ตอนที่ 16 เงาสะท้อนสีทอง

 

” ―――― อันตาร๊าย！”

 

เมื่อหมาป่าเห็นว่าฉันวิ่งเข้ามาขวางก็หยุดวิ่งทันที และตั้งท่าก้มต่ำจ้องมาที่ฉันอย่างระแวดระวังด้วยดวงตาสีทองที่เฉียบคมและเปล่งประกาย

 

“คุณหนูน้อย!? ทำอะไรน่ะ เจ้านั้นคือลูกหมาป่าสีทองนะ！ ถึงจะตัวเล็ก แต่ก็ไม่ใช่ของที่คุณหนูน้อยจะไปเผชิญหน้าได้ด้วยตัวคนเดียวหรอกนะ！”

 

เห็นได้ชัดว่าตัวที่คล้ายหมาป่านี้เรียกว่าหมาป่าสีทอง คำว่า ลูน ควรหมายความว่า พระจันทร์ ในภาษาราชอาณาจักร เมื่อคิดถึงพระจันทร์ที่มาพร้อมดวงตาสีทองแล้วก็ทำให้ฉันถึงนึก “แมวสีทอง” บางทีนี่อาจจะเป็นสัตว์ที่สามารถใช้เวทมนตร์ได้

หมาป่าส่งเสียงคำรามและแยกเขี้ยวเข้าหาฉันที่กำลังกางแขนพยายามปกป้องอาจารย์ที่อยู่ข้างหลังห่างไปหลายสิบก้าว

ขนาดความยาวของหมาป่าพอๆกับตัวฉัน

แน่นอนตามที่อาจารย์พูด หากหมาป่าใช้ประโยชน์จากความว่องไวของสัตว์ร้ายกระโจนเข้ามา ฉันจะไม่สามารถตอบสนองได้เลย และฉันจะโดนกินลงท้องโดยไม่สามารถต่อต้านใดๆได้

 

“อริซซามะ อย่าทำอะไรบ้าๆนะคะ!!”

 

“อริซซามะ!?”

 

ขณะที่เบลล์ซังและคาลเมียร์ซังพยายามจะวิ่งเข้ามา หมาป่าก็ลดระยะห่างมาขวางและหันไปหาพวกเธอก่อนจะคำรามเสียงดัง

เหมือนกับว่าหมาป่าเคลื่อนไหวราวกับรู้ว่าฉันอยู่ในสถานะได้รับการคุ้มครองจากทั้งสองคน

เมื่อเบลล์ซังกับคาลเมียร์เห็นดังนั้นก็หยุดลงโดยไม่เต็มใจ

 

“กรรรร…….”

 

เขาหรือเธอคำรามจ้องใส่ฉันและเบลล์สลับกัน เข้าใจล่ะ ดูเหมือนฉันจะไม่ได้คิดไปเอง

ฉันเข้าใจอย่างแจ่มชัดว่าทำไมทำแบบนี้

 

“ตัวปากัน”

 

ฉันกำลังถูกจับเป็นตัวประกัน ไม่ว่าฉันจะถูกนับร่วมเข้าไปด้วยหรือไม่ แต่จำนวนตอนนี้คือ 4 ต่อ 1 หมาป่าคงสรุปไปแล้วว่าตัวเองกำลังเสียเปรียบอยู่จริงๆ ตอนนี้ขาของฉันดูเหมือนว่ากำลังสั่นและขยับไม่ได้

……เล็งผู้อ่อนแอ หากสิ่งนั้นสำคัญต่ออีกฝ่ายด้วยก็จะยิ่งมีประสิทธิภาพมากขึ้น

ยังไงก็ตาม

 

“……หัว ดี”

 

ใช่ ฉลาด หมาป่าฉลาดพอที่จะรับรู้และสังเกตเห็นก่อนจะลงมืออย่างรวดเร็ว

แต่ถึงอย่างงั้น ไม่ นั่นไม่มีเหตุผล

 

“ทำไม?”

 

“คุณหนูน้อย อะไร……?”

 

ทำไม ถึงรีบร้อนเข้ามา?

แม้ว่าอาจารย์จะอยู่ห่างออกไปนิดหน่อย แต่การเข้าโจมตีอาจารย์ในจังหวะนั้น หมาป่าก็น่าจะรู้ว่ายังเป็นสถานการณ์ 4 ต่อ 1 อยู่ดี

ต่อให้ทุกอย่างไปได้สวย กลายเป็นแค่ 3 ต่อ 1 แต่ก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงข้อเสียเปรียบเชิงตัวเลขอยู่ดี แม้ว่าอีกสามคนที่เหลือจะเป็นผู้หญิงทั้งหมด และฉันจะเป็นแค่ภาระก็ตาม หมาป่าดูฉลาดมากๆ ฉันคิดไม่ออกเลยว่าหมาป่าถึงได้กระโดดเข้ามาในความเสี่ยงที่ไร้ประโยชน์แบบนี้

หากจะโจมตีก็ควรจะเป็นตอนที่อาจารย์แยกตัวออกไปด้วยสมบูรณ์ หรือในตอนที่ฉันหลงทาง ซึ่งง่ายและคาดหวังได้มากกว่า

ดวงตาสีทองที่แสดงถึงสติปัญญา ไม่มีทางที่จะคิดไม่ออก

 

“เอ๊ะ…..โตะ คะ คือ คะอ คุณ หมาป่า”

 

“กรรรรรรร！”

 

“ฮี่……..”

