีวิตใหม่ เธอได้เจอคนที่เห็นความสำคัญของเธอจริงๆไม่ใช่แค่เครื่องมือ และในตอนนี้เธอที่ได้อยู่กับวู่หยานก็แทบจะไม่แตกต่างจากอยู่กับพระเอกคนนั่น

ส่วนแอสเทรีย ยัยโง่นี่คงไม่รู้ด้วยซ้ำมั้งว่าที่ไหนเรียกว่าบ้านหรือต่างถิ่น ทางกลับกันโชคุโฮ มิซากิ ที่ได้อยู่กับด้านมืดของเมืองแห่งการศึกษามายาวนานทำให้เธอถือว่าเมืองนั่นเป็นแค่ที่อยู่ไม่ใช่บ้าน เธอจึงสามารถยอมรับที่ใหม่ได้อย่างง่ายดาย

ส่วน คินุฮาตะ เฟรนด้า และทาคิสึโบะ ทั้งสามเคยอยู่กับองค์มืดมาก่อน ดังนั้นสำหรับทั้งสามต่างโลกนี่จึงแตกต่างเล็กน้อยเมื่อเอาไปเทียบกับโลกเก่า สำหรับฟรานจัง รายนี้คงจะยินดีที่จะอยู่โลกนี้ต่อไปแทนที่จะกลับไปยังเก็นโซเคียว นี่ก็ไม่น่าแปลกใจอะไรสำหรับคนที่ต้องถูกกักขังมามากกว่า400ปี

แต่ใครจะไปรู้ละ วันนึงเธออาจจะคิดถึงเรมิเลียและอยากกลับไปหาก็ได้ แต่อย่างน้อยๆตอนนี้เธอก็มีความสุขดีในโลกนี้ซึ่งมันเป็นอะไรที่ทำให้วู่หยานโล่งอกมาก

ทางฮินางิคุที่ก่อนหน้านี้ได้อาศัยในโลกอันสงบสุข เธอจำเป็นต้องหันหลังให้กับชีวิตนักเรียนธรรมดามายังพลังเหนือธรรมาชาติของโลกอื่น มันเรียกได้ว่าพลิกชีวิตมากกับคนที่กลัวเรื่องพวกนี้มาก่อนอย่างเธอ

เธอเป็นหนึ่งในคนที่วู่หยานกังวลมากที่สุด เขาอดคิดไม่ได้ว่าเธอจะไม่ชอบที่นี่หรือไม่อยากอยู่ที่นี่

พอได้เห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของฮินางิคุในวันนี้ก็ทำให้หัวใจของเขาเบาขึ้นเยอะ

ผ่านไปไม่นาน ใครบางคนก็ได้มาเคาะประตูห้อง ทำให้วู่หยานได้สติกลับมาจากโลกของตน

ขมวดคิ้ว ในแววตามีประกายสงสง ใครกันที่มาหาในเวลาแบบนี้?

“ใครน่ะ?”

เสียงเคาะหายไป ผ่านไปชั่วครู่ก็มีเสียงที่แฝงความเครียดหน่อยๆดังออกมา

“ฉะ…ฉันเอง…ฮินางิคุ”

“ฮินางิคุ?” งุนงงดึกป่านนี้แล้วเธอมาทำไม? อย่าบอกนะว่ามีอะไรไม่พอในใจงานวันนี้?

เขาลุกจากเตียงแล้วเดินไปเปิดประตู จากนั้นฮินางิคุในชุนนอดสีชมพูก็ปรากฏตรงหน้าเขา

มองดูฮินางิคุที่หน้าแดงดูกระซับกระซ่าย วู่หยานก็รู้สึกแปลกๆ

เธอเป็นอะไรน่ะ?

“มีอะไรรึเปล่าฮินางิคุ?”

วู่หยานกวาดสายตาขึ้นลงตัวฮินางิคุ เผื่อว่าเขาจะจับเคลารางอะไรบางอย่างได้

ฮินางิคุเงยหน้าขึ้น เธอลังเลแปปนึงก่อนที่จะพูดออกมาด้วยเสียงแผ่วเบาราวยุงบิน

“วะ…วันนี้ ขะ..ขอบคุณนะ…”

วู่หยานยิ้มแล้วส่ายหน้า เขาเอ็นจอยกับสีหน้าตอนนี้ของเธอ

“ฉันก็คิดว่ามีเรื่องอะไร ไม่ใช่ว่าเธอขอบคุณฉันในงานไปแล้วหรอกเหรอ?”

ฮินางิคุเม้มปากแล้วก้มหน้าเงียบไป วู่หยานเริ่มคิด หรือว่าการพูดขอบคุณนี่มันมากเกินไปสำหรับสาวซึนเดเระ?

