บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ! - ตอนที่ 11 โลกในตำนาน ฮายาเตะ พ่อบ้านประจัญบาน สตาร์ท!!

“ติ๊ง! ขอแสดงความยินดี ยูสเซอร์เลเวลอัพ ปัจจุบัน เลเวล 28!”

 

จากเดิมที่กำลังเหนื่อยๆ ก็หายเป็นปลิดทิ้ง ความรู้สึกคุ้นเคยนี้ทำให้เขาครางออกมา ไม่ใช้แค่เพราะพลังเพิ่มขึ้นอย่างเดียว แต่เพราะร่างกายเขารู้สึกสุขแบบถึงจุดสุดยอด แถมเวลาเลเวลอัพแต่ละครั้งก็ให้อารมณ์ดีไปกันคนล่ะแบบด้วย……

 

ข้างๆเขามีเศษเนื้อกระจัดกระจายของสัตว์อสูรแรงค์3 วู่หยานกวาดมือไปด้านหน้าเพื่อแลกเปลี่ยนซากศพกับแต้มไอเท็มและแต้มอุปกรณ์ จากนั้นก็นั่งลงและเริ่มย่างเนื้อในมือ

 

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีพวกเครื่องเทศ แต่วู่หยานก็ยังตั้งอกตั้งใจในการย่างมัน  ด้วยการที่ขามี ‘ปรมาจารย์อาหาร’ ถึงเขาจะแค่ย่างมัน แต่ก็ทำให้มีรสชาติอร่อยได้อย่างไม่น่าเชื่อ

 

ชื่อ : วู่หยาน

ความสามารถ : ปรมาจารย์ดาบ ปรมาจารย์อาหาร

อุปกรณ์ : ดาบคุซานางิ(C) 

ซัมมอน : ไม่มี

แต้มอุปกรณ์ : 40,000

แต้มไอเท็ม : 250,000

แต้มอบิลิตี้ : 70,000

แต้มอัญเชิญ : 70,000

เลเวล : 28

 

หลังจากพยายามมาสองเดือนเต็ม นี่คือผลลัพธ์ทั้งหมดล่ะ!

 

ในสองเดือนนี้ เขาเที่ยวร่อนไปร่อนมาระหว่างกิลด์กับป่าสัตว์อสูร วนเวียนกับการรับภารกิจและฆ่าสัตว์อสูรไม่หยุด พูดตรงๆ เขาเบื่อมาก แต่วู่หยานก็ยังคงพยายามอดทนทำต่อไป

 

แม้ไม่อยากยอมรับมากๆ แต่ตัวเขาในตอนนี้ยังอ่อนแอเกินไป ตั้งแต่มาโลกนี้เขายังไม่เคยเห็นคนที่เลเวลต่ำกว่าตนเลย มันอาจจะพูดได้ว่าเป็น 'เพราะคนที่อ่อนก็ย่อมไม่กล้ามาป่านี่' อยู่แล้ว แต่วู่หยานไม่อยากใช้เรื่องนี้มาเป็นข้ออ้าง

 

แม้ว่าจะเป็นไอ้กากสไมล์ มันก็ยังเลเวลสูงกว่าเขาอยู่ดี ตูรับไม่ได้เฟ้ย!

 

แล้วก็สำหรับลูลู่ ด้วยอายุเพียง17ปี ทั้งๆที่ยังเป็นแค่เด็กสาว แต่เธอกลับเลเวลสูงถึง35 พูดได้เลยว่าเธออัจฉริยะ แถมยังเป็นนักเวทที่หายากอีกด้วย!

 

ส่วนพวกลุงๆบอดี้การ์ดแต่ละคนก็แรงค์3ทั้งนั่น เก่งกว่าตัวเขาก่อนหน้าอีก…..

 

ส่วนพวกลูกน้องไอ้สไมล์แต่ละคนก็แรงค์​2 ซึ่งพอๆกับเขาในตอนนั้นเลย……

 

ตระกูลโลลิเป็นหนึ่งในขุมกำลังระดับ​ท็อปของโลกใบนี้ และยังเป็นตระกูลชั้นสูงอันดับหนึ่งของจักรวรรดิไอย์ลูด้วย แน่นอนว่าพวกเขาคงไม่ได้มีแค่กองกำลังอัศวินที่กากๆของไอ้สไมล์ นี่ก็พิสูจน์แล้วว่ายังมีคนเก่งกว่าเขาอีกมากมาย

 

แล้วก็การที่ได้ชื่อเป็นตระกูลอันดับหนึ่งแสดงว่าต้องมีอันดับสองสามด้วยถูกป่ะ? แม้ว่าอำนาจของพวกเขาจะน้อยกว่าอันดับหนึ่งก็คงไม่แตกต่างกันมากหรอกใช้ไหม? ยังไงซะก็ได้ชื่อว่าเป็นตระกูลชั้นสูงจักรวรรดิอันยิ่งใหญ่นี่เลยนี่นา

 

ยิ่งไปกว่านั่น นี่ก็แค่จักรวรรดิเดียว แล้วอีกสองละ? แน่นอนว่าต้องมีตระกูลชั้นสูงเหมือนกัน

 

และสำคัญที่สุดเลยคือเฟยเฟย เขาได้ถามอายุเธอไป และกลายเป็นว่าเธอยังอายุแค่24!

 

เธอแค่แก่กว่าเขาสามสี่ปีเอง แต่เธอกลับสามารถไปถึงแรงค์​นั่นได้ พูดได้เลยว่าเธอนั้นอยู่แถวหน้าของโลกนี้เลย

 

จากความจริงทั้งหมดนี่สรุปได้ว่า ตูมันโครตกาก!!

 

แน่นอนว่าเขาไม่ได้มีความคิดที่จะครองโลก ก่อนถูกส่งมาที่นี่ เขาก็แค่ฮิคิโคโมริ แล้วคนอย่างเขาจะมีความทะเยอทะยานขนาดนั่นได้ไง? แต่ก็ไม่ได้พูดว่าเขาจะพอใจกับการอยู่ส่วนล่างสุดของห้วงโซ่อาหาร เขารู้ดีว่าสำหรับโลกนี่พลังคือทุกสิ่ง!!

 

ถ้าไม่มีพลังในโลกนี่ที่ทุกๆแห่งเต็มไปด้วยพวกเหนือมนุษย์ ถ้าเขาเป็นแค่ธรรมดา เขาคงต้องใช้เวลาในแต่วันไปกับความกลัว คอยแต่ระแวงว่าจะไปทำให้พวกนักรบกับนักเวทไม่พอใจเข้า ความเป็นตายของตัวเองขึ้นอยู่กับคนอื่น เพราะแค่หนึ่งฝ่ามือก็ทำให้คนธรรมดาตายได้แล้ว  ต้องคอยแต่เลียเท้าประจบไปจนวันตาย แม้ว่าจะตายไปก็ไม่มีใครให้ความสนใจ

 

หรืออีกตัวเลือกหนึ่งคือควบคุม เขาต้องควบคุมชะตากรรมตัวเอง ด้วยการแข็งแกร่งขึ้น!

 

และต้องแข็งแกร่งยิ่งกว่าใคร!!

 

บนโลกนี้ แน่นอนว่าต้องไม่ได้มีแค่คนนิสัยอย่างไอ้อ่อนสไมล์คนเดียว ครั้งหน้าด้วยเรื่องเล็กๆน้อยๆอาจจะมีคนมาฟันเขาอีกก็ได้ แล้วตอนนั่นใครจะไปรู้ว่าคนๆนั่นจะเก่งขนาดไหนใช้ไหม?อาจจะเป็นแรงค์​4,5,6หรือมากกว่านั่น? เขาทำได้แค่พึ่งลูลู่กับเฟยเฟยคอยหลบคนนู่นคนนี้ แต่ถ้าสักวันคนที่ลูลู่และเฟยเฟยเองก็ช่วยไม่ได้ปรากฏขึ้นมาจะทำยังไง? เขาคงทำได้ก้มหน้ายอมรับชะตากรรม

 

โดยไม่คำนึงปัจจัยอื่นๆ เอาแค่ลูลู่ ด้วยการที่เป็นลูกคนเดียวของตระกูลใหญ่ ถ้าเขาอยากจะเป็นเพื่อนต่อไป เขาก็ต้องแข็งแกร่งขึ้น แม้ว่าเธออาจจะไม่ได้สนใจ แต่คนในครอบครัวละ คงไม่หวังที่จะให้เธอคบค้าสมาคมกับคนอ่อนแอ พวกเขาจะดูคุณค่าของเขา แล้วเลือกที่จะทำยังไงต่อไป

 

ส่วนเฟยเฟยเธอเป็นนักเวทย์แรงค์7

 

และสำหรับเขาที่สามารถได้แต้มในขณะที่ล่ามอนไปด้วย ใช้แต้มแลกทรัพยากรต่างๆ ดังนั่นส่วนตัวเขาแค่นี่ก็พอใจแล้ว

 

ยกเนื้อที่มันวาวด้วยไขมัน วู่หยานยิ้ม เตรียมให้รางวัลร่างกายตัวเอง

 

“ปี๊บ! ระบบดันเจี้ยนเปิดแล้ว!”

 

เขาที่นั่งกำลังอ้าปากเตรียมตัวจู่โจมเนื้อที่มือก็หยุดชะงัก

 

วู่หยานขมวดคิ้ว แล้วปิดปากลง ก่อนจะถามด้วยความสงสัย “ระบบดันเจี้ยน? มันคืออะไร?”

 

“หลังจากยูสเซอร์(User)สามารถเอาชีวิตรอดได้3เดือน ระบบนี้ถึงจะเปิด ยูสเซอร์สามารถเลือกดันเจี้ยนที่ยูสเซอร์ชอบได้และสามารถเพิ่มเลวลและได้รับแต้มผ่านการทำเควสในดันเจี้ยนได้”

 

ได้ยินแบบนี่ ในใจเขารู้สึกมีความสุขมาก สามารถเพิ่มเลเวลและยังได้แต้ม? ดีจริงๆ…

 

เปิดเมนูระบบ จากตอนแรกที่มีแค่ สเตตัส อุปกรณ์ ไอเท็ม ความสามารถ อัญเชิญ ตอนนี้ได้มีดันเจี้ยนเพิ่มเข้ามา วู่หยานกดเข้าไปดูอย่างไร้ความลังเล

 

ลิสรายชื่อดันเจี้ยนต่างๆโผล่ขึ้นมาตรงหน้าเขา หลังจากไล่ๆมองๆ ไม่ถือว่าพูดเกินไปเลยถ้าจะบอกว่าเขาแทบจะตาบอดจากรายชื่อตรงหน้าเขา มีหลายอย่างที่ไม่เข้าใจและไม่คิดที่จะสนมัน แต่ที่เขาสนจริงๆคือโลกอนิเมะและเกม!!

 

สามารถไปโลกอนิเมะได้เหรอ?…..

 

วู่หยานใจลอย ผ่านไปสักพักก็ยังไม่รู้สึกตัว เนื้อย่างในมือก็เริ่มเย็นลงกองไปตรงหน้าก็เริ่มมอดดับ วู่หยานถึงรู้สึกตัว

 

นี่มันสวรรค์สำหรับโอตาคุชัดๆเลยไม่ใช้รึไง?!?!

 

ระบบ….ระบบ…ถึงไม่รู้ว่าแกมาจากไหน แต่ขอขอบคุณแกจากใจจริงๆ แม้ว่าแต่ละครั้งที่แกเปิดปากพูดจะพ่นแต่……

 

วู่หยานจมไปกับความสุขที่มากล้น ขณะที่เลื่อนดูรายชื่อเขาพบกับปัญหาอย่างรวดเร็ว

 

“ระบบ ทำไมชื่อดันเจี้ยนมันเป็นสีเทาละ?”

 

วู่หยานลองกดไปที่ดันเจี้ยนแรกดูแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น นี่ทำให้เขาสงสัย

 

หรือว่ามัน…จะต้องจ่ายค่าเข้า?……

 

“เลือกแต่ละดันเจี้ยน ต้องจ่ายค่าธรรมเนียมในหารเข้าจำนวนนึงก่อน….”

 

ค่าธรรมเนียม….แม่งต้องจ่ายจริงด้วยเว้ย!มันเล่นแบบนี้จริงๆด้วย!!อ้ากกก!!!

 

ฉันรู้อยู่แล้ว ว่าโชคดีมันไม่หล่นมาจากฟ้าหรอก เราต้องพยายามไขว่คว้ามันมาเอง….

 

“แน่นอนว่ายูสเซอร์สามารถเข้าแบบฟรีได้ แต่ระบบจะสุ่มดันเจี้ยนให้”

 

วู่หยานที่กำลังอยากจะร้องไห้ก็หยุดทันที ใบหน้าเขาบิดเบี้ยวอย่างน่าเกลียด

 

เขาถอนหายใจ

 

“ถ้าเป็นแบบนั่น ฉันสามารถเลือกประเภทดันเจี้ยนที่จะสุ่มได้ไหม?เช่นฉันต้องการไปแค่โลกอนิเมะ ส่วนจะไปเรื่องไหนก็สุ่มเอา แกยอมให้สักนิดได้ไหม?”

 

“…….” เงียบไปหลายวิ ดูเหมือนกำลังใช้ความคิดอยู่ หวังว่าไอ้ระบบนี่จะให้คำตอบดีๆได้นะ….

 

“ภายในกฎของระบบ ไม่มีกฎแบบที่ยูสเซอร์ขอ ดังนั้นตามที่ระบบตัดสินใจ คำขอของยูสเซอร์สามารถยอมรับได้!!”

 

ได้ยินดังนี้ วู่หยานก็ยิ่มร่าหัวเราะคิกคัก

 

“’งั้นใช้ระบบดันเจี้ยนตอนนี้เลย!”

 

เขาคันยิบๆอยากลองไปใจจะขาดอยู่แล้ว….

 

“ปี๊บ! เริ่มเลือกดันเจี้ยนที่เหมาะสมกับพลังของยูสเซอร์!”

 

โว้ว รอบคอบมากเจ้าระบบ….

 

วู่หยานที่กำลังรู้สึกกลัวๆจากการเลือกสุ่มไป โชคดีที่ระบบมันมีฟังก์ชั่นแบบนี้ถ้าไม่มีละก็ เขาคงกังวลว่าจะถูกส่งไปโลกอะไรที่คล้ายๆ ดราก้อนบอล เขาคงถูกส่งไปหาเอ็นมะหลังจากตายเพราะโดนลูกหลงพวกบ้าที่มาทำลายโลก ที่แย่ไปกว่านั่นคือ โดนโกคูคืนชีพแล้วหลังจากศัตรูตัวใหม่บุกโลกก็ตายอีกครั้งและคืนชีพอีกรอบ…….

 

หลังจากที่ระบบมันพูดเสร็จ เส้นแสงก็เริ่มสว่างแล้วเริ่มวิ่งขึ้นลงตรงระหว่างชื่อดันเจี้ยน หลังจากที่มันหยุด ชื่อดันก็ส่องแสง

 

ดันเจี้ยน: ฮายาเตะ พ่อบ้านประจัญบาน!   

 

ฮายาเตะ? เยื่ยม!! เป็นเรื่องที่ค่อนข้างมีความปลอดภัยสูงเลย และพวกมอนสเตอร์ ปีศาจหรือวิญญาณ สำหรับเขาที่เลเวล30แล้วก็เหมือนกับมด!!

 

และที่สำคัญสุดๆๆๆเลยก็คือ Kaichou-sama Kaichou-sama!!! (ท่านประธาน!!)

 

วู่หยานหัวเราะอย่างโง่ๆ โง่จนถึงจุดที่อธิบายไม่ได้

 

“ปี๊บ! ดันเจี้ยน «Hayate the Combat Butler» เข้า?”

 

สตันนิดๆจากนั่นก็ตอบไปว่า

 

“เข้า!!”

 

หลังจากที่วู่หยานตะโกน ก็ไม่มีเสียงอะไรเกิดขึ้น ไม่มีเหตุการณ์อะไรขึ้น วู่หยานก็หายวับไปทันที เหลือทิ้งไว้แต่กองไฟที่กำลังมอดดับ………………