บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ! - ตอนที่ 169 ตามหาฮินางิคุล่ะ! อะไรนะ? แอนตี้สกิล!?

เมืองแห่งการศึกษา โรงเรียนเขต7 ณ จัสจ์เมนท์สาขา177……

 

อุยฮารุกำลังนั่งกดคีบอร์ดไม่หยุดอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ และมีวู่หยาน แอสเทรีย อิคารอส มิโคโตะ ซาเต็น และ คุโรโกะ ยืนอยู่ด้านหลังเธอโดยสายตาก็มองหน้าจอคอม…….

 

“เจอแล้วค่ะ!” ชั่วขณะหนึ่ง เสียงร้องของอุยฮารุก็ดังออกมา ผลคือทุกคนต่างพากันเบียดหน้าเข้าไปใกล้หน้าจอ ซึ่งกำลังแสดงข้อมูลส่วนตัวของคนคนหนึ่ง เมื่อพวกเขาเห็นภาพของเจ้าของข้อมูล พวกเขาก็งุนงงไปชั่วครู่ แม้แต่คุโรโกะกับซาเต็นก็ไม่เว้น

 

“ช่างเป็นคนที่สวยอะไรขนาดนี้…….” สามสาวพูดพึมพำเสียงดัง ก่อนที่คุโรโกะจะหันมามองวู่หยานด้วยสายตาตรวจสอบอย่างรวดเร็ว

 

“คุณแน่ใจนะคะว่าคนที่คุณให้อุยฮารุตามหาเป็นเพื่อน ไม่ใช่เหยื่อคนต่อไปน่ะ?”

 

วู่หยานหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะพูดพึมพำเบาๆ “ทำไมไม่รู้ อยู่ดีๆตูกลับรู้สึกอยากอัดคนขึ้นมาแฮะ……”

 

มิโคโตะหัวเราะแห้งๆ ขณะที่ในใจก็ตบมุข

 

‘เหยื่อบ้าอะไรล่ะ อีตานี่เล่นกินเธอเข้าไปหมดทั้งตัวจนไม่เหลืออะไรแล้ว ยังจำเป็นต้องไปล่าอีกเหรอไง…….’

 

อุยฮารุไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี เธอจึงอ่านข้อมูลแทน “คัตสึระ ฮินางิคุ เลเวล0 เป็นผู้อยู่อาศัยในโรงเรียนเขต13 อาชีพของเธอคือ…..”

 

“แอนตี้สกิล!!” คุโรโกะ อุยฮารุ และ ซาเต็น ร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ วู่หยานกับมิโคโตะก็อึ้งไปเมื่อได้ยิน

 

(@วิกิ – Anti-Skill แอนตี้สกิล เป็นหน่วยงานที่คอยปกป้องคุ้มครองเมืองการศึกษา ทำหน้าที่เหมือนตำรวจ แต่ต่างจากพวกจัดส์เม้น ตรงที่สมาชิกในหน่วยจะเป็นผู้ใหญ่และส่วนมากเป็นผู้ที่ไม่ได้รับการปลุกพลังพิเศษ เป็นเพียงคนธรรมดา บางคน เป็นครู เป็นข้าราชการ ธรรมดา โดยหน้าที่หลักคือ จัดการพวกที่ใช้พลังพิเศษในทางมิชอบ ชุดของพวกแอนตี้สกิล จะคล้ายๆพวกหน่วยสวาท มีอาวุธเป็น โล่ ปืน ระเบิดแก็ซ เมื่อมีเหตุการฉุกเฉิน ทางเบื้องบนจะสั่งการให้เรียกแอนตี้สกิล ออกปฎิบัติงานทันที)

 

“นี่ไม่ใช่ว่ามีการเข้าใจอะไรผิดเกิดขึ้นใช่ไหมคะเนี่ย?” คุโรโกะยื่นหน้าเข้าไปใกล้หน้าจอเพื่อมองให้แน่ใจว่าตัวเองมองไม่ผิด จากนั้นเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงสงสัย “นี่มันเป็นไปไม่ได้ค่ะ แอนตี้สกิลทุกคนเป็นครูที่สมัครใจเข้ามา อย่าบอกนะว่าผู้หญิงน่ารักๆที่ชื่อฮินางิคุนี่เป็นอาจารย์ด้วย?”

