[นิยายแปล(WN)] 狂乱令嬢ニア・リストン คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน - ตอนที่ 259 เทศกาลโลลิxหมีส่งท้าย ส่วนแรก

259 เทศกาลส่งท้าย ส่วนแรก

 

　――『อย่ามาแตะต้องกันเหมือนคนคุ้นเคยนะเจ้าลูกหมา หมาอย่างพวกแก รู้จักแต่การเอาข้าเหวี่ยงไปมาเพื่อฆ่าศัตรูเท่านั้น』

 

อาร๊า ปฏิกิริยาที่ดี

 

“นั่นคือ กำลังพูดกับฉันเหรอ？”

 

ฉันพยายามคุยกับเขาขณะยิ้ม

 

　――『จะมีใครอีกนอกจากเจ้าน่ะ เฉพาะผู้ที่ข้าเห็นชอบเท่านั้นที่สามารถสัมผัสข้าได้ นอกเหนือจากนั่นจะต้องถูกกลืนหายไปในเปลวเพลิงสีแดงฉาน ข้าไม่มีเมตตาต่อเด็กหรอกนะ』

 

เห้ เข้าใจล่ะ

 

“จ๊า ถ้าอย่างงั้นฉันจะบอกคุณสองเรื่อง

 

เรื่องแรก ถ้าคุณร้องขอชีวิตของคุณ ฉันจะยกโทษให้คุณ

เรื่องที่สอง หากคุณวิ่งหนีหรือแสดงอาการหลบหนี คุณจะถูกหักโดยไม่มีคำถามใด ๆ

 

――โปรดจำไว้ให้แม่น ถ้าคุณไม่ทำตามคุณจะสูญเสียเท่านั้น”

 

โดยไม่รอได้ยินคำตอบ ฉันแค่พูดในสิ่งที่ต้องการพูดและออกห่าง ดาบศักดิ์สิทธิ์ รูจ ออเดอร์

 

“……”

 

“……”

 

เมื่อฉันหันกลับไป ลิวิเซลและซิลเลนก็มองมาที่ฉันด้วยใบหน้าแปลกประหลาด

 

เนื่องจากมีระยะห่างระหว่างเราเล็กน้อย ฉันไม่คิดว่าทั้งสองคนจะได้ยินสิ่งที่ฉันพูด……แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น คำพูดและการกระทำของฉันก็คงไม่สามารถเข้าใจได้

 

“พวกเรากำลังต่อสู้กันในเทศกาลฤดูหนาว ดังนั้นฉันเลยมาทักทายให้อ่อนโยนกับฉันด้วยน่ะ”

 

“……ระ เหรอ อืม”

 

“เนีย……หมายถึง ดาบศักดิ์สิทธิ์เป็นสมบัติประจำชาติของเมเวเลีย……」

 

อืม

แน่นอนว่าเขาปกป้องมาเวเลียมาเป็นเวลานาน

 

ยังไงก็ตาม นั่นก็เป็นเพียงเพื่อตัวเองเท่านั้น ไม่ใช่เพื่อประโยชน์ของผู้อื่นหรือประเทศชาติ

 

นั่นไม่ใช่ดาบต้องสาป

เป็นดาบศักดิ์สิทธิ์ที่สร้างประวัติศาสตร์ล่ะ

 

――ทว่ายังไงก็แล้วแต่ ในฐานะดาบศักดิ์สิทธิ์ เขาเป็นชั้นสาม

 

หากเป็นดาบศักดิ์สิทธิ์ชั้นสองก็จะไม่อ้วนขนาดนี้ และถ้าเป็นดาบศักดิ์สิทธิ์ชั้นหนึ่งล่ะก็เขาก็จะไม่มีความคิด「หาคนมาใช้」

 

แต่ก็น่าขัน เพราะว่าเป็นดาบศักดิ์สิทธิ์ชั้นสาม จึงกลายเป็นเหตุผลที่เขาอยู่รอดมาได้จนถึงตอนนี้

ชั้นหนึ่ง ชั้นสองที่ฉันรู้จักทั้งหมดน่าจะตายอย่างมีเกียรติกันไปหมดแล้ว

 

