บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ! - ตอนที่ 160 .............!!!

SGS บทที่ 160 – ………….!!!

หน้าคินุฮาตะกลายเป็นเขียวคล้ำหลังจากได้ยิรคำพูดวู่หยาน ปากของเธออ้าออกก่อนจะปิดลงเป็นแบบนี้หลายรอบแต่ก็ไม่มีคำพูดหลุดออกมา

 

วู่หยานยิ้มอ่อนให้เธอก่อนจะเอาฝ่ามือไปวางไว้ที่หน้าท้องเธอ แล้วเริ่มลูบไล้มันซึ่งมีเพียงแค่เสื้อที่กั้นมือกับหน้าท้องเธอ เขาออกแรงเพื่อให้มั่นใจว่าเธอสามารถรู้สึกได้ถึงมือเขาได้ ขณะเดียวกันก็ยื่นปากไปเป่าลมเบาๆใส่หูคินุฮาตะ

 

“เธอว่าฉันควรจะเริ่มจากตรงไหนก่อนถึงจะดีล่ะ?……”

 

“ม่ายยย~ ~ นี่มันโครตไม่ถูกต้อง……” คินุฮาตะมีสีหน้ากังวล เธอยากจะส่ายหน้าปฏิเสธแต่เธอไม่มีแรงมากพอที่จะทำแบบนั้น ยิ่งเธอกำลังหันหลังให้เขาอยู่จึงไม่สามารถเห็นสีหน้าวู่หยานได้ เธอทำได้แค่หรี่ตาลงแล้วพูด

 

“โอ้?” วู่หยานยิ้มเล็กน้อย “ในเมื่อเธอไม่พูด ถ้างั้น…ฉันเลือกให้เอง!”

 

พูดเสร็จ ฝ่ามือวู่หยานก็ไหลขึ้นไปด้านบนตามเสื้อเชิ้ตเธอ รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของวู่หยาน หัวใจน้อยๆของคินุฮาตะเริ่มเต้นเร็วขึ้นทันที ‘ตึกตึก’ ในขณะเดียวเธอเองก็ถึงขั้นตัวแข็งทื่อลืมต่อต้านซะงั้น!

 

มีคำพูดอยู่ที่ว่าต่อให้เป้าหมายยาวไกลเป็นพันไมล์ แต่ตราบใดที่มุ่งมั่นซักวันก็จะไปถึงเอง แล้วนับประสาอะไรกับหุ่นเล็กๆโลลิของคินุฮาตะ คิดว่าจากหน้าท้องไปถึงหน้าอกเธอมันจะไกลขนาดนั้นเลย?

 

ดังนั้น ภายใต้ร่างกายอันสั่นเทาที่ ‘ต้อนรับสิ่งนั้น’ ของคินุฮาตะ วู่หยานก็จับหน้าอกเล็กอันนุ่มนิ่มของเธอ แล้วเริ่มบีบนวดพวกมัน……

 

“อือ!!” สีหน้าคินุฮาตะเปลี่ยนไปเป็นสีแดงอย่างสมบูรณ์ ไม่เคยมีใครได้สัมผัสตรงนั้นของเธอมาก่อน แต่ตอนนี้จุดที่เธอเองก็ไม่ค่อยได้จับมากกลับกำลังตกอยู่ภายใต้ฝ่ามือของผู้ชายแปลกหน้า สมองเธอกลายเป็นลัดวงจรเมื่อคิดถึงตรงนี้

 

ใกล้ๆกัน เฟรนด้ากับทาคิสึโบะตื่นกลัวรีบก้มหน้าลงพื้น ด้วยสีหน้าที่แดงก่ำ กับพวกเธอสองคนแล้ว ภาพตรงหน้ามันออกจะเร้าอารมรณ์เกินไปจริงๆ……

 

แต่แน่นอนว่า ยังมีความสนใจอยู่บ้างเล็กน้อย ดังนั้นตอนนี้พวกเธอจึงกำลังแอบชำเลืองตามองวู่หยานกับคินุฮาตะ……..

 

ณ เวลานี้ มืออีกข้างของวู่หยานกำลังหาทางเข้าหาจุดที่สำคัญที่สุดของคินุฮาตะ เริ่มจากลูบไล้ขาอ่อนเธอขณะที่มืออีกข้างก็กำลังยุ่งวุ่นวายกับการหยอกล้อหน้าจิ้มลิ้มนี้ แถมเขายังค่อยๆเพิ่มความเร็วฝ่ามือขึ้นด้วย ทำให้คินุฮาตะส่งเสียง ‘อืออือ’ ออกมา

 

ถึงตรงนี้ วู่หยานก็ถอนหายใจ “ยังมีหน้ามาบอกว่าตัวเองไม่ใช่สาวน้อย แค่มองดูขนาดเจ้านี้…เฮ้อ……..”

