บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ! - ตอนที่ 20 นี่มัน!...อีเว้นท์ในตำนานกับท่านประธานงั้นเหรอ?!

 

 เมื่อวู่หยานกลับมาถึงบ้าน ท้องฟ้าก็มืดไปเรียบร้อยแล้ว ยืนมองประตูบ้านตรงหน้า เขาไม่กล้าพอที่จะเปิดเข้าไป

 

แม้ว่ามันจะยังไม่ถึงเวลากินข้าว แต่ก็ใกล้มากแล้ว ถึงไม่สนใจเรื่องที่เขากลับบ้านช้า แต่ถ้าฮินะงิคุถามว่าไปไหนมา เขาก็จนปัญญาไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงดี  และถ้าถึงเวลาอาหารแล้วบนโต๊ะมีแต่จานที่ว่างเปล่า เขาโดนเธอโกรธแน่นอน

 

ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกเสียใจจริงที่ไปเอาอกเอาใจท่านประธานจนเธอกลายคนกินจุ คนสุดท้ายที่เจ็บก็เป็นเขาเอง……

 

ถ้าฮินะงิคุอดทนรอเขา เขาก็จะอ้าแขนกว้างกอดเธอเลย แต่ความจริงมันโหดร้อย ถ้าเธอรอจริงๆมันๆม่ใช้รอเขาแต่เป็นรออาหารอร่อยๆ….

 

วู่หยานถอนหายใจ จากนั่นเขาทำท่าให้ดูสตองมือก็ปัดฝุ่นทรายที่ติดตามตัว แล้วเปิดประตูเข้าไป

 

“แหม่ๆ กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ หยานคุง… ”

 

เสียงนุ่มๆทำให้เขาสะดุ้ง หันหน้ามองดูเจ้าของเสียงวู่หยานถอนหายใจอย่างโล่งอก จากนั่นยิ้มตอบกลับ

 

“ครับ วันนี้กลับมาสายไปหน่อย ผมขอโทษจริงๆครับคุณนาย”

 

แม่ฮินะงิคุยืนยิ้มๆขณะที่จ้องมองเขาตาไม่กระพริบ ภายใต้สายตาแม่ฮินะงิคุ วู่หยานตัวสั่นรู้สึกเหมือนโดนมองออกทะลุปรุโปร่ง

 

หัวเราะเบาๆขณะที่เอามือปิดปาก เธอแหย่เขา

 

“จริงๆแล้วตัวแม่เองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรหรอกนะ แค่ตอนนี้วู่หยานคุงไปเตรียมอาหารให้เราก็พอ”

 

ตอนนี้คนตะกละไม่ได้มีแค่ท่านประธาน แม่ของเธอเองก็โดนอาหารของเขาเปลี่ยนไปเช่นกัน…

 

“ผมจะไปทำเดียวนี้เลยครับ..” วู่หยานหัวเราะแห้งๆ จากนั่นรีบถามว่า “แล้วคุณหนูละครับ?”

 

“อืมม เธออยู่ในห้องนะ เด็กคนนี้เมื่อกี่ก็กำลังบ่นถึงเธออยู่เลยนะจ๊ะ วู่หยานคุง ไม่คิดไปดูเธอหน่อยเหรอ?นี้ก็เพื่อตัวเธอเองนะ คิก คิก คิก” มองหน้าแม่ฮินะงิคุที่ยิ้มๆเหมือนข้างนอกใจดีแต่ข้างในแม่มด วู่หยานกลืนน้ำลาย หัวเราะแบบโง่ๆตอบ

“’ถ้างั้น…ผมขอตัวไปดูหน่อยดีกว่า”

 

“ระวังตัวด้วยนะ~~” เธอแนะนำอย่างใจดี ส่วนให้ระวังอะไร เขาก็พอเดาได้ไม่มากก็น้อย

 

“…..” วู่หยานเงียบ รู้สึกขนลุกนิดหน่อย แล้วก้าวเท้าเดินไปห้องฮินะงิคุ

 

เขาควรเข้าไปหาด้วยใบยิ้มๆหรือใบหน้าขอโทษดีนะ?