 

“พูดให้ถูกก็คือ เธอเป็นครูฝึกงานค่ะ!” อุยฮารุจิ้มคีบอร์ด ข้อมูลของฮินางิคุก็กลายเป็นละเอียดขึ้น

 

“จากที่ข้อมูลบอก คัตสึระ ฮินางิคุ อายุ15 ได้เรียนจบระดับมหาลัยวิทยาลัยปีนี้ แล้วไปสมัครเป็นครูฝึกงานในโรงเรียน เธอมีนิสัยผดุงความยุติธรรมมากค่ะ ถึงแม้จะเป็นเลเวล0 แต่เธอก็มีทักษะด้านการใช้ดาบที่น่ามหัศจรรย์มาก ครั้งหนึ่งก็เคยล้มผู้ใช้พลังจิตเลเวล4ด้วยตัวคนเดียวมาแล้ว จึงถูกเชิญให้มาเป็นแอนตี้สกิล และกลายมาเป็นแอนตี้สกิลที่ทั้งเด็กและมีฝีมือโดดเด่นที่สุดในเมืองแห่งการศึกษาค่ะ!!”

 

ได้ยินแบบนี้ ทุกคนรู้สึกเหลื่อเชื่อ ซาเต็นมองภาพอินางิคุด้วยความศรัทธา “สุดยอดเลย เธอเก่งในหลายๆด้านมาก…….”

 

“…สมแล้วที่เป็นฮินางิคุ…..” มิโคโตะพูดออกมา

 

“คนที่คุณพี่รู้จักแต่ล่ะคนนี่ช่างยิ่งใหญ่มากค่ะ…..” คุโรโกะมองมิโคโตะด้วยสายตาแฝงความหมายลึกซึ้ง จากนั้นหันไปมองอิคารอส “คนหนึ่งก็สามารถป้องกันการโจมตีของอันดับ4แห่งเมืองการศึกษาได้……”

 

หันไปมองหน้าจอต่อ “อีกคนก็เป็นแอนตี้สกิลที่อายุน้อยที่สุดและโดดเด่นที่สุดในเมืองการศึกษา……..”

 

เธอหันไปมองแอสเทรีย ก่อนที่ริมฝีปากจะบิดเบี้ยว “หรือแม้แต่คนคนนี้ที่มีกระเพาะเป็นหลุมดำ เป็นคนแรกและเป็นคนสุดท้ายที่คุโรโกะเชื่อว่าจะได้เห็นในชีวิตนี้…….”

 

สุดท้าย สายตาก็ไปหยุดอยู่ที่วู่หยานซึ่งปิดปากเงียบกริบ แววตาเธอเป็นประกายอันตราย “รวมไปถึงไอ้กุ๊ยนี่ที่มีประวัติทำผิดนับไม่ถ้วน เป็นครั้งแรกของหนูเลยที่เจอขยะชอบล่วงละเมิดทางเพศกับเด็กสาวที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ!”

 

“แต่ไอ้ที่สำคัญที่สุดก็คือ…….” คุโรโคะเทเลพอตมาด้านหน้ามิโคโตะ ใบหน้าเธอแปะติดไปที่ตัวมิโคโตะก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงชวนขนลุก “หนูในฐานะที่เป็นรูมเมทตลอดกาลของคุณพี่ แต่กลับไม่รู้เลยสักนิดว่าคุณพี่ไปรู้จักผู้คนเยอะแยะนี่ตอนไหน!”

 

ตั้งแต่ที่คุโรโกะเริ่มพูด มิโคโตะก็สังหรณ์ใจไม่ดีแล้ว พอมาถึงตอนนี้เธอก็เหวื่อแตกท่วมหน้า ด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน แลว้หัวเราะว่างเปล่าไม่กีที ก่อนจะทำเป็นเข้ม

 

“ธะ…เธอรู้จักฉันนานแค่ไหนกันเชียว ต่อให้นานที่สุดก็แค่1ปี แล้วจะไปรู้เรื่องอะไรของฉันเยอะได้ยังไงกัน…….”

