บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ! - ตอนที่ 147 ไปเดทกันไหม?

ร้านอาหารในโรงเรียนเขต7 วู่หยาน แอสเทรีย และ คุโรโกะ กำลังนั่งโต๊ะที่อยู่มุม ทั้งๆที่บริเวณนี้มันควรไม่เป็นจุดเด่น แต่ตอนนี้ทุกคนในร้านอาหารกลับจ้องมาที่โต๊ะพวกเขาด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ

นอกจากพวกเขาสามคนแล้ว ยังมีเหล่าพนักงานเสริฟง ที่กำลังทำหน้าที่เสริฟจานอาหารไม่หยุดด้วยสีหน้าแปลกๆ เมื่อพวกเขาวางจานอาหารลงต่างก็หยุดนิ่งไป โดยลืมกลับไปทำหน้าที่ของตัวเสียสนิท

จากแต่เดิมวู่หยานกับคุโรโกะที่เปรียบดั่งน้ำและไฟ ในยามนี้ทั้งสองคนกลับนั่งโต๊ะเดียวกัน แถมยังที่สีหน้าท่าทางเหมือนกันอีกด้วย คือเบิกตากว้างอ้าปากหวอ ราวกับได้เห็นอะไรที่น่าเหลือเชื่อสุดๆ

ทั้งร้านอาหารเรียกได้ว่าเงียบสนิท มีเพียงแค่เสียงคนกำลังกินราวกับจะไม่มีวันพรุ่งนี้ จานเปล่าวางทับซ้อนกันเป็นภูเขาเล็กๆ และมันยังเพิ่มขนาดขึ้นเร็วมากขนาดใช้ตาเปล่ามองยังรู้สึกได้

บางทีอาจเป็นเพราะไม่บ่อยนักที่จะได้เห็น คนกินจุขนาดนี้ ผู้คนรอบๆจึงถากันยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป ขณะเดียวกันวู่หยานกับคุโรโกะก็กำลังก้มหัวหลบสุดชีวิต ถ้าเกิดหน้าพวกเขาติดในรูปล่ะก็ชาตินี้ทั้งชาติพวกเขาคงไม่มีหน้าออกไปเจอคนอื่นแน่

วู่หยานชำเลืองมองแอสเทรียที่กำลังมีความสุขกับอาหาร เขารู้สึกสมองว่างเปล่า มันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาไม่ขนทองคำจากโลกซิลวาเรียมมามากพอ? บางมีเขาอาจจะร้องตะโกนทั้งน้ำตาเหมือนไอ้หัวเม่นนั่นก็ได้……

แน่นอนว่า ถึงอีกฝ่ายจะดวงซวยกว่าเขา แต่มันก็ไม่ได้มีเงินทองเหมือนวู่หยาน ถึงยังงั้นกลับต้องเลี้ยงปากท้องของยัยแม่ชีตะกระที่มีกระเพราะเป็นหลุมไร้ก้น เมื่อก่อนวู่หยานเคยนึกอิจฉามันที่มีสาวน้อยตามติด แต่ตอนนี้เขาคิดว่าตัวเองโชคดีแล้ว

แอสเทรียน่าจะเป็นเพื่อนซี้กับอินเด็กซ์ได้นะ……

ความคิดชั่วๆใจใจวู่หยานก่อตัวขึ้น เขาคิดจะส่งแอสเทรียไปอยู่บ้าน อิมเมจิ้น เบรกเกอร์ ให้เจ้าหมอนั่นทรมานจนต้องร้องไห้เป็นเลือด…….

คุโรโกะได้สติกลับมาซะทีหลังจากมองแอสเทรียสวาปามอาหารอยู่นาน เธอเงยหน้าไปมองวู่หยานด้วยสายตารังเกียจ

“คุณนี่มันขยะของขยะจริงๆนะคะ ถึงขนาดทำให้ทาสสนองราคะกลายเป็นแบบนี้ คุณสมควรโดนจับไปชำแหละจริงคะ!”

ได้ยินแบบนี้ วู่หยานก็ใจเย็นไม่ออกแล้ว มุมปากกระตุก “ลืมไอ้ ทาสสนองราคะ แล้วอีกหลายๆฉายาที่เธอตั้งให้ อย่างแรกเลยเธอควรเลิกเรียกฉันว่า ขยะ ได้แล้ว ฉันมีชื่อของตัวเองนะ วู่หยาน ไง!”

คุโรกะแสยะยิ้มเยาะเย้ย “อย่างแรกลืมที่ว่าคุณเป็นขยะไป ฉันคิดว่าลิงโฮโมมันไม่จำเป็นต้องมีของฟุมเฟือยอย่างชื่อหรอกนะคะ…..”

“ฮา ฮา” วู่หยานหัวเราะแห้งๆ เขาเข้าใจแล้ว่ามันเปล่าประโยชน์ที่จะคุยกับคุโรโกะถ้าเรื่องนั่นมีมิโคโตะเข้ามาเกี่ยวข้อง ไม่ว่าจะพูดอะไรก็ไร้ประโยชน์ทั้งนั้น วู่หยานอดไม่ได้ที่จะกำหมัด

“อยากต่อยคนจังแฮะ….”

ประตูร้านอาหารถูกเปิด จากนั้นก็ร่างหนึ่งวิ่งพรวดเข้ามา บางทีอาจเป็นเพราะในร้านมีอุณหภูมิเย็นไปหน่อย เธอคนนี้ตัวสั่นเทาปากหอบหายใจ ดูเหมือนจะวิ่งมาตลอดทาง

หลังจากหายใจเข้าออกไปสองสามครั้ง เธอก็กวาดตามอง จากนั้นโต๊ะที่เด่นส่งาไปกองภูเขาจานก็เข้ามาในสายตามิโคโตะทันที ทำให้เธอใบหน้าแข็งทื่อ

“คุณพี่ค่า!” คุโรโกะแหกปากร้อง แล้วกระโจนตัวพุ่งเข้าหามิโคโตะด้วยระยะทางเกือบ10เมตร มือเท้าทั้งสองกอดไว้ดุจโคอาล่าแล้วเอาหน้าไซร้ไปที่หน้าอกมิโคโตะ

“อิย้า หนึ่งวันที่ไม่ได้เจอคุณพี่ คุโรโกะไม่อาจทนได้เลยคะ! หนูเหงามากเลย คุณพี่ขา!”

“โอ้/ว้าว ~ ~” มองดูเด็กสาวมัธยมกอดกันเกลียว ผู้คนในร้านต่างส่งเสียงกันจอแจ ทว่าไม่นานพวกเขาก็มองสองสาวด้วยสายตาคลุมเครือ และเสียใจ

น่าเสียดายใจจริงๆ เป็นเด็กสาวน่ารักทั้งสองคนเลยแท้……

มิโคโตะจะไม่รู้ความคิดพวกเขาได้ยังไง ทั้งสีหน้าแววตาแล้วยังไอ้โอ้ๆนั่นอีก อุณหภูมิบนใบหน้าเธอพุ่งปรี๊ดทันทีกลายเป็นแดงก่ำอย่างน่ารัก มิโคโตะเขินอายแทบตายเมื่อหางตาเธอเหลือบไปเห็นวู่หยานกำลังหัวเราะเยาะ

“คะ…คุโรโกะ! ทำอะไรของเธอเนี่ย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!” มือทั้งสองจับคอเสื้อคุโรโกะแล้วออกแรงดึงออก มิโคโตะใช้แรงที่สามารถพังหุ่นยนต์ได้ แต่ถึงแบบนั้นแทนที่จะหลุดคุโรโกะกลับเกาะหนึบกว่าเดิม

“อ้า! กลิ่นของคุณพี่! อืออ ร่างกายของคุณพี่ อ้า สุดยอดดด!” คุโรโกะไม่ปล่อยไม่ว่ายังไง เธอเป็นคนไม่แคร์สายตาคนอื่นอยู่แล้ว แถมตอนนี้ยังมีไอ้ขยะนี่ดูอยู่ เธอต้องแสดงฐานะของเธอกับคุณพี่ด้วยการแสดงความรัก!

“คุโรโกะ! ปล่อยฉัน!”

ขณะที่ทุกคนกำลังเพลิดเพลินกับการแสดง หน้ามิโคโตะยิ่งแดงมากขึ้น

“คุณพี่ไม่จำเป็นต้องอายไปคะ คุโรโกะรู้ดีว่าคุณพี่เองก็ชอบคุโรโกะ…..”

คุโรโกะพูดขึ้นขณะที่สายตาเปร่งประกายราวกับหมาป่าหิวโซ ใช่แล้วหมาป่า เพราะตอนนี้มือของเธอกำลังเอื้อมไปที่หน้าอกซึ่งห่างแค่หนึ่งเซนติเมตรเท่านั้น

มิโคโตะตกใจสุดขีด ถึงแม้ในอดีตจะเคยเจอแบบนี้มาแล้ว แต่ตอนนี้มันต่างกันคนละเรื่อง วู่หยานกำลังมองเธออยู่ ถึงแม้เธอปากเธอจะพูดปฏิเสธ แต่จริงๆในใจมิโคโตะได้ยอมรับความสัมพันธ์ของเธอกับวู่หยานแล้ว ถ้าเกิดนี่เป็นเหตุทำให้เขาคิดว่าเธอมีความชอบแปลกๆเข้าล่ะก็….แล้วอนาคตเธอจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง…..

ก็อย่างที่ทุกคนรู้ วู่หยานรู้จักคุโรโกะมาแต่แรกแล้ว ไอ้ฉากตรงหน้านี่เขาก็เคยมานับครั้งไม่ถ้วน ดัวนั้นไม่เพียงแค่เขาไม่พูดอะไร แต่ยังมองอย่างขำขัน น่าเสียดายที่มิโคโตะไม่รู้เรื่องนี้

คุโรโกะที่พยามปลุกปล้ำมิโคโตะ แล้วมิโคโตะที่ขัดขืนเรียกได้ว่าภาพที่เห็นทุกวันในเมืองแห่งการศึกษา

เพื่อโชว์ว่าเธอยังชอบแบบคนปกติอยู่ ก่อนที่คุโรโกะจะได้จับ มิโคโตะก็ระเบิดลง

“คุโรโกะ!!!”

“เปรี๊ยะๆ” พริยตาต่อมา แสงสีฟ้าก็สว่างจ้าออกมา กระแสไฟฟ้าไหลตามตัวมิโคโตะ แน่นอนว่าคุโรโกะที่เกาะติดย่อมไม่รอด เธออ้าปากปล่อยควันดำออกมาแล้วร่วงลงไปนอนที่พื้น

“แฮะๆ แส้แห่งความรักของคุณพี่ล่ะคะ ~ ~” คุโรโกะได้กลายเป็นสีดำสมชื่อ(คุโระ+โกะ= black girl) เธอนอนแผ่กับพื้นยิ้มอย่างมีความสุขมีน้ำลายไหลออกมาจากปาก

“ยัยบ้า!” มิโคโตะชี้นิ้วตะโกนด่าใส่คุโรโกะที่พื้นด้วยใบหน้าโกรธๆ มองดูฉากพวกนี้ทำวู่หยานขำก๊าก

“นะ…นายหัวเราะอะไร….” มิโคโตะมองวู่หยานด้วยความโกรธ แน่นอนว่าด้วยใบหน้าแดงๆนั่นมันไม่ได้ดูน่ารักมากกว่ากลัว ทำวู่หยานหัวเราะไม่หยุด

มิโคโตะทำเสียงขึ้นจมูกดัง ‘เฮอะ’ อย่าไม่พอใจ แล้วยับยั้งความอาย จากนั้นเดินไปหาแอสเทรีย มองดูภูเขาอย่างอึ้งๆ

“แอสเทรียจัง ฉันพยายามตามหาเธออย่างหนักเลยนะ…..”

ตบหลังเธอแปะๆ เพื่อช่วยเธอกลืนอาหารง่านขึ้น แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม แอสเทรียที่ซุ่มซ่ามเงอะงะอย่างน่ารัก ทำให้เธอและฮินางิชอบมาก แม้แต่มองแอสเทรียเป็นน้องสาวด้วย แน่นอนว่าฉากหน้าคนนอกย่อมสงสัยว่าใครเป็นพี่เป็นน้องกันแน่……

“อือ อือ อือ….” เห็นมิโคโตะ แอสเทรียมีความสุขในใจอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ด้วยอาหารเต็มปากจึงออกมาเป็นแบบนี้แทน บอกได้คำเดียวว่าโมเอะสุดๆ

“กินให้อิ่มก่อนค่อยพูดก็ได้นะ…..” มิโคโตะส่ายหัวอย่างเหนื่อยๆ

“ฉันว่าถ้าจะรอให้ยัยนี้กินอิ่ม เธอคงต้องรอนานมากเลยล่ะ…..” วู่หยานเกาแก้ม เขาไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีสาว2Dกินจุในเรื่องนัก ยกตัวอย่างเช่นยัยแอสเทรีย แล้วยูยุโกะจากเรื่องโทวโฮ เซเบอร์จากเฟต และอินเด็กซ์…….

“แอสเทรีย เธอรู้ไหมว่าตอนนี้อิคารอสกับฮินางิคุไปอยู่ไหน?” มิโคโตะคิดว่าถามตอนนี้แทนที่จะมันดูเป็นตัวเลือกที่ฉลาดกว่า

แอสเทรียหยุดมือ แล้วส่ายหัว จากนั้นเริ่มกินต่อ ทำวู่หยานกับมิโคโตะใบหน้ากระตุก

“ดูเหมือนว่าต้องใช้เวลาอีกสักพักถึงหาเจอสินะ…..” วู่หยานครุ่นคิดสักพักแล้วถอนหายใจ

เห็นมิโคโตะพยักหน้าเห็นด้วย วู่หยานก็หลับตาใช้ความคิด จากนั้นมองมิโคโตะแล้วพูดว่า

“มิโคโตะ เธออยากไปเดทไหม?”

@โปรเข้ากลุ่มนิยายครบ1พันบาทแถมตอนฟรีอีก100ตอนครับ มูลค่า230บาท