 

มือเขาหยุดอยู่ที่ลูกบิดประตู ในหัวเขากำลังคิดวิธีที่ทำยังไงให้ตัวเองเจ็บตัวน้อยที่สุด

 

อืม….ฉันควรทำหน้าลูกหมาสำนึกผิดเข้าไปหาเธอดีกว่า บางทีท่านประธานอาจจะมีเมตตาหลังจากเห็นใบหน้าน่าสงสาร เธอจะได้ลดจำนวนหมัดลงซัก2หมัด…หรือไม่ลดเลย….

 

“คุณ ฮินะ..งิ..งิ..” เห็นฉากตรงหน้า คำที่คิดจะพูดได้ติดอยู่ที่คอหมด แม้แต่คำเดียวเขาก็พูดไม่ออก ได้แต่ยืนเบิกตากว้าง

 

อีกด้านนึง ทั้งใบหน้าฮินะงิคช็อค มองดูวู่หยานที่อยู่ๆก็พรวดพราดเข้ามา เธอยืนแข็งในท่าที่กำลังจับเสื้อเชิ้ต ทั้งตัวแข็งทื่อ……

 

ผมสีชมพูของเธอถูกม้วนเก็บไว้บนศีรษะ ผิวขาวอมชมพูที่เรียบเนียนน่าสัมผัส ใบหน้าเธอแดงก่ำเป็นลูกตำลึงทำให้ดูน่ารักยิ่งขึ้นกว่าเดิม จากปกติที่ทำแต่สีหน้าจริงจัง

 

เสื้อเชิ้ตที่เธอถือได้ร่วงลงไปเมื่อเห็นวู่หยานเข้ามา ดังนั่นตอนนี้เธอกำลังยืนค้างอยู่ในท่าเดิมต่อหน้าเขา……….

 

ตัวเปลือยเปล่า!

 

ชุดวันเกิดของแท้!!

 

ภายในห้องเงียบสงัด

 

จ้องหน้ากันไปมา ยังไม่มีใครได้สติ

 

ในใจวู่หยานได้กรีดร้องน้ำตาเต็มหน้า

 

นี้เป็นอีเว้นท์ในตำนานที่จะเกิดขึ้นกับพระเอกเท่านั่น! ฮ่าๆตอนนี้ฉันสามารถตายได้โดยไม่เสียใจเลยสักนิด!

 

ยังคงยืนอยู่ท่าเดิม ลูกตาเขาเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง สแกนตัวท่านประธานจากบนลงล่าง ณ ตอนนี้อยู่เขาก็นึกบางอย่างออก

 

ตัวฉันในอดีตที่ซื้อ Perfect Memory นายทำได้ดีมาก….

 

ภาพอันงดงามตรงหน้าได้ถูกเขาจำเก็บไว้ในหัวหมดแล้ว วู่หยานหยักหน้าอย่างพึงพอใจ ก่อนที่สายตาจะไปหยุดอยู่ที่หน้าอกฮินะงิคุ เขาก็ทำหน้าเสียใจ

 

ในที่สุดเธอก็ได้สติ ใบหน้าร้อนผ่าวเป็นสีชมพู ร่างกายเธอก็เริ่มร้อนขึ้นจนผิวค่อยๆเป็นสีชมพูภายใต้สายตาวู่หยาน และช่วงที่เธอกำลังจะกรี๊ด เธอสังเกตุเห็นใบหน้าเศร้าของเขาเมื่อสายตามาหยุดอยู่ที่หน้าอกเธอ

 

ใบหน้าขึ้นสีของเธอถูกแทนที่ด้วยความโกรธและความอายทันที

 

ยังคงเขินอาย ฮินะงิคุเดินย้ำเท้ามาตรงหน้าวู่หยาน โดยไม่สนใจร่างกายตัวเองที่ยังคงเปลือย เอามือจับคอเสื้อเขา แล้วตะคอกด้วยความโกรธ

 

“นี่นายไม่รู้วิธีเคาะประตูรึไง!? แล้วก็! ไอ้สีหน้าเศร้าๆนั่นมันอะไรกัน!? นายกำลังไม่พอใจอะไรอยู่ ห่ะ!!!!”