 

คำแก้ตัวของมิโคโตะนั้นเพอร์เฟค วู่หยานมองไม่เห็นจุดบกพร่องเลย แต่คุโรโกะกลับตอบสนองรุนแรงอย่างผิดปกติ “ใครว่าล่ะคะ! ถึงแม้คุโรโกะจะรู้จักคุณพี่แค่ปีเดียว แต่มันก็เนินนานราวชั่วนิรันดร์! ไม่มีอะไรที่คุโรโกะไม่รู้เกี่ยวกับคุณพี่หรอกค่ะ แม้แต่กางเกงในที่คุณพี่ใส่วันนี้ คุโรโกะยัง……”

 

“โป้ก!” กำปั้นมะแหงกเข้าใส่ทำคุโรโกะลงไปนอนที่พื้น มิโคโตะที่มีสีหน้าแดงก่ำ พูดเสียงด้วยความอายและโกรธ “คะ….ใครอนุญาติให้เธอรู้เรื่องพรรค์นั้นกันยะ!!”

 

“อะ…ฮาฮา….สองคนนี้เข้าขากันจังนะ น่าไปเป็นนักแสดงตลกกัน……” มุมปากวู่หยานบิดเบี้ยว แล้วพูดพร้อมหัวเราะแห้งๆ สาวๆคนอื่นได้ยินต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย……

 

มิโคโตะหันกลับมามองพวกเขาด้วยสีหน้าบึ้งตึงแววตายังคุกรุ่นด้วยความโกรธ ทำให้พวกเขารีบหันกลับไปมองหน้า

 

“มาสเตอร์ เจอพี่สาวฮินางิคุแล้ว เราจะไปเจอเธอไหม?” แอสเทรียดึงปลายเสื้อวู่หยาน แล้วถามด้วบน้ำเสียงคาดหวัง พูดตามตรงเธอไม่เจอฮินางิคุมานานพอสมควรแล้ว เธอคิดถึงมาก

 

วู่หยานยิ้มเล็กน้อย “แน่นอน ไปหาเธอตอนนี้เลย!”

 

“ฉันก็จะไปกับนายด้วย!” มิโคโตะรีบส่งเสียงขึ้นมา แล้วเดินมาข้างๆวู่หยาน อุยฮารุ ซาเต็น และ คุโรโกะ ต่างกเปรยว่าจะไปด้วย

 

วู่หยานทำได้แค่พูดอย่างจนปัญญา “ได้ๆ งั้นไปกันหมดนี้แหละ…..”

 

………..

 

เมืองแห่งการศึกษา โรงเรียนเขต13 ณ หน้าประตูทางเข้าของโรงเรียนแห่งหนึ่ง……

 

“ที่นี่คือที่ที่ฮินางิคุสอน?” มิโคโตะมองโรงเรียนนี้ ความประทัปใจแรก…..คือไม่มี ใช่ไม่มีเลย เทียบกับโทคิวะไดโรงเรียนคุณหนูแล้วที่นี่ต่างกันจนพูดไม่ออก

 

“ที่นี่แหละค่ะ!” อุยฮารุดูโน๊ตบุ๊คขนาดเล็กของตัวเอง ก่อนจะพูดด้วยความมั่นใจสุดๆ

 

“เดียวดิฉันไปถามยามก่อนนะคะ ด้วยสถานะจัสจ์เมนท์แล้ว สามารถได้รับข็อมูลได้ง่ายกว่ามากเลยล่ะค่ะ…..” คุโรโกะพูดกับทุกคน จากนั้นก็กระโดรหายตัวไป

 

“นี่เธอจำเป็นต้องใช้พลังกับระยะทางสั้นๆแค่นี้ด้วย?” วู่หยานพูดไม่ออกอย่างเงียบๆ…….

 

ไม่นานนัก คุโรโกะก็กลับมา “ได้เรื่องแล้วค่ะ! ครูฝึกสอนที่ชื่อ คัตสึระ ฮินางิคุ อยู่สอนที่โรงเรียนนี้ค่ะ!”

 

“ตอนนี้เธออยู่ข้างในไหม?” วู่หยานถามด้วยความใจร้อน พูดตามตรง เขาเองก็คิดถึงฮินางิคุเหมือนกัน…..