 

ทันใดนั้นก็มีบางอย่างเข้ามาอยู่ในความคิดของฉัน

ฉันพยายามเข้าหาหมาป่าอย่างตั้งใจ พยายามสงบที่สุดเพื่อไม่ให้กระตุ้นมากเกินไป ฉันเริ่มการสนทนาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

แน่นอนว่าฉันรู้สึกหวาดกลัวกับการคุกคามที่กลับมา แต่

 

“………หืม”

 

ฉันเชื่อมั่น

จะน่าไม่แปลกใจเลยถ้าฉันจะถูกโจมตีและคอถูกตัดจนขาดได้ตลอดเวลา แต่ขาของฉันกลับหยุดสั่น

ฉันรู้สึกถึงอันตรายต่อชีวิต แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างฉันไม่รู้สึกอยากวิ่งหนี นี่ฉันไม่รู้สึกความรู้สึกอันตรายที่ปกคลุมอยู่แล้วงั้นเหรอ?

 

……ไม่ใช่ มีแค่เรื่องนั้นที่ไม่ใช่

การแยกเขี้ยวและตื่นตัวอยู่เสมอ นั้นคือการแสดงออกของความสิ้นหวัง

 

ฉันคุ้นเคยกับท่าทางแบบนั้นดี

 

“กรรรรร…… ！”

 

“อริซซามะ!?”

 

“คุณหนูน้อย!!”

 

ฉันตัดสินใจถลาเข้าไปหาก่อนที่หมาป่าจะหมดความอดทน

จากนั้นแทนที่จะวิ่งหนี

ก้าวเข้าไปใกล้อีกขั้น

 

“กูว…… !?”

 

――――กรรรร เวลาบิดเบี้ยวเหมือนสโลว์โมชั่น

ฉันสามารถมองเห็นหมาป่าพุ่งกระโจนเข้ามาหาฉัน และใบหน้าของเบลล์ซังที่กรีดร้องได้สมบุรณ์แบบอย่างน่าประหลาดใจ

ฉันขยับร่างกายที่ตอบสนองอย่างเชื่องช้า บิดคอหลบเพื่อหลีกเลี่ยงคมเขี้ยวที่น่าจะมุ่งมากัดเข้าที่ลำคออย่างแน่นอน

เวลาที่ถูกยืดออกกลับมาเป็นปกติผ่านดวงตาสีทองที่เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

 

“อากู๊…….”

 

“กิ๊ววว!!”

 

ยังไงก็ตามแม้ตอนนี้ฉันจะถูกกระโจนเข้าใส่แล้ว แต่ฉันก็ยังไม่ถูกฆ่า พลั่ก ฉันกลิ้งไปตามพื้นหลังถูกชนไปทั้งๆแบบนั้น 

อาละวาดเปลี่ยนตำแหน่งอย่างลนลาน ฉันรีบใช้มือทั้งสองข้างโอบรอบคออย่างรวดเร็ว

ฉันกับหมาป่า……….

 

“อริซ、ซามะ……?”

 

――――กำลังกอดกัน

 

ฉันคุ้นเคยเหมือนเคยเห็นมาก่อน

ความกระวนกระวายก่อนหน้านี้ดูจะสงบลง แต่ดูเหมือนยังมีความกลัวอะไรบางอย่างแสดงออกมาอย่างชัดเจน มีท่าทีข่มขู่แหลมคมอย่างแข็งก้าว

……นั่นคือ สายตาของคนที่ไม่มีอะไรเหลือแล้ว

 

“กำลังกลัว?”

 

“กรร…..”

 

ฉันกอดหมาป่าเบา ๆ แล้วถามที่ข้างหูที่ตั้งเคร่งเครียด

หมาป่าดูเหมือนจะประหลาดใจอย่างมาก และหยุดนิ่งไปชั่วขณะ แต่ก็เริ่มแผลงฤทธิ์อีกครั้ง

 

“กรรรรร!!”

 

“จะ เจ็…..บ”

 

หมาป่าพยายามตะเกียกตะกายให้หลุดจากมือที่กอดคอเอาไว้ แต่ฉันก็กอดเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

เพราะตอนนี้ตัวหมาป่าถูกกอดอยู่ ทำให้ทุกครั้งที่ตะเกียกตะกายพยายามเอาขาลงพื้น กรงเล็บที่อยู่ที่หลังและไหล่ก็จะแกะสลักเส้นสีแดงจำนวนนับไม่ถ้วนลงบนตัวฉัน หนึ่งในนั้นข่วนผ่านชุดลงไปบนแผลที่ยังไม่ปิดสนิทดีของฉัน ฉันรู้สึกได้ถึงเลือดที่กำลังไหลออกจำนวนมาก

ในความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่เสียดแทงสมอง ฉันยังคงกอดไว้

 

“คุณหนูน้อย ข้าจะช่วยเดี๋ยวนี้แหละ！”

 

“อริซซามะ！”

 

ฉันได้ยินเสียงพวกเบลล์ซังกำลังวิ่งเข้ามาเพื่อช่วยดึงหมาป่าออกไป แต่ฉันตะโกนห้ามไว้

 

“――――รอก่อน！”

 