 

ภายใตน้ำเสียงโกรธ วู่หยานจึงย้ายสายตาออกมาได้ในที่สุด มองหน้าฮินะงิคุที่แดงก่ำกับสายตาที่ยังกับจะพ่นไฟออกมาได้ เขาหดคอแล้วกลืนน้ำลาย สังเกตเห็นฮินะงิคุที่กำลังจระเบิด เขารีบพูด

 

“ไม่ๆ ฉันไม่ได้ไม่พอใจอะไร ฮินะงิคุเธอดูดีมาก น่ารักและมีเสน่ย์สุดๆ”

 

เธอหน้าแดงกว่าเดิม แต่ความโกรธไม่ได้ลดน้อยลง

 

“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่านายคิดอะไรอยู่ นายกำลังคิดว่ามันเล็กสินะใช้ไหม?!”

 

วู่หยานรีบส่ายมือ เขาพยายามทำให้เธอสงบ

 

“อย่าโกรธไปเลยฮินะงิคุ เล็กๆเองก็มีเสน่ย์ในแบบของมันนะ หน้าอกเล็กเป็นของแรร์ที่ล้ำค่านะ มีผู้ชายมากมายที่ชอบผู้หญิงอกเล็ก เธอไม่จำเป็นอายกับเรื่องแบบนี้เลย…”

 

มองใบหน้าที่จริงจังของวู่หยาน เธอค่อยๆหายโกรธด้วยใบหน้าแดงๆ เธอเอยถามเพื่อคำขืนขันจากเขา

 

“ที่พูดนั่น……เรื่องจริงเหรอ?”

 

“จริง จริงแท้แน่นอน อย่างน้อยๆฉันก็ชอบมันมาก ชอบสุดๆเลย!!”

 

ฮินะงิคุก็เหมือนดินปืนที่แค่เอาไฟใส่ก็ระเบิด เขาแข็งแกร่งกว่ามาก แต่เขาไม่สามารถตอบโต้เธอได้ ดังนั่นการพูดกล่อมจึงเป็นทางเลือกที่ฉลาดที่สุด นอกจากนั่น เขาก็พูดเรื่องจริง ท่านประธานมีหน้าอกกระดาน ก็ยังเป็นที่ชื่นชอบของโอตาคุตั้งมากมายไม่ใช้รึไง?

 

ยิ่งไปกว่านั่น เสน่ย์ของฮินะงิคุก็ไม่ได้เล็กเลย ไม่งั้นเธอคงไม่มีแฟนคลับนับหมื่นในฮาคุโอหรอก

 

แถมอกแบนยังเป็นของหายากจริงๆ วู่หยานไม่ได้โกหก……..

 

หลังจากพูดเสร็จ เขาก็ย้ายสายไปที่ร่างกายฮินะงิคุ อย่าหาว่าหื่นหรือฉวยโอกาสเลย ในเมื่อเจ้าตัวยืนจังก่าโชว์แบบนี้ เขาก็ไม่ได้ใส่ใจที่จะหาอาหารตาเพิ่ม อืมมันดูเนียนดีจริงๆ…..

 

แต่วู่หยานไม่รู้ว่าคำพูด ‘ฉันชอบมันมาก’ ได้มีผลกระทบต่อเธอมากขนาดไหน เห็นเพียงแค่ฮินะงิคุยืนนิ่ง ในใจได้ก่อเกิดความรู้สึกแปลกๆขึ้นมา ใบหน้าโกรธได้หายจางไปหมด เหลือเพียงแค่ อาย

 

มือปล่อยคอเสื้อวู่หยาน ฮินะงิคุเดินถอยหลังไปหลายก้าว จากตอนแรกที่คิดจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็สังกตึเห็นสายตาวู่หยานที่กำลังจ้องเขม็งที่ตัวเธอ

 

เธอก็จำได้ทันทีว่าตัวเองยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าสักชิ้น ด้วยความเขิยอายเธอรีบจับชุดที่อยู่ตรงพื้นขึ้นมาบังสายตาคนบางคนและบังร่ายกายที่ขาวนวลของเธอ ก่อนที่จะพูดเสียงดัง

 

“ทำไมนายยังยืนอยู่นี่อีก ออกไปนะ!!”

