ให้เสียงนำพา

 

คาบบ่าย

   หลังจากการทานอาหารกลางวันที่แทบจะอึดอัดที่สุดในชีวิตจบลงพวกผมก็แยกกันไป’ ทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำ’

ตามที่ครูเมย่าบอกไว้

   ถึงจะบอกว่าทำสิ่งที่ชอบก็เถอะ ผมก็ไม่รู้จะทำอะไรอยู่ดีผมเลยเดินไปรอบๆ โรงเรียนเพื่อหาว่ามีอะไรบ้าง

แต่ว่ามันจะ    กว้างเกินไปมั้ยเนี่ย!! เดินยังไงหมดล่ะครับ

   เดินมาเรื่อยๆ ก็เจอนักเรียนแต่ละคนกำลังทำงานกันอยู่ตั้งแต่พนักงานส่งอาหาร เชฟ

พนักงานทำความสะอาด พนักงานร้านกาแฟ ช่างภาพ และอีกมากมายขนาดผมยังเดินไม่ถึงครึ่งของโรงเรียนด้วยซ้ำ

ยังเจองานที่หลากหลายขนาดนี้ ถ้าเดินทั่วคงจะมีงานประหลาดๆ บ้างล่ะนะ ว่าไปนั่น

   “ขอโทษนะค้าาา สนใจคอร์ดฟิตเนสราคาพิเศษมั้ยค้าาา”

   “ไม่ล่ะ”

ผมตอบปฏิเสธ เรย์ คุณหัวหน้าห้องซึ่งตอนนี้ทำงานเป็น เทรนเนอร์ในฟิตเนสสาขาที่ 2

จะว่าไปในโรงเรียนมันต้องมีสาขาด้วยหรอ

   “งั้นหรอ ไม่เป็นไรๆ ถ้าสนใจก็กลับมารับได้นะค้าา”

   “คร้าบๆ”

   ผมเริ่มเจอเพื่อนในห้องที่กำลังทำงานกันมากขึ้นเรื่อยๆ เก่งกันจริงๆ เลยนะ แค่แป๊บเดียวก็หางานกันได้แล้ว

แต่ก็ใช่ว่าทุกคนกำลังทำสิ่งที่ตัวเองชอบ หืม? เรียกว่าทำงานดีกว่า มีกลุ่มคนบางส่วนที่กำลังทำแบบผม

นั่นก็คือไม่รู้จะทำอะไรเลยเดินไปรอบๆ โรงเรียนแต่ก็มีอีกส่วนที่ไม่สนโลก

คนกลุ่มนี้ก็ไปหาที่นอนไม่ก็จับกลุ่มกันไปเล่นเกม ก็นะไม่มีกฎห้ามไม่ให้ทำอะไรแบบนี้แสดงว่าจะไม่ทำอะไรก็ได้

ผมเดินมาเป็นชั่วโมงแล้วคงจะต้องพักสักหน่อย ผมเลยเดินไปที่มินิมาร์ทหาอะไรทานสักหน่อย

อา…. แค่มินิมาร์ทก็ยังใหญ่เวอร์วังเลย ค่าไฟจะเท่าไหร่กัน

   ผมเดินเข้าไปในนั้นหลังจากประตูเปิดก็ได้ยินเสียง ‘ยินดีต้อนรับครับ/ค่ะ’ อันพร้อมเพรียง

เขินเหมือนกันนะแค่จะมาซื้อข้าวกล่องเอง

ผมหยิบข้าวกล่องอย่างรวดเร็วและน่าเหลือเชื่อ…. ไม่ล่ะเดินไปหยิบด้วยความเร็วปกตินี่ล่ะ

แล้วผมก็ไปคิดเงินที่เคาน์เตอร์ แต่ดันได้ยินเสียงที่คุ้นเคย…..

   “ข้าวกล่องอย่างเดียว 75 บาทค่ะ”

   “เอ๊ะ”

   “เอ๊ะ?”

   “นี่เธอมาทำงานที่มินิมาร์ทงั้นหรอ”

   “มันแปลกตรงไหนล่ะ!!”

