บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ! - ตอนที่ 106 แหวนที่เปิดไม่ออก! และข้อความจากยุคโบราณล่ะ!

ในฐานะที่เป็นผู้มาจากต่างโลกอันทรงเกียรติ เขาเคยอ่านนิยายแนวตัวเอกถูกส่งไปต่างโลกมามากมาย เพราะงั้นวู่หยานถึงเข้าใจความเป็นจริง!

ผู้ที่มาจากต่างโลกเป็นสิ่งที่ดีจริงๆ และในเมื่อมาจากต่างโลกก็หมายความว่าเป็นพระเอก ดังนั้นเอ็งต้องมีพลัง! ไม่งั้นก็เป็นได้แค่ตัวประกอบกากๆ!

ไม่ว่าเอ็งจะโดนส่งมาแบบวิญญาณ มาเป็นตัวเลย หรือส่งมาแบบเกิดใหม่ ไม่ว่าแบบไหนท้ายสุดแล้วเอ็งก็ต้องมีไฝ่หาพลัง!ถึงจะเป็นราชันย์ที่แท้จริง!

แน่นอนว่ามันต้องมีกรณีพิเศษอยู่ด้วย……

บางคนอาจจะโดนส่งมาต่างโลกพร้อมพรจากพระเจ้า ทำให้เอ็งยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลกตั้งแต่แรก แต่ว่าเขาไม่ได้เป็นแบบนั้นนะสิ! เพราะงั้นวู่หยานถึงโหยหาพลัง!

ถึงแม้ว่าวู่หยานจะสามารถเก็บออมแต้มอัญเชิญ แล้วจากนั้นก็ซัมมอนสามน้อย2Dที่โครตOPมาสนับสนุนตนก็ได้ ให้พวกเธอพิชิตโลกให้ ขณะที่เขานั่งจิบชารออย่างสบายใจ

ถึงแม้พูดเหมือนง่าย จริงๆมันติดตั้งแต่เขาไม่มีแต้มอัญเชิญมากขนาดนั้นอยู่แล้วล่ะนะ แต่เหตุผลหลักคือการที่ต้องหลบอยู่หลังผู้หญิง ให้พวกเธอออกหน้าปกป้องตัวเอง ขอโทษทีเถอะตูรับไม่ได้โว้ยยยย!!!

ดังนั้น ไม่ว่าจะเงินตราจะดีแค่ไหน หรืออำนาจมันจะเย้าเยวนเพียงใด แต่มันก็เทียบไม่ได้กับพลัง!

แน่นอนว่าถึงแม้วู่หยานจะไฝ่หาพลังมากแค่ไหน แต่เขาก็ไม่มีทางหันเข้าไปด้านมืดแน่นอน ถ้าเจ้ากล่องนี่มันหลอกเขาหรือให้พลังชั่วๆมา วู่หยานก็ไม่ลังเลที่จะฟันมันอย่างไม่เสียใจ!

นอกจากวู่หยาน สายตาของฮินางิคุกับมิโคโตะต่างก็จดจ้องอยู่ที่ กล่อง ‘พลัง’

ไม่ต้องพูดถูงมิโคโตะเลย เธอเป็นคนที่ใชอบยอมแพ้คนอื่นอยู่แล้ว ในเมืองแห่งการศึกษาเธอก็เป็นถึงเลเวล5ที่อยู่เหนือผู้คนหลายล้าน แถมเธอยังชอบไปท้าคนอื่นต่อสู้อยู่บ่อยๆด้วย ถึงแม้มิโคโตะจะไม่ได้แคร์พลังมากมายอะไร แต่เทียบกับอำนาจและเงินตรา พลังมันดึงดูดเธอได้มากกว่า

แต่ว่ามิโคโตะในตอนนี้ได้มีเหตุผลที่ต้องแข็งแกร่งขึ้นแล้ว นั่นก็คือช่วยเหล่าน้องสาว เพราะยังไงซะถ้าไม่ครอบครองพลังอันแข็งแกร่งแล้วเธอจะไปช่วยน้องสาวได้ยังไงล่ะจริงมั้ย?

และสำหรับฮินางิคุ เธอเองก็คิดเหมือนกับอีกสองคนว่า พลังมันสำคัญมากกว่าอำนาจและเงินทอง

ดังนั้นตอนนี้หนึ่งหนุ่มสองสาวจึงพอกันจดจ้องกล่องที่เขียนว่าพลังกันอย่างไม่วางตา ส่วนอิคารอส รายนั้นกำลังยืนนิ่งๆอยู่ด้านข้าง สำหรับอิคารอสแล้วนอกจากแตงโมก็คงไม่มีอะไรที่จะดึงดูดความสนใจเธอได้เลยล่ะมั้ง….?

แล้วลิลิน? หลังจากถูกความจริงที่ว่าไม่มีสมบัติตีแสกหน้าเข้า เธอก็หันเหความสนใจไปที่ลูกคริสตัลซึ่งเปร่งกระกายแสงงดงาม มากกว่ากล่องแข็งๆที่ดูไม่น่ารักเลย……

“มาเปิดมันกันเถอะหยาน แล้วลองดูของข้างไหนกัน….”

มิโคโตะที่กำลังคึกคักอยากดูว่าจะมีอะไรอยู่ข้างไหนกล่อง ในมือเธอปล่อยกระแสไฟฟ้าออกมา นี่ทำให้วู่หยานคิดในใจ ‘เฮ้ๆ เปิดกล่องธรรมดา มันจำเป็นต้องใช้ไฟฟ้าด้วยเหรอไง?…..’

แน่นอนว่า ถึงแม้ในใจจะตบมุขไป แต่เขาก็คาดหวังกับกล่องพวกนี้ไม่น้อยเลยเหมือนกัน

ขยับมือเปิดไปที่กล่อง ‘พลัง’ และเมื่อเห็นของข้างในวู่หยานก็อึ้งไป

“แหวนเหรอ?” ฮินางิคุกับมิโคโตะพูดออกมาอย่างไม่แน่ใจ ขณะที่มองดูแหวนโบราณสีดำสนิท

“ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้นนะ…..” หยิบแหวนขึ้นมา แล้วเขย่ามันไปมา

“น่าจะเป็นแหวนมิติ……”

“ดูเร็วเข้า ข้างไหนมันมีอะไรกันแน่” มิโคโตะรู้สึกอยากรู้แบบสุดๆ ว่าข้างในแหวนมันมีอะไร ที่ถึงขนาดโม้ว่าทำให้คนที่ครอบครองแหวนนี้จะมี ‘พลังอันเป็นที่สุดของโลกใบนี้’

อยู่ๆวู่หยานก็นึกขึ้นมาได้ว่า ถ้าตามแนวของโลกนี้ของข้างในแหวนก็คงหนีไม่พ้นของจำพวกไอเท็มเร่งความเร็วในการบ่มเพาะพลัง วัตถุดิบหายาก วิชายุทธ์อันทรงพลัง สมบัติสวรรค์ หรือไม่ก็ยุทธภัณฑ์โหดๆ

แต่ไอ้คำพูดที่ว่า ‘พลังอันเป็นที่สุดของโลกใบนี้’ เป็นอะไรที่กระตุ้นความสนใจของวู่หยานได้ สมบัติสวรรค์ วิชายุทธ์ หรือยุทธภัณฑ์อะไรที่มันจะช่วยให้คนได้โหดถึงขนาดนั้นอยู่ในด้วยเหรอ?

ทว่าวินาทีต่อมา ใบหน้าวู่หยานก็แข็งค้าง เขาก้มหน้าลงต่ำทำให้ผมร่วงลงปิดดวงตา ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีใครเห็นสีหน้าเขา แต่พวกเธอสามารถเห็นออร่าความไม่พอใจแผ่ออกมาจากตัวเขาได้อย่างชัดเจน……

“หยาน…” แม้แต่คนนิสับห้าวๆกล้าหาษอย่างพี่สาวเรลกันและท่านประธาน ในเวลานี่เองยังต้องค่อยๆพูดอย่างระมัดระวัง พวกเธอยอมรับว่านี่เป็นครั้งแรกที่พวกเธอรู้สึกกลัววู่หยาน

ออร่าดำมืดของวู่หยานหายไปในพริบตา เขาเงยหน้าขึ้น ขณะตายังคงมองแหวนในมือด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก แน่นอนว่าถ้าคุณทำเป็นมองไม่เห็นเส้นเลือดที่ปูดบวมบนหน้าผาก井เขาอ่ะนะ

“เกิดอะไรขึ้น? หรือว่าข้างในมันจะว่างเปล่า?”

