[นิยายแปล(WN)] 狂乱令嬢ニア・リストン คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน - ตอนที่ 14 จดหมายจากเหล่าหมี
14 จดหมายตอบกลับ
ไม่กี่วันหลังจากเสร็จสิ้นการประกาศการรอดชีวิตของฉันผ่านเมจิกวิชั่น
ช่วงนี้อากาศหนาวเย็นของฤดูหนาวเพิ่มมากขึ้น หลังจากหายจากอาการป่วย ในที่สุดฉันก็เริ่มออกกำลังกายเบา ๆ เพื่อเสริมสร้างร่างกาย
ม๊า แต่ก็ได้แค่เบา ๆ ล่ะนะ
ฉันยังวิ่งไม่ได้ และร่างกายก็ยังอ่อนแอมากจนยากจะยืนนาน ๆ
แค่นี่ยังไม่สามารถฟื้นฟูแม้แต่หนึ่งในหมื่นของพลังกำปั้นเดิมของฉันด้วยซ้ำ
ถ้าฝืนต่อยไปสักครั้ง กระดูกบนร่างกายจะหัก กล้ามเนื้อและเส้นเอ็นจะฉีกขาด
――ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนก็ได้
ฉันจะเข้าเรียนที่สถาบันการศึกษาอาร์ตัวร์ในปีถัดไป
เนื่องจากเป็นช่วงสิ้นปี ดังนั้นปีนี้จึงใกล้จะจบลงแล้ว แต่ก็ยังมีเวลาเหลืออีกเป็นปี
จนกว่าจะถึงตอนนั้น สิ่งที่ฉันต้องทำคือเสริมสร้างร่างกายให้แข็งแรงพอที่จะใช้ชีวิตได้เหมือนคนปกติ
ฉันหายจากอาการป่วยแล้วก็จริง แต่การฝึกแบบดันทุรังมีแต่จะทำร้ายร่างกาย……ดังนั้นฉันจึงคิดว่าจะทำอย่างช้า ๆ ไม่เร่งรีบเพื่อไม่ให้เกิดอาการเบื่อด้วย
หลังการประกาศการรอดชีวิต ตระกูลริสตันก็ดูเหมือนจะมาถึงจุดที่สิ้นสุดการอยู่พร้อมหน้ากัน แต่ชีวิตของฉันไม่ได้เปลี่ยนไปเป็นพิเศษ
เมื่อพูดถึงการเปลี่ยนแปลง ในตอนเช้าฉันจะนั่งโต๊ะกินอาหารเช้าด้วยกันกับพ่อแม่
พวกเขาจะไม่กลับบ้านในเวลากลางวัน และตอนกลางคืนเวลาที่พ่อแม่จะกลับมาที่บ้านก็ไม่แน่นอน เพราะไม่มีกำหนดเวลาเฉพาะเจาะจงไว้ ถ้าเวลาเอื้ออำนวยก็จะได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา
ตอนนี้พี่นีลกลับมาแล้ว ฉันจึงได้กินอาหารสามมื้อพร้อมพี่ชายของฉัน
――และการดูการฝึกดาบของพี่ชายจากรถเข็นก็กลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว
ขณะที่ดูพี่นีล และลินเนตต์สาวใช้ส่วนตัวของพี่ชายฝึกการต่อสู้ด้วยดาบไม้ ฉันก็พูดคุยสบาย ๆ กับริโนกิสที่อยู่ข้างหลัง
“――ดูเหมือนว่านีลซามะจะแข็งแกร่งขึ้นมาบ้างแล้วนะคะ?”
“――ใช่ ถ้าเทียบกับฤดูร้อนล่ะนะ”
ใช่แล้ว การเคลื่อนไหวของพี่ชายดีขึ้นมาก
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ――ค่อนข้างจับอาวุธได้อย่างชำนาญแล้ว แม้จะต้องพึงระลึกไว้เสมอว่านั่นคือ ท่อนไม้ที่รูปร่างเหมือนดาบ
ตอนที่ฉันเห็นเขาฝึกในฤดูร้อน เขาใช้ทั้งร่างกายเหวี่ยงไปรอบ ๆ ด้วยพลังทั้งหมดที่มี
การเคลื่อนไหวของเขาในตอนนี้เหมือนกับนักดาบ แม้ว่าจะยังเป็นเด็กน้อยก็ตาม
……ใช่ ถ้าเป็นเป้าหมายคือ「การตัด」ก็ไม่จำเป็นต้องใช้พลังทั้งหมดที่มี เพียงแค่ใช้ใบดาบฟันและปล่อยให้เลื่อนผ่าน จงใช้การปัดป้องอย่าตั้งรับโดยตรง ใช่แล้ว……หากร่างกายเล็กและอ่อนแอ จงใช้ประโยชน์จากการเคลื่อนไหวซะ ――
” ――คุณหนูครับ มีจดหมายมาถึงแล้ว”
หืม?
ขณะที่ฉันกำลังพิเคราะห์การเคลื่อนไหวของพี่ชายอย่างถี่ถ้วนอยู่ในหัว ฉันก็ถูกเรียกด้วยเสียงที่ไม่คุ้นเคย
เมื่อฉันหันกลับไป ก็เห็นคนสวนสูงวัยหน้าตาอ่อนโยนยืนถือห่อจดหมายในทั้งมือขวาและมือซ้าย
ทั้งสองห่อมีความหนาพอสมควร
บางทีห่อพวกนั้นอาจจะรวมส่วนของทั้งครอบครัวไว้ด้วยกัน
เป็นเวลากว่าครึ่งปีแล้วที่ฉันกลายเป็นเนีย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้รับจดหมาย
…….ฉันไม่คิดว่าจะมีคู่สนทนาให้แลกเปลี่ยนจดหมายกัน เพราะฉันเพิ่งอายุได้ห้าขวบเอง
“ขอรับไว้นะคะ”
ริโนกิสรับห่อจดหมายมาและมอบให้ฉัน
“…..เอ๊ะ? ของฉันทั้งหมด?”
ส่งให้ฉันทั้งหมดแม้ว่าจะเป็นของทั้งครอบครัวงั้นเหรอ
“ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้นค่ะ”
ริโนกิสพยักหน้า แต่……อะไรนะ ทั้งหมดนี้หมายความว่ายังไงกัน
ตอนนี้ฉันสามารถอ่านตัวอักษรธรรมดาได้แล้ว
ฉันพลิกซองจดหมายประมาณยี่สิบกว่าซองทีละซองและดูชื่อผู้รับ……ซองจดหมายทั้งหมดจ่าหน้าถึง「เนีย・ลิสตัน」
พูดอีกอย่างก็คือส่งถึงฉัน
“แล้วพวกนั้นล่ะ?”
“อา จ่าหน้าซองถึงนีลซามะครับ จะช่วยกรุณารับฝากไว้ด้วยได้ไหมครับ?”
มัดห่อจดหมายในมืออีกข้างของคนสวนที่ดูหนากว่าของฉันเล็กน้อย ดูเหมือนจะเป็นจดหมายถึงพี่ชาย ริโนกิสตัดสินใจรับฝากไว้เนื่องจากตอนนี้พวกเขากำลังอยู่ในระหว่างการฝึก
เช่นนั้นกระผมขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะครับ คนสวนพูดแบบนั้นแล้วจากไป
ม๊า ที่สำคัญกว่านั้นคือจดหมาย
เมื่อลองดูชื่อผู้ส่ง ฉันก็ไม่รู้จักใครเลย ――บางทีเนียอาจจะรู้จักก็ได้
“สงสัยจริงว่าคืออะไร”
“เอ๊ะ? ก็ต้องนั่นอยู่แล้วไงคะ?”
หืม?
“รู้เหรอ? ริโนกิส”
“ค่ะ แน่นอนอยู่แล้ว”
เธอพูดโดยไม่ต้องคิดกับฉันซึ่งไม่เข้าใจจริง ๆ
” ――ก็ต้องเป็นจดหมายจากแฟนคลับอยู่แล้วไงคะ”
หลังจากดูการฝึกซ้อมของพี่ชายวันนี้จบลง ฉันก็กลับมาที่ห้อง
จากนั้นก็สอดมีดตัดจดหมายเข้าไปในจดหมายจากผู้ส่งที่ไม่รู้จัก และเปิดออกทีละฉบับทันที
――เข้าใจล่ะ แฟนคลับสินะ
ฉันดีใจที่คุณหายจากอาการป่วย
ผมเองก็ป่วยเหมือนกัน แต่ก็อยากจะมีสุขภาพแข็งแรงเหมือนกับเนียซามะ
ครั้งหนึ่งฉันเคยมีลูก แต่ก็ต้องเสียไปจากโรคร้าย เขาอายุห้าขวบเท่ากับเนียซามะ ฉันรู้สึกเหมือนไม่ใช่ปัญหาของคนอื่นจึงเขียนจดหมายขึ้นมาโดยไม่ทันคิด
น่าร๊าก แต่งงานกันเถอะ
ฉันไม่อาจลืมคุณได้นับตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็น ครั้งหน้าคุณจะออกเมจิกวิชั่นอีกครั้งเมื่อไหร่?
นางฟ้าสีขาวและน่ารักของฉัน มาแลกเปลี่ยนจดหมายกันเถอะ
สาวน้อยแสนสวย！สาวน้อยแสนสวย！
จดหมายนี้เป็นจดหมายของปีศาจ ถ้าคุณไม่ส่งจดหมายที่มีเนื้อหาเหมือนกันให้กับคนอีกแปดคน คุณจะโดนปีศาจหลอหหลอน
ความแตกต่างระหว่างวัยห่างกันแค่ไหนถึงดูดี? อายุมากกว่ายี่สิบปีเป็นไปไม่ได้?
――นี่คือปฏิกิริยาของการปรากฏตัวในเมจิกวิชั่น
แฟน……ไม่รู้ว่าใช่ไหม แต่นี่คือปฏิกิริยาของสาธารณชนต่อข่าวการรอดชีวิตของเนีย・ลิสตัน ของฉัน
จะดีใจ ดีไหมน่ะ?
พูดตามตรง ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าควรรู้สึกยังไงที่ได้การตอบรับแบบนี้
มีเนื้อหาบางส่วนที่ทำให้ฉันกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันสงสัยว่าควร……แสดงความขอบคุณอย่างจริงใจดีไหม……?
…………
ม๊า ก่อนอื่นเลย ฉันควรจะทำลายจดหมายของปีศาจดีไหม นี่ไม่ใช่จดหมายจากแฟนคลับอย่างแน่นอน ถึงจะไม่รู้เรื่องโลกภายนอกมากนักแต่เกี่ยวกับเรื่องนี้เข้าใจเลย
นี่เป็นการตอบสนองแรกสุด
และฉันก็ตระหนักได้
――นี่ไม่ใช่จุดจบ แต่เป็นสัญญาณของการเริ่มต้น