ตอนที่ 10 เพื่อน

 

“ดีจัง”

 

ฉันวิ่งกระโดดออกจากหอพักด้วยแรงผลักดันมาที่หน้าน้ำพุ แล้วก็รู้สึกโล่งใจจนหายใจโล่ง เพราะ รูนไฮม์ซังไม่มา เห็นได้ชัดว่าฉันไม่ได้ทำให้เธอต้องรอ

ดูเหมือนว่าฉันจะได้รับความสนใจอย่างมากบนถนน เมื่อออกจากหอพักด้วยท่าทางที่ดูรีบเร่ง แต่ฉันก็ไม่มีเวลามาสนใจ ยังไงก็ตามความคิดของฉันมุ่งเน้นไปที่ข้อเท็จจริงที่ว่าฉันไม่ได้ปล่อยให้รูนไฮม์ซังต้องรอ ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนได้ถูกปลดปล่อย ความโล่งใจก็เป็นส่วนหนึ่งเช่นกัน

 

“ยังไงก็เถอะค่ะ อริซซามะ ทำไมถึงพูดคุยกันเรื่องนี้ได้คะ?”

 

“อืม………..”

 

ทำไม ทำไมงั้นเหรอ เมื่อโดนถามโดยเบลล์ซัง ฉันก็คิดอีกครั้ง นั่นคำถามที่สมเหตุสมผล ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมพวกเราถึงได้คุยกันเรื่องกินข้าวด้วยกัน เป็นเรื่องที่พูดถึงอย่างกะทันหัน เป็นข้อเสนอที่กะทันหัน ไม่สิ ฉันเข้าใจครึ่ง ๆ กลาง ๆ ว่าเธอชอบฉัน เพราะเธอแนะนำให้ฉันนั่งข้างเธอ กับคำพูด และการกระทำต่าง ๆ ที่มีต่อฉัน มาถึงขั้นนี้แล้วคงไม่ใจร้ายมีเจตนาร้ายหรือวางแผนร้าย ทั้งฉันยังชื่นชอบในบุคลิกของรูนไฮม์ซัง

…….แต่ยังไงก็ตาม ทั้งหมดนี่ก็แค่สองวันจากที่พวกเราได้พบกัน จู่ ๆ ก็ชวนไปกินข้าวด้วยกัน หรือว่านี่เป็นเรื่องปกติในการเข้าสังคมของชนชั้นสูงงั้นเหรอ ฉันเพิ่งเรียนรู้คำว่าการเข้าสังคมทำให้ฉันไม่รู้อะไรเลย ข้อสงสัยของเบลล์ซังคือสิ่งที่ฉันอยากได้ยินที่สุด

 

“ไม่รู้”

 

“งะ งั้นเหรอค่ะ”

 

“อืม”

 

ม๊า แต่บางทีนี่จะช่วยให้ฉันสามารถเข้ากับเด็กชนชั้นสูงคนอื่นได้ในอนาคต หากมีสถานการณ์ที่คล้าย ๆ กัน มาคิดดูแล้ว ฉันก็รู้สึกขอบคุณเหมือนกันที่ประสบการณ์ครั้งแรกของฉันคือ รูนไฮม์ซังที่ใจดีและอ่อนโยน และเพราะเธอคือเจ้าหญิงที่ได้เรียนมารยาทให้สุภาพกับทุกคนอย่างเท่าเทียมกันแม้จะแค่ในนามมา ในความสัมพันธ์ระหว่างขุนนางเราไม่สามารถหยาบคายได้ ในทางตรงกันข้ามฉันอาจจะถูกมองว่าอยู่ในระดับต่ำกว่าเพราะเหตุนั้นเช่นกัน แต่ก็มีความจำเป็นที่ต้องศึกษาไว้ นั่นคือขอบเขตสิ่งที่เราจะได้เรียนรู้ในชั้นเรียน”สังคม”ในอนาคต

 

ยังไงก็ตามหลังจากเรียนรู้ด้วยการสังเกตมาประมาณหนึ่งปี ฉันก็ได้รับการสอนจากเบลล์ซังเรื่องมารยาทในการรับประทานอาหาร แต่จะทำได้ดีพอไหมนะ ก่อนอื่นปัญหาในตอนนี้คือฉันจะล้มไหม นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ใส่รองเท้าส้นสูงแบบนี้

 

เมื่อฉันนึกกังวลเล็กน้อยที่เท้าของตัวเอง มิร่าซังก็พูดด้วยความภาคภูมิใจ

 

“ข้าแน่ใจว่าทุกคนต้องตกหลุมรักฮิเมะตั้งแต่แรกเห็นแน่นอน เพราะข้าเองก็เหมือนกัน”

 

“ระ รักแลกพบ………?”