 

ได้ยินคำถาม คุโรโกะก็ทำสีหน้าจริงจัง “ไม่ เธอไม่ออยู่! ตามที่ยามเฝ้าประตูบอกมา คัตสึระ ฮินางิคุ…..เอ่อ รุ่นพี่ไปที่ไหนสักแห่งด้วยท่าทีรีบร้อนเมื่อไม่นานนี้ค่ะ!”

 

ถ้าตามหลักการแล้ว คุโรโกะควรเรียกฮินางิคุว่าคุณครู แต่ในเมื่อเธอเป็นเพื่อนของคุณพี่และพวกเธอยังมีอายุใกล้เคียงกัน การที่ไปเรียกว่าครูจึงแปลกๆ เธอจึงเรียกรุ่นพี่แทน

 

แน่นอนว่า พวกวู่หยานไม่ได้สนใจเรื่องหยุมหยิมพวกนี้ นาทีนี้เขาสนใจแค่ข้อมูลจากปากคุโรโกะ

 

“รีบออกไป?” วู่หยานขมวดคิ้ว

 

“หรือว่าจะเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้น?” มิโคโตะพูดด้วยความกังวล

 

“บางที อาจจะเป็นงานของแอนตี้สกิลก็ได้นะ……” ซาเต็นเห็นสีหน้ากังวลของวู่หยานกับมิโคโตะ เธอจึงตั้งใจพูดปลอบพวกเขาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่นี่กลับยิ่งทำให้ทั้งสองตื่นตัว!

 

วู่หยานกับมิโคโตะหันมามองกัน ก่อนจะหันไปมองอุยฮารุ “อุยฮารุ เธอสามารถดูได้ไหมว่าแถวนี้มีอุบัติเหตุอะไรรึเปล่า? ที่จำเป็นต้องส่งแอนตี้สกิลออกไป……..”

 

“นี่ฉันช่วยไม่ได้จริงๆค่ะ” อุยฮารุพูดด้วยความอึดอัด “ในกรณีที่ต้องการตรวจเช็ครอบๆนี้มีเพียงใช้กล้องวงจรปิดที่ติดอยู่ทั่วเขตนี้ นอกจากวิธีนี้ก็ไม่มีทางอื่นแล้วค่ะ นอกเสียจากว่า…….”

 

อุยฮารุยกโน๊ตบุ๊คจิ๋วของเธอขึ้นมา และพูดว่า

 

“อุปกรณ์ที่ฉันมีในตอนนี้ก็ไม่เพียงพอด้วย แถมที่นี่ยังไม่ใช่พื้นที่ภายใต้การรับผิดชอบของพวกเรา การตรวจดูกล้องวงจรปิดตามใจชอบ ถ้าถูกจับได้จะโดนจับข้อหาอาชญากรรมด้วยนะคะ…….”

 

“นี่…..” พวกเขาเงียบทันทีด้วยสีหน้าจนปัญญา เพียงแอสเทรียที่เงยหน้าขึ้น เอามือจับคางแล้วพูดขึ้นว่า

 

“งั้นก็แค่ไม่ต้องถูกจับได้ก็โอเคแล้วนี่?”

 

“ได้ยังไงล่ะคะ!” คุโรโกะพูดค้านขึ้นมาทันที “อย่างแรกไม่ต้องพูดถึงตามหาคนเลย การทำอะไรที่ดูเป็นอาชญากรรมแบบนี้ ต่อให้เป็นคุณอุยฮารุยังยากเลยที่จะเข้าไปใช้กล้องวงจรปิดโดยไม่ถูกตรวจพบน่ะ!”

 

ได้ยินแบบนี้ แอสเทรียไม่เพียงไม่เชื่อ เธอยังยิ้มออกมาด้วยความสุข “ฮึมฮึม ฉันรู้จักคนที่สามารถทำเรื่องแบบนี้ได้อย่างง่ายด้วยล่ะ!!”

 

“ห๊ะ?” คุโรโกะและซาเต็นมีสีหน้าไม่เชื่อ พวกเธอรู้จักฝีมือของอุยฮารุดีที่สุด มีเพียงวู่หยานกับมิโคโตะที่พอจะนึกออก

 

“ฉันพูดถูกไหม? รุ่นพี่อิคารอส!!”