[นิยายแปล(WN)] 狂乱令嬢ニア・リストン คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน - ตอนที่ 95 มหาราชหมีในเวลานี้
95 พระราชาในเวลานี้
“――ไม่มีทาง ไม่มีทาง ไม่มีทาง ไม่มีทาง！ กับราชาไม่มีทาง！ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด！”
ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายที่เรเลียเรดมาทันเวลา
ดินแดนซิลเวอร์ที่ซึ่งมีงานที่ไม่คาดคิดเพิ่มขึ้นจากโครงการแสดงนิทานภาพ
ฉันสงสัยว่าเรเลียเรดจะมาเที่ยวพักผ่อนตามที่สัญญาไว้ได้หรือเปล่า ฉันก็กังวลเหมือนกันว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นไหม
แล้วเรเลียเรดก็มาได้ทันเวลา
ใช่ มาได้ทันเวลาพอดี
ทริปห้าวันบนเกาะลอยฟ้าที่ราชาแห่งอาณาจักรอาร์ตัวร์ ผู้นำสูงสุดของประเทศ ได้ไปพักผ่อนอยู่ก่อนแล้ว
“ทำไมเธอถึงไม่บอกกับฉันก่อน！？ ทำไมมาเรื่องสำคัญแบบนี้เอาตอนที่มาถึงแล้วกันห๊า！？”
เมื่อวานนี้ เรเลียเรดซึ่งมาถึงเมืองหลวงในตอนเย็นรีบเข้าร่วมกับพวกเรา และค้างคืนบนเรือเหาะโดยไม่รู้อะไรเลย
วันถัดมา
ในเช้าตรู่
ทุกคนอารมณ์ดี ทุกคนยิ้มแย้ม
พวกเราคุยกันว่าจะใช้ชีวิตสนุกสุดเหวี่ยงตลอดห้าวันต่อจากนี้ยังไงดีในตอนที่กำลังลงจากเรือเหาะ
หลังจากทางลาดสำหรับขึ้น-ลงเรือเหาะถูกเก็บไปแล้ว――ฉันก็บอกเธอ
“『พึ่งนึกขึ้นมาได้』อะร๊ายกันย๊า！？ หล่อนตั้งใจมาพูดเอาจังหวะนี้แน่นอน！？”
ฉันบอกแล้ว
――「พึ่งนึกขึ้นมาได้ โอโต้ซังของฮิลเด้มาพักผ่อนอยู่ที่เกาะลอยฟ้าก่อนแล้ว เป็นเรื่องบังเอิญจังเลยน๊า」
รอยยิ้มร่าเริงของเด็กที่ส่องแสงเจิดจ้าราวกับดวงอาทิตย์พลันเปลี่ยนเป็นเมฆครึ้มหลายชั้นราวกับเมฆฝนฟ้าคะนอง ก็เพียงพอที่จะทำให้ฉันตั้งคำถามต่อความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของตัวเอง
แน่นอนว่าเจ็บ
อา ใจฉันเจ็บจริง ๆ ล่ะ
อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสารเธอเลย
ทว่า ยกโทษให้ฉันด้วย เรเลีย
ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำแบบนี้
――เพราะเธอขโมยแผนสำหรับโครงการแสดงนิทานภาพไปเองนะ ได้โปรดให้ฉันได้แก้แค้นสักนิดเถอะนะ
“ไม่เป็นไรหรอก ถึงจะเป็นพระราชาก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน เพราะงั้นไม่ต้องประหม่าไปหรอกนะ ตอนนี้เป็นวันหยุดไม่ได้อยู่ในฐานะพระราชาหรอกนะ เป็นแค่คุณลุงเฉย ๆ”
“ทำไมก๊าน！？ พูดแบบนั้นได้ยังไงก๊าน！？ ทำไมเนียถึงดูสบาย ๆ แบบนั้นได้กันห๊า！？ พระราชาเลยนะ！？ ว่าไปแล้วหล่อนก็ตอบสนองฮิลเด้ซามะแบบไม่สะทกสะท้านอะไรเลย！？ นี่หล่อนคิดยังไงกับราชวงศ์กันแน่！？”
ถึงจะเป็นเชื้อพระวงศ์ ก็เพราะเป็นสมาชิกในครอบครัวของราชวงศ์เลยได้เป็นเชื้อพระวงศ์จริงไหมล่ะ
“ก็แค่เป็นคนที่เกิดในราชวงศ์เองจริงไหม ไม่ได้มีอะไรดีขนาดนั้นสักหน่อย พระราชาก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าคุณลุงวัยกลางคน เน๊ะ ฮิลเด้?”
“ขอโทษด้วยนะคะ แต่เราไม่อยู่ในสถานะที่จะเห็นด้วยกับคำพูดเหล่านั้นได้”
อะ จริงด้วย เธอเป็นเชื้อพระวงศ์
…………เพราะว่ารอยยิ้มของฮิลเดโทร่าค่อนข้างน่ากลัวแปลก ๆ ฉันจะระวังคำพูดวิพากษ์วิจารณ์ราชวงศ์ให้มากกว่านี้
“ตามที่ฮิลเด้เคยบอกไว้ เขาไม่ใช่คนประเภทที่จะมายุ่งเกี่ยวกับเด็ก ๆ ดังนั้นเธอไม่จำเป็นต้องกังวลให้มากเกินหรอกนะ? ก่อนอื่นรีบไปกันเถอะ”
“――ม๊ายยยยยย！ม๊ายน๊าาาาาาาา！！”
ฉันจับมือเรเลียเรดซึ่งไม่เต็มใจและลากเธอออกจากท่าเรือเหาะขนาดเล็ก มุ่งตรงไปยังคฤหาสน์ตรงหน้า
เกาะลอยฟ้ามีขนาดไม่ใหญ่นัก แต่ดูเหมือนว่ามีทุกสิ่งที่คุณต้องการ
ประการแรก สภาพภูมิอากาศ
เกาะลอยฟ้าคือ ผืนดินที่ลอยอยู่บนท้องฟ้ารั้งที่「วิเครันด้า ผู้ฉีกแผ่นดิน」 ได้ทำลายทวีปที่ฝังรากอยู่บนท้องทะเล
เพื่อปรับตัวให้เข้ากับการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของสภาพแวดล้อมโดยรอบเกาะลอยฟ้า ระบบนิเวศจึงมีการเปลี่ยนแปลงอย่างมากเพื่อปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมโดยรอบเช่นกัน
ในเรื่องนั้น การเปลี่ยนแปลงที่ใหญ่ที่สุดคือสภาพอากาศและอุณหภูมิ
เหนือท้องฟ้า มีทั้งลมที่พัดแรง และการแผดเผาจากแสงแดด ความสามารถในการปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมเหล่านี้เป็นสิ่งจำเป็นอย่างมาก
พลังเวทย์มนตร์ที่สถิตอยู่ในแผ่นดินทำหน้าที่บรรเทาผลกระทบทั้งหมด ดังนั้นแม้ว่าสภาพแวดล้อมจะเปลี่ยนแปลงรุนแรงในทันใด ทั้งแผ่นดินและสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ที่นั่นก็ไม่ตาย
ในความเป็นจริงยังมีทฤษฎีที่ว่าเหตุผลที่ดันเจี้ยนถูกสร้างขึ้นก็เพื่อคอยค้ำจุนชิ้นส่วนแผ่นดินเหล่านั้น
และเกาะลอยฟ้าซึ่งผ่านการเปลี่ยนแปลงของสภาพอากาศ อุณหภูมิ และระบบนิเวศ บางครั้งก็กลายเป็นผืนดินที่อุดมสมบูรณ์ และบางครั้งก็กลายเป็นที่อยู่อาศัยของสัตว์อสูรที่อันตราย
บางครั้งก็กลายเป็นสถานที่ที่ผู้คนสามารถใช้ชีวิตได้อย่างสุขสบาย
เกาะลอยฟ้าที่ราชวงศ์นี้ใช้เป็นการส่วนตัว ดูเหมือนว่าจะมีสภาพอากาศดีอยู่เสมอ มีอากาศเย็นสบายในฤดูร้อนและอบอุ่นในฤดูหนาว
มีน้ำอุดมสมบูรณ์ และพื้นที่สีเขียวขจีกว้างใหญ่ จึงทำให้มีของกินมากมาย
โดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่อาณาจักรอาร์ตัวร์เข้ายึดครอง ที่นี่ก็ได้รับการปรับปรุงและเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากเพื่อให้ง่ายต่อการอยู่อาศัย นอกจากนี้ยังถูกใช้เป็นรีสอร์ทเพื่อสุขภาพสำหรับยามเจ็บปวดด้วย
กล่าวอีกนัยหนึ่งว่าเป็นสถานที่พักผ่อนที่ดีที่สุด
――นอกจากนี้ เมื่อได้มองย้อนกลับมา ไม่มีอะไรที่โชคดีไปกว่าการที่เขาอยู่ที่นั่นอีกแล้ว
แม้จะมองจากระยะไกล ฉันก็สามารถบอกได้ว่ามีเก้าอี้ผ้าใบและโต๊ะตั้งอยู่ใต้ต้นไม้ใกล้กับคฤหาสน์ และชายท่าทางวางมาดในชุดคลุมอาบน้ำกำลังอ่านหนังสืออยู่
“ทางนั่นคือโอโต้ซามะค่ะ”
เมื่อฮิลเดโทร่าพูดแบบนั้น ฉันก็คิดได้อย่างหนึ่งว่า 「อ้า เป็นไปตามที่คิด」
ฉันก็ไม่ได้คาดคิดว่าจะได้พบกับพระราชาในทันที ……หรือพูดให้ถูกคือ ในชุดคลุมอาบน้ำ กำลังจะเข้าไปอาบน้ำอะไรแบบนั้นเหรอ ดูเหมือนพระราชาจะเพลิดเพลินกับการพักผ่อนจริง ๆ
เมื่อเข้าไปใกล้ ๆ ฮิลเดโทร่าก็ร้องเรียก「โอโต้ซามะ」อีกครั้ง
“――ทำตัวเหมือนกับว่าข้าไม่มีตัวตนซะ ข้าไม่อยากเป็นราชาในวันหยุด”
ยังไงก็ตาม พระราชาตอบกลับห้วน ๆ ขณะอ่านหนังสือ
“แม้มิใช่วันหยุดก็เป็นเช่นนี้เสมอ ๆ มิใช่หรือเพคะ? เช่นนั้นแล้วต้องการทักทายกับเพื่อน ๆ ของลูกในฐานะผู้ปกครองเสียหน่อยไหมเพคะ?”
สำหรับฮิลเดโทร่าผู้สดใสและใจดีอยู่เสมอ นั่นเป็นวิธีการพูดที่ค่อนข้างจิกกัด ว่าแล้วดูเหมือนจะต่างออกไปหากเป็นคนในครอบครัว
“ต้องรู้จักรึ อย่ามาคุยกับข้า”
เข้าใจล่ะ พระราชาเป็นคนแบบนี้เองสินะ
ทว่า แม้ว่าทัศนคติของเขาจะแย่ แต่แบบนี้ก็สะดวกดีเหมือนกัน
ฉันมาเพื่อสนุกที่นี่ ดังนั้นทางใครทางมันก็ดีเหมือนกัน การไม่มารบกวนกันมากเกินไปถือว่ายอดเยี่ยม
“ในเมื่อมีความตั้งใจเช่นนั้น ทุกคนสามารถปฎิบัติตัวต่อโอโต้ซามะเหมือนกับไม่มีตัวตนได้เลยค่ะ ไปกันเถอะค่ะ”
ดีละ ไปกัน
เรเลียเรดยังรู้สึกประหม่าที่ได้เผชิญหน้าอย่างกะทันหันอกับพระราชา ดังนั้น ทางที่ดีควรหาห้องให้เธอได้สงบสติอารมณ์โดยเร็วที่สุด
หลังจากส่งสัมภาระให้คนรับใช้ของคฤหาสน์ที่ออกมารอต้อนรับแล้ว พวกเราก็ไปที่คฤหาสน์กัน――
“――เนีย・ลิสตัน”
หืม?
เมื่อจู่ ๆ ก็ถูกเรียกชื่อ ฉันจึงหันกลับไป……พระราชาอยู่ที่ตรงหน้า อะไร รู้จักฉันด้วยเหรอ
พระราชาซึ่งกำลังอ่านหนังสือก็พูดด้วยท่าทางอย่างที่เป็นอยู่
“เมื่อไหร่เจ้าจะทำให้เมจิกวิชั่นเป็นที่นิยมเสียที?”
“……คะ?”
อะไรกะทันหันจัง คุณกำลังพูดถึงอะไร
“ข้าสัมผัสได้ถึงใจจริงของเจ้า
ข้ารู้สึกได้ถึงการเตรียมใจที่ราวกับตัดสินใจได้แล้วว่าจะอุทิศชีวิตให้กับเมจิกวิชั่น
ดังนั้นแล้ว? เมื่อไหร่เจ้าจะสร้างความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ได้เสียที?”
…………
“――ไม่คิดว่าวิธีที่ใช้อยู่ช้าเกินไปบ้างรึไง? ไม่มองโลกแง่ดีไปรึยังไง? หากเจ้าจริงจัง หากเจ้าเตรียมใจไว้แล้ว เจ้าต้องทำสำเร็จอย่างแน่นอน จงใช้ทุกอย่างที่สามารถใช้ได้
จุดจบสามารถมาได้อย่างไม่รู้ตัว
อย่าคิดว่าโอกาศทางธุรกิจสำหรับผู้ใช้เงินโดยเปล่าประโยชน์จะคงอยู่เสมอไป”
……ฟุมุ เข้าใจแล้ว
“โอโต้ซามะ！”
“ธุระของข้าเสร็จแล้ว ไปซะ”
แม้ว่าฮิลเดโทร่าจะตำหนิ แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่มีความตั้งใจที่จะพูดต่อ ดังนั้นนับประสาอะไรกับการฟัง
――ฮูเรนซ์・อาร์ตัวร์
การเผชิญหน้าครั้งแรกกับราชาองค์ที่สิบสี่แห่งอาณาจักรอาร์ตัวร์ก็เป็นเช่นนี้
ได้ผัดกะเพราหมูสายดั้งเดิม(หมู+ใบกะเพรา+กระเทียม+วิญญาณพริก)มาถุงใหญ่ แต่รสชาติแทบไม่เผ็ดแถมติดหวานอีกต่างหาก กินทีเลี่ยนหลายๆ ฮา
แต่ร้านรสเผ็ดๆแถวบ้านก็ดันใส่หัวหอมใหญ่กับถั่วฝักยาวซะเยอะ อีกหน่อยจะกินแบบรสดั้งเดิมคงต้องทำเองอย่างเดียว ฮา