บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ! - ตอนที่ 354 วันสำคัญล่ะ!
ปัจจุบันแปลถึง 2012 ตอน สนุกมากครับ มีคนรีวิวสนุกเยอะ ทักมาสอบถามได้ที่เพจ ห้องสมุดคนรักนิยาย
SGS บทที่ 354 – วันสำคัญล่ะ!
“มาสเตอร์……”
อิคารอสนอนบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า ปากพึมพำไม่หยุด หน้าอกอันอุดมสมบูรณ์ก็ขยับขึ้นลงตามลมหายใจเข้าออก นัยน์ตาสีน้ำทะเลมองดูวู่หยานที่แต่งตัวอยู่ด้วยความรู้สึกอาลัยอาวรณ์ เธออยากจะลุกตามเขาไปด้วยถ้าเธอทำได้
วู่หยานเดินมาที่เตียงแล้วลูบหน้าสวยๆของอิคารอสด้วยรอยยิ้มสนุกสนาน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมทั้งๆที่เธอแข็งแกร่งกว่าเขาตั้งเยอะแต่กลับเป็นเธอที่ยกธงขาวยอมแพ้ในศึกเมื่อคืนก่อน
ไม่รู้ว่าเขาควรจะภูมิใจกับเรื่องนี้ดีมั้ยนะ?
“พักผ่อนซะนะ อิคารอส……”วู่หยานลูบหน้าผากของเธอแล้วพูดเสียงอ่อนโยน
ได้ยิน แทนที่อิคารอสจะทำตามอย่างปกติ เธอกลับช้อนตาขึ้นมามองอย่างน่าสงสาร “วันนี้ มาสเตอร์มีเรื่องสำคัญต้องไปทำ อิคารอรสพักไม่ได้ค่ะ……”
วู่หยานงุนงง “เรื่องสำคัญ? เรื่องอะไร? หรือมีพวกบ้ามาท้าประลองอีก? ไม่ใช่ว่าพวกมันหมดเนื้อหมดตัวจนเหลือแค่กางเกงในตัวเดียวไปแล้วไม่ใช่? นี่ยังมีคนกล้ามาท้าอีกงั้นเหรอ?”
ผลจากการใกล้เข้ามาของงานเทศกาลประลองยุทธ์ ทำให้เหล่าผู้ครองบันลังค์จำต้องโดนนักเรียนคนอื่นท้าประลองอยู่เรื่อยๆ ไม่เว้นแม้แต่เฟยเฟย
ยิ่งใกล้ถึงวันงานก็ยิ่งมีคนมาท้าเยอะ หลายวันมานี่ตำแหน่งอันดับได้สลับเปลี่ยนกันไม่หยุด บางคนเพิ่งได้อันดับมาไม่ถึงวันก็โดนชิงกลับไปแล้ว คนที่ไม่มีอันดับก็มาท้าคนมีอันดับต่ำๆ ส่วนคนอันดับต่ำๆก็มาท้าคนที่อยู่สูงกว่า เหตุการณ์ทำนองนี้เกิดชึ้นบ่อยมาก ดังนั้นในช่วงนี้โรงเรียนจึงค่อนข้างจะวุ่นวาย เฟยเฟยเองก็จำต้องไปวิ่งไปกลับหอคอยกับฐานบัญชาการของกลุ่มตน
ทว่า วู่หยาน ที่เริ่มแรกโดนหลายคนหมายหัวไว้ พอผ่านไปสองวันกลับกลายเป็นคนที่ว่างที่สุดซะงั้น
เหตุผลนะเหรอ แน่นอนว่าต้องเป็นเพราะไอ้ประโยคนี้ ‘ใครหน้าไหนที่ต้องการจะท้าประลองกับฉัน ให้เตรียมมาหมื่นแต้ม ถ้าแพ้ก็ต้องโอนแต้มให้ฉันทันที’ ของเขาในวันนั้น……….
