[นิยายแปล(WN)] 狂乱令嬢ニア・リストン คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน - ตอนที่ 282 ปฏิบัติการแทรกซึมหมู่เกาะโจรสลัดอากาศ ８ กำเนิดแดนโลลิ

282 ปฏิบัติการแทรกซึมหมู่เกาะโจรสลัดอากาศ ８

 

“……ล้อเล่นใช่ไหม……”

 

เมื่อมองดูใบประกาศจับที่โดนย้อนเข้ามาในกรง วีรัสซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นเจ้าของซ่องแห่งนี้ และพวกผู้ชายที่มุ่งก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที

 

ในใบประกาศจับคือภาพเหมือนของชูรัต กัปตันของดาบหนามนับพัน โจรสลัดอากาศที่มีรสนิยม และงานอดิเรกแย่ ๆ อย่างการฟันคนเป็นชิ้น ๆ

 

――เธอแสดงมันให้ดูและพูดว่า「ฉันบดขยี้เขาไปเมื่อคืนนี้」

 

เช่นเดียวกับวีรัส บางคนก็พึมพำว่า「โกหก」ในขณะที่บางคนพูดไม่ออกและประหลาดใจ ขณะที่บางคนก็เอาแต่ตะโกนว่า「อะไรก็ช่างปล่อยข้าออกไป」 ม๊า มีปฏิกิริยาปะปนกันไป

 

มีชายเปลือยมากกว่าสิบคนรวมตัวกันอยู่ในกรงที่ไม่ได้ใหญ่โตมากนัก

นั่นเป็นเพราะว่าผู้จัดการและพนักงานก็ถูกลักพาตัวเช่นกัน ในตอนที่ลิลลี่โจมตีซ่องต่าง ๆ เธอก็ทุบตีพวกเขาแล้วพามาด้วย

 

นี่ก็เป็นมาตรการป้องกันไม่ให้ข้อมูลเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวลับของลิลลี่รั่วไหล อีกทั้งพวกเขายังเป็นแหล่งข้อมูลอีกด้วย

 

――ม๊า ถึงความรู้สึกที่แท้จริงของลิลลี่คือ เธอไม่สนใจว่าจะถูกเปิดเผยเมื่อใดก็ตามอยู่แล้วก็เถอะ

 

เธอมีแผนที่จะปรากฏตัวบนเวทีเร็ว ๆ นี้อยู่แล้ว

 

“ด้วยเหตุนี้ นั่นหมายความว่าฉันได้ทำลายกลุ่มโจรสลัดทางอากาศเจ็ดกลุ่มภายใต้สังกัดราชาแฟรกไจล์ไปแล้วไงล่ะ”

 

ลิลลี่ เด็กสาวผมดำที่อยู่นอกกรงพูดกับพวกผู้ชายที่อยู่ในกรง โดยมีโอลิเวียร์อยู่ข้าง ๆ ราวกับว่าเธอเป็นเจ้าของซ่องแห่งนี้

 

“นา、โกหกสินะ？”

 

วีรัสที่เนื้อตัวหลังจากถูกขังมานานกว่าสิบวันโยนใบประกาศจับทิ้งไป ก่อนพุ่งเข้ามาใกล้เกาะติดกับลูกกรงเหล็ก

 

“แค่มาแสดงอะไรแบบนี้ให้ดูทุกคืน ข้าไม่มีทางเชื่อหรอก ยิ่งไปกว่านั้นพาข้าออกไปจากที่นี่ซะ แกมีจุดประสงค์อะไร จะเกิดอะไรขึ้นบนโลกนี้”

 

ฉันไม่ต้องการที่จะตอบคำถามนั้น แต่ฉันต้องการตรวจสอบคำตอบบางอย่าง

 

“ทั้งที่ฉันทำมามากถึงขนาดนี้แล้วก็ตาม ก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ เลย แฟรกไจล์ตอนนี้ไม่ได้อยู๋บนอาคาชิมะสินะ？”

 

สี่ราชาแห่งท้องฟ้าคือ โจรสลัดอากาศที่มีชื่อเสียงที่สุด ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจถ้ามีคนพยายามจะฆ่าพวกเขา

จริง ๆ แล้วก็มีคนที่มาอยู่ที่นี่เพื่อมุ่งเป้าไปที่พวกเขา ดังนั้นจึงอาจกล่าวได้ว่าเป็นเรื่องปกติสำหรับพวกเขาที่จะต้องมีความเฉียบแหลมและความกังวลอยู่เสมอ 