ทันใดนั่นเอง ฮินางิคุเงยหน้าพรวดแล้วเขย่งขาขึ้นมาจุ๊บแก้มเขา!

วู่หยานเบิกตากว้าง แทบไม่อยากเชื่อว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น เมื่อเขาเห็นสีหน้าแดงแปร๊ดของฮินางิคุ เขาก็แทบจะหลุดขำออกมากับความเงอะงะของเธอ

ท่าทางกลั้นขำของวู่หยาน ยิ่งทำให้ฮินางิคุหน้าแดง เธอพยายามถอยกลับไปแต่คิดเหรอว่าวู่หยานจะปล่อยเหยื่อไปง่ายๆแบบนี้น่ะ?

เขากระชากแขนเธอดึงเข้าอ้อมกอดเขา จากนั้นภาพที่ฮินางิคุเห็นก็คือใบหน้ายิ้มๆของเขาที่ใกล้เข้ามาจนติด

เมื่อสัมผัสนุ่มนวลปรากฏขึ้นในใจทั้งสอง ขณะที่ฮินางิคุยังไม่ได้สติดี ก็มีลิ้นนึงแหวกฝ่าฟันของเธอเข้ามาพัวพันกับลิ้นน้อยๆของธอ!

ฮินางิคุกลืนน้ำลาย นัยน์ตาเธอเริ่มพล่าเลือน ฮินางิคุหลับตาลงแล้วยกมือขึ้นโอบรอบคอเขา จากนั้นปล่อยตัวเองไปกับความรู้สึกดีๆที่เขาส่งมา

วู่หยานประคองร่างหายนุ่มนิ่มของท่านประธานขึ้นด้วยการจับขาอ่อนเธอ จากนั้นยกเท้าเตะปิดประตู แล้วเดินไปที่เตียง

แทบจะเวลาเดียวกันที่ประตูถูกปิด ฮินางิคุก็พบว่าตัวเองถูกเขาวางลงบนเตียงแล้ว วินาทีต่อมาบางอย่างที่หนักก็ได้ลงมากดทับร่างเธอลงกับเตียง

“อืมมม…..”

ฮินางิคุทันได้แค่ส่งเสียงครางอายๆออกมา จากนั้นชุดนอนเธอก็ถูกถอดออกเผยให้ร่างอ้อนแอ่นสีขาวเนียนดังหยก

“เดียว….!”

ยังไม่ทันพูดดี ปากเธอก็ถูกเขาปิดอีกครั้ง ฮินางิคุรู้แล้วว่าตอนนี้ตนพูดอะไรออกไปก็เปล่าประโยชน์ รู้แบบนี้เธอก็หลับตาลงยอมรับชะตา สัมผัสถึงมือใหญ่ที่ลูบค้ำไปทั่วทั้งตัวเธอ

ไม่รู้ว่าผ่านไปเท่าไหร่ ตัวฮินางิคุก็ถูกวู่หยานยกขึ้นมานั่งทับหน้าขาเขา!

“อื้ม!”

เสียงบางอย่างสอดเข้าไปในร่างเธอดังขึ้น ความรู้สึกคุ้นเคยที่อธิบายไม่ได้ก็ได้เข้ามาอีกครั้ง ทำให้ริมฝีปากน่ารักที่ปิดแน่นของเธออดที่จะเผยอออกแล้วส่งเสียงครางไม่ได้

มองดูแก้มขึ้นสีของเธอ วู่หยานก็แล่บลิ้นเลียรอบปาก จากนั้นเริ่มกระกดเอว ดูจากสภาพฮินางิคุตอนนี้แล้วเธอคงไม่สามารถเริ่มทำเองได้ วู่หยานจับก้นเธอแล้วยกขึ้นลง!

“ว้าย!”

ฮินางิคุสะดุ้งยกมือโอบกอดคอวู่หยาน เสียงเนื้อชนเนื้อและเสียงครางได้ดังขึ้นประสานกัน

ลืมตาสีเขียวเหลืองขึ้น มองดูใบหน้ายิ้มแย้มราวตัวโกงของวู่หยาน ฮินางิคุก็เอาหน้าไปพักบนไหล่เขาแล้วปล่อยให้เขาทำตามใจชอบ…….

 

ปัจจุบันแปลถึง 2033 ตอน ถึงโลกเกนโซวเคียวหรือโทวโฮ สนุกมากครับ มีคนรีวิวสนุกเยอะ ทักมาสอบถามได้ที่เพจ ห้องสมุดคนรักนิยาย