บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ! - ตอนที่ 296 4P! โฟร์ซั่ม!

หนัก….มันหนักมาก!……

 

นี่คือความคิดของวู่หยานยามที่เขาได้จับและประคองหน้าอกของทาคิสึโบะ! มันแทบจะเท่ากับของอิคารอสเลย และของเธอยังเทียบได้กับของมิซากิ แต่ว่าความรู้สึกที่ได้มันต่างออกจากสองสาว แต่วู่หยานนก็คิดไม่ออกว่าจะอธิบายความรู้สึกได้จากเต้านมเธอยังไงดี

 

วู่หยานเป็นใคร? พูดง่ายๆคือไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว ตอนนี้เขาคือ True Ancestor!

 

จุดเด่นของ True Ancestor นอกจากพลังชีวิตและความอึดทนทานแล้วก็ยังมีอย่างที่เด่นมากๆนั่นก็คือแรงกาย!

 

นี่ไม่ได้น่าแปลกใจอะไรเลย พูดอีกครั้ง True Ancestorเป็นตัวตนที่อยู่บนจุดสูงสุดของห่วงโซ่ แล้วตัวตนระดับนี้จะมีร่างกายอ่อนแอได้ยังไง? ถึงแม้จะไม่ขนาดหนึ่งหมัดป่นภูเขาแยกพื้นดิน แต่แรงเขาก็มากกว่าคนธรรมดาไปมากโขแน่นอน!

 

แต่วู่หยานที่มีแรงขนาดนั้นยังรู้สึกหนักหน่อยๆจากหน้าอกทาคิสึโบะ นี่หมายความว่าเต้านมคู่นี่มันไม่ธรรมดาทั้งภายนอกและภายใน!

 

น้ำหนักไม่ใช่ปัญหาอะไรกับเขา เพราะยังเขาก็ยังคงชอบมันอยู่ดี!

 

ทาคิสึโบะยังคงมีสีหน้าไร้ชีวิตชีวา แน่นอนว่านี่เป็นแค่เปลือกนอก ลึกเข้าไปข้างในเธอกำลังมองวู่หยานเล่นหน้าอกตัวเองด้วยความอายขั้นสุดอยู่ ถ้าตอนนี้เธอเป็นคนคุมร่างกายล่ะก็ป่านนี้ทั่วทั้งหน้าเธอก็คงจะแดงเป็นลูกตำลึงแล้ว

 

ไม่สิจะบอกว่าอายก็คงน้อยไป ตอนนี้เธอได้มานอนทับบนตัวสองสาวโลลิดูราวกับเป็นชั้นขนมเค้กยังไงยังงั้น

 

เรื่องมันดำเนินมาถึงขั้นนี้ คินุฮาตะ กับ เฟรนด้า ก็ยอมแพ้เลิกขัดขืน แล้วหลับตาเอ็นจอยไปกับความสุขที่วู่หยานมอบให้……

 

ด้วยความคิดเช่นนี้ ทำให้ตอนนี้คินุฮาตะผู้ซึ่งโดนก่อนคนแรกและถึงจุดสุดยอดมากที่สุดได้นอนแน่นิ่งอยู่ชั้นล่างสุดราวกับศพไปแล้ว ส่วนเฟรนด้าถึงเธอจะมาทีหลังแต่ทนไปได้ไม่นานเธอก็หมดสภาพเหมือนคนแรก อย่าลืมถึงเธอจะแข็งแรงแค่ไหนเธอก็ยังเป็นแค่โลลิตัวน้อยๆ………

 

เมื่อเฟรนด้าไปไม่ไหวแล้ว วู่หยานก็สุดลมหายใจเข้าลึกเพื่อข่มกลั้นความอยากในใจ เขาวางตัวเธอไปนอนข้างคินุฮาตะ จากนั้นก็หันไปจับหน้าอกทาคิสึโบะด้วยมือทั้งสอง!

 

ทาคิสึโบะมีการตอบสนองเล็กน้อยแค่นั้น ราวกับเธอไม่แคร์ว่าวู่หยานจะทำอะไร ทว่าแววตาเธอกำลังสั่นไหวพร้อมกับผิวกายที่เริ่มขึ้นสีแดง นี่ได้บ่งบอกความรู่สึกจริงๆของเธอ………

 

ถึงเธอจะเสียการควบคุมร่างไปแต่เธอก็ยังคงรู้สึกได้อยู่ โดยเฉพาะเมื่อมองไปยังเพื่อนทั้งสองที่นอนแน่นิ่งหมดสภาพ เธอก็ทั้งรู้สึกกลัวและคาดหวัง……

 

เหมือนกับคินุฮาตะ และ เฟรนด้า นับตั้งแต่วันที่โดนวู่หยานพามาบ้าน ด้วยนิสัยของเขาเธอก็รู้อยู่แล้วว่าวันนี้ต้องมาถึงเข้าสักวัน………

 

ทาคิสึโบะกระทั่งคิดว่าวันนี้มันมาถึงช้าไปด้วยซ้ำ เป็นเพราะก่อนหน้านี้เธอเชื่อว่าตัวเองและเพื่อนจะถูกเขาจับกินตั้งแต่วันแรกที่มาถึงบ้าน ใครจะไปคิดว่าจะเลื่อนมานานขนาดนี้……..

 

นี่ทำให้ทาคิสึโบะเริ่มคิดว่า บางทีการที่วู่หยานเอาพวกเธอมาจากมุกิโนะอาจไม่ใช่เพราะอยากกิน แต่เป็นเพราะเป้าหมายอื่น?

 

อนิจจัง ทาคิสึโบะจะไม่คิดแบบนี้เลย ถ้าเธอรู้ว่าเพื่อนตัวเอง เฟรนด้า โดนกินไปแต่คืนแรกที่มาแล้ว……

 

และตอนนี้ในที่สุดเวลาก็มาถึง ทาคิสึโบะรู้สึกตื่นเต้นและคาดหวังหน่อยๆกับสิ่งที่จะเจอ…..

 

อนึ่ง อย่าลืมว่าเธอแตกต่างจาก เฟรนด้าที่โดนขู่ และ คินุฮาตะที่โดนใช้กำลังบีบบังคับให้มา

 

เหตุผลที่ทำให้ต้องใช้การขู่และกำลัง ก็มาจากตัวเฟรนด้า และ คินุฮาตะแหละ เฟรนด้าเป็นคนขี้ขลาดจึงไม่แปลกที่จะโดนขู่ ส่วนคินุฮาตะรายนี้ยังไงๆก็ไม่เอาไม่เต็มใจที่จะตามวู่หยานมา เหตุผลที่โลลิทั้งสองมีอาการต่อต้านขนาดนี้ก็มาจากครั้งแรกที่เจอกัน วู่หยานได้ถอดเสื้อผ้าพวกเธอออกหมดแล้วลูบคล้ำไปทั่วยังไม่พอเขายังถ่ายรูปเก็บไว้อีก นี่ได้ทิ้งเงาดำไว้ในใจสองโลลิและทาคิสึโบะ เพราะยังไงซะพวกเธอก็ยังเป็น สาวบริสุทธ์ อยู่นะ……….

 

แต่ว่าทาคิสึโบะต่างออกไป เธอเต็มใจมาแต่แรก!

 

เทียบกับสองโลลิที่มีแค่เงาดำจางๆในใจ ของทาคิสึโบะนั่นได้ความประทับใจแบบลึกซึ้ง!

 

โดยเฉพาะหลังผ่านวินาทีเฉียดตายจาก คาคิเนะ มาได้ ความประทับใจที่เดิมก็มากอยู่แล้วจึงระเบิดออกมาทันที!

 

แต่ว่ายังไงนี่ก็เป็นครั้งแรก จึงเป็นธรรมดาที่ทาคิสึโบะจะรู้สึกกลัวเล็กน้อย ยิ่งตอนที่โดนวู่หยานอุ้มให้มานั่งบนตัวโดยมีแท่งแข็งๆทิ่มอยู่ด้านล้างเธอก้ยิ่งรู้สึกกลัว

 

ทาคิสึโบะอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เพราะร่างกายโดนคาบคุมเธอจึงทำอะไรไม่ได้เลย มองดูแท่งของเขาจ่อมายังตรงนั้นของเธอ ทาคิสึโบะก็ได้ตะโกนด่าออกมาแบบเดียวกับเฟรนด้า

 

“ฉันเกลียดเธอ! โชคุโฮ มิซากิ!!”

