[นิยายแปล(WN)] 狂乱令嬢ニア・リストン คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน - ตอนที่ 258 โลลิเตรียมการสำหรับการเปลี่ยนชุดกลางแจ้ง

258 การเตรียมการสำหรับการสิ้นสุด

 

ไฮไลท์ที่ใหญ่ที่สุดของเทศกาลฤดูหนาวคืออะไร？

นั่นก็คือ การต่อสู้ระหว่างทหารจักรกลโดยนักบินประจำการ

 

ปกติแล้วแทบจะไม่มีโอกาสได้เห็นทหารจักรกลต่อสู้กันเอง

รูปทรงอันน่าเกรงขามของเกราะโลหะที่แข็งแกร่งที่สุดของชาวมาเวเลียมากมายภาคภูมิใจ และชื่นชม จนอดไม่ได้ที่จะเชื่อว่าเป็นอาวุธระดับโลก

 

――ในเทศกาลฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึง ทหารจักรกลที่แข็งแกร่งที่สุดของมาเวเลียจะปรากฎตัวมาต่อสู้

 

เครื่องส่วนตัวของผู้บัญชาการ「สุนัขปีศาจเรดแลนด์」ที่ได้รับการสืบทอดจากรุ่นสู่รุ่นสู่ของผู้นำกองพลทหารจักรกล

มีเพียงไม่กี่คนที่เคยเห็นเครื่องจักรนี้ในการต่อสู้ แค่สิ่งนี้เพียงอย่างเดียวก็เพียงพอที่จะสร้างความฮือฮาได้แล้ว

 

แต่ ว่า

ไม่เพียงแค่เครื่องส่วนตัวของผู้บัญชาการซึ่งไม่ค่อยมีใครได้เห็นจะปรากฎตัวเท่านั้น แต่ยังได้ยินว่าจะต่อสู้ด้วยอาวุธยุทโธปกรณ์ระดับสูงสุด

 

อาวุธระดับสูงสุด

หรือก็คือ――จะถือดาบศักดิ์สิทธิ์ รูจออเดอร์ว่ากันว่าใช้ได้เฉพาะเครื่องของผู้บัญชาการเท่านั้น

 

มีชาวมาเวเลียเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เคยเห็นดาบศักดิ์สิทธิ์ในตำนานที่ปกป้องมาเวเลียมาอย่างยาวนานหลายร้อยปี

หัวข้อนี้ได้รับความนิยมมากขึ้นเรื่อย ๆ เนื่องจากอาจเป็นที่สำหรับการเปิดตัว

 

――ไม่มีใครรู้ว่าข่าวลือนี้เริ่มมาจากไหน แต่คาดหวัง ความสนใจ และความสนใจสำหรับเทศกาลฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึงนั้นเพิ่มขึ้นทุกวัน

 

แม้จะยังเป็นช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วงก็ตาม

 

 

 

“พวกฉ๊านปล่อยออกไปแล้วล๊า”

 

ม๊า ฉันไม่คิดว่าจะต้องได้ยินคำตอบ

 

ตั้งแต่ฤดูร้อนที่แล้วจนถึงสิ้น ชาวมาเวเลียต่างตื่นเต้นกับ「ประกาศเรื่องแมลง・การกำจัดที่ประสบความสำเร็จ」ส่วนในปีนี้ ชาวเมืองมาเวเลียต่างตื่นเต้นเป็นพิเศษกับเทศกาลฤดูหนาว

 

ในฐานะคนที่รู้รายละเอียดเป็นอย่างดี ไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะต้องตั้งตารอ

ฉันรู้สึกเหมือนเป็นปัญหาของคนอื่นแม้ว่าฉันควรจะเป็นคนที่เกี่ยวข้องที่สุดก็ตาม เรื่องนี้ถูกทิ้งไว้เบื้องหลังจากความร้อนแรงโดยรอบ

 

　――「มิโตะ！　สู้！」

 

　――「เอ๊ะっ、อะ、ค่ะ！」

 

ตั้งแต่แรกแล้วก็ทำให้ตื่นเต้นกันได้อย่างรวดเร็ว

แม้จะยังเป็นช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วงก็ตาม

　

――อาคาชิที่กลับมาจากโรงเรียนพร้อมกับฉัน และดูฉากฝึกซ้อมกับฉันก็ตอบออกมาว่า「พวกฉ๊านปล่อยออกไปแล้วล๊า」

 

“รู้แล้ว”

 

พวกอาคาชิ ชิโนบาซกำลังแพร่ข่าวลือ ฉันรู้ดีอยู่แล้ว

 

“เพราะตั้งใจที่จะจัดการเรื่องต่าง ๆ ให้เสร็จสิ้นน๊า เลยเหมือนแบกอะไรหลาย ๆ อย่างไว้เลยล๊า เพราะแบบน๊านพวกเราเลยอยากดูแลโดยตั้งจ๊าย”

 

โห๊ เรื่องต่าง ๆ

ฉันไม่รู้รายละเอียดที่เฉพาะเจาะจง แต่เหมือนว่าพวกเขากำลังเตรียมการที่จะทำลายมาเวเลียยุคเก่า ม๊า แม้จะเป็นเพียงงานชิ้นเดียว แต่ก็เป็นงานใหญ่ที่ราชาต้องการจะเปลี่ยนแปลง จริง ๆ แล้วน่าจะมีหลายเรื่องน่ะ

 

　――「อุกุๆๆๆ……เอาอีกรอบ！」

 

　――「คะ、ค่ะ！」

 

ไม่ได้เร็วเกินไปสินะ？　เหลือเวลาอีกประมาณสามเดือนกว่าจะถึงเทศกาลฤดูหนาว

 

“จริง ๆ แล้วมีการพูดถึงการเชิญแขกต่างชาติด้วยล๊า”

 

“เอ๊ะ？　ในมาเวเลีย？”

 

เมื่อรู้ดีว่าประเทศนี้โดดเดี่ยวตัวเองแค่ไหน ฉันไม่มีอะไรนอกจากความสงสัยและความวิตกกังวล

 

“แน่นอนว่าไม่ใช่คนทั่วไปล่ะเน๊ มีเฉพาะคนใหญ่คนโตจากประเทศข้างเคียงเท่านั้นล๊า เฉพาะราชวงศ์ ขุนนางระดับสูง อะร๊ายพวกน๊าน”

 

เห้……

 

“ดีแล้วเหรอ？”

 

“เนื่องจากนั่นคือสิ่งที่คนข้างบนพูดก๊าน ฉ๊านจึงไม่สามารถพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ล่ะน๊า แต่นั่นดูเหมือนจะเป็นก้าวแรกในการเปิดประเทศจริงหม๊าย？　ม๊า ก็ยังไม่แน่ใจหรอก”

 

งั้นเหรอ

 

บางทีพวกเขาต้องการสร้างความสัมพันธ์โดยแสดงให้เห็นความพ่ายแพ้ของทหารจักรกล บางทีลิวิเซล ราชาองค์ต่อไปต้องการสร้างความบันเทิงแก่แขกจากต่างประเทศ

จนถึงตอนนี้พวกเขาพยายามไม่เปิดเผยข้อมูลภายในมาเวเลีย บางทีนี้อาจมีความหมายในการเราจะแสดงให้คุณเห็น……อาจจะน่ะ เป็นประเทศที่โดดเดี่ยวตัวเองมาเป็นเวลานาน ถ้าเป็นฉัน ฉันก็ไม่คิดว่าเราจะเป็นเพื่อนกันได้อีกต่อไป คงต้องแสดงความรู้สึกภายในออกมาบ้าง

ม๊า ยังไงฉันก็ไม่เข้าใจเรื่องการเมืองเลยจริง ๆ ดังนั้นเลยไม่มีหลักฐานอะไร

 

　　――「อุโออออออ้！　ขออีกรอบ！」

 

　　――「คะ、ค่ะ……」

 

เมื่อราชาและผู้อาวุโสในตำแหน่งสำคัญถูกแทนที่ ความสัมพันธ์กับประเทศอื่นก็จะเริ่มต้นขึ้น แน่นอนว่าจะมีการนำเข้าและส่งออก และจะมีการแลกเปลี่ยนกันมากขึ้น

ฉันคิดว่ามันเป็นการประชุมที่จำเป็น

 

“ยังง๊ายก็เถอะ”

 

“หืม？”

 

“มิโตะจังไม่แข็งแกร่งเกินไปเหรอ？”

 

“นั่นสิเน๊”

 

แม้จะเห็นมาหลายครั้งแล้วก็ตาม แต่ทุกครั้งก็ยังทำให้แปลกใจเล็กน้อยได้เสมอ ราวกับกำลังเล่นอยู่กับอีสเลยล่ะน๊า

 

――ในบรรดาลูกศิษย์ของมาเวเลีย มิโตะมีความโดดเด่นที่สุด

 

ในทางจิตใจแล้ว ฉันแน่ใจทุกคนคงอยากจะแข็งแกร่งกว่ามิโตะ เป็นสิ่งที่ไม่เกิดขึ้นง่าย ๆ เลย

 

“สงสัยจ๊างว่าสไตล์การสอนของซิลซามะดีหรือเปล่าน๊า”

 

“ม๊า เป็นแค่ลูกศิษย์ชั่วคราว เป็นแค่ลูกศิษย์ชั่วคราวเน๊ะ”

 

สุดท้ายแล้วฉันจะเป็นคนสอนเด็กคนนี่เอง ตอนนี้เธอเป็นเพียงลูกศิษย์ชั่วคราวของซิลเลนเท่านั้น

 

“ยังไงก็ตาม อาคาชิได้ส่งข้อความของฉันไปแล้วใช่ไหม？”

 

“อะ บอกแล้วล๊า พวกเขาบอกว่ายังไม่สามารถใช้งานได้อีกสักระยะหนึ่ง เนื่องจากการบำรุงรักษา ดังนั้นเวลาใดก็ได้ในเวลากลางคืนไม่เป็นไรล๊า”

 

โอ้ งั้นเหรองั้นเหรอ

 

“จ๊า ถ้าอย่างงั้นยิ่งเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี ช่วยบอกซิลหรือแคนว่าให้ไปส่งฉันที่ปราสาทคืนนี้ที”

 

“เข้าใจแล้ว จะบอกห๊าย แต่ว๊า――”

 

หืม？

 

“ที่บอกว่าอยากเห็นดาบศักดิ์สิทธิ์นั่นน๊า มีเหตุผลบางอย่างใช่หม๊าย？”

 

อ้า อืม

 

“ถ้าเป็นดาบต้องสาป ฉันคิดว่าจะหักมันทิ้ง”

 

“……เอ๊ะ？”

 

“――อาร๊าย ล้อเล่นน๊า ล้อเล่น”

 

“เดี๋ยวเถอะ ล้อเล่น？　……จริงเน๊ะ？　แต่ถึงจะเป็นเนียจังก็เถอะ ก็ไม่มีทางทำลายดาบศักดิ์สิทธิ์ในตำนานด๊ายหรอกจริงหม๊ายเน๊？”

 

“แน่นอน เพราะงั้นถ้าบางทีเกิดหักไปก็ไม่มีอะไรนอกจากอุบัติเหตุล๊า ใช่แล้ว เป็นเพียงอุบัติเหตุ เป็นเพียงอุบัติเหตุที่ไม่มีใครโดนตำหนิเน๊ะ”

 

“…………เอ๊ะ？　ตั้งใจจริงจังเหรอ？　หรือจะบอกว่าทำได้？”

 

นั่นก็ขึ้นอยู่กับดาบศักดิ์สิทธิ์ล่ะ

ว่าจะแตก หรือว่าจะหัก

 

“เอ๊ะ？　อะไร？　ทำหม๊ายจู่ ๆ ถึงเงียบไปล๊า？”

 

มันอาจเป็นดาบศักดิ์สิทธิ์ที่ทรงพลังมากจนฉันไม่สามารถทำลายมันได้ แต่ฉันจะตัดสินใจว่าจะทำลายมันหรือไม่ขึ้นอยู่กับว่าเป็นดาบศักดิ์สิทธิ์ชนิดใด

 

“……เอ๊ะっ？　อาร๊าย？　หัวเราะทำไมกันค๊า！？”

 

ฟุๆๆๆ ยังไงซะฉันก็ตั้งตารอเลย ต่อให้จะเป็นดาบศักดิ์สิทธิ์จริง แต่ฉันก็ไม่ชอบอาวุธที่สามารถหลอกล่อคนได้

 

 

 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง อาคาชิจึงทำหน้านิ่งตั้งแต่นั้นมา แต่ดูเหมือนว่าเธอจะถ่ายทอดข้อความได้สำเร็จ

 

ตอนกลางคืนตามที่สัญญาไว้ ฉันมาที่โรงงานในปราสาทหลวง

 

“――เดิมทีบุคคลภายนอกถูกห้ามไม่ให้เข้าไปโดยเด็ดขาด……แต่เนื่องจากเป็นคุณ ท่านพ่อของเราจึงอนุญาต”

 

“ใช่แล้ว ต้องใช้ความพยายามอย่างมาก”

 

ฉันถูกพามาโดยซิลเลน และได้พบกับลิวิเซลที่ปราสาท ก่อนถูกพาไปที่โรงงานขนาดใหญ่ที่ไม่มีคนดูแล

 

ดูเหมือนจะจัดการเคลียร์ทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว จึงไม่มีใครอยู่

 

มีทหารจักรกลจำนวนมากเรียงแถวตามกำแพงทั้งซ้ายและขวา

เมื่อมองเช่นนี้ก็นับว่ายิ่งใหญ่มาก

 

――มันจะเป็นของเล่นที่สนุกถ้ามันแข็งแกร่งขึ้นอีกหน่อย เพราะงั้นจึงเป็นของเล่นที่น่าผิดหวัง

 

พวกเรามุ่งหน้าเข้าไปข้างใน ขณะที่ฉันมองไปรอบ ๆ

 

และ――

 

“……ฮาฮ้า นี่มันนี่มัน”

 

ฉันเคยเห็นทหารจักรกลของลิวิเซลที่ป้อมมาแล้วหลายครั้ง ดังนั้นเลยไม่เป็นปัญหา

 

ที่ข้าง ๆ คือดาบสีแดงเข้มขนาดใหญ่

ไม่สิ อ้วนเกินกว่าจะเรียกว่าดาบ ดังนั้นจึงอาจเหมาะสมกว่าที่จะเรียกมันว่าอาวุธทื่อที่คล้ายกับดาบ

 

นี่สินะ

นี่คือดาบศักดิ์สิทธิ์ รูจออเดอร์สินะ

 

“โตขึ้นมาเลยเน๊ะ”

 

“หืม？　……อ้า ว่ากันว่าในตอนที่มาเวเลียก่อตั้ง มันมีขนาดเท่าดาบมือเดียวเท่านั้น แต่หลายร้อยปีต่อมา ดาบศักดิ์สิทธิ์ก็เติบโตขึ้นถึงขนาดนี้”

 

งั้นเหรอ งั้นเหรอ

 

“นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้ทหารจักรกลถือกำเนิดขึ้นมาใช่ไหม？”

 

“……ม๊า ก็อย่างที่เห็น มันหนักเกินกว่ามนุษย์จะถือได้ ทำให้มีเพียงทหารจักรกลเท่านั้นที่ถือได้ แต่แค่การถือก็ยังทำให้ชิ้นส่วนของเครื่องจักรสึกหรออย่างรวดเร็วอีกด้วย จึงกลายเป็นเหมือนทรัมป์การ์ดได้ในกรณีฉุกเฉินเท่านั้น”

 

ก็นั่นสิน๊า

โดยทั่วไป ก่อนที่มันจะใหญ่ขนาดนั้นได้ ก็มักจะแตกหักหรือขูดเป็นรอยบางจุดแล้ว

 

“หากมีอายุหลายร้อยปี ต้องสามารถพูดได้แน่นอนใช่ไหม？”

 

“……เธอรู้จักดาบศักดิ์สิทธิ์อื่น ๆ นอกเหนือจากนี้งั้นเหรอ？”

 

“ไม่หรอก นี่เป็นครั้งแรก”

 

ในชาตินี้ล่ะน๊า

 

ลิวิเซลมองดูปฏิกิริยาของฉันอย่างสงสัย ฉันทิ้งซิลเลนซึ่งติดตามฉันมาอย่างเงียบ ๆ ไว้ที่เดิม แล้วเดินไปข้างหน้า และสัมผัสกับใบดาบสีแดงของดาบศักดิ์สิทธิ์ รูจออเดอร์

 

เย็นและด้านชา แข็งทุกส่วน

ตามที่ฉันจินตนาการไว้ ความปรารถนาอันแรงกล้าเข้ามาหาจากส่วนลึกของการสัมผัส

 

 

 

　――『อย่ามาแตะต้องกันเหมือนคนคุ้นเคยนะเจ้าลูกหมา หมาอย่างพวกแก รู้จักแต่การเอาข้าเหวี่ยงไปมาเพื่อฆ่าศัตรูเท่านั้น』

 

อาร๊า ปฏิกิริยาที่ดี

 

 

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณ คุณนิรนาม กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ

ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