ด้วยเหตุนี้เหล่าคนที่มาเพื่อแสวงโชคก็จึงโดนวู่หยานตบหน้าผัวะลอยออกจากสนามไป หลังจากนั้นยังต้องน้ำตานองหน้ามองแต้มของตัวเองบินหายไป……..
ด้วยความที่มีคนแห่มาท้า ทำให้แต้มของวู่หยานเพิ่มขึ้นเอาเพิ่มขึ้นเอา จนสุดท้ายก็ไม่มีใครกล้ามาท้าเขาอีกเลย………
พวกเขาเข้าใจแล้วว่ามันไม่มีโชคอะไรทั้งนั้นที่อีกฝ่ายได้เป็นผู้ครองบันลังค์ พวกเขาก็เป็นแค่แกะน้อยๆที่วิ่งเข้าไปให้หมาป่าขูดรีด…….
ทว่ามาคิดได้เอาป่านนี้ก็สายไปเสียแล้ว เนื้อเข้าปากคิดหรือว่าวู่หยานจะยอมคายออกมาคืนให้น่ะ? …………
ที่น่าปวดหัวสำหรับผู้ท้าชิงมากไปว่านี้คือทางด้านคนอื่นก็เริ่มหันมาใช้วิธีเก็บแต้มเหมือนวู่หยานเช่นกัน….เฟยเฟยเองก็ด้วย….
ดังนั้นวู่หยานจึงคิดว่ามีคูณชายน้อยร่ำรวยจากไหนมาบริจาคเงินให้เขา แต่อิคารอสกลับส่ายหน้า
“ไม่ใช่คะ ก่อนหน้านี้มาสเตอร์ได้บอกว่าวันนี้เป็นวันสำคัญ ถ้าตัวเองลืมก็ให้อิคารอสช่วยเตือนด้วย…….”
“ฉันบอกแบบนั้นเหรอ?”
วู่หยานขมวดคิ้ว เขาชักเริ่มไม่แน่ใจถึงแม้จะมี ความจำสมบูรณ์ แต่เขาก็ไม่สามารถนึกมันได้ในทันทีอยู่ดี ไอ้จำมันจำได้แหละ
หลังจากนึกอยู่ชั่วครู่ วู่หยานก็ควานหาเศษเสี้ยวความทรงจำได้ ตาวู่หยานส่องแสงแล้วพยักหน้าหงึกๆมุมปากโค้งขึ้น
“อิคารอส เธอพักไปก่อนนะ ฉันจะลงไปหามิโคโตะ!”
“ค่ะ! มาสเตอร์!”
จากนั้นวู่หยานก็วิ่งออกจากห้องตนไปยังหน้าห้องมิโคโตะ แล้วยกมือเคาะ
“มิโคโตะ อยู่มั้ย?”
“….หยาน?” เสียงงัวเงียแฝงไปด้วยความขี้เกียจดังออกมาจากอีกฝั่ง ดูเหมือนว่าเจ้าของเสียงเพิ่งจะตื่นนอน……
นี่ก็ไม่แปลก ตอนนี้ข้างนอกยังมืดอยู่เลยแม้แต่พระอาทิตย์ก็ยังไม่ขึ้น ต่อให้มิโคโตะตื่นเช้าแค่ไหนก็ไม่ตื่นเวลานี้หรอก……
ประตูเปิดออก มิโคโตะในชุดนอนโดยที่มือกำลังยกมาขยี้ตา ก็ได้ปรากฏออกมาตรงหน้าวู่หยาน นี่ทำให้เขาถึงกับยืนอึ้งแทบจะอดใจไม่ไหว
มิโคโตะดูจะไม่สังเกตเห็น เธออ้าปากหาวหวอดๆ ถ้าตอนนี้เธอกอดหมอนข้างมาด้วยล่ะก็วู่หยานคงจะทนไม่ไหวจริงๆแน่
“นายมาแต่เช้าขนาดนี้เพื่ออะไนเนี่ย?” มิโคโตะเรียกสติมาอย่างยากลำบาก แล้วพูดด้วยเสียงไม่พอใจเล็กน้อย ปกติเป็นเธอที่ตื่นก่อนเขาตลอด เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันที่อีกฝ่ายตื่นก่อนตนด้วย…..(จริงๆมันยังไม่ได้นอนเลย555)
ได้ยินเสียงไม่พอใจของมิโคโตะ วู่หยานก็ได้สตินึกออกว่าตนมาทำอะไร เขาจึงรีบพูดว่า “มิโคโตะ ฉันมีเรื่องอยากให้เธอช่วยหน่อย…..”