 

นั่นเป็นสาเหตุที่พวกเขาไม่เปิดเผยที่อยู่ของพวกเขาให้รู้กันอย่างเปิดเผย――อย่างน้อยก็สำหรับแฟรกไจล์

 

ฉันถามวีรัสกับคนอื่น ๆ แล้ว แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครรู้ว่าแฟรกไจล์อยู่ที่ไหน

แล้วเห็นได้ชัดว่าจะเขามีหลายฐานอยู่ภายในอาคาชิมะ แต่แม้พวกเขาจะรู้หนึ่งหรือสองฐาน พวกเขาก็ไม่ได้รู้จักทั้งหมด

 

――ม๊า เรื่องนั้นก็ช่างมันเถอะ

 

ยังมีโจรสลัดอากาศให้ล่าอีกมาก ดังนั้นจะมีเรื่องให้ทำตลอดจนไม่เบื่อแน่นอนล่ะนะ

ดูเหมือนลิลลี่จะคิดว่าเธอต้องรังแกพวกเขาให้หนักที่สุดเท่าที่จะทำได้ซะแล้ว

 

ฉันอยากให้โจรสลัดอากาศได้สัมผัสกับความขมขื่น ความเจ็บปวด และความสิ้นหวัง มากพอ ๆ กับที่เคยทำกับทาสมาจนถึงตอนนี้

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันพยายามใช้ประโยชน์มากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้

นอกจากนี้ยังมีเหตุการณ์ที่ทาสบางคนเริ่มโจมตีใส่โจรสลัดอากาศที่ถูกลิลลี่บดขยี้อีกด้วย ตำแหน่งของทาสและโจรสลัดอากาศกำลังค่อย ๆ เปลี่ยนที่กัน

 

สิ่งนี้จะดำเนินต่อไปจนกว่าแฟรกไจล์จะปรากฎตัว หรือโจรสลัดอากาศจะหายไปจนหมดสิ้น

ม๊า จนกว่าผู้รับผิดชอบจะมารับผิดชอบ ก็เป็นความรับผิดชอบส่วนรวมของผู้ใต้บังคับบัญชาล่ะนะ

 

“……ถ้าแกกำลังบดขยี้โจรสลัดอากาศได้ขนาดนั้นจริง แฟรกไจล์เป็นชายที่น่ากลัว หากเขาเห็นแกเป็นศัตรู เขาจะไม่แสดงความเมตตาใด ๆ และไม่มีเหตุผลใดที่เขาจะเงียบหลังจากถูกโจมตีแบบนี้”

 

วีรัสแครงใจกับทุกเรื่อง

แต่ ตราบใดที่ยอมเล่นละครตามไป อย่างน้อยเขาก็จะไม่ถูกฆ่าตายตอนนี้ เมื่อเขาได้ข้อสรุปดังกล่าวแล้ว เขาจึงตัดสินใจว่าจะไม่ต่อต้านอย่างไร้ประโยชน์ใด ๆ อีก

 

「ฉันดูแลคุณในราคาสี่แสนที่คุณซื้อฉันมา」เธอพูดแบบนั้น และให้อาหารเขาสามมื้อต่อวันและของฟุ่มเฟือยบางอย่าง คงกลายเป็นเรื่องลำบากแน่ หากเขาไปกระตุ้นพวกเธอด้วยวิธีแปลก ๆ และโดนยกเลิกพวกมัน

 

“หลังจากที่ทำลายเรือรบยุงสงคราม(มอสคิวโต้) ก็ผ่านมาหลายวันแล้วใช่ไหม？　ถ้าเป็นแบบนั้นก็น่าจะใกล้ถึงเวลาที่จะกลับมาแล้ว？

ที่นี่คือเกาะของแฟรกไจล์ เป็นเกาะลอยฟ้าที่เป็นเครื่องพิสูจน์ตำแหน่งของสี่ราชาแห่งท้องฟ้ามาหลายชั่วอายุคน ไม่มีทางที่เขาจะเงียบถ้ามีคนมาแตะต้องมันนา”

 

เข้าใจล่ะ ลิลลี่พยักหน้า

 