พวกเบลล์ซังหยุดลงด้วยความงุนงง หมาป่าเองก็ตกใจกับเสียงนั้นจนตัวสั่น

…..อย่างที่คิดไว้

ฉันคลายกอดออก แล้วค่อยๆลูบจากคอลงไปที่หลัง

 

“ม๊ายเป็นร๊ายแล้ว ม๊ายเป็นร๊าย”

 

“กรรร……กรรรรร”

 

…..แล้วหมาป่าก็หยุดอาละวาด

ในขณะที่ครางด้วยเสียงสับสน ก็ยอมให้ฉันลูบตามตัวได้ตามใจชอบ

คราวนี้เป็นพวกเบลล์ซังที่ตัวแข็งทื่อ

 

“…..เน๊ กลัวสินะ อยู่ตัวคนเดียวคงจะเหงาน่าดู”

 

“กู๊ว……”

 

“โม๊ว ม๊ายเป็นร๊ายล่ะ”

 

ฉันมองไปที่ดวงตาใหญ่ในขณะที่ทุ่งหญ้ารอบข้างเปียกชุ่มจนย้อมเป็นสีแดง

ฉันมองเข้าไปใกล้ๆ

 

หมาป่ามองกลับมาที่ฉันอย่างเงียบๆ

 

แค่กลัว

แค่หมดความหวังที่จะมีชีวิตอยู่

 

อาจารย์บอกว่าเขายังเป็นแค่เด็ก จะต้องหลงออกจากฝูงแน่นอน

หรือบางทีเขาอาจสูญเสียพ่อแม่ไป ฉันคิดว่าเขากำลังหิวเพราะไม่สามารถล่าสัตว์ได้สำเร็จ จากที่เขายังเด็กอยู่ เพราะอย่างงั้น ถึงแม้จะรู้ว่าอันตราย ถึงแม้จะรู้ว่าเสี่ยง แต่เขาก็ยังอยากมีชีวิตอยู่

ฉันแน่ใจว่าเขาเข้ามาโจมตีพวกเราด้วยความที่สิ้นหวัง

 

………ท่าทางการดิ้นรนแบบนั้นคล้ายกับใครบางคนเอามากๆ

นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันรู้สึกใกล้ชิดกับหมาป่าตัวนี้ ฉันไม่สามารถปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวได้

ฉันรู้ว่าที่ตัวเองทำเป็นเรื่องบ้าๆ แต่ฉันอยากช่วยจริงๆ

 

“ด้วยกัน”

 

ฉันไม่รู้ว่าจะถ่ายทอดความรู้สึกไปถึงได้ไหม แต่ฉันก็ยิ้มด้วยพลังทั้งหมดที่มี

ดวงตาของหมาป่าที่จ้องประสานกลับมา ฉันรู้สึกเหมือนพวกเราค่อยๆทำความเข้าใจซึ่งกันและกัน

และเมื่อเห็นเขายอมทำตาม ฉันก็รู้สึกว่าได้โอกาศแล้ว

หากทำอะไรบางอย่างตอนนี้ทันที………เช่น ให้อาหารกับเขา บางทีอาจจะสามารถสื่อสารกันได้

 

“ใช่แล้ว หิว ไหม…..?”

 

ดูเหมือนเขาจะฟังคำพูดโดยไม่ตอบสนองอะไรเป็นพิเศษ

ฉันเห็นขนมปังหั่นที่ฉันทำหล่นไปในตอนที่ถูกขัดจังหวะตกอยู่ข้างๆ

 

“ให้”

 

หยิบมันขึ้นมาและยื่นเข้าปากหมาป่า

ฟุดฟิดๆ หมาป่าดมขนมปังหลายครั้ง แล้วมองกลับมาที่ฉันอีกครั้งราวกับกำลังถามอยู่

 

“กินได้”

 

เขายังกังวลอยู่จนไม่แม้แต่จะลองพยายามชิมดู ผลสุดท้ายฉันก็ตัดสินใจทำตามวิธีการของเบลล์ซังที่น่าเชื่อถือที่สุดของฉัน

 

“…….อะ อ้ามมมม”

 

ฉันอ้าปากกว้างพูดแบบนั้น ในขณะที่ยื่นขนมปังเข้าไปใกล้จะแทบจะติดปากของเขา

แล้วจากนั้น

 

“กู๊ว”

 

“อะ…..”

 

ในที่สุดหมาป่าก็อ้าปากและคาบขนมปังไว้แน่นอย่างหวาดๆโดยไม่กัดโดนมือของฉัน

ปากของเขาทำท่าทางเคี้ยวเล็กน้อยก่อนที่จะกลืนลงไปทั้งอย่างงั้น

 

“เด็กดี”

 

จากนั้นหมาป่าก็จ้องมาที่ฉันอย่างเงียบ ๆ สักพัก

ไม่นานก็มองไปที่ไหล่ของฉันและอ้าปากเล็กน้อย

 

“……――――หงิงๆๆ กิ๊ว”

 

“เฮะๆๆ จั๊กจี้”

 

แผลบๆ เขาเริ่มเลียแผลของฉัน

แววตาดูรู้สึกผิดอย่างชัดเจน เห็นได้ชัดว่าจะได้ผล

ทุกครั้งที่ถูกลิ้นเลีย ฉันก็รู้สึกว่าความเจ็บปวดกำลังหายไป ไม่สิ

 

“อะ เอ๊ะ…….?”