 

“ฮ้า~ ~ ถ้านายไม่พอใจ ~ ~อือ ~ ~ก็อย่าจับสิ ~ ~อึกอู ~ ……” ดูท่าคำว่า ‘สาวน้อย’ จะจี้จุด คินุฮาตะ ได้มากจริงๆ แม้ว่าจะกำลังโดนฝ่ามืออรหันต์ปีศาจของวู่หยาน แต่เธอก็ยังสามรถพูดประท้วงได้ด้วยสีหน้าแดงๆและปากที่ครางออกมาเป็นช่วงๆนั่น

 

“ไม่เป็นไร ถึงแม้ตรงนี้จะไม่ทำให้ฉันพอใจก็จริง แต่ตรงอื่นมันก็น่าจะทำได้…….”

 

ได้ยินแบบนี้ คินุฮาตะก็ชะเง้อมองดวงตาที่เบลอๆ ซึ่งกำลังเป็นประกายงุนงง แต่ไม่นานนัก เธอก็ไม่เหลือสติและเวลาพอให้มาขบคิดเรื่องพวกนี้…..

 

วู่หยานถอนมือออกมาจากหน้าอกเธอแล้วเลื่อนลงมาที่หน้าท้องเหมือนเดิม ภายใต้สีหน้าสับสนของเธอ เขาเปิดเสื้อเชิ้ตเธอขึ้นแล้วเอามือมุดเข้าไปข้างใน

 

“โครตไม่เอานะ! อึก~ ~ ~”

 

สิ่งที่ตามมาจากเสียงประท้วงคือเสียงคราง และเสียงต่อจากนั้นก็คือเสียงครางที่มากกว่าเดิม……

 

ตอนนี้วู่หยานยัดมือเข้าไปในเสื้อคินุฮาตะทั้งสองข้างแล้ว จากนั้นอ้ามือจับโดยตรง แล้วบีบนวดอย่างขยันขันแข็ง ถึงแม้มันจะเล็กจริง แต่สัมผัสที่ให้เขายังต้องยอมรับเลยว่ามันรู้ดีมาก ทั้งนุ่มและลื่นเนียน…..

 

“อือ~ ~แฮ่กๆ~ ~นายไอ้โครต~ ~โรคจิต~ ~” คินุฮาตะสามารถสัมผัสได้ถึงความร้อนจากฝ่ามือใหญ่ๆของวู่หยาน มันส่งตรงผ่านจุดที่สัมผัสกัน ทำให้หัวใจเธอเต้นโครมคราม ขณะเดียวกันเธอก็ตกลงสู่วังวนของความรู้สึกลึกลับ

 

เสียงครางที่ปล่อยออกมาทำเธอหน้าแดงด้วยความอาย เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าตัวเองจะส่งเสียงแบบนี้ออกมาได้…..

 

วู่หยานหรี่ตาลงมองร่างน้อยๆในอ้อมกอดเขา ที่ดิ้นดุกดิกไปมาตามการเคลื่อนไหวของฝ่ามือตัวเอง จากนั้นยื่นปากไปที่หูเธอแล้วพูดอย่างนุ่มนวลว่า “โอ้? อย่าบอกนะว่าเธอไม่ชอบความรู้สึกนี้?”

 

“คะ…ใครจะไปโครตชอบกันคะ….ถึงแม้จะโครต อ้าย~~~รู้สึกดีก็เถอะ….” ขณะที่พูด คินุฮาตะก็หลับตาไปด้วย เพราะตอนนี้เธอรู้สึกว่าการจะพูดให้ได้แต่ละคำนั้นมันยากมาก

 

“ถ้าไม่ชอบ งั้น……” วู่หยานดึงออกมา แล้วเอาไปวางที่ขาอ่อนเธอ จากนั้นเลื่อนขึ้นไปด้านบน “’งั้นที่นี่ล่ะ?”

 

“อึก…ตรงนั้นโครตไม่ได้ค่ะ…..” การต่อต้านอันเปราะบางนี่ย่อมหยุดเขาไม่ได้ เวลานี้มือเขาได้เลื่อนเข้าไปข้างในสุดของเธอแล้ว!

 

“โว้! คะ….โครตลามกค่ะ…..” คินุฮาตะเบิกตาโพร่ง เผยให้ตาที่เปียกชื้น

 

วู่หยานยิ้มอย่างชั่วร้าย แล้วหันไปมองเฟรนด้ากับทาคิสึโบกะที่ลงไปนอนกับพื้น เมื่อเห็นพวกเธอแอบมองมาทางนี้ เขาก็กรอกตามองบน แล้วถอนมือออกมา

 

สิ่งที่รุกล้ำเข้ามาออกไปแล้ว คินุฮาตะถอนหายใจโล่งอก แต่ไม่รู้ทำไม ในใจถึงเกิดความรู้สึกเสียดายเล็กน้อย แต่สิ่งที่เกิดต่อมาทำเธอแข็งค้าง และทำความรู้สึกเสียดายเล็กน้อยกระเจิงหายไป

 

“หวา! นะ….นาย…” ก่อนที่เธอจะทันตอบสนอง เสื้อผ้าเธอก็ถูกถอดออกหมดด้วยความเร็วราวฟ้าผ่าน ตอนนี้เธอดุจแกะน้อยๆที่รอถูกเชือด

 

“ฉะ..ฉันโครตรู้อยู่แล้วล่ะ ว่าไอ้โครตโรตจิตอย่างนายต้องไม่ปล่อยฉันไป สุดท้ายก็ทนไม่ไหวแล้วสินะ ฮึกฮือออ ตัวฉันกำลังถูกทำให้เป็นมลทินโดยโครตโลลิคอน….”