“――พอจบปัญหาดังกล่าวได้เมื่อไหร่ ฉันจะตัดสินใจว่าจะปฏิบัติต่อคุณยังไงต่อไปเน๊ะ จนกว่าจะถึงตอนนั้น โปรดรออยู่ที่นี่อย่างเงียบ ๆ”

 

“ระ รอก่อน！　แค่นี้ก็น่าจะพอแล้วจริงไหม ปล่อยข้าออกไป！　โอ้ย！　……อะ、วันนี้ข้าขอสั่งซิการ์กับเหล้าอีก！　ข้าไม่สนใจว่าจะของถูกหรือเปล่า แค่เอามาให้เยอะ ๆ ที！”

 

วีรัส รวททั้งพวกผู้ชายเริ่มโวยวายอีกครั้ง แต่ลิลลี่กับโอลิเวียร์ก็ออกจากห้องใต้ดินโดยไม่หันกลับไปมอง

 

 

 

“ใส่เข้าไปในรายการเน๊ะ “

 

เมื่อออกมาจากห้องใต้ดิน ฉันก็สั่งให้ส่งสินค้าฟุ่มเฟือยที่วีรัสสั่งไว้กับโอลิเวียร์

 

“จำเป็นด้วยเหรอคะ？”

 

ลิลลี่หัวเราะ ดูเหมือนโอลิเวียร์จะไม่พอใจกับการมีน้ำใจให้วีรัส

 

“แน่นอนฉันจะเริ่มจากที่ไหนก็ตามก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ว่าตอนนี้ฉันดีใจที่ได้เริ่มต้นที่นี่ นั่นคือราคาที่ซื้อสิ่งนั้นเน๊ะ”

 

ปฏิบัติการบุกเริ่มจากซ่องแห่งนี้

ก็จริงว่ามันอาจจะดีกว่าถ้าไม่เริ่มจากที่นี่ แต่ฉันก็เริ่มจากที่นี่และมาไกลขนาดนี้แล้ว

 

ฉันจะพูดอะไรได้ในสถานที่แบบนี้

 

“ฉันคิดว่ามันเป็นการจับคู่ที่ดีที่ได้เจอกับพวกคุณ”

 

ลิลี่กังวลว่าจะถูกหักหลัง แต่โสเภณีไม่เคยทรยศใคร

 

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอจึงสามารถดำเนินการได้อย่างราบรื่นและเป็นไปตามแผนที่วางไว้ แม้จะใช้เวลานานมากก็ตาม

 

หากการซ่อนตัวล้มเหลว คงต้องทำทุกอย่างเร็วกว่ากำหนดมาก

มันจะกลายเป็นเรื่องยุ่งยาก เพราะเธอต้องค้นหาโจรสลัดอากาศ พ่อค้าทาส และซ่องโสเภณีทั้งกลางวันและกลางคืนและรีบทำลายพวกเขา

 

แต่การกำจัดโจรสลัดอากาศคงจะเสร็จสิ้นไปนานแล้ว

 

“……ท๊า ถ้าลิลลี่พูดแบบนั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ”

 

หลังจากแยกทางกับโอลิเวียร์ซึ่งเห็นได้ชัดว่าไม่เต็มใจ ลิลลี่ก็หันหน้าไปทางห้องทำงาน

 

“อะ、ลิลลี่！　ในที่สุดก็มา！”

 

เอสเธอร์ซึ่งรายล้อมไปด้วยชายและหญิงแสนสวย เดินเข้ามาหาฉันด้วยสีหน้าโล่งใจอย่างเห็นได้ชัดและกระซิบข้างหู

 

“มาอยู่ด้วยกันที！　นี่เป็นภาระหนักสำหรับฉันเกินไปแล้ว！”

 

“หืม？　แค่จดบันทึกเองไม่ใช่เหรอ？”

 

“เพราะคนอื่นนะสิคนอื่นไงล่ะ！”

 

“มีใครที่ต้องรับมือแล้วไม่ชอบใจเหรอ？”

 

“ไม่ใช่ ไม่ใช่เรื่องแบบนั้น！　แต่ว่า……ยังไงดี ฉัน กะ กลัวน่ะ……！”

 

ประวัติของคน

 

ดูเหมือนว่าเอสเธอร์เคยเป็นลูกสาวของพ่อค้ารายหนึ่ง และได้รับการศึกษาในระดับหนึ่ง

กล่าวอีกนัยหนึ่งเธอสามารถอ่านและเขียนได้

ฉันจึงขอให้เธอช่วยตรวจสอบภูมิหลังของสาวสวยที่ฉันพามาเมื่อคืนนี้ด้วยการใช้ความสามารถนั้น

 

เนื่องจากหลายคนมีรูปลักษณ์ที่สวยงาม ดูเหมือนบางคนที่ซ่องโสเภณีระดับสูงซื้อไปนั้นเป็นบุคคลที่มีความเกี่ยวข้องกับขุนนางในบางประเทศ และบางคนก็มาจากครอบครัวที่ไม่สามารถพูดถึงอย่างเปิดเผยได้

 

แม้ว่าพวกเขาจะหวังให้ส่งตัวกลับประเทศโดยเร็ว ไม่สนใจว่าใครจะถามว่ายังไง ความปรารถนาของพวกเขาก็คือขอแค่รีบจัดการขั้นตอนให้เสร็จสิ้นโดยเร็ว และอยากกลับบ้าน ม๊า ฉันเดาว่าพวกเขาผ่านเรื่องเลวร้ายมามากมาย

 

――ยังไงก็ตาม ในวันแรกชายคนหนึ่งได้แสดงความเย่อหยิ่งออกมา「หยาบคาย！　ข้าเป็นบุตรชายของเอิร์ล ――」แต่เมื่อฉันตบเขาและขู่ว่า「จะโยนเขาออกไปข้างนอก」 เขาก็เงียบไป บริเวณโดยรอบก็ด้วย

 

ฉันไม่รู้ตัวตนของเขา 

แต่ขณะที่พวกเขาอยู่ที่นี่ พวกเขาทั้งหมดยังคงเป็นทาส และถ้าให้เจาะจงกว่านั้นคือ พวกเขาเป็นของปล้นของลิลลี่ ยังไม่ถูกถอดปลอกคอด้วยซ้ำ ……ม๊า เนื่องจากหากถอดออกจะเป็นอันตรายมากกว่า

 

อนึ่ง ฉันไม่เคยถามรายละเอียดมาก่อน แต่ดูเหมือนว่าโอลิเวียร์จะเป็นลูกสาวของขุนนางเช่นกัน

วีรัสชอบเธอเพราะว่าเธอสวย แต่เธอก็รู้หนังสือและฉลาดด้วยเช่นกัน

 

“เข้าใจแล้วเข้าใจแล้ว ฉันจะอยู่ใกล้ ๆ สักพักแล้วกัน――เรามาเริ่มกันจากทางนั่นดีไหม”

 

“เอ๊ะっ”

 

ลิลลี่ตะโกนเรียกผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงที่ใหญ่โดยไม่จำเป็น ที่มีตราประทับอยู่บนหน้าอกของเธอ

 

ตราประทับเหล็กร้อน มันเป็นหลักฐานของการเป็นทาส

ไม่อาจเรียกได้ว่าเป็นอาการบาดเจ็บอีกต่อไป น่าเสียดายมันค่อนข้างเก่ามากจนกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของเธอ

 

“ฉันจะรักษาสิ่งนั้นที่หน้าอกของคุณ มาสิ”

 

“……ระ รักษาได้เหรอ？　จะหายดีไหม？”

 

“ใช่แล้ว”

 

แค่ควักผิวหนังและสร้างใหม่ล่ะ――เมื่อฉันอธิบายเรื่องนี้ให้ลูกสาวขุนนางที่ฉันพามาด้วยตั้งแต่แรก ใบหน้าของเธอก็ซีดและก็กลัวมากจนเธอเริ่มร้องไห้ ฉันจะไม่อธิบายอีกต่อไปแล้ว

 

แม้ว่าจะเงียบไปแล้วก็ตาม หากเป็นเพียงเศษผิวหนังก็เสร็จภายในเวลาไม่นาน

 

 

 

บริเวณนี้ถูกควบคุมเรียบร้อยแล้ว โดยรับมาทั้งจากการใชกำลังของลิลลี่ ทั้งจากการเช่ามาโดยโอลิเวียร์

 

แม้ว่าทาสจะถูกห้ามไม่ให้ปรากฏตัวต่อสาธารณะ แต่เสียงหัวเราะและเสียงที่มีความสุขของเด็ก ๆ ก็สามารถได้ยินได้เป็นครั้งคราว

 

ลิลลี่รวบรวมทาสได้มากกว่าสามร้อยคนแล้ว และพวกเขาทั้งหมดอาศัยอยู่ที่นี่ แม้ว่าจะอยู่ในสภาพที่คับแคบก็ตาม

 

――ในขณะที่โจรสลัดอากาศถูกโจมตีคืนแล้วคืน บริเวณนี้เป็นเพียงพื้นที่เดียวที่สงบสุข……ในความเป็นจริงแล้ว มีสัญญาณของผู้คนมากมาย

 

มีหลายคนโดยเฉพาะพ่อค้าที่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้

แค่ว่าพวกเขาไม่กล้าสัมผัสมัน

 

พวกเขาไม่ต้องการเข้าไปพัวพันกับ「จอมโจรล่าโจรสลัดอากาศ」ที่ออกบดขยี้ โจรสลัดอากาศเกือบทุกคืน และรู้สึกขอบคุณจนไม่ต้องการที่จะข้องเกี่ยวกับโจรสลัดอากาศที่คอยเอาเปรียบอยู่เสมออีก

ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง พวกเขาจึงแกล้งทำเป็นไม่เห็นมัน

 

ม๊า ที่จริงไม่ว่าเรื่องจะเป็นยังไง มันก็ไม่สำคัญว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร ตราบใดที่ยังสามารถจ่ายเงินให้พวกเขาเพียงพอที่จะซื้ออาหารหรืออะไรก็ตาม

ที่จริงแล้ว พวกเขามีความสุดขมากที่มีลูกค้า มากกว่าโจรสลัดอากาศที่บางครั้งก็ชักดาบ

 

แม้ว่าสิ่งที่จ่ายมาจะเป็นเงินที่ถูกขโมยมาก็ตาม

 

 

 

และ ตอนกลางคืน

ไม่มีโจรสลัดอากาศคอยลาดตระเวน หรือเฝ้า หรือเดินอย่างเมามายอยู่ข้างนอกอีกต่อไป

 

“พอเป็นแบบนี้แล้ว รู้สึกเหงานิดหน่อยน๊า”

 

เป็นเพราะลิลลี่โจมตีพวกเขาจากทุกทิศทุกทาง

มีโจรสลัดอากาศโง่ ๆ มากมาย แต่ไม่ใช่ว่าจะมีแค่คนโง่เท่านั้น

 

หากโจรทำงานเฉพาะตอนกลางคืน พวกเขาจะไม่เคลื่อนไหวในเวลากลางคืน

แม้แต่โจรสลัดอากาศที่โง่เขลาก็สามารถมั่นใจในความปลอดภัยได้มากขึ้นขนาดนั้น

 

จากกลุ่มโจรสลัดอากาศทั้งห้าที่ถูกเรียกว่าระดับผู้บริหารของแฟรกไจล์ที่เหลืออยู่มีเพียง กัปตัน・ซาเรีย แห่ง เทพธิดาหัวงู(เดรดก็อดเดส)เท่านั้น

อีกสี่คนที่เหลือคือ ถูกบดขยี้ไปนานแล้ว และเรือก็จมหมดด้วย

 

――ม๊า ก็ดี วันนี้ไปที่ท่าเรืออีกรอบ แล้วล่มเรือดีกว่า

 

ลิลลี่เดินอย่างมั่นใจข้ามเกาะอันเงียบสงบในยามดึก

 

 

มันมีเรื่องยากลำบาก

ตามที่วีรัสบอกไว้ โจรสลัดอากาศภายใต้แฟรกไจล์ไม่ได้รับอนุฯจให้เคลื่อนย้ายเนือโดบไม่ได้รับคำสั่งโดยตรงจากแฟรกไจล์ โดยเฉพาะพวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากอาคาชิมะ

 

พูดอีกอย่างคือ แม้ว่าจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่เรือโจรสลัดอากาศจะถูกโจมตีคืนแล้วคืนเล่า แต่โจรสลัดอากาศก็ไม่สามารถหลบหนีได้

 

――แฟรกไจล์、ฉันหวังว่าคุณจะกลับมาเร็ว ๆ นี้

 

น่าแปลกที่ลิลลี่และเหล่าโจรสลัดอากาศต่างก็มีความรู้สึกแบบเดียวกันในแง่นั้น

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