 

วู่หยานถอนหายด้วยมใบหน้าเสียใจ และดวงตาที่เต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ

 

ฮินะงิคุอยากร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา ทำได้แค่จับของรอบๆตัวขว้างใส่วู่หยาน

 

“เลิกมองได้แล้ว ออกไปเดียวนี่นะ!!”

 

เอียงตัวหลบของที่เธอขว้างมา วู่หยานยิ้มอย่างสดใสให้ ก่อนที่จะรีบออกไปและปิดประตู เขาปาดเหงื่อบนหน้าผาก

 

“ฟู่ ฟู่ นี่มันช่างกระตุ้นจริง จากตอนแรกคิดว่าจะโดนเธอต่อยหลายหมัด ไม่นึกเลยว่าสุดท้าย ผลลัพธ์จะเป็น……อาหารตา เฮ้อ~ วันนี้ต้องเป็นวันโชคดีของฉันแน่ๆ เคลียร์เควส2ได้สำเร็จ เลเวลเองก็อัพขึ้นมาตั้ง2 ได้อาหารตาจากท่านประธาน บางที่ฉันควรออกไปเดินทอดน่องสักหน่อย อาจจะบังเอิญได้อาหารตาอีก”

 

วู่หยานยืนมโนอยู่หน้าประตูห้องฮินะงิคุ ด้วยรอยยิ้มหื่นๆ

 

‘แอด~’ ประตูห้องเธอค่อยๆเปิดออก เผยตัวฮินะงิคุที่คงอายอยู่ เธอสวมชุดนอนเด็ก เดินออกมาขณะที่มองเขา

 

หัวเราะแห้ง เขาเดินถอยหลังสองสามก้าว

 

เธอคงไม่ได้คิดเอาคืนหลังจากแต่งงานใช้ไหม?…..

 

“ลืมทุกอย่างที่นายเห็นไปซะ เดียวนี้เลย!!”เธอกัดฟันพูด

 

ได้ยินดังนี้ วู่หยานรีบปฏิเสธ “เป็นไปไม่ได้! ฉันไม่มีทางลืมภาพนี้ตลอดชีวิต!”

 

ได้ยินคำตอบหน้าไม่อาย ฮินะงิคุก้มหน้าลงโดยมีผมลงมาปิดตา ตัวเธอเริ่มสั่น

 

ตอนนี้เอง วู่หยานก็รู้สึกเหมือนหายนะกำลังมา มองดูฮินะงิคุที่ไม่สามารถเห็นสีหน้าอารมณ์ ในใจวู่หยานเริ่มกลัว รีบพูดขึ้นว่า

 

“ถึงจะลืมไม่ได้ แต่ฉันจะไม่เอาไปบอกใครแน่นอน…..”

 

พร้อมกับคำพูดของวู่หยาน ทั้งสองคนก็เงียบ

 

เงียบไปสักพัก ฮินะงิคุก็เงยหน้ามองวู่หยาน “จริงนะ?”

 

“จริงๆ จริงแท้แน่นอน จริงยิ่งกว่าจริง!”

 

มากกว่าโครตจริงอีก ในใจตั้งมั่นดุจหินผา ใครจะไปยอมแบ่งกับคนอื่นกัน ของดีแบบนี้ต้องเก็บไว้กับตัวถึงจะถูก ยิ่งเป็นของท่านประธานด้วย….

 

“ถ้าฉันรู้ว่ามีคนอื่นรู้เรื่องนี่ นายตายแน่!!” เธอขู่หลังจากเห็นใบหน้าจริงจังของเขา นี่ทำให้หลุดจากความอายได้ เธอทำเสียงในลำ ‘หึ’ ใส่วู่หยานทีนึง

 

เขารีบพยักหน้าตอบก่อนที่จะเลื่อนสายตาลงไปมองร่างกายเธอ

 

บางทีวันนี้อาจจะเป็นวันที่เธอโชคร้ายที่สุด จำนวนครั้งที่เธอเขินอายวันนี้มันมากว่าตลอดชีวิตที่ผ่านมาอีก สังเกตุเห็นสายตาวู่หยานที่มองเธอขึ้นๆลงๆ ทำให้เธอรู้สึกราวกับว่ากำลังยืนเปลือยกายต่อหน้าเขา

 

โดยไม่ลังเล เธอรีบยกมือมาปิดตรงหน้าอก ขณะที่จ้องเขม็งใส่วู่หยาน

 

“นายกำลังมองไปที่ไหนกันห่ะ! มองหลายครั้งนายก็มีความสุขแล้วรึไง?!”

 

“ถ้าได้แบบนั้นก็แจ๋วเลย” วู่หยานเผลอพูดสิ่งที่คิดออกไป

 

“นาย……นาย..” ฮินะงิคุตาเบิกกว้าง ชี้นิ้วที่กำลังสั่นไปที่วู่หยาน

 

ในฐานะประธานนักเรียนโรงเรียนมีชื่อเสียงอย่างฮาคุโอ นักเรียนแต่ละได้ถูกสั่งสอนมารยาทมาอย่างดีแล้วเธอจะไปเจอคนหน้าด้านไร้ยางอายแบบนี้ได้ยังไง

 

ในใจเธอตอนแรกคิดว่าผลลัพธ์มันควรเป็นแบบนี้ ‘เธอได้บอกเขาให้ลืมทุกอย่างไป เขาก็จะตอบตกลงเพื่อเห็นแก่ศักดิ์ศรีของเธอ’ ใครจะไปคิดละว่ามันจะหน้าด้านขนาดนี้ เธอถูกเขาจูงจมูกอย่างเดียว

 

โกรธเธอรู้สึกโกรธมาก เธอขู่ไปว่า ถ้ากล้าเอาไปบอกคนอื่น เธอจะให้เขารู้สึกว่าตายไปยังดีกว่ามันเป็นยัง!

 

ฮินะงิคุโกรธจนทนไม่ได้อีกแล้ว เธอยกหมัดเหล็กขึ้น แล้วชกไปที่ใบหน้าวู่หยาน มันก็ล้มลงไปนอนด้วยใบหน้าที่รอยหมัดแดงๆ

 

เหยียบวู่หยานไปอีก2ครั้ง จากนั่นหันหน้าเดินไปที่ห้องรับประทานอาหาร

 

เขาเปิดตาหลักจากเธอเดินออกไป

 

ด้วยเลเวล30 เขาจะโดนหมัดเลเวล18ฮินะงิคุจนล้มลงไปนอนได้ยังไงกัน? แถมเธอเองก็ยั้งมือไว้มากแล้วด้วย เขาแค่เอนตัวไปตามแรงหมัดเพื่อให้เธอได้ปลดปล่อยบ้าง ไม่งั้นเธออาจจะได้ตายจริงๆจากความโกรธที่สุ่มอกนี้

 

“เห้อ….รู้สึกเหนื่อยยิ่งกว่าไปสู้กับพวกวิญญาณอีกแหะ” พูดขณะที่ลูบหน้าอกตัวเอง

 

แต่ถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากเจอประสบการณ์แบบนี้อีกหลายๆครั้งต่อให้ต้องเอาEXPไปแลกก็ตาม…

 

ร่างกายเธอ ถ้าไม่นับอกเล็กๆนั่น มันสุดยอดจริง…..อืม อืม….หาคำอธิบายดีๆมากกว่านี้ไม่ได้เลย

 

ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เขาพลิกตัวลุกขึ้น แล้วเดินตามหลังฮินะงิคุไป แต่ทันใดนั่นเท้าเขาก็หยุดกึก

 

ซวยละ อาหารยังไม่ได้ทำเลย…..

 

ติดตามข่าวสารได้ที่นี้ – ห้องสมุดคนรักนิยายแปล  มีกลุ่มลับแล้ว ถึงตอน26