สองสาวที่คุ้นเคยกับวู่หยาน จึงรู้ได้ทันทีว่าเขาต้องโดนอะไรบางอย่างสะเทือนใจมา ไม่งั้นไม่มีทางเป็นแบบนี้…..

“ไม่เป็นไรหรอก….” สูมลมหายใจเข้าลึก วู่หยานจึงใจเย็นลง แล้วพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึมขณะที่มือยังกำแหวนไว้

“ฉันเองก็ไม่รู้ว่าข้างในมันว่างเปล่ารึเปล่า เป็นเพราะ..ฉันเปิดไอ้แหวนบัดซบนี่ไม่ได้!”

“เปิดไม่ได้?” ในที่สุดสองสาวก็เข้าใจว่าทำไมวู่หยานถึงได้หัวเสียขนาดนี้

“ทำไมเปิดไม่ได้ล่ะ?”

“ใช่ ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเปิดไม่ได้” วู่หยานพูดออกมาขณะที่ขบฟันแน่น เขามองแหวนในมือเขม็งราวกับอยากจะกลืนมันลงท้องให้รู้แล้วรู้รอด นี่ทำให้ฮินางิคุกับมิโคโตะตัดสินใจที่จะไม่พูดอะไรออกไป

ถอนหายใจอย่างหนักหน่วง วู่หยานพยายามห้ามตัวเองไม่ให้ปาไอ้แหวนเน่าๆนี่ทิ้ง จากนั้นเขาก็หันไปมองอีกสองกล่อง ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมา

ในเมื่อแหวน ‘พลัง’ มันเปิดไม่ได้ แล้ว ‘อำนาจ’ กับ ‘ทรัพย์สมบัติ’ ล่ะ?

อย่าบอกนะว่า……

คิดถึงตรงนี้วู่หยานก็สั่นทันที รีบเอื้อมมือเข้าไปเปิดกล่อง อย่างที่คิดเลยมีแหวนสองวงสีขาวกับสีทองอยู่ข้างในกล่อง

มองดูแหวนทั้งสอง วู่หยานหยิบมันขึ้นมา จากนั้นไม่นาน เขาก็เงียบไป

“นี่อย่าบอกนะว่า แหวนมิติสองวงนั้นก็เปิดไม่ได้น่ะ….”

ฮินางิคุพูดถึงตรงนี่ วู่หยานก็ระเบิดออร่าโกรธออกมา ทำให้ฮินางิคุหุบปากทันที แล้วไปยืนอยู่ข้างหลังมิโคโตะอย่างว่าง่าย นี่ทำให้มิโคโตะยิ้มแห้งๆออกมา

อยากร้องไห้ แต่มันไม่มีน้ำตา…..

ดี ห้องหินที่ไม่มีสมบัติ เขายังพอรับได้…

แต่ทำไมถึงได้วางไอ้กล่องเชี่ยนี้ไว้? แถมยังอธิบายไว้ซะอลังการ แต่พอเอาเข้าจริงกลับเปิดไม่ได้ซะงั้น!?

นี่เอ็งคิดจะเยาะเย้ยพวกเราใช่มั้ย?

วู่หยานเงยหน้ามองฟ้า(เพดาน)แล้วถอนหายใจ ในใจคิดอยากจะเอาปืนไประเบิดสมองเจ้าของกล่องพวกนี้ แต่ทว่าหลังจากนี้อีกนาน นานมากๆ ตัววู่หยานในอนาคตจะอยากจูบคนที่ทิ้งแหวนไว้ให้สักสองสามฟอด……

วู่หยานพูดไม่ออก เขารู้สึกเสียใจจริงๆ หันไปมองฮินางิคุกับมิโคโตะที่กำลังพูดคุยกับเสียงเบาด้วยหัวข้อที่ว่า ต้องทำยังไงวู่หยานถึงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม

บทสรุปที่ได้คือ ให้มิโคโตะช็อตวู่หยานสักสองสามครั้ง…..