พูดเสร็จวู่หยานก็เดินเข้าไปกระซิบที่ข้างหูมิโคโตะ โดนลมหายใจอุ่นๆของเขาพัดมา ทำให้มิโคโตะหน้าขึ้นสีเล็กน้อย
หลังจากนั้น เมื่อได้ยินคำอธิบายของวู่หยาน มิโคโตะก็ประหลาดใจและตาเป็นประกายวูบ
มิโคโตะตบหน้าอกตัวเองแล้วพูดว่า “ไม่มีปัญหา! ให้ฉันจัดการเอง!!”
………..
ณ ห้องโถงภายในคฤหาสน์ วู่หยาน ฮินางิคุ มิโคโตะ และ อิคารอส นั่งหันหน้าเข้าหากัน ปากก็เคี้ยวมื้อเช้าอย่างช้าๆ ส่วนฟรานจังกำลังนั่งอยู่ที่อกวู่หยาน เธอเอ็นจอยมีความสุขไปกับการถูกเขาป้อนอาหารให้
ฮินางิคุขมวดคิ้วน้อยๆ มองสลับไปมาระหว่างวู่หยานกับมิโคโตะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันแต่เธอรู้สึกแปลกๆ
จู่ๆวู่หยายนก็หันมาหาแล้วพูดว่า “ฮินางิคุ เดียวเราออกไปเดินเล่นกัน!”
ได้ยินฮินางิคุก็ช็อค ก่อนจะชี้นิ้วมาที่หน้าตัวเอง “ฉันเหรอ?”
วู่หยานพยักหน้า เห็นแบบนี้ความรู้สึกแปลกๆในใจเธอก็ยิ่งโตขึ้น ปกติถ้าเขาจะชวนออกไปข้างนอกก็ชวนไปหมดไม่ใช่แค่เธอคนเดียว ทั้งๆที่ตอนนี้มิโคโตะกับอิคารอสก็อยู่ด้วย แต่เขากลับชวนแค่เธอ?
แปลก! แปลกมาก!
ขณะที่ฮินางิคุกำลังจะอ้าปากพูด ฟรานจังก็ตะโกนเสียงใสออกมาก่อน
“หนูก็จะไปด้วย!”
ฟรานเพิ่งพูดไปไม่ถึงหนึ่งวิก็โดนมิโคโตะคว้าหมัมเข้าให้……..
หัวเราะแห้งๆ มิโคโตะพูดว่า “ฟรานจังมาอยู่กับพี่ดีกว่านะ อย่าไปรบกวรพี่ชายกับพี่ฮินะเลย……”
แปลกจริงๆด้วย!
ฮินางิคุ หรี่ตาลงแล้วยกมือขึ้น “…ฉะ…ฉันไม่ไปนะ….”
เพิ่งพูดไปมือที่ยกขึ้นของเธอก็โดนวู่หยานที่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่คว้าไปแล้วดึงเธอจากเก้าอี้
“เอาน่า เอาน่า ก็แค่ออกไปเดินเล่นเอง เราไปกันเถอะ!”
“ดะ-เดียว!……”
มองดูฮินางิคุถูกวู่หยานลากออกไป มิโคโตะก็โล่งอก จากนั้นเธอก็หันไปมองสบตากับอิคารอสแล้วอมยิ้ม……
ปัจจุบันแปลถึง 2012 ตอน สนุกมากครับ มีคนรีวิวสนุกเยอะ ทักมาสอบถามได้ที่เพจ ห้องสมุดคนรักนิยาย