 

ใต้รอยเลือดที่ถูกเลีย เมื่อฉันลองชำเลืองมองให้แน่ใจ ไม่มีรอยขีดข่วนที่ควรจะมี มีเพียงผิวขาวบริสุทธิ์ที่งดงาม

 

“กู๊ว……”

 

ฉันจ้องมองหมาป่าที่หูตกขอโทษอย่างประหลาดใจ

……ไม่จริงน๊า ใช้เวทมนตร์ได้จริงๆด้วย?

 

“……หมาป่าสีทองสามารถใช้เวทมนตร์รักษาพวกพ้องที่บาดเจ็บได้ นี่เป็นครั้งแรกเลบที่ข้าได้เห็น…..ไม่สิ เรื่องนั้นช่างก่อน คุณหนูน้อย ท่าน……..”

 

ในที่สุดแฮงค์ล็อตซังก็หายตกตะลึง และได้รับคำพูดคืนมา

ตุบ คราวนี้เป็นเสียงของคาลเมียร์ที่ทรุดตัวลงคลุกเข่าลงข้างๆ

 

“….อะไรกัน อะไรกันคะ ………อริซซามะ……..”

 

“……บะ เบลล์”

 

เบลล์ซังกำลังร้องไห้

เธอก้มหน้าลงต่ำส่งเสียงสะอื้นไห้

เธอกำลังร้องไห้ปล่อยให้น้ำตาไหลถึงคอ

 

“ได้โปรด ได้โปรดเถอะค่ะ ได้โปรดอย่าหายไปไหนเลยนะคะอริซซามะ…….อึก……”

 

ฉันไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้

แน่นอนว่ามีแค่ฉันคนเดียวที่มีความรู้สึกคุ้นเคยกับหมาป่าตัวนี้

และเป็นความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่านี่เป็นสถานการณ์ที่คุกคามถึงชีวิต

……..ฉันทำให้เบลล์ซังต้องร้องไห้อีกแล้ว

 

“เบลล์”

 

ฉันปฏิเสธหมาป่าที่ยังคงเลียแผลฉันอยู่ และลุกขึ้น

จากนั้นค่อยๆเดินไปข้างๆเบลล์ซัง

 

“…..ขอ、โทษ”

 

“――――อริซซามะ อริซซาม๊าาา……..”

 

จากนั้นฉันยืนให้เบลล์ซังกอดเงียบๆจนกระทั่งเธอหยุดร้องไห้

นี่คือผลสะท้อนอันรุนแรงสมบูรณ์แบบ สำหรับการตัดสินใจก้าวเข้าสู่อันตรายด้วยตัวเอง

 

 

 

 

 

“จะ เลี้ยง……งั้นเหรอคะ…… !?”

 

“อืม ไม่ได้เหรอ?”

 

ใจเย็นๆ สิ่งที่อริซซามะกำลังทำกับแมมคือ การขอในแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน

หากคุณต้องการแค่เลี้ยงสัตว์ก็ไม่น่าแปลกใจ เนื่องจากเด็กชนชั้นสูงส่วนใหญ่ก็ต้องการเลี้ยงม้า และคนธรรมดาเองก็มีเลี้ยงแมวและนกเช่นกัน

แต่ใช่ ปัญหาคือ “สัตว์” ตัวที่ว่านั้นเอง

 

“คะ คุณหนูน้อย……ข้าก็ดีใจที่ได้รับความช่วยเหลือก่อนหน้านี้ แต่ท่านไม่เคยได้ยินเรื่องที่ว่า หมาป่าสีทองมีชื่อเสียงในด้านความดุร้ายและไม่ชอบผู้คนเลยหรือ?”

 

ไม่แปลกใจเลยที่แฮงค์ล็อตซังจะวิตกกังวล นานๆครั้ง เกษตรกรที่ทำฟาร์มปศุสัตว์จะต้องผลัดเวรกันเฝ้าระวัง หรือจ้างนายพรานมาติดตาม แต่นั้นเป็นเรื่องของแค่หมาป่าธรรมดา

หมาป่าสีทองได้รับการกล่าวขานว่ามีความฉลาดทัดเทียมมนุษย์ และสามารถควบคุมเวทมนตร์ได้ แต่ไม่ค่อยจะปรากฎตัวต่อหน้าผู้คนมากนัก นอกจากนี้ข้าก็ยังไม่เคยได้ยินเรื่องราวความสัมพันธ์กับมนุษย์ด้วย

 

“แต่ว่า…….”

 

“ม๊ายเป็นร๊าย เด็กคนนี้ ฉลาดมาก”

 

แมมแสดงท่าทางสับสนอย่างเห็นได้ชัดต่อคำพูดของอริซซามะที่กำลังลูบขนหมาป่าสีทองอยู่

เชื่อหรือไม่ว่าลูกหมาป่าสีทองตัวนี้เงียบไปตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว

ข้าคิดว่าเจ้าหมาป่ากำลังรอจังหวะเพื่อเข้าโจมตี ข้าพร้อมที่จะช่วยอริซซามะทุกเมื่อ แต่เห็นได้ชัดว่าไม่มีเรื่องอะไรแบบนั้น ข้อพิสูจน์คือ การที่มันเอาแต่ส่งเสียงเรียกร้องความสนใจ และคลอเคลียแถวเท้าของอริซซามะไปมา