 

ไม่มีแรงแม้แต่จะเอามือมาปิดร่างกาย คินุฮาตะกลายเป็นลูกแกะน้อยที่น่าสงสารโดยสมบูรณ์ เธอค่ำครวญด้วยท่าทางเวทนา ทำปากวู่หยานบิดเบี้ยวเล็กน้อย แม้แต่ความรู้สึกดีจากอาหารตาก็ลดน้อยลงด้วย

 

มือข้างหนึ่งวางแปะที่จูดเร้นลับที่สุดของเธอ แล้วแหย่นิ้วหนึ่งเข้าไปเล็กน้อย!

 

“อึก! อือ~~~” คินุฮาตะที่ก่อนหน้าที่ยังมีท่าทางน่าสงสาร ก็กลายเป็นหน้าแดง แล้วครางออกมา ซึ่งเสียงครางนี้ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดด้วย เสียงครางที่ยังไม่โตเต็มที่นี้ ได้ดังก้องไปทั่ว……

 

วู่หยานไม่ได้ทนไม่ไหวอย่างที่เธอพูด เขาไม่ได้มีใจที่จะกินสามสาวที่เขาเพิ่งพบเจอวันนี้ เขาไม่ได้หน้าด้านไร้ยางอายขนาดนั้น ที่ทำอยู่นี้เป็นแค่การลงโทษล้วนๆ

 

แน่นอนว่า กับคนอื่นแล้วบทลงโทษที่สามสาวเจอถือว่าไร้ยางอายมาก…….

 

วู่หยานเลื่อนมือขึ้นๆลงๆร่างกายเธอ ลูบตรงนู่นจับตรงนี้ ส่วนมืออีกข้างเขาก็กำลังหยอกเล่นอยู่กับจุดที่น่าตื่นเต้นจุดหนึ่งอยู่ เขาดูจริงจังกับการหยอกนี้มาก

 

คินุฮาตะที่ไม่เคยพบเจอความรู้สึกแบบนี้มาก่อน เทคนิคที่เขาได้จากการฝึกฝนกัยฮินางิคุและมิโคโตะได้ทำให้เธอบิดตัวไปมา ร่างกายส่งกระแสไฟฟ้าแห่งความสุขเข้าหัวใจเธอไม่หยุด ทำเธอมึนเมาสับสน

 

กระแสไฟฟ้าราวกับพุ่งเข้ามาเคาะประตูหัวใจเธอ ทุกครั้งที่มันพุ่งเข้ามาเคาะ เธอก็จะตื่นกลัว และมันก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้น ตามการเคลื่อนไหวของวู่หยาน กระแสไฟฟ้าในตัวรุนแรงขึ้นและรุนแรงขึ้น ประตูหัวใจเธอก็เปราะบางมากขึ้นเรื่อยๆ!

 

จนถึงจุดๆหนึ่ง คินุฮาตะก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ เวลานี้ผิวเธอได้เปลี่ยนเป็นสีชมพู และมีความรู้สึกแปลกๆพุ่งกระแทกเข้าไปถึงกึ่งกลางหัวใจเธอ!

 

“เดียว!….โครตหยุดก่อนค่า~ ~” คินุฮาตะกลัวความรู้สึกนี้มาก มันทำเธอรู้สึกอย่างกับกำลังล่องลอยบนปุยเมฆ ที่ซึ่งอีกไม่นานจะร่วงตกลงไป ทำปากเธอสั่นพับๆ

 

วู่หยานที่เห็นแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วนจากมิโคโตะ แล้วเขาจะไม่เข้าใจได้ยังไง? ดังนั้นโดยไม่สอบถามความสมัครใจ เขาก็เร่งความเร็วขึ้น!

 

“อือ~ ~ ~อ้า~ ~ ~อืม~ ~ ~อืออ!!!” เสียงที่ราวกับผสมผสานไปด้วยความกลัว เจ็บปวก และความสุข เสียงอันขัดแย้งกันดังออกมาจากปากคินุฮาตะอย่างควบคุมไม่ได้ และหลังจากเสียงคราง สิ่งที่ตามมาก็คือความสุขอันหาที่เปรียบไม่ได้เข้ากระแทกตัวเธอ!

 

“อืมมม…..” เธอตกจากสวรรค์กลับสู่ร่างกายตัวเอง คินุฮาตะหลับตาขณะที่ปากก็ส่งเสียงครวญครางออกมาเบาราวกับเธอกำลังรำลึกถึงอะไรบางอย่าง

 

เวลาผ่านไปนานมาก เธอก็ยังคงไม่สามารถกลับมาได้…….