   “เปล่า..ก็แค่คาดไม่ถึง ฉันคิดว่าเธอจะไปทำเกี่ยวกับการแสดงซะอีก”

   “เรื่องของฉันเถอะหน่า ว่าแต่นายเถอะทำงานอะไรอยู่”

   “ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย ตอนนี้ก็กำลังเดินสำรวจไปเรื่อยๆ”

   “สมกับเป็นนายจริงๆ นะ”

   “ฉันก็ไม่ได้อยากสักหน่อย”

   “เอ้า! รีบจ่ายเงินได้แล้ว!”

   “ครับๆ ขอโทษครับ”

   “ไว้เจอกันนะ มากะ”

   “อ…อืม”

   พอออกมาจากมินิมาร์ทพร้อมกับข้าวกล่องน่าอร่อยที่ดูแล้วไม่น่าจะอิ่ม ผมก็อยากหาที่สงบๆ สักหน่อย

ดาดฟ้าโรงเรียนก็น่าสนใจในเวลานี้ที่คนส่วนมากกำลังทำงานกันอยู่ก็น่าจะเงียบพอสมควร

แต่ก็ไม่ใช่สำหรับดาดฟ้าตอนพักเที่ยงแน่นอน

เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะมันไม่ได้สงบอย่างที่คิดน่ะสิ ถ้าขึ้นไปก็จะเจอแต่คู่รักหวานเยิ้มมานั่งเดตกัน

ยิ่งโรงเรียนแห่งนี้ทำดาดฟ้าให้มีจุดชมวิวและนั่งทานข้าว นักเรียนจึงแห่พามากันมากมายในเวลาพัก

อืมม… เอาเป็นว่าไม่เอาดาดฟ้าแล้วกัน

   ผมเดินขึ้นตึกเรียนไปและหาห้องที่ไม่มีใครใช้ น่าจะเป็นโชคดีพอสมควรที่เดินหาไม่นานก็พบห้องที่ว่างเปล่า

ในห้องมีแต่กล่องใส่หนังสือกับเก้าอี้หลายตัวที่ไม่ได้ใช้และดูลักษณะจะใช้ไม่ได้ด้วย

แต่ก็ไม่ได้รกถึงขนาดที่จะเดินไม่ได้เลย ผมเดินไปเปิดหน้าต่างและหยิบเก้าอี้มาหนึ่งตัว

เพื่อจะได้นั่งกินลมชมวิวพร้อมกับกินข้าวกล่องที่ซื้อมาจากมินิมาร์ท

 

 

✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦

 

 

   “ครืด~”

ผ่านไปประมาณ 10 นาที ผมก็ทานเสร็จแล้วก็เดินออกมาจากห้องนั้น

ตอนที่กำลังปิดประตูก็มีเสียงหญิงคนหนึ่งทักผมด้วยประโยคชวนให้ตกใจ

   “ข..ขอโทษนะคะ ใช่ lupv รึเปล่าคะ?”

   “…..ใช่ครับ มีอะไรรึเปล่า”

   “ฉันเป็นแฟนคลับคุณนะคะ ช..ช่วยถ่ายรูปกับฉันได้รึเปล่าคะ?”

   “แน่นอน ได้สิครับ”

สิ่งที่ทำให้ผมตกใจไม่ใช่การทักแบบจู่โจม แต่คือการรู้จักผมต่างหาก

   ในสมัยเด็กผมได้รับขนานนามว่าจะเป็นตำนานบทใหม่ของโลกดนตรี ผมเป็นคนที่มีพรสวรรค์อย่างมาก

จนเมื่อปีที่ผ่านมาผมได้มีโอกาสร่วมงานกับนักร้องมากมายโดยการโปรดิวซ์เพลงให้กับพวกเขา

และแน่นอนเกือบทุกเพลงนั้นกลายเป็นที่รู้จัก แต่ว่าผมไม่ได้เปิดเผยหน้าตาแล้วก็ใช้ชื่อในวงการว่า lupv

แต่ก็เป็นเวลาไม่นานที่ผมโลดแล่นอยู่ในวงการเพราะสักพักผมก็ออกมา จึงไม่แปลกที่คนจะจำผมไม่ค่อยได้

 

   “ข..ขอบคุณมากค่ะ!!”