 

“…..รักแรกพบ ใช่ค่ะ ความรู้สึกดีตั้งแต่แรกเห็นค่ะ อริซซามะ”

 

เบลล์ซังอธิบายพร้อมคาดโทษมิร่าซังด้วยสายตา

 

เป็นคำที่ฉันไม่รู้จักเลย เป็นคำที่ออกเสียงได้ยาก แต่ ความหมายสามารถเข้าใจได้ทันที ชาติก่อนก็มีคำที่คล้ายกัน และบางทีฉันแน่ใจว่าที่เบลล์ซังตำหนิมิร่าซังก็เป็นเพราะถึงแม้จะพูดเหมือนเป็นเรื่องตลก แต่ก็ไม่ควรที่จะพูดถึงความรู้สึกของเจ้าหญิงด้วยการคาดเดา

เว้นเสียแต่ว่าที่นี่คือห้องของฉันที่คฤหาสน์ที่ไม่ต้องกลัวใครได้ยิน แต่ยังไงก็ตามที่นี่คือโรงเรียน พวกเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะมีใครฟังอยู่ตรงไหนไหม หากเผลอพูดออกไปอย่างประมาทเลินเล่อจนไปเข้าหูใครสักคน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าจะกลายเป็นหัวข้อสนทนาใหญ่สำหนับข่าวซุบซิบในห้องอาหาร คงจะกลายเป็นข่าวลือแปลก ๆ แต่ถ้ารูนไฮม์ซังและผู้ติดตามรู้สึกดีก็ถือว่าจบเรื่อง

เบลล์ซังคงกังวลเรื่องนี้และพยายามตำหนิ ……อาจจะ

 

“……อะ”

 

และ ใช่แล้ว นึกออกแล้วห้องอาหาร พอมาคิด ๆ ดูแล้ว รูนไฮม์ซังบอกว่าจะพาไปทานอาหารกลางวันด้วยกันกับเธอ แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นที่ไหน ตอนแรกฉันคิดว่าพวกเราจะทานด้วยกันในห้องอาหาร แต่พอมาคิดอย่างใจเย็นแล้ว คนเป็นเจ้าหญิงจะทานอาหารในห้องอาหารร่วมกับนักเรียนคนอื่น ๆ ได้หรือเปล่า บางทีฉันอาจถูกพาไปร้านอาหารราคาแพงนอกโรงเรียน ในกรณีนั้นราคาจะยังพอที่จะจ่ายด้วยตัวเองไหวไหม หรือต้องมีมารยาทแบ่งจ่ายกันคนล่ะครึ่งกับเจ้าหญิง ตั้งแต่แรกแล้วฉันมีเงินพอที่จะใช้แบบนั้นหรือเปล่า

 

“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?”

 

“เอ๊ะ เอ๊ะโตะ…….”

 

เบลล์ซังเอียงหัวสังเกตเห็นฉันที่จู่ ๆ ก็วิตกกังวล และเมื่อฉันพยายามจะตอบกลับ ตึก ก็มีเสียงกระทบพิ้นถนนที่ปูด้วยหิน

 

“อาร๊า ฉันคิดว่าตัวเองมาเร็วเกินไปหน่อย แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้นสินะ”

 

“จ้าวหญิง…….รูนไฮม์ซัง”

 

สายตาแหลมคมเสียดแทงฉันทันทีที่พยายามจะเรียกเธอว่าเจ้าหญิงจนต้องรีบเปลี่ยนคำเรียก เบลล์ซังกับมิร่าซังแสดงความเคารพด้วยความสุภาพอย่างใจเย็น ข้ารับใช้ของทางนั้นก็ตอบกลับมาเล็กน้อย แล้วฉันพยายามที่จะคุกเข่าต่อ แต่รันไฮม์ซังก็หยุดไว้ด้วยมือ

 

“ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องเกร็งขนาดนั้น วันนี้ฉันไม่ได้มาในฐานะขุนนาง แต่……อืม！ เรียกว่าเพื่อนที่โรงเรียน”