เพราะฉันชาติก่อนเป็นคนทำพังเองล๊า นั่นคือทั้งหมดที่สำหรับตอนนี้

 

――ดาบศักดิ์สิทธิ์ รูจ ออเดอร์เป็นดาบศักดิ์สิทธิ์อย่างแน่นอน

 

มันเป็นการแกว่งดาบศักดิ์สิทธิ์ เก้าร้อยเก้าสิบเก้า เล่มที่เกิดขึ้นในบทละครของเทพช่างตีเหล็ก สตีรามิรา

 

 

กาลครั้งหนึ่งดาบศักดิ์สิทธิ์ ……ถูกลิขิตให้ต่อสู้จนวาระสุดท้ายของชีวิต พวกเขาถูกกระจายไปยังส่วนต่าง ๆ ของโลกนี้ หลังจากข้ามผ่านเก้าร้อยเก้าสิบเก้าเล่มจนเหลือเพียงเล่มสุดท้ายที่ได้กลายเป็น「ราชาแห่งพันดาบศักดิ์สิทธิ์・ดาบราชาศักดิ์สิทธิ์」

 

ดาบบางเล่มถูกใช้เพื่อสังหารราชาปีศาจ

ดาบบางเล่มถูกใช้เพื่อฆ่ามังกรปีศาจ

ดาบบางเล่มถูกใช้เพื่อฆ่าเทพเจ้า

 

ดาบศักดิ์สิทธิ์ที่ผู้ใช้หยิบขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็นผู้กล้า หรือแชมป์เปี้ยนแห่งยุคนั้น ต่างย้อมดาบด้วยเลือดสด เพิ่มความแวววาวอันศักดิ์สิทธิ์

 

หลายร้อยปีผ่านไปตั้งแต่นั้นมา หากสิ่งต่าง ๆ ยังคงดำเนินต่อไป ดาบศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่มั่นคงเล่มหนึ่งจะถูกนำมาใช้ตามแผน

 

ดาบศักดิ์สิทธิ์มากกว่าหกร้อยเล่มจากทั่วทุกมุมโลกมารวมตัวกันเพื่อต่อสู้ การเข่นฆ่าระหว่างดาบศักดิ์สิทธิ์ใน「สงครามดาบศักดิ์สิทธิ์」――คงไม่มีบันทึกไว้ในหนังสือประวัติศาสตร์ใด ๆ ที่จะเปิดเผยว่าเคยมีการฆ่ากันเองระหว่างดาบศักดิ์สิทธิ์ ไม่มีใครสามารถพิสูจน์ได้อีกต่อไป

 

ดาบศักดิ์สิทธิ์ รูจ ออเดอร์นี่อาจเป็นหนึ่งในเล่มที่รอดมาได้จนถึงตอนนี้ เพราะไม่ได้เข้าร่วมด้วย

 

ท้ายที่สุดแล้วดาบศักดิ์สิทธิ์ที่เข้าร่วม ก็โดนฉันในชาติก่อนหักจากปลายด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่ง

 

นั่นสนุกมากเลยน๊า

ม๊า ฉันสนุกมากเกินไปจนสร้างความโกรธเคืองให้กับสตีรามิรา ร่างกายและจิตวิญญาณของฉันเกือบจะถูกผลักเข้าสู่ดาบศักดิ์สิทธิ์อันน่าเบื่อ

 

ในยุคนี้มีดาบศักดิ์สิทธิ์กี่เล่มที่รอดมาได้กันน่ะ

 

――ม๊า เอาไว้ถามทีหลัง ถ้ดาบศักดิ์สิทธิ์ รูจ ออเดอร์ร้องขอชีวิต

 

ลิวิเซลกับซิลเลนมองมาที่ฉันโดยไม่สามารถพูดอะไรได้ ขณะที่ฉันหัวเราะขณะนึกถึงอดีตอันไกลโพ้นที่แสนจะเหลือเชื่อ

 

 

 

ผ่านไปไม่กี่เดือนตั้งแต่คืนนั้นเป็นต้นมา

 

เมื่อวันเกิดของฉันก็มาถึง ร้านค้าสาขาของบริษัทเซโดนีก็ได้จำหน่ายรถสองล้ออย่างเป็นทางการ