ถึงแม้จะเป็นหมาป่าสีทอง แต่ก็เป็นหมาป่าชนิดหนึ่ง และเมื่อลองคิดดูแล้ว พฤติกรรมการคลอเคลียไปมา และการร้องเสียงสูงแบบนี้ ก็หมายถึงอย่างน้อย มันก็มองอริซซามะเป็นพวกพ้อง

เห็นได้จากการที่อลิซซามะซึ่งน่าจะเป็น “เหยื่อ” กำลังได้รับเลียและรักษาบาดแผลที่เกิดขึ้น

 

“แต่ว่า อริซซามะ……”

 

ฉันเข้าใจในสิ่งที่แมมต้องการจะสื่อ น่าแปลกใจที่หมาป่าสีทองดูเหมือนจะให้การยอมรับอลิซซามะแล้ว ดูได้จากการที่มือของอริซซามะที่ลูบอยู่จะไปแตะหูของหมาป่าเข้าเป็นครั้งคราว แต่มันก็ยังดูว่าง่ายไม่เปลี่ยน

…..แม้แต่นายพรานที่ใช้เวลาด้วยกันหลายปีและมีความคุ้นเคยกันดี แต่เมื่อไปแตะหูของหมาป่าเข้า มันก็ยังมีท่าทีรังเกียจและเห่าเจ้านายของมัน

แต่ว่านั้นกับอริซซามะเพียงเท่านั้น มันจะเชื่อฟังกับคนอื่นๆแบบนั้นหรือเปล่า เป็นอีกเรื่อง

และเหนือสิ่งอื่นใดหมาป่าสีทองตัวนี้โจมตีพวกเราในตอนแรก แถมอริซซามะเป็นคนที่ถูกทำร้ายโดยตรง เพราะงั้นจะเชื่อมันได้จริงๆเหรอ

 

“เด็กคนนี้ ด้วยกัน กับฉัน”

 

“กิ๊ว”

 

อย่างไรก็ตามทั้งข้า ทั้งแมม ทั้งแฮงค์ล็อตซัง มีเหตุผลที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ในทันที

ไม่มีอะไรอื่น นอกจาการกระทำของอริซซามะ

แน่นอน บางทีที่อริซซามะสังเกตเห็นหมาป่าสีทองเข้ามาโจมตีได้ก่อนใคร อาจเป็นเพราะความหลาดระแวงโลกภายนอกมากกว่าคนอื่นๆ เธอเข้าไปขวางเป้าหมายอย่างแฮงค์ล็อตซัง ด้วยการกางแขนเล็กๆนั้นออกกว้างเพื่อปกป้องเขา

……ในที่สุดเมื่อหมาป่าสีทองกระโจนเข้ามาถึงตัว ในเวลานั้นข้ารู้สึกว่าดวงตาของอริซซามะเปล่งประกายอยู่ครู่หนึ่ง และด้วยเหตุผลบางอย่างอริซซามะสามารถหลีกเลี่ยงการกัดได้อย่างยอดเยี่ยม

ข้าต้องขอบอกเลยว่า จากมุมมองของข้านั้นเป็นการเคลื่อนไหวที่ปราศจากการเคลื่อนไหวสูญเปล่าอย่างสมบูรณ์แบบ เป็นการเคลื่อนไหวที่ลื่นไหลราวกับว่ามองเห็นการเคลื่อนไหวทุกอย่างได้อย่างสมบูรณ์ หลังจากนั้นก็พยายามคุยกับหมาป่าสีทองในอ้อมกอดที่ยังอาละวาดอยู่  จากนั้นในช่วงเวลาที่สบตากัน หมาป่าสีทองก็หยุดอาละวาด

ในตอนนั้น บางสิ่งที่ข้าไม่เข้าใจอาจจะเกิดขึ้น ในความเป็นจริงหมาป่าสีทองในตอนนี้ ดูเหมือนว่าจะไม่ได้พยายามไปทำร้ายใครอีกแล้ว

และการกระทำของอริซซามะก็ซาบซึ้งเข้าไปในใจทุกคนในพริบตา น่าจะเรียกได้ว่าเป็นเสน่ห์ที่นำไปสู่ความหลงใหล ที่ฝังลึกลงไปในความทรงจำ

ด้วยประสบการณ์เช่นนั้น ข้าไม่สามารถไล่หมาป่าสีทองที่แสดงท่าทางเชื่องตัวนี้ออกไปได้

 

“…..ว่าแล้ว ไม่ได้? เบลล์ คาลเมียร์”

 

เมื่อโดนถามในขณะที่ดวงตาชุ่มชื้นพร้อมใบหน้าเศร้าๆ ข้าก็ไม่อาจที่จะปฏิเสธได้ ทุกอย่างคงต้องฝากไว้ที่แมมที่กำลังสั่น

…..ไม่ แต่ว่านี่เป็นปัญหาที่เกี่ยวข้องโดยตรงกับความปลอดภัยของพื้นที่โดยรอบและอริซซามะ ตอนนี้ต้องใจเย็นๆไว้ก่อน

 

“เอ่อ……”

 

“กิ๊ว……”

 

……จะ ใจเย็นๆ

ไม่ต้องรอนาน หมาป่าสีทองโจมตีด้วยลักษณะเศร้าสงร้อยเข้าใส่เต็มๆ หากเป็นการเผชิญหน้าที่สงบสุขกว่านี้ผลคงแตกต่างออกไป

 

“……เข้าใจแล้วค่ะ”