   “ด้วยความยินดีครับ”

หลังจากนั้นผมก็เดินไปเดินมาอีกสักพักใหญ่จนเดินผ่านห้องห้องหนึ่ง

  “โอ้โห เสียงของยุยจังนี่เพราะจริงๆ นะ”

   “เห็นว่าเย็นนี้จะออกเพลงใหม่ด้วยนี่”

   “ฉันนี่ตั้งตารอฟังเลย”

มีเสียงของคนคนหนึ่งทำให้ผมต้องหยุดฟังหน้าห้องนั้น

เป็นเสียงที่ไพเราะมากราวกับว่าผมถูกมนต์สะกดเลย

เป็นเสียงที่ทำให้ผมรู้สึก…..รู้สึกอยากจะทำเพลงร่วมกับคนคนนี้ให้ได้เลย

“ขอโทษนะครับ ห้องนี้ห้องอะไรหรอ?”

ผมเข้าไปถามพวกผู้ชายที่น่าจะอยู่ชั้นปีเดียวกันกับผม เห็นว่ายืนมุงกันอยู่ก็น่าจะรู้อะไรบ้างล่ะนะ

   “ห้องดนตรีไง”

ผู้ชายที่ใส่แว่นท่าทางดูมีความรู้อย่างมาก ตอบกลับผมด้วยความมั่นใจว่านี่คือห้องดนตรี

แต่ผมเหลือบไปเห็นป้ายห้องพอดีซึ่งมันเขียนว่า ‘ห้องอัดเสียง’ อืม…คนเราก็ผิดพลาดกันได้แหละนะ

ผมเข้าใจเรื่องนั้นก็เลยไม่คิดจะโต้แย้งอะไรเจ้าหนุ่มแว่นคนนั้น

   “แล้วใครเป็นเจ้าของเสียงอันไพเราะข…….”

   “ก็ยุยไง เอลิน่า ยุยน่ะ นายไม่รู้จักรึยังไง”

ผมไม่ทันพูดจบประโยคคนข้างๆ กับเจ้าแว่นก็พูดแทรกขึ้นมา ‘เฮ้ รอคนเขาพูดให้จบก่อนเซ่’

ก็อยากจะตอบไปแบบนี้อยู่เหมือนกัน

   ยุยงั้นหรอ…. จะไม่รู้จักได้ยังไงก็พึ่งนั่งกินข้าวกลางวันด้วยกันไม่นานมานี้เอง เอ๊ะ!! เสียงของยุยหรอ 

สารภาพตามตรงผมไม่คิดว่ายุยจะร้องเพลงได้เพราะขนาดนี้ถึงเจ้าตัวจะบอกตอนที่แนะนำตัวว่าถนัดด้านดนตรีก็เถอะ

   “เจ้านี่ไงที่อยู่กับยุยจังตลอดเลยน่ะ!!”

   “หะ!! ว่าไงนะ! แกเองงั้นหรอ!!”

   “ตายซะเถอะ!!!!!!!”

เอ่ออ ผมก็ไม่รู้ว่าต้องโกรธอะไรขนาดนั้นนะแต่เข้ามาจู่โจมกันเลยแบบนี้มันเกินไปหน่อยรึเปล่า

ถึงจะไม่ได้เป็นปัญหากับผมเท่าไหร่เพราะผมเรียนศิลปะป้องกันตัวมาพอสมควรก็เลยจับเจ้าพวกนี้ล็อก

แล้วบังคับคุยกันดีๆ สักหน่อย

   “พวกนายใจเย็นๆ เซ่!”

   “ชิ”

   “ทำไมพวกนายต้องโกรธขนาดนั้นด้วยเนี่ย”

   “ก็เพราะ…. ยุยจังน่ะเป็นถึงนักร้องชื่อดังเชียวนะ”

   “…….”

   “เอ้า เอานี่ไปดูซะ”

เจ้าแว่นยื่นโทรศัพท์ของตัวเองมาให้ผมดูและหน้าจอนั้นกำลังแสดงวิดีโอบนเลวี่ทูปวิดีโอหนึ่งซึ่ง….

มันเกิน 100ล้านยอดเข้าชม ผมเหลือบมองไปดูชื่อหัวข้อของวิดีโอนั้น

‘Rain – เอลิน่า ยุย’

 

………เอาจริงหรอเนี่ย

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

ผมหาคนวาดปกอยู่นะครับ ><