 

วินาทีเธอตะโกนเสร็จ เสียงฉีกขาดก็ดังขึ้น………

 

“อึก…..”

 

เสียงร้องเบาๆดังออกมาจากปากทาคิสึโบะ ชี้ให้เห็นว่าเธอกลับมาคุมร่างกายแล้ว นัยน์ตาที่ฟื้นคืนชีวากลับมาได้เงยขึ้นมองวู่หยานเขม็ง เธอกัดฟันอดกลั้นความเจ็บที่ปะทุเข้ามา มีเพียงแค่คิ้วที่ขมวดเป็นปมของเธอที่บอกให้วู่หยานรู้ว่าเธอกำลังเจ็บ……

 

มือทั้งสองเกาะไหล่วู่หยานแน่น และขาทั้งสองก้พันเกี้ยวรอบเอวเขา ทาคิสึโบะกลืนน้ำลายแล้วพูดว่า “ดะ..ได้โปรดนุ่มนวลกว่านี้หน่อย…..”

 

พูดเสร็ต เธอก็เห็นวู่หยานก็ยิ้มอบอุ่นให้ ทำทาคิสึโบะใจเต้นรัว ในเวลาเดียวกันสองโลลิที่พอฟื้นแรงได้มาหน่อยก็คิดอยากจะลุกขึ้นไปชกหน้ายิ้มๆกวนโอ๊ยนี่

 

ทาคิสึโบะได้มองรอยยิ้มของเขาผิดไป เป็นคินุฮาตะกับเฟรนด้าที่เห็นถึงความหมายของรอยยิ้มนี่

 

เห็นชัดๆว่า มัน/เขากำลังสะใจ!

 

ด้วยความสุขวู่หยานยกมือข้างนึงไปจับหน้าอกเธอ ส่วนอีกข้างก็ยื่นไปจับก้นเธอ แล้วเริ่มสงครามครั้งใหม่อย่างผู้ชำนาญการ……

 

ไม่นานนัก ทาคิสึโบะก็เริ่มคราง หลังจากอีกสักพักก็มีเสียงครางของสองโลลิดังขึ้นตามมา เสียงของทั้งสามสาวยังคงดังต่อไปเรื่อยๆ…..

 

ในเวลาเดียวกัน มิซากิก็กำลังยืนอยู่ตรงหน้าห้องด้วยใบหน้าแดงๆ เพราะตอนเช้าเธอเองก็เพิ่งส่งเสียงครางออกไปแบบนี้เหมือนกัน

 

ได้ยินเสียงร้องที่แตกต่างกัน ถึงมิซากิจะยังอายเหมือนเดิมทว่าภายในแววตาได้มีความไม่พอใจด้วย ด้วยความเข้าใจของเธอต่อตัววู่หยาน ทำให้มิซากิเดาได้ไม่อยากว่าเขากำลังเล็งสาวสาวไว้  วันแบบนี้สักวันยังไงก็ต้องมาถึงเธอจึงจัดให้มันเกิดเร็วขึ้น…….

 

ถอนหายใจเบาๆ มิซากิพูดด้วยเสียงไม่พอใจ “ชอบเลยสิไอ้บ้า!”

 

ยิ่งคิดเธอรู้สึกว่ามันไม่เหมาะ และเธอยังโกรธตัวเองที่ดันหลงเข้ามาพัวพันกับผู้ชายคนนี้ ทันใดนั้นเองเมื่อเธอหันไปเห็นห้องของพวกมิโคโตะ นัยน์ตาเธอก็เปร่งประกายด้วยความเข้าเล่ห์ทันที มุมปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะ…….

 

ไม่ ฉันปล่อยให้เขาสนุกสนานขนาดนี้โดยไม่โดนอะไรเลยไม่ได้!…….