 

“แมม !? “

 

แมมถอนหายใจราวกับยอมแพ้ จากนั้นก็นั่งลงย่องๆมองไปที่อริซซามะ เธอจ้องมองด้วยท่าทางจริงจัง

 

“แต่อริซซามะยังไม่สามารถนำกลับไปเลี้ยงที่บ้านได้ในทันทีหรอกนะคะ ดิฉันไม่มั่นใจว่าเด็กคนนี้จะไม่โจมตีผู้คนจริงๆไหม ต้องคุยกับฮัททีเรียซามะก่อน และเฝ้าดูสักระยะ เช่นนั้นก็ไม่มีปัญหาค่ะ”

 

อริซซามะยืนยันเงื่อนไขแต่ละข้อ ก่อนพยักหน้ารับอย่างแรก

 

“อืม ……แต่ เด็กคนนี้ ในระหว่างนั้น อยู่ไหน………?”

 

“เรื่องนั้น เอ๊ะโตะ เอายังไงดี…….”

 

พวกเรายังไม่สามารถพาหมาป่ากลับไปด้วยได้อย่างที่แมมบอก ในระหว่างนี้อาจจะต้องให้ใช้ชีวิตในป่าไปก่อน แต่ว่าหมาป่าสีทองตัวนี้ยังเป็นแค่เด็กที่ยังล่าอาหารเองไม่ได้ และอาจจะตายในเวลาไม่นานจากการถูกสัตว์ป่าอื่นๆเข้าโจมตี

……พูดตามตรง พวกเรายังไม่สามารถขจัดความโกรธที่มันโจมตีอริซซามะจนเจ็บปวดไปได้ ยังไงก็ตามหากเป็นเช่นนั้น อริซซามะจะต้องเสียใจอย่างมากแน่ๆ

ข้อสรุปจากอารมณ์ที่ขัดแย้งกันมาปะทะกัน และข้าไม่สามารถให้คำตอบที่ดีได้

ทันใดนั้น แฮงค์ล็อตซังที่เงียบอยู่ก็ส่งเสียงดังราวกับระเบิดออกมา

 

“……คุณหนูน้อย ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง！ ข้าจะจัดการเรื่องอาหาร กับใช้ที่ว่างในสวนก็ได้”

 

“จริงเหรอ!?”

 

“อ้า คุณหนูน้อยที่เป็นผู้ช่วยชีวิตข้ากำลังมีปัญหา ข้าก็อยากจะช่วย แต่……”

 

บรรยากาศรอบตัวแฮงค์ล็อตซังเปลี่ยนไป บิริ สายตาของเขาเปลี่ยนไปเป็นแหลมคมที่แทบจะแทงทะลุผิวหนังได้ ยามเมื่อหันไปหาลูกหมาป่าสีทองที่อยู่ข้างๆอริซซามะ สายตาที่กำลังยับยั้งชั่งใจและเฝ้าระวังหมาป่าสีทอง

 

“แต่ทว่า ถ้าเจ้านี้ไปทำร้ายสัตว์อื่นๆ หรือทำลายทุ่งสวน หรือทำร้ายคนอีกครั้ง ตอนนั้น――――ข้าจะไม่ให้อภัยเด็ดขาด”

 

ซู๊ด อริซซามะสูดลมหายใจเต็มแรง

หมาป่าสีทองเองก็ดูเหมือนจะรู้สึกได้ถึงความเย็นชา

 

“ถ้าแบบนั้นตกลงไหม?”

 

“….อืม ขอฝากด้วย、นะกะ”

 

อริซซามะก้มหัวให้แฮงค์ล็อตซังที่กลับมามีรอยยิ้มพึ่งพอใจบนใบหน้าตามปกติ ก่อนพูดอย่างรีบร้อน

 

“…..จะว่าไป แฮงค์ล็อตซังเคยเป็นนายพรานมาก่อนใช่หรือไม่คะ”

 

“ใช่ สุดยอดเลยใช่ไหมล่ะ”

 

แล้วข้าก็จำคำพูดที่แมมเคยตอบกลับมาตอนที่คุยกันตามลำพังได้ เราสองคนมองหน้ากันทันที เริ่มจากแมมมาที่ข้า ฮัททีเรียซามะ ลาบริกซ์ซามะ มิแรนดาถึงคลอริน่าซัง แม็กพ็อดซามะ และคราวนี้ก็แฮงค์ล็อตซัง ในท้ายที่สุดก็เป็นหมาป่าสีทอง

ข้ารู้สึกเย็นวาบไปทั้งกระดูกสันหลังจนถึงขั้นตัวสั่นด้วยซ้ำ เมื่อมองย้อนไปยังโชคชะตาที่เชื่อมโยงเข้ากับอริซซามะ

เธอได้แสดงให้เห็นถึงเศษเสี้ยวของความสามารถพิเศษอันยิ่งใหญ่ แม้จะมีพรจากสายสัมพันธ์ทางสายเลือด แต่ในฐานะเด็กตัวเล็กๆที่อายุเพียงห้าขวบ เธอก็กำลังสร้างเครือข่ายที่สามารถส่งผลกระทบต่อทั้งราชอาณาจักรได้

 

“อาจาน เด็กคนนี้ เด็กผู้ชาย? เด็กผู้หญิง?”

 

“อะ อาจาร……? อ้า นี่ตัวเมียน่ะ”

 

“เด็กผู้หญิง อืมมมม จ๊า……”

 

 

ข้าแน่ใจว่าแมมกับข้ากำลังคิดเรื่องเดียวกันอยู่ พวกเราเฝ้ามองอริซซามะที่ลูบหมาป่าสีทองอย่างไร้เดียงสา

ข้าภาวนาพร้อมทั้งให้ปณิธานแน่วแน่ในฐานะผู้ติดตามว่าจะไม่ยอมให้สีขาวบริสุทธิ์ที่ถูกย้อมด้วยเลือดจนเป็นสีแดงเล็กน้อยนั้นต้องแปดเปื้อนมลทินอีกต่อไป

 

“อะไร จะตั้งชื่อ?”

 

“อืม …..สีทอง ด้วยกัน อริซ ไอริส ใช่แล้ว”

 

ผมสีเงินฟูฟ่องพลิ้วไปตามสายลม

 

“อายาเมะ ตั้งแต่วันนี้ไปเธอชื่ออายาเมะ คุณหมาป่า”

 

ข้าคล้อยตามไปกับรอยยิ้มที่เหมือนกับดอกไม้ของอริซซามะ

และเสียงร้องอันไพเราะที่ฟังดูมีความสุข

ก่อนที่จะตัดสินใจคลายความเฝ้าระวัง “ อายาเมะ ” ลง แค่นิดหน่อยตอนที่ 16 เงาสะท้อนสีทอง

 

” ―――― อันตาร๊าย！”

 

เมื่อหมาป่าเห็นว่าฉันวิ่งเข้ามาขวางก็หยุดวิ่งทันที และตั้งท่าก้มต่ำจ้องมาที่ฉันอย่างระแวดระวังด้วยดวงตาสีทองที่เฉียบคมและเปล่งประกาย

 

“คุณหนูน้อย!? ทำอะไรน่ะ เจ้านั้นคือลูกหมาป่าสีทองนะ！ ถึงจะตัวเล็ก แต่ก็ไม่ใช่ของที่คุณหนูน้อยจะไปเผชิญหน้าได้ด้วยตัวคนเดียวหรอกนะ！”

 

เห็นได้ชัดว่าตัวที่คล้ายหมาป่านี้เรียกว่าหมาป่าสีทอง คำว่า ลูน ควรหมายความว่า พระจันทร์ ในภาษาราชอาณาจักร เมื่อคิดถึงพระจันทร์ที่มาพร้อมดวงตาสีทองแล้วก็ทำให้ฉันถึงนึก “แมวสีทอง” บางทีนี่อาจจะเป็นสัตว์ที่สามารถใช้เวทมนตร์ได้

หมาป่าส่งเสียงคำรามและแยกเขี้ยวเข้าหาฉันที่กำลังกางแขนพยายามปกป้องอาจารย์ที่อยู่ข้างหลังห่างไปหลายสิบก้าว

ขนาดความยาวของหมาป่าพอๆกับตัวฉัน

แน่นอนตามที่อาจารย์พูด หากหมาป่าใช้ประโยชน์จากความว่องไวของสัตว์ร้ายกระโจนเข้ามา ฉันจะไม่สามารถตอบสนองได้เลย และฉันจะโดนกินลงท้องโดยไม่สามารถต่อต้านใดๆได้

 

“อริซซามะ อย่าทำอะไรบ้าๆนะคะ!!”

 

“อริซซามะ!?”

 

ขณะที่เบลล์ซังและคาลเมียร์ซังพยายามจะวิ่งเข้ามา หมาป่าก็ลดระยะห่างมาขวางและหันไปหาพวกเธอก่อนจะคำรามเสียงดัง

เหมือนกับว่าหมาป่าเคลื่อนไหวราวกับรู้ว่าฉันอยู่ในสถานะได้รับการคุ้มครองจากทั้งสองคน

เมื่อเบลล์ซังกับคาลเมียร์เห็นดังนั้นก็หยุดลงโดยไม่เต็มใจ

 

“กรรรร…….”

 

เขาหรือเธอคำรามจ้องใส่ฉันและเบลล์สลับกัน เข้าใจล่ะ ดูเหมือนฉันจะไม่ได้คิดไปเอง

ฉันเข้าใจอย่างแจ่มชัดว่าทำไมทำแบบนี้

 

“ตัวปากัน”

 

ฉันกำลังถูกจับเป็นตัวประกัน ไม่ว่าฉันจะถูกนับร่วมเข้าไปด้วยหรือไม่ แต่จำนวนตอนนี้คือ 4 ต่อ 1 หมาป่าคงสรุปไปแล้วว่าตัวเองกำลังเสียเปรียบอยู่จริงๆ ตอนนี้ขาของฉันดูเหมือนว่ากำลังสั่นและขยับไม่ได้

……เล็งผู้อ่อนแอ หากสิ่งนั้นสำคัญต่ออีกฝ่ายด้วยก็จะยิ่งมีประสิทธิภาพมากขึ้น

ยังไงก็ตาม

 

“……หัว ดี”

 

ใช่ ฉลาด หมาป่าฉลาดพอที่จะรับรู้และสังเกตเห็นก่อนจะลงมืออย่างรวดเร็ว

แต่ถึงอย่างงั้น ไม่ นั่นไม่มีเหตุผล

 

“ทำไม?”

 

“คุณหนูน้อย อะไร……?”

 

ทำไม ถึงรีบร้อนเข้ามา?

แม้ว่าอาจารย์จะอยู่ห่างออกไปนิดหน่อย แต่การเข้าโจมตีอาจารย์ในจังหวะนั้น หมาป่าก็น่าจะรู้ว่ายังเป็นสถานการณ์ 4 ต่อ 1 อยู่ดี

ต่อให้ทุกอย่างไปได้สวย กลายเป็นแค่ 3 ต่อ 1 แต่ก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงข้อเสียเปรียบเชิงตัวเลขอยู่ดี แม้ว่าอีกสามคนที่เหลือจะเป็นผู้หญิงทั้งหมด และฉันจะเป็นแค่ภาระก็ตาม หมาป่าดูฉลาดมากๆ ฉันคิดไม่ออกเลยว่าหมาป่าถึงได้กระโดดเข้ามาในความเสี่ยงที่ไร้ประโยชน์แบบนี้

หากจะโจมตีก็ควรจะเป็นตอนที่อาจารย์แยกตัวออกไปด้วยสมบูรณ์ หรือในตอนที่ฉันหลงทาง ซึ่งง่ายและคาดหวังได้มากกว่า

ดวงตาสีทองที่แสดงถึงสติปัญญา ไม่มีทางที่จะคิดไม่ออก

 

“เอ๊ะ…..โตะ คะ คือ คะอ คุณ หมาป่า”

 

“กรรรรรรร！”

 

“ฮี่……..”

 

ทันใดนั้นก็มีบางอย่างเข้ามาอยู่ในความคิดของฉัน

ฉันพยายามเข้าหาหมาป่าอย่างตั้งใจ พยายามสงบที่สุดเพื่อไม่ให้กระตุ้นมากเกินไป ฉันเริ่มการสนทนาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

แน่นอนว่าฉันรู้สึกหวาดกลัวกับการคุกคามที่กลับมา แต่

 

“………หืม”

 

ฉันเชื่อมั่น

จะน่าไม่แปลกใจเลยถ้าฉันจะถูกโจมตีและคอถูกตัดจนขาดได้ตลอดเวลา แต่ขาของฉันกลับหยุดสั่น

ฉันรู้สึกถึงอันตรายต่อชีวิต แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างฉันไม่รู้สึกอยากวิ่งหนี นี่ฉันไม่รู้สึกความรู้สึกอันตรายที่ปกคลุมอยู่แล้วงั้นเหรอ?

 

……ไม่ใช่ มีแค่เรื่องนั้นที่ไม่ใช่

การแยกเขี้ยวและตื่นตัวอยู่เสมอ นั้นคือการแสดงออกของความสิ้นหวัง

 

ฉันคุ้นเคยกับท่าทางแบบนั้นดี

 

“กรรรรร…… ！”

 

“อริซซามะ!?”

 

“คุณหนูน้อย!!”

 

ฉันตัดสินใจถลาเข้าไปหาก่อนที่หมาป่าจะหมดความอดทน

จากนั้นแทนที่จะวิ่งหนี

ก้าวเข้าไปใกล้อีกขั้น

 

“กูว…… !?”

 

――――กรรรร เวลาบิดเบี้ยวเหมือนสโลว์โมชั่น

ฉันสามารถมองเห็นหมาป่าพุ่งกระโจนเข้ามาหาฉัน และใบหน้าของเบลล์ซังที่กรีดร้องได้สมบุรณ์แบบอย่างน่าประหลาดใจ

ฉันขยับร่างกายที่ตอบสนองอย่างเชื่องช้า บิดคอหลบเพื่อหลีกเลี่ยงคมเขี้ยวที่น่าจะมุ่งมากัดเข้าที่ลำคออย่างแน่นอน

เวลาที่ถูกยืดออกกลับมาเป็นปกติผ่านดวงตาสีทองที่เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

 

“อากู๊…….”

 

“กิ๊ววว!!”

 

ยังไงก็ตามแม้ตอนนี้ฉันจะถูกกระโจนเข้าใส่แล้ว แต่ฉันก็ยังไม่ถูกฆ่า พลั่ก ฉันกลิ้งไปตามพื้นหลังถูกชนไปทั้งๆแบบนั้น 

อาละวาดเปลี่ยนตำแหน่งอย่างลนลาน ฉันรีบใช้มือทั้งสองข้างโอบรอบคออย่างรวดเร็ว

ฉันกับหมาป่า……….

 

“อริซ、ซามะ……?”

 

――――กำลังกอดกัน

 

ฉันคุ้นเคยเหมือนเคยเห็นมาก่อน

ความกระวนกระวายก่อนหน้านี้ดูจะสงบลง แต่ดูเหมือนยังมีความกลัวอะไรบางอย่างแสดงออกมาอย่างชัดเจน มีท่าทีข่มขู่แหลมคมอย่างแข็งก้าว

……นั่นคือ สายตาของคนที่ไม่มีอะไรเหลือแล้ว

 

“กำลังกลัว?”

 

“กรร…..”

 

ฉันกอดหมาป่าเบา ๆ แล้วถามที่ข้างหูที่ตั้งเคร่งเครียด

หมาป่าดูเหมือนจะประหลาดใจอย่างมาก และหยุดนิ่งไปชั่วขณะ แต่ก็เริ่มแผลงฤทธิ์อีกครั้ง

 

“กