บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ! - ตอนที่ 285 SGS บทที่ 285 – ควีนซามะของผมไม่น่ารักขนาดนั้นหรอก!

“ฮ่า..ฮ่า…”

 

ในตาของมิซากินั่นนองไปด้วยหยาดน้ำตา เธอดูราวกับเป็นสาวน้อยที่กำลังสะอื้นไห้ถ้าไม่ได้ยินเสียงครางจากปากสวยๆนั่นล่ะก็คนที่เห็นคงคิดว่าเธอร้องไห้อยู่จริงๆ………

 

ลิ้นทั้งสองสอดประสานกันไม่หยุด ถึงปากจะเปียกชื่นไปด้วยน้ำลายก็ไม่อาจป้องกันเสียงครางให้ดังออกมาได้ ด้วยร่างกายที่ถูกกระตุ้นจนตื่นตัวอย่างมากในตอนนี้ของเธอตราบใดที่มีคนเป่าลมหายใจใส่เธอเบาๆก็คงทำเธอร้องสะอื้นด้วยความเสียวแน่นอน

 

เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ๆ………

 

ภายใต้ความพยายามเล็กน้อยของวู่หยาน ในที่สุดปากของทั้งคู่ก็แยกออกจากกัน ตอนที่แยกมันได้เกิดเสียงบ๊อปขึ้น ทำให้มิซากิหน้าแดงด้วยความอายขึ้นหลายส่วน

 

ควีนซามะไม่ได้รู้เลยว่าเสน่ห์ในตอนนี้ของเธอมันมีแรงดึงดูดมากขนาดไหน แทบทำวู่หยานมองตาค้างแถมตัวเธอยังเปลือยหมดทั้งตัวด้วย……

 

“ว้าย!”

 

มิซากิร้องออกมา เป็นเพราะตอนนี้วู่หยานได้ใช้มือทั้งสองเข้าไปจับเนินเขาด้านล้างของเธอ จากนั้นเขาก็บีบมัน!

 

“อ๊าย!”

 

มิซากิโดนสยบอย่างง่ายดายโดยการถูกบีบจุดเสียว เธอเงยหน้าขึ้นร้องออกมาด้วยความสุข ทำให้ไฟในตัววู่หยายยิ่งร้อนแรง ในใจคิดอยากจะกินควีนซามะซะเดี๊ยวนี้!

 

ทว่าพอเอามือลูบๆตรงนั้นของเธอวู่หยานก็รู้ว่ามันยังไม่ถึงเวลา เขาทำได้แค่อดทนแล้วหยอกล้อจุดเสียวของเธอต่อไป เป็นเรื่องที่น่าแปลกทั้งที่เธอมีร่างกายไวต่อความแต่กลับสามารถอดทนมาได้นานขนาดนี้

 

ในขณะเดียวกัน พลังบางอย่างที่คอยสนับสนุนมิซากิก็ได้ค่อยๆหายไป ทำให้มือทั้งสองของเธอที่เกาะเขาอยู่ร่วงลงมาราวกับไร้กระดูกยังไงยังงั้น

 

เธอเหลือแรงที่ทำได้แค่เปิดปิดปากหอบหายใจและพูดร้องขอความเมตาจากเขา………

 

ดูเหมือนว่าการจูบอย่างดุเดือดเมื่อกี้ได้ดึงเอาพลังแทบทั้งหมดของควีนซามะไป…….

 

กอดร่างกายเพอร์เฟคของมิซากิ วู่หยานสามารถรู้สึกได้ถึงความนุ่มและความเนียนได้จากเนื้อหนังเธอ จากนั้นวู่หยานก็ถอดเสื้อผ้าทั้งหมดแล้วกอดเธอใหม่อีกครั้ง ครั้งนี้ทั้งสองคนได้ตัวแนบชิดสนิทกันราวกับว่าจะรวมเป็นหนึ่งเดียว เขาเพลิดเพลินไปกับความรู้สึกดีๆนี้……..

 

ไม่ว่าเขาจะจับตรงส่วนไหนของเธอมันก็นุ่มนิ่มไปเสียหมด มันนุ่มซะอย่างยังกับว่าจะดูดตัวเขาลงไปเลย…….

 

“นะ…นายจะ..จะทำอะไร….”

 

ทางมิซากิก็สัมผัสได้ถึงเนื้อหนังและหัวใจเธอที่เต้นรัวอย่างทรงพลังของวู่หยานเช่นกัน มิซากิจับแขนเขาและรีดพลังที่เหลือออกมาเป็นพูด

 

โชคุโฮ มิซากิ ยังไม่พร้อมสำหรับสิ่งที่จะเกินต่อจากนี้ แม้ว่าจะไม่มีคำพูดอะไรออกมา แต่วู่หยานก็สามารถสัมผัสได้ถึงความกังวลของเธอ มันก็เหมือนกับมิซากิที่สามารถเข้าใจความคิดในหัวของเขาตอนนี้ได้

 

มันเข้าใจได้ที่มิซากิเป็นกังวล เพราะนี่มันเร็วเกินไปสำหรับเธอ เมื่อไม่นานมานี่เองเธอก็เพิ่งจะได้สัมผัสใกล้ชิดกับวู่หยานเป็นครั้งแรกเอง นี่มันเร็วมากปุปปับเสียจนเธอหายใจไม่ทัน…….

 

ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอยังอาบน้ำเป็นปกติอยู่แท้ๆ สุดท้ายกลับต้องโดนผู้ชายบุกเข้ามาในห้องน้ำแล้วลากตัวเธอมาที่เตียง…….

 

มิซากิไม่คิดเลยว่าวู่หยานจะวางแผนกดเธอ!

 

เธอกับเขายัง…..รู้จักมาไม่ถึง3เดือนเลย…….

 

แถมจำนวนครั้งที่ได้พบกันก็ยังน้อยนิดด้วย…….

 

อะแฮ่ม ดังนั้นถึงได้บอกไงล่ะว่าโลกเรามันก็วิเศษแบบนี้แหละ

 

“แน่นอนว่าต้องทำไอ้อย่างว่าไงล่ะควีนซามะ……”

 

ณ เวลานี้ มือข้างนึงของวู่หยานก้ยังคงจับอยู่ตรงน้องสาวของมิซากิ ส่วนอีกมือก็จับก้อนเนื้อโตๆและนุ่มนิ่มของเธอ เขาคงสภาพท่าน่าอายไว้แล้วหันมาพูดกับมิซากิด้วยรอยยิ้มวายร้าย

 

วู่หยานรู้สึกได้เลยว่าตอนที่ตนพูดประโยคนี้ออกไป มือข้างที่จับหน้าอกเธอมันสัมผัสได้ถึงอัตราเต้นของหัวใจที่รุนแรงขึ้น ‘ตึก!ตึก!’

 

ไม่ต้องสงสัยเลย มิซากิกำลังใจเต้นล่ะ…….

 

“เดี๊ยว…รอก่อน….” มิซากิส่ายหัวรัวๆด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ “มะ..มันไม่เร็วเกินไปหน่อยเหรอ?”

 

“ควีนซามะ….” วู่หยานจับหน้าอกที่ร้อนรุ่มของเธอแล้วบีบมันเบาๆ ทำให้พวกมันสงบลง…..

 

“เรื่องบางอย่างมันก็ไม่ใช่อะไรที่เวลาสามารถวัดได้หรอกนะ”

 

ถึงแม้คำพูดของวู่หยานมันจะฟังดูสมเหตุสมผล และแฝงไว้ด้วยความหมายลึกซึ้งของปรัชญาได้เป็นอย่างดี แต่พอเข้ามาในหูมิซากิเธอก็รู้สึกว่ามัน…..

 

พูดเข้าข้างตัวเองสุดๆ! หน้าด้านไร้ยางอายมาก!!

 

ทว่าตอนนี้เอง วู่หยานก็ได้จับก้นเธอแล้วยกขึ้นจากเตียงมานั่งบนตักเขาแทน ไม่รู้ทำไมแต่เขากลับรู้สึกชอบท่านี้…….

 

ทางมิซากิเมื่อโดนวู่หยานยกตัวแล้วเอามานั่ง เธอก็สัมผัสได้ว่ามีอะไรแข็งๆอยู่ใต้ก้นเธอ นาทีนี้มิซากิได้ลนลานถึงขีดสุด!

 

“เดี๊ยว!”

 

สองคว้าจับไหล่วู่หยานแน่น มิซากิร้องออกมาด้วยความใจหาย ทว่าช่วงเวลาที่เธอร้องออกมานี่เองวู่หยานก็ได้จับเอวเธอแล้วกดตัวเธอลงไป…..

 

“อ๊าย!!!!!!”

 

เสียงฉีกขาดดังขึ้น มิซากิรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างเข้ามาในตัวเธอในเวลาเดียวกันความเจ็บปวดอย่างรุนแรงก็ได้ปะทุขึ้น!

 

ราวหับห่านที่ถูกลูกศรนายพรานยิง มิซากิเอนตัวไปด้านหลังแล้วร้องออกมาด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดรวดร้าวที่ดังก้องไปทั่วทั้งห้อง แสดงเห็นว่าเจ้าตัวเจ็บมาก

 

“…ฮึก…ฮึก..ฮึก….”

 

โชคุโฮ มิซากิที่ไม่เคยรู้สึกเจ็บขนาดนี้มาก่อน เธอจึงพังทลายร้องไห้ออกมาทันที น้ำตาไหลออกแล้วร่วงหยดบนตัววู่หยาน

 

“เจ็บ….มันเจ็บ….นายไอ้บ้า…ทำฉันเจ็บ…..ฮื้อฮื้อ..”

 

มือทั้งสองที่จับไหล่วู่หยานได้ออกแรงบีบอย่างแรง แรงขนาดมือเธอเปลี่ยนเป็นสีเขียว แต่มิซากิก็ยังคิดว่าแค่นี้มันยังไม่เทียบเท่าความรู้สึกเจ็บที่เธอได้รับ ดังนั้นเธอจึงหันไปตะโกนใส่เขาด้วยความโกรธ ในเวลานี้เธอมีสิทธที่จะทำเช่นนี้ได้

 

“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ…ไม่ร้องคนดี…..”

 

ราวกับพูดปลอบเด็ก ทว่าวิธีที่ไม่น่าได้ผลนี่กลับได้ผลดีชะงัก มันทำให้มิซากิรู้สึกดีขึ้นอย่างมาก น้ำตาได้ไหลน้อยลง…..

 

เมื่อความเจ็บปวดหายไป ความรู้สึกว่างเปล่าแบบอธิบายไม่ถูกก็เข้ามาแทนที่ ทำให้มิซากิจำต้องบิดตัว

 

ได้รับสัญญาณจากมิซากิ วู่หยานก็ขยับเอวขึ้นอย่างง่ายๆ ทำเธอร้องออกมาอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้ส่วนใหญ่มันเต็มไปด้วยความสุข……

 

เมื่อสาวเจ้าหายเจ็บก็ได้เวลาที่เขาจะเอ็นจอยไปกับสาวงามคนนี้เสียที่ วู่หยานโอบตัวมิซากิแล้วเริ่มโยกขึ้นลง มีความสุขไปทั้งทางกายและทางใจ…….

 

เสียงคราง…ได้ดังขึ้นติดต่อกันอย่าง….ไม่หยุดพัก……

—————–

@ กลุ่ม6-10ลดราคาเหลือกลุ่มละ100ครับจาก200 อ่านได้ที่แอป Justread