ในที่สุดการพัฒนาม้าจักรกลก็เป็นรูปเป็นร่างแล้ว

 

และในที่สุดข่าวลือที่แพร่สะพัดว่าเครื่องของผู้บัญชาการ「สุนัขปีศาจเรดแลนด์」จะเข้าร่วมก็เป็นเรื่องจริง เทศกาลฤดูหนาวที่มีชื่อเสียงอย่างสูงอยู่แล้วก็กำลังเริ่มเป็นประเด็นร้อนมากขึ้นไปอีก

 

ตามที่วางแผนไว้ บุคคลสำคัญจากอาณาจักรอาร์ตัวร์ จักรวรรดิแว็ง เดอ ครุช และประเทศอื่น ๆ โดยรอบก็ได้รับเชิญ

แม้ว่าจะน่ากังวลเล็กน้อยในฐานะชาวต่างชาติ แต่น่าประหลาดใจที่ได้รับการต้อนรับจากทั่วทั้งอาณาจักรมาเวเลีย แม้แต่ชาวมาเวเลียที่ควรจะเกลียดชาวต่างชาติก็ยังรู้สึกตื่นเต้น

ชาวมาเวเลียจำนวนมากมารวมตัวกันที่ท่าเรือเหาะ และต้อนรับราชวงศ์และขุนนางที่ออกมาจากเรือเหาะที่มีตราสัญลักษณ์ของแต่ละประเทศด้วยเสียงดังก้อง

 

ฉันเชื่อว่าความสามารถในการสร้างบรรยากาศที่อบอุ่นผ่านการบิดเบือนความรู้สึกแบบนี้เป็นผลมาจากทักษะและการเตรียมตัวทางการเมืองที่ยอดเยี่ยม

ไม่ใช่กรณีที่คนอย่างฉันที่จู่ ๆ ก็ปรากฎตัวมา และไม่ได้รับการต้อนรับ ครั้งนี้ชาวต่างชาติได้รับการต้อนรับเป็นแขกของรัฐ

 

จริง ๆ แล้วในหมู่พวกเขามีเจ้าชายลำดับที่สอง ฮิเอโร่・อาร์ตัวร์ที่มาในฐานะผู้ส่งสารจากอาณาจักรอาร์ตัวร์อยู่ด้วย

อันที่จริง ฉันรู้สึกประหลาดใจที่ได้ยินว่ามีทีมงานถ่ายทำพร้อมกล้องเข้าร่วมด้วย

――ม๊า ฉันแน่ใจว่าราชา และลิวิเซลต่างทำงานอย่างหนักเพื่อฉัน คุ้มค่ากับการให้พวกเขาหยิบยืมสิ่งต่าง ๆ ……ไม่สิ ฉันอยากจะกล่าวขอบคุณอย่างจริงใจโดยไม่ต้องพูดสิ่งที่ขัดกันเช่นนี้

 

เครื่องของผู้บัญชาการเข้าร่วม เชิญชวนชาวต่างชาติ

ในช่วงปลายปีของมาเวเลียมีความตื่นเต้นในระดับที่ไม่เคยมีมาก่อน

 

――และแล้ววันแห่งเทศกาลฤดูหนาวก็มาถึง

 

 

　

ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่ามีสนามกีฬาขนาดใหญ่อยู่ติดกับทางออกจากเมืองหลวงของมาเวเลีย

ฉันรู้สึกประหลาดใจมาก เพราะว่าฉันเคยไปทางตะวันออกบ่อยครั้ง แต่ฉันไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับทิศตะวันตกมากนัก มันเป็นอาคารที่ใหญ่กว่าและน่าประทับใจกว่าสนามฝึกซ้อมของโรงเรียนทหารจักรกล

 

ที่นี่เป็นพื้นที่ขนาดใหญ่ที่ปกติใช้สำหรับฝึกทหารจักรกล และห้ามบุคคลทั่วไปเข้าชม

 

ทว่า วันแห่งเทศกาลฤดูหนาวเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

โดยจะเปิดให้บุคคลทั่วไปเข้าชมเป็นเวลาหนึ่งวันเพื่อรับชมการต่อสู้กันของทหารจักรกล และชาวมาเวเลียทุกคนสามารถเข้ารับชมได้

 

ชาวมาเวเลียกล่าวไว้ว่า「หากไม่ได้ดูสิ่งนี้เท่ากับไม่สามารถเข้าสู่ปีใหม่ได้」แบบนั้น

 

ปีที่แล้วมีเรื่องที่เกี่ยวข้องกับแมลงมากมายทำให้ไม่มีนักบินประจำทางการเข้าร่วม แต่เป็นนักเรียนจากโรงเรียนทหารจักรหลแทน

แม้ว่าการเคลื่อนไหวของพวกเขาจะด้อยกว่านักบินประจำการ แต่ท่าทางที่ขาดการขัดเกลาและความหยาบของพวกเขาก็ดูสดใหม่ และนั่นคือสิ่งที่ทำให้น่าตื่นเต้นมาก

นั่นเป็นเหตุผลว่ามีการตัดสินใจแล้วว่าให้พวกเขาจะเข้าร่วมในฐานะอันเดอร์การ์ดในปีนี้เช่นกัน

 

ฉันกับริโนกิสอยู่ในห้องรอของสนามกีฬาดังกล่าว

 

“――นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้พบกันก่อนเกมเริ่มขึ้น ก่อนหน้านั้นมีบางอย่างที่เราอยากจะพูด”

 

และก็ทีลิวิเซลมาเยือน

 

หลังจากการแข่งขันหลายรอบระหว่างนักบินทหารจักรกลฝึกหัด และระหว่างนักบินประจำการไปแล้ว การแข่งขันรอบสุดท้ายจะเป็นระหว่างฉันกับเครื่องของผู้บัญชาการที่ขับโดยลิวิเซล

 

ช่วงนี้เขาไม่ได้มาที่คฤหาสน์เพื่อฝึกฝนมาสักระยะแล้ว ดูเหมือนจะเป็นการเตรียมตัวที่จะต่อสู้กับฉัน

เข้าใจล่ะ ดูเหมือนว่าเขากำลังอยู่ระหว่างการฝึกพิเศษในฐานะทหารจักรกล ใบหน้าของเขาแสดงให้เห็นถึงความมั่นใจว่าเขาได้ทำสิ่งที่ควรทำแล้ว

 

“ฉันเข้าใจอยู่แล้ว ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่ออมมือให้ ต่อให้จะไม่บอกฉันก็ตาม”

 

ฉันเดาว่าเขามาที่นี่เพื่อพูด「อยากให้คุณต่อสู้อย่างสุดกำลัง」กล้าหาญดีถึงจะรู้ความสามารถอยู่แล้วน๊า ฉันจะทำทุกอย่างที่เขาต้องการโดยไม่ต้องบอกกล่าว

 

“ไม่ใช่อย่างงั้น――”

 

ลิวิเซลพูดด้วยสีหน้ามั่นใจเต็มเปี่ยม

 

“เราอยากจะขอให้เธอออมมือให้ด้วย ถ้าเป็นไปได้ ช่วยตัดสินเรื่องนี้ด้วยการทำเป็นว่าเธอชนะหลังจากการต่อสู้อย่างหนักได้ไหม？”

 

　…………

 

ทำไมถึงพูดแบบนั้นด้วยสีหน้ามั่นใจล่ะ

 

“ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ ยิ่งฝึกมากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้ว่าเอาชนะเนียไม่ได้ล่ะนะ ……อันที่จริง พอผ่านไปได้ครึ่งทาง เราก็เริ่มเข้าใจถึงความแตกต่างในความสามารถ แน่ใจเลยว่าเราจะแพ้ด้วยหมัดเดียวหรือสองหมัด”

 

……ฟุมุ งั้นเหรอ

 

ลิวิเซลแข็งแกร่งขึ้นมากจนสามารถเห็นความแตกต่างในความสามารถระหว่างเขาและฉันได้แล้วสินะ หนึ่งหรือสองหมัด นั่นเป็นคำทำนายที่เฉียบแหลมเลยไม่ใช่หรือ

　

“ออมมือสิเน๊……ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะทำหรอกนะ”

 

ฉันไม่สนใจเรื่องจะชนะหรือแพ้ ตราบใดที่ฉันสามารถเอาชนะได้เสมอ

 

……หมายถึง ไม่ว่าผลการแข่งขันจะชัดเจนแค่ไหน หากฉันจะทำแบบนั้น ฉันก็อยากจะสร้างความบันเทิงและปลุกเร้าผู้ชมให้มากที่สุด

แทนที่จะเล่นเกมน่าเบื่อ แบบนั้นดีกว่ามาก ก็เพื่อกันและกันเช่นกัน

 

นอกจากนี้ ลิวิเซลยังเป็นราชาองค์ต่อไปอีกด้วย

หากเขาพ่ายแพ้อย่างง่ายดาย　ความคิดเห็นของประชาชนจะเอนเอียงไปจากการเคลื่อนไหวครั้งแรกที่สำคัญของการเปลี่ยนแปลงยุคสมัย

 

เพื่อที่จะแนะนำเมจิวิชั่นให้ได้อย่างราบรื่น ชื่อเสียงของลิวิเซลที่กำลังจะขึ้นเป็นราชาก็ไม่สามารถละเลยได้

 

แม้ว่าผลลัพธ์จะเหมือนเดิม มันจะเป็นความพ่ายแพ้อย่างย่อยยับ การพ่ายแพ้ครั้งใหญ่ หรือการพ่ายแพ้ที่หวุดหวิด ฉันเองก็ไม่ต้องการให้ถูกเรียกว่าเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดถึงตาย หรือการต่อสู้น่าเบื่อที่ตัดสินด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

เมื่อพูดถึงการต่อสู้ที่น่าหลงใหล กระบวนการมีความสำคัญมากกว่าผลลัพธ์

 

――ในการประลองที่ไม่เกิดประโยชน์กับใครจะเป็นการดีกว่ามากที่จะไม่ทำแต่แรก

 

“คุณทำด้วยความตั้งใจที่จะชนะอย่างเต็มกำลังซะ ฉันจะช่วยเอง”

 

“จริงเหรอ！？　ดีแล้วสินะ！？”

 

“ใช่แล้ว”

 

จริง ๆ แล้วฉันแค่ทบทวนดูใหม่นิดหน่อย

 

สำหรับราชาที่สุภาพ มีเหตุผล และมีความยุติธรรมสูง ฉันไม่รู้สึกอะไรนอกจากความวิตกกังวล

แม้จะขี้ขลาด น่ารังเกียจ และสกปรก แต่ก็หมายถึงเพื่อประโยชน์ของประชาชน――หากเป็นคนที่ไม่มีใจกว้างพอที่จะคบหาสมาคมกับคนประเภทต่าง ๆ ขึ้นไปยืนอยู่บนยอดคงเป็นเรื่องยากลำบากสำหรับคนรอบข้าง

 

“อย่าทำตัวเป็นไก่อ่อนสิ ฉันไม่สนใจการแสดงพลังโดยไม่จำเป็นเหมือนกัน”

 

ตั้งแต่แรกแล้วมันไม่ง่ายเลยที่จะต่อสู้ให้น่าดึงดูด

 

แต่นี่คือสถานที่สำหรับแสดงความสามารถของเขา

นั่นเป็นเหตุผลที่ต้องใช้ศิลปะ

 

ไม่ต้องกังวล

เวทีใหญ่ที่สำคัญของลูกศิษย์ลิวิเซล ฉันจะทำให้เป็นการตัดสินที่ดีที่สุดในฐานะอาจารย์

 

หลังจากที่ลิวิเซลจากไปแล้ว ริโนกิสก็พึมพำว่า「คุณหนูยังอายุแค่สิบเอ็ดปีเท่านั้นสิเน๊ะ」

 

 

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

ไร้สาระ

ตั้งแต่ไฟฟ้ามาเปลี่ยนมิเตอร์ไฟใหม่ แถวบ้านก็ไฟดับอย่างบ่อยเลย เดือนนี้ก็ซัดไปแล้ว5-6รอบ ตอนมิเตอร์เก่ายังไม่ดับถี่ขนาดนี้เลย วันเดียวดับ2-3รอบก็มี