สองสาวพยักหน้าให้กัน จากนั้นขณะที่มิโคโตะกำลังเตรียมปล่อยกระแสไฟฟ้า ฮินางิคุที่บังเอิญหันไปมองข้างในกล่อง ทันใดนั้นดวงตาเธอก็เปล่งกระกายวิบวับ รีบอ้าปากตะโกนเรียกวู่หยาน

“หยาน! มาดูนี่เร็ว! ข้างในกล่องมีตัวอักษรสลักไว้ด้วย!”

“ห๊ะ? มีตัวอักษร?” สติเขาถูกเสียงเรียกของฮินางิคุดึงกลับมาจากความเศร้า วู่หยานมองเข้าไปในกล่อง ‘อำนาจ’ จากนั้นเขาก็ช็อคไป

‘ถึงบุคคลใดก็ตามที่เข้ามาถึงที่นี่ได้ แหวนวงนี้ไม่สามารถทำลายได้ และยังไม่ใช่แหวนมิติ แต่คนที่มีแหวนวงนี้จะสามารถควบคุมจักรวรรดิไอย์ลูได้ จักรวรรดิไอย์ลูจะเป็นของเจ้า!’

วู่หยาน ฮินางิคุ กับ มิโคโตะหันมามองหน้ากันและกันด้วยแววตาว่างเปล่า เห็นได้ชัดว่าทั้งสามคนไม่เชื่อที่ข้อความว่ามา ที่สามารถครอบครองจักรวรรดิไอย์ลูได้ขอเพียงแค่มีแหวนนี่

“ในเมื่อกล่องนี้ยังมีข้อความทิ้งไว้ งั้นกล่องอื่นก็น่าจะมีด้วย ลองดูกัน….”

หลังจากไม่สามารถหาความหมายจริงๆที่ข้อความว่ามาได้ วู่หยานจึงยอมแพ้ที่จะใช้เซลล์สมองคิดไปมากกว่านี้ จากนั้นเขาก็หันไปมองกล่องอื่น โดยเริ่มจากกล่อง ‘พลัง’

‘ถึงบุคคลใดก็ตามที่เข้ามาถึงที่นี่ได้ แหวนวงนี้เป็นแหวนมิติ ตราบใดที่เจ้าสามารถเปิดมันได้ สิ่งที่อยู่ข้างในจะทำให้เจ้าสามารถอยู่เหนือกว่าผู้คนทั้งหมดบนโลกใบนี้! ส่วนวิธีเปิด จงไปหา ราชาแห่งจักรวรรดิไอย์ลู เขาจะบอกเจ้าทุกอย่าง!’

“ให้ไปหาราชา?” วู่หยานไม่รู้จะสรรหาคำพูดใดมาอธิบายอารมณ์ความรู้สึกณตอนนี้ของตนดี เขาได้แค่แอบตบมุขในใจแล้วจึงหันไปมองกล่อง ‘ทรัพย์สมบัติ’

‘ถึงบุคคลใดก็ตามที่เข้ามาถึงที่นี่ได้ ต้องการสมบัติของข้าน่ะเหรอ? ถ้าอยากได้ก็เอาไปสิ! ไปหาเอาเลย! กุญแจน่ะ ข้าเอาสมบัติทั้งหมดไปทิ้งใว้ในแหวนวงนี้แล้ว!’

“……….”

“ระบบ เอ็งแน่ใจนะว่านอกจากฉันแล้วไม่มีคนที่มาจากต่างโลกคนอื่นอีก?”

“ยูสเซอร์ ระบบมีเพียงแค่หนึ่ง และมีเพียงแค่ระบบที่สามารถเคลื่อนย้ายผู้คนจากต่างมิติหรือโลกอื่นได้ ดังนั้นยกเว้นแต่ตัวยูสเซอร์เองแล้ว ก็จะไม่มีทางมีผู้ข้ามมิติคนอื่นอีก!”

“งั้น แกช่วยบอกฉันทีสิว่าทำไม ลุงราชาโจรสลัด โกล์ด ดี โรเจอร์ ถึงได้ข้ามมิติมาอยู่โลกซิลวาเรียได้ฟะ!”