 

“เอ๊ะ อะ ค่ะ”

 

รูนไฮม์ซังพูดทบทวนบางอย่างเบา ๆ เธอดูประหม่าจริง ๆ …..ราวกับว่าท่าทางที่สง่างามอยู่เสมอไม่เคยเกิดขึ้น ฉันเริ่มปฏิเสธความทรงจำของตัวเอง แต่ในเวลาเดียวกัน ท่าทางเขินอายของเธอในตอนที่ชวนฉันไปทานอาหารกลางวันด้วยกันก็เป็นสิ่งยืนยัน ว่าแล้วพวกเราพึ่งเจอกันไม่นาน ฉันยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับรูนไฮม์ซังเลย ในตอนแรกฉันนึกว่าตีความผิดไป ฉันเงยหน้าขึ้นมองอย่างเดาไม่ได้

 

――――ฉันหลงเสน่ห์เธอ

 

“สวย…….”

 

ตั้งแต่แรกฉันบอกได้เลยว่าเธอมีรูปลักษณ์ที่หาที่เปรียบไม่ได้ แต่เมื่อมีการแต่งตัวเพิ่มเติมด้วย ชุดเดรส กิ๊บติดผม และเครื่องประดับต่าง ๆ ก็ช่วยยกระดับความระยิบระยับให้สูงขึ้นไปอีก ความสวยนี้ ฉันรู้สึกว่าแทบไม่ต่างไปจาก”ความสวยงาม”สำหรับงานศิลป์ไปเสียแล้ว ด้วยเหตุผลบางอย่าง รูนไฮม์ซังที่ยืนนิ่งอยู่ชั่วครู่ก็ก้มหน้าลงมา

 

“….อ้า เธอสิที่สวยกว่า”

 

คราวนี้แก้มของฉันเปลี่ยนเป็นสีแดงสด ฉันก้มหน้าลงเลียนแบบรูนไฮม์ซัง อาร๊า ม๊า ข้ารับใช้ทั้งสามพูดด้วยรอยยิ้ม

 

“เจ้าฟ้าหญิง ท่านควรเชิญชวนโอฮิเมะซามะให้ถูกต้อง ไม่ใช่เอาแต่มองก้มหน้าแบบนั้นนะเจ้าค่ะ”

 

“หวนกหูน้า หล่อนน่ะเงียบไปเลย！”

 

ถ้าพูดถึงตามบทบาทที่ตั้งไว้แล้ว โอฮิเมะซามะควรเป็นรูนไฮม์ซังจะตรงกว่า หลังโดนข้ารับใช้แกล้ง ความลังเลของเธอก็หายไป หรือว่าต้องช่วยเปลี่ยนบรรยากาศงั้นเหรอ งั้นก็ไปกันเถอะ ฉันรีบวิ่งไล่ตามไปทันทีที่เธอเริ่มเดิน ฉันรีบถามเพื่อยืนยันให้สบายใจ เพื่อไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องเงินทั้ง ๆ ที่เท้ายังไม่ทันได้เข้าประตู

 

“อาโน๊…..ห้องอาหาร เหรอกะ”

 

“หืม? ……อ้า ใช่ ถูกแล้ว ในเมื่อจ่ายค่าเล่าเรียนไปแล้ว ถ้าไม่ได้กินถือว่าพลาดน่ะ”

 

เป็นเรื่องที่ไม่คาดคิด และสามัญมาก แน่นอนว่าฉันไม่ได้พูดออกไป โดยเฉพาะในอาณาจักรที่คำว่า “สามัญชน” ยังหมายถึงบุคคลที่ไม่มีพลังเวทมนตร์ เป็นการดูถูกที่อย่างยิ่งที่สุดที่จะพูดกับราชวงศ์

 

“นอกจากนี้ยังอร่อยกว่าพวกร้านหรูไร้ฝีมือ ที่นี่ล่ะ”

 

“แน่นอนก่ะ”

 

จริง ๆ ฉันเห็นพ้องด้วย ถึงฉันจะไม่รู้รสชาติของร้านหรูเพราะยังไม่เคยกิน แต่ก็ยากที่จะจินตนาการว่ามีร้านอาหารที่อร่อยมากกว่าในห้องอาหารของโรงเรียน ฉันเคยใช้บริการไม่กี่ครั้ง แต่ฉันก็รู้สึกว่ามีระดับความคุ้มค่าที่สูง ถึงจะไม่ดีเท่าแมเรียน แต่จุดแข็งของห้องอาหารคือรสชาติที่เปลี่ยนไปการตามเมนูอาหาร แน่นอนว่าไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะเสิร์ฟเมนูอาหารที่ไม่ซ้ำกันเลยตั้งแต่ตอนนี้ถึงจนจบการศึกษา แต่ก็ต้องมีรายการไปตามนั้น อาหารแบบไหนที่รออยู่ ฉันจะเพลิดเพลินกับความรู้สึกนั้นตั้งแต่นี้ไป

 

……และ ฉันเผลอใช้คำเยินยอออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่เธอดูจะไม่ได้สังเกตเห็น

 

“เธอน่ะ ฉันสงสัยว่ามีของอะไรที่เธอไม่ชอบบางไหม”

 

“ไม่ชอบ……อืมมมมม”

 

ของที่ไม่ชอบ จะมีบางรึเปล่านะ จนถึงตอนนี้ ทุกสิ่งที่ฉันได้กินดูเหมือนจะอร่อยในระดับที่แตกต่างกัน ฉันไม่เกลียดผักสีเขียวรสขม ฉันสามารถทานพริกหยวกที่เสิร์ฟมาเป็นอาหารตอนที่กำลังรักษาอาการบาดเจ็บได้ แต่ก็อาจจะอยากเลี่ยงนิดหน่อยถ้าต้องกินเดี่ยว ๆ ยังไงก็ตาม ฉันนึกไม่ออกเลยว่ามีอาหารที่ฉันไม่ชอบไหม แล้วรูนไฮม์ซังจะมีของที่ชอบและไม่ชอบอยู่เยอะไหม

 

“ไม่มี ก่ะ รูนไฮม์ซังล่ะกะ….มีบ้างไหม?”

 

“ฉัน? อืมมมม ถ้าต้องให้พูดโดยเฉพาะก็คงเป็นอาหารไร้รสนิยมที่เสิร์ฟออกมาตอนมื้อเย็น”

 

“ระ ไร้รสนิยม……”

 

เมื่อพูดถึงมื้อค่ำของราชวงศ์ ฉันคิดว่าจะต้องเสิร์ฟอาหารฟูลคอร์สอย่างดี แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่สำหรับรูนไฮม์ซัง แต่ไร้รสนิยมหมายความว่ายังไงกัน น่าจะไม่ใช่”ไร้รสนิยม”แบบคำธรรมดา ๆ

 

“พวกนั้นไม่ได้คิดเกี่ยวกับรสชาติของอาหาร เอาแต่ยึดติดกับความหายากเท่านั้น ตัวอย่างเช่น นั้นสินะ”

 

หัวใจสำคัญดูเหมือนตั้งใจที่จะบอกว่าไม่อร่อย อาจกล่าวได้ว่ารสชาติเป็นเรื่องรองจากความหายากของวัตถุดิบ ซึ่งจากมุมมองของการทำอาหารอาจพูดได้ว่าเป็นการหยาบคาย รูนไฮม์ซังครุ่นคิดด้วยใบหน้าที่ไม่อยากนึกถึง

 

“เป็นนกแปลก ๆ ที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน ที่ถูกทาเครื่องเทศจนพูนก่อนเอาไปย่าง พอฉันกินก็แทบจะอาเจียนอย่างที่คาดไว้ แต่คนรอบตัวฉันกับกินเหมือนไม่มีอะไร”

 

ไม่น่าเชื่อ ไม่ใช่ว่าลิ้นเสียกันหมดแล้วเหรอ แต่เธอปากร้ายค่อนข้างมากกว่าที่คิด ดูเหมือนรสชาติจะแย่เอามาก ๆ ฉันสงสัยว่าเป็นการอบด้วยเครื่องเทศโดยไม่มีการเตรียมเอาไว้ก่อน …….คิดว่าไม่ผิดแน่นอน ฉันไม่คิดว่าควรพูดออกไป

 

“จริง ๆ เลย ฉันล่ะอยากจ้างเชฟของที่นี่ไปจริง ๆ เอ๊ะโตะ เราไปนั่งข้างหลังกันเถอะ”

 

“อะ ก่ะ”

 

ฉันแน่ใจว่าด้วยตำแหน่งของรูนไฮม์ซังแล้ว ถ้าเธอต้องการก็สามารถทำได้ง่าย ๆ ในขณะที่ฉันกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น พวกเราก็มาอยู่หน้าห้องอาหารแล้ว วันนี้ก็ได้กลิ่นชวนหิวเช่นเคย เป็นกลิ่นเฉพาะตัวของการอบ น่าจะเป็นจานเนื้อ บางทีพวกเราอาจจะมาเร็วเกิน เพราะดูเหมือนจะไม่มีใครเลยนอกจากพวกเรา

 

พวกเราเดินไปยั่งที่นั่งด้านในสุด หลังยืนยันว่ารูนไฮม์ซังนั่งลงอย่างมั่นคงแล้ว ฉันก็นั่งลงบนเก้าอี้ที่เบลล์ซังดึงให้ ที่นั่งหน้าเคาเตอร์ล่ะ บริกรยืนอย่างสุภาพเงียบสงบรอให้พวกเรานั่งเข้าที่เข้าทาง

เมื่อพูดถึงเรื่องก็นึกขึ้นได้ว่าเบลล์ซังกับคนอื่น ๆ จะเข้าร่วมโต๊ะได้ด้วยหรือเปล่า รูนไฮม์ซังหันไปทางข้ารับใช้ที่ดูเหมือนจะชื่อสเตลล่า และพูด

 

“สเตลล่า กับ เอ๊ะโตะ……”

 

“ขอประทานอภัยด้วยค่ะ ดิฉันชื่อว่า น๊อกซ์เบลค่ะ ข้ารับใช้ของอริซซามะ”

 

“เช่นเดียวกัน ดิฉันชื่อ มิแรนด้า・คูเรีย อัศวินผู้พิทักษ์ค่ะ”

 

“เหรอ จ๊า ทั้งสองคน ฉันสงสัยว่าพวกเธอจะกินที่โต๊ะข้าง ๆ กับสเตลล่าได้ไหม”

 

“ไม่ค่ะ เรื่องนั้น การเพิกเฉยเจ้าฟ้าหญิงแล้วไปทานอาหารเช่นนั้น”

 

“ไม่เป็นไร ฉันไม่สามารถพูดแบบสบายใจได้ถ้ามีคนยืนอยู่ด้านหลัง”

 

“ขะ เข้าใจแล้วค่ะ เช่นนั้น……”

 

ยังไงดี เป็นการกระทำที่ใจกว้าง แต่ด้วยเหตุนี่นั่น ครั้งนี้พวกเบลล์ซังดูจะไม่สบายใจ ฉันไม่เข้าใจความรู้สึกของข้ารับใช้อย่างถ่องแท้ ฉันเข้าใจว่าเป็นสถานการณ์ที่ไม่ปกติมากที่จะนั่งกินข้าง ๆ เจ้านายตัวเองและเจ้าหญิงที่กำลังทานอาหารอยู่ ในระหว่างที่ฉันกำลังเห็นใจทั้งสองคน บริกรที่รอมาสักพักก็ได้เข้ามา

 

“ท่านเจ้าฟ้าหญิงรูนไฮม์・โร้ด・รูเนเรีย ขออภัยที่ทำให้ต้องรอขอรับ กระผมจะนำอาหารออกมาในทันทีขอรับ”

 

“ดี ขอบคุณ”

 

แล้วเขาก็หายเข้าไปในครัวทันที เรื่องนี้อาจจะดีกว่าที่จะไม่ถาม แต่ฉันก็พูดเรื่องที่คิดออกไปเกี่ยวกับเรื่องก่อนหน้านี่

 

“….เมื่อกี้นี่?”

 

“เอ๊ะ อ้า ฉันเกลียดการถูกจ้องมองน่ะ”

 

อ้า เจ้าหญิง…… เธอมีความรู้สึกเป็นกังวลกับเบลล์ซัง แล้วกับฉันที่เป็นเพียงแค่ขุนนางมาอยู่ที่ตรงนี้ขนาดนี้จะดีแล้วเหรอ ยังไงดีฉันรู้สึกเหมือนอยากขอโทษ นี่อาจจะไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับรูนไฮม์ซัง แต่สำหรับฉันเมื่อมองด้วยความเป็นจริง เธอเป็นเจ้าหญิงไม่เปลี่ยนแปลง เมื่อมาคิดถึงที่ฉันทำลงไปแล้วก็ค่อนข้างเสียมารยาท ยังไงก็ตาม ก็ไม่น่าแปลกใจที่ฉันจะรู้สึกกลัวที่ได้รับการต้อนรับจากใจจริงเช่นนี้

กล่าวอีกนัยหนึ่งรูนไฮม์ซังได้จองที่ตรงนี้เอาไว้สำหรับตัวเอง ฉันไม่รู้ว่าต้องทำขั้นตอนคำขอแบบไหน แต่ก็เข้าใจได้  เป็นเรื่องสมเหตุสมผลเพราะไม่มีใครอื่นที่จะสามารถทำได้อีกแล้ว

 

“ขอบกุณมาก ๆ เลยก่ะ”

 

“ปะ เปล่าซะหน่อย ฉันไม่ได้ทำอะไร……”

 

…..ฉันเริ่มค่อย ๆ สงสัยแล้วว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเป็นเจ้าหญิงจริงหรือ อาจจะเป็นความคิดที่ไร้มารยาทอย่างน่าขัน แต่คนที่ฉันเห็นอยู่ตอนนี้คือเด็กผู้หญิงใจดีที่มีท่าทางเงอะงะเล็กน้อย 

บางที บางที ยังไงก็ตาม มื้อเที่ยงนี้เองที่ทำให้สงสัยว่าตัวเองกำลังแอบคาดหวังอะไรอยู่หรือเปล่า อาจเป็นเพราะฉันอยากจะสานสัมพันธ์กับเธอแค่นั้นจริง ๆ 

เมื่อกี้ การพูดคุยระหว่างรอมีคำถามที่ทำให้เธอตื่นตัวอีกครั้ง ความเข้าใจผิดแบบหลงตัวเองเป็นอุปสรรคในการตัดสินใจอย่างมั่นใจในความคิดของตัวเอง แต่แน่นอนว่าฉันอยากเป็นเพื่อนกับเธอจริง ๆ แต่ฉันไม่สามารถถามเธอโดยตรงได้

 

ความรู้สึกผิดหวังนี้คืออะไร ตามหลักเหตุผลฉันไม่ควรถามเธอด้วยตัวเอง แต่ฉันก็อกไม่ได้ที่จะยืนยันความคิด

 

“อู”

 

ฉันหายใจเข้าลึก ๆ 

ฉันตัดสินใจถามเธอออกไป

 

“อาโน รูนไฮม์ซัง”

 

“อะไร?”

 

“วันนี้ทำไมวันนี้กับหนู…..?”

 

รูนไฮม์ซังดูเหมือนจะหยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนก้มหน้า ส่ายหัว ดูลุกลี้ลุกลน เมื่อเงยหน้าขึ้นก็หลบตาออกไป

 

“――――กะ……. ก็「เพื่อน」…..กันใช่ไหม?”

 

ฉันจับน้ำเสียงที่แหบแห้งของเธอไว้แน่น

ฉันเคี้ยวคำนั้นหลายสิบวินาทีแล้วกลืนเข้าไป

 

แน่นอนว่าพวกเราอาจจะพึ่งรู้จักกันแค่สองสามวัน อาจจะรู้จักกันเพียงผิวเผิน แต่จะพูดยังไงดี ต่อจากนี้ฉันก็แค่ต้องทำความเข้าใจเธอให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น อ้า จริง ๆ ฉันตระหนักถึงความรู้สึกที่แท้จริง แต่หลอกตัวเองด้วยความรู้สึกแปลก ๆ …..หยุดหาข้อแก้ตัวสำหรับความเข้าใจผิดที่แปลกประหลาดและความตึงเครียดที่มากเกินไป เธอคือเจ้าหญิง แต่ว่าก่อนนั้นเธอคือรูนไฮม์ซัง เธอไม่ได้ต่างจากฉันมากอย่างที่คิด เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่ต้องการ「เพื่อน」เหมือนกับที่ฉันต้องการ

 

เมื่อฉันลืมตาขึ้นจากการทำสมาธิโดยไม่รู้ตัว ฉันพบเพื่อนคนแรกที่กำลังกลัวที่จะถูกปฏิเสธ

 

“――――อืม ใช่แล้ว！”

 

ตั้งแต่ที่รูนไฮม์ซังพบฉัน

ตั้งแต่ที่ฉันพบรูนไฮม์ซัง

 

――――ฉันก็อยากที่จะเป็นเพื่อนกับเธอ