บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ! - ตอนที่ 120 แปลงร่าง! จอมโจรราคะสุดหล่อมาแล้วล่ะ!

ขณะที่กลุ่มทหารรับจ้างกำลังฉลองที่หาวิธีจัดการวู่หยานกับตระกูลมิดเดอร์เรียไปพร้อมๆกันได้ ในเวลาเดียวกัน ณ ที่พักของตระกูลมิดเดอร์เรียได้มีเงาๆหนึ่งเคลื่อนไหว……..

ในเวลานี้คือช่วงกลางดึก ในตระกูลมิดเดอร์เรียได้มียามเดินเฝ้าระวังไปทั่ว ทว่าเงาก็ราวกับเป็นผู้เชี่ยวชาญ หลบรอดจากสายตายามแล้วพุ่งตัวเข้าไปหลบในเงามืดด้วยความเร็วสูง

ในเวลาไม่นานเงานี้ก็ได้เข้าถึงห้องนอนของตระกูลมิดเดอร์เรีย ฟังเสียงหายใจแผ่วเบาจากในห้อง เงานี้ก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจแล้วเดินออกมาจากเงามืด

ถ้ายามที่เดินตรวจตราอยู่เห็นคนพวกนี้สิ่งแรกที่พวกเขาจะรู้สึกก็คือประหลาดใจ เพราะคนๆนี้เป็นแขกอันมีเกียรติที่ท่านผู้นำเชิญมาพักที่ตระกูล และยังเป็นคนที่ช่วยคุณหนูของพวกตนด้วย

ใช่แล้ว เจ้าของเงานี้ก็คือ วู่หยาน ไงล่ะ!

วันนี้เขาได้เชิดฉายมาก หลังจากทำให้เหล่าทหารรับจ้างสุนัขเหล็กหนีกลับไปด้วยความหวาดกลัวได้แล้ว วู่หยานก็ได้ตอบรับคำเชิญของเกรย์ มาที่บ้านของตระกูลมิดเดอร์เรีย

หลังจากได้อธิบายไปว่าทำไมลิลินน้อยถึงได้มาอยู่กับพวกเขา เกรย์ก็โมโหเป็นฟื้นเป็นไฟ เขาได้ประกาศออกไปด้วยความโกรธว่าพวกมันสุนัขเหล็กต้องชดใช้กับสิ่งที่ทำ และเขายังได้แสดงการขอบคุณและความกตัญญูต่อพวกวู่หยานด้วย

โดยเฉพาะเมื่อรู้ว่าวู่หยานเป็นแรงค์7 เกรย์ก็ยิ่งมีความสุข ที่ลูกสาวของตนได้รู้จักกับคนที่มีพรสวรรค์ระดับที่น่ากลัวแบบนี้ และยังการที่พวกเขาได้ทำความรู้จักการผู้เชี่ยวชาญอายุน้อยด้วย

แน่นอนว่ามีแค่วู่หยานที่บอกพลังของตัวเองไป ส่วนพวกสาวๆเขาไม่ได้บอกอะไรไป ให้อีกฝ่ายคิดว่าพวกเธอเป็นคนธรรมดาไป

ไม่งั้น ขืนให้เกรย์รู้ว่า ยังมีแรงค์7อีกคนและแรงค์8อีกสอง มีหวังเขาคงได้หยิกขาตัวเองจนเขียวด้วยความตื่นเต้นแน่ที่ตนได้รู้จักกับคนที่ทรงพลังแบบนี้

หลังจากนั้น พวกเขาก็ต้องจำใจพักที่ตระกูลมิดเดอร์เรีย สาเหตุมาจากลิลินที่พูดขอร้องพวกเขาด้วยน้ำตาคล่อเบ้า……

ส่วนเหตุผลที่ว่าทำไมวู่หยานถึงออกมาทำตัวลับๆล่อๆกลางดึกแบบนี้ มันต้องคุยกันยาว……..

ไม่ใช่เพราะวู่หยานต้องการมาขโมยอะไร และไม่ใช่ทั้งต้องการข้อมูลหรือต้องการลอบสังหารใคร ในตระกูลมิดเดอร์เรียไม่มีใครที่ทำให้เขาไม่พอใจ แล้วทำไมถึงต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะจริงไหม?

ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่มีทางที่จะไปคิดฆ่าหรือลอบสังหารคนที่อยู่ห้องนี้

ใช่แล้ว คนที่อยู่ในห้องนี้ก็คือ มิโคโตะ ไงล่ะ!

การที่เขา วู่หยานสุดหล่อคนนี้ ลงทุนย่องเบามาถึงห้องเธอ เขาคิดจะทำอะไรคนที่มีจิตใจที่ชั่วพอกันคงจะรู้ดี

นอกเสียจากมาเด็ดดอกไม้แล้ว คิดว่าเขาจะมาทำอะไรได้อีกล่ะ?

หลังจากได้กินเนื้อแสนนุ่มไป เขากลับโดนแบนทันที ทำให้เขาในตอนนี้รู้สึกของขาดมาก หลังจากสละเวอร์จิ้นไปได้แล้ว เขาก็ขอปฏิเสธแบบหัวเด็ดตีนขาดที่จะนอนเหงาๆคนเดียวตอนกลางคืน!

มันก็ผ่านมาสามถึงสี่วันล่ะนะหลังจากวันนั้น พี่สาวเรลกันกับท่านประธานก็คงหายโกรธแล้วมั้ง? บวกกับตอนนี้พวกเขามานอนอยู่บ้านคนอื่น พวกเธอก็คงไม่กล้าที่จะแหกปากเสียงดังอะไรมากแน่ โอกาสสำเร็จในค่ำคืนนี้ของเขาถือว่าสูงมาก!

ส่วนเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงเลือกพี่สาวเรลกันแทนที่จะเป็นท่านประธานน่ะเหรอ? ง่ายมาก เป็นเพราะท่านประธานสนิทกับลิลินมาก คืนนี้พวกเธอเลยนอนด้วยกันไงล่ะ……

ในเมื่อท่านประธานไปนอนเป็นเพื่อนกับลิลิน งั้นพี่สาวเรลกันก็ต้องมานอนเป็นเพื่อนเขา! แฟร์ดีออก!

วู่หยานจับลูกบิดประตูแล้วใช้พลังจิตเปิดมัน พริบตาต่อมาก็เกิดประกายสายฟ้าขึ้นที่ลูกบิด วู่หยานหันซ้ายหันขวามองรอบๆด้วยท่าทางมีพิรุธสุดๆ ก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปในห้อง เอาจริงๆ เขาทำดูเป็นมืออาชีพมากราวกับเคยทำแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วนแล้วยังไงยังงั้น

“ใคร…ใครน่ะ….” วู่หยาเพิ่งเข้าห้องมาก็มีเสียงนุ่มนวลดังออกมาทันที ทว่าเสียงมันดูฟังอ่อนแรงและดูตื่นตัวมาก ราวกับเจอโจรก็ไม่ปาน และน้ำเสียงเสียงเธอก็เต็มไปด้วยความเขินอาย

วู่หยานสะดุ้งโหยง เขาคิดว่าตัวเองได้ย่องเบาให้มันไร้เสียงที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วนะ ต่อให้มิโคโตะเป็นแรงค์8 การที่เธอจะค้นพบเขาด้วยระยะห่างขนาดนี้บอกเลยว่าเป็นไปไม่ได้ นอกเสียจากเขาเข้าใกล้เธอมากพอ

อย่าบอกนะว่าพี่สาวเรลกันรู้ว่าเรา…จะมา?

วู่หยานไม่รู้ว่าเพราะเขามีพลังจิตแบบเดียวกับมิโคโตะ คลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าที่เขาปล่อยออกมาก็เป็นแบบเดียวกับที่มิโคโตะปล่อย

ดังนั้นแค่วู่หยานก้าวเท้าเข้ามาในห้อง มิโคโตะก็ตรวจพบคลื่นคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าที่เหมือนกับตน แต่ว่านอกจากตัวเองแล้วก็มีแค่เหล่าน้องสาวที่ได้ยินจากปากวู่หยาน แต่ที่นี่ไม่ใช่โลกของเธองั้นคนที่เข้ามาก็ต้องเป็นวู่หยานแน่นอน

เวลากลางค่ำกลางคืนแบบนี้ การที่วู่หยานมาห้องเธอ ด้วยมันสมองอันชาญฉลาดระดับเธอย่อมเดาออกได้ไม่ยาก ดังนั้นเธอจึงอาย แล้วก็กลัวที่จะส่งเสียงดังเกินไปจนคนอื่นได้ยิน ดังนั้นเธอจึงทำได้แค่พูดเสียงค่อยๆ

“เป็นฉันเอง มิโคโตะ!”

“นะ..นายมาทำอะไร…ยะ…ยังไม่รีบออกไปอีก…” ถึงแม้เธอจะเดาได้ว่าเขามาทำอะไร แต่ก็เป็นเพราะรู้เธอถึงเขินอายถึงขีดสุดแบบนี้ไง ใบหน้าเธอแดงก่ำไปหมดทุกส่วน ทำได้แค่ซ่อนตัวอยู่ในผ้าห่มแล้วยืนคอออกมาพูดด้วยท่าทางดุร้าย

ดูสีหน้าอายๆของมิโคโตะ วู่หยานก็ราวกับได้ยาดี หัวใจเขาเต็นตึกๆเลือดลมเดือดพล่านด้วยความตื่นเต้นทันที

‘ตูนี่มันหมาป่าจริงๆแฮะ เห็นเหยื่อแล้วตื่นเต้นเนี่ย…..’

ขณะที่ในใจคิดไปเขาก็ไม่หยุดก้าวเดิน จนมาถึงด้านหน้าเธอ วู่หยานก็หย่อนก้นนั่งลงไปบนเตียงแล้วหันมามองหน้าแดงๆของมิโคโตะ

“มิโคโตะ เธอคิดว่าฉันมาทำอะไรกันล่ะ?”

“นะ..นาย ในหัวมีแต่เรื่องพรรค์นั้นรึไง? ที่นี่มันบ้านคนอื่นนะ!”

สามวันก่อนเธอได้เสียครั้งแรกไป หรือพูดอีกอย่างก็คือ นี่จะเป็นครั้งที่สองของเธอ แน่นอนว่าด้วยนิสัยซึนเดเระของพี่สาวเรลกันย่อมไม่มีทางชินกับนิสัยหื่นกามของวู่หยาน แล้วนับประสาอะไรกับที่ตอนนี้ยังอยู่บ้านคนอื่น แล้วแบบนี้เธอจะไปทำใจยอมรับได้ยังไงล่ะ……

วู่หยานทำเป็นหูทวนลมกับคำพูดของเธอ มองดูเสน่ห์อันเหลือล้นของเธอ เขาก็อดทนไม่ไหว ภายใต้เสียงร้องของมิโคโตะ วู่หยานได้จับตัวเธอพลิกขึ้นแล้วขึ้นครอมเธอ

โดนจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัว สัมผัสได้ถึงน้ำหนักที่กดทับลงมา มิโคโตะรู้สึกว่าร่างกายตนเองกลายเป็นไร้เรี่ยวแรง “หะ…หยุด หยุดเร็ว….ไม่เอานะ….”

วู่หยานยิ้มแป้น เมินคำพูดขอเมตตาของพี่สาวเรลกันไม่อย่างไม่ลังเล จากนั้นเขาก็หุบปากเธอด้วยการเคลื่อนไหวเดียว

“อืม….” ถึงแม้นี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่จูบกับวู่หยาน แต่ก็ยังทำให้มิโคโตะรู้สึกมันงงราวกับโลกมันหมุนรอบตัวเธอ รู้สึกได้ว่าลิ้นตัวเองโดนรัดพันไม่หยุด มิโคโตะทำได้แค่ส่งเสียง ‘อือ อือ’ แม้แต่พลังจิตที่มีเธอก็ลืมใช้ เธอได้ยอมรับการกระทำของวู่หยานด้วยจิตใต้สำนึก

วู่หยานยังคงทำต่อไปด้วยความพยายามที่มากล้น ทว่าในใจเขาได้กรีดร้องทั้งน้ำ ‘ในที่สุด…ในที่สุด! ตูก็ได้กินเนื้อแล้วโว้ย!’

ไม่นานนัก ภายใต้จิตใจที่เบลอๆของมิโคโตะ วู่หยานก็ได้จับถอดชุดเธอออกจนเหลือแค่กางเกงใน จากนั้นก็ยกมือขึ้นไปจับหน้าอกขาวผ่องของเธอแล้วเริ่มหนวดพวกมัน

“อึก!…อืมมม…” จุดสำคัญของร่างกายโดนจับ มิโคโตะอดไม่ได้ที่จะครางออกมา แต่การที่ตัวเองส่งเสียงแบบนี้ออกมาสำหรับมิโคโตะแล้วถือว่าเป็นอะไรที่น่าอายมาก ดังนั้นเธอจึงยกมือขึ้นมาบังหน้า ทว่าปากก็ยังคงส่งเสียงครางออกมาเหมือยเดิม

ขณะที่มือนวดไป ในขณะเดียวกันเขาก็ถอดเสื้อผ้าตัวเองด้วย เมื่อถอดหมดเขาก็หันไปพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มกับมิโคโตะว่า“เน่ มิโคโตะ เธอรู้สึกบ้างไหมว่าตรงส่วนนี้มันโตขึ้นนิดหน่อยน่ะ?”

“จะ…จริงเหรอ?…” ได้ยินคำพูดเขา มิโคโตะก็เอามือที่บังหน้าลง ด้วยใบหน้าที่ยังคงเขินอายแล้วเอ่ยปากถามเขาเสียวเบา ดูเหมือนว่าคำพูดของวู่หยาน จะทำให้มิโคโตะมีความสุขล่ะ……

‘ดูเหมือนว่าแม้แต่เด็กมัธยมเองก็ยังแคร์รูปร่างของตัวเองแฮะ แต่ไม่ว่าพี่สาวเรลกันจะมีหน้าอกกระดานหรือหน้าอกดินระเบิดตูก็ไม่สนใจหรอกนะ เพราะฉันมันชอบไปหมดทุกแบบอยู่แล้วไงล่ะ……..’

“แน่นอน แต่นี่ก็ต้องขอบคุณความพยายามของฉันด้วยนะ…..” วู่หยานพูดออกไปอย่างหน้าด้านๆด้วยรอยยิ้ม

“ดังนั้น เรื่องแบบนี้เราต้องเยอะๆบ่อยๆนะ มันจะได้เพิ่มขึ้นอีกไง……”

“คะ..ใคร…ใครต้องการให้มัน…ยะ…ใหญ่ขึ้นล่ะ….ฉันไม่เห็นอยากดะ…อืม…ได้เลย..ยะ…ยิ่งกับนายด้วย….อืม…”

“ซึนดีจริงๆเลยน่า~” วู่หยานเลื่อนมือไปด้านล่างของมิโคโตะ เมื่อเสียงถอดกางเกงดังขึ้น เขาก็พูดว่า “ร่างกายเธอมันยังซื่อสัตย์มากกว่าเธออีกนะ มิโคโตะ~”

“ไม่เอา….” มิโคโตะพูดปฏิเสธเสียงเบา ทว่าวินาทีต่อมาเธอก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างแทงเข้ามาในร่างกาย จากนั้นเสียงครางอันหวานเยิ้มก็ดังขึ้นภายใต้วู่หยานความพยายามของ มิโคโตะก็ได้จมลมไปกับความสุขที่เขาให้เธอมา…….

คืนนี้…..ยังอีกยาวไกลนะ สาวน้อย……..

————————————————–

@แอบสปอยเล็กน้อย ใครชอบ Touhou 東方 ต้องมาอ่านเรื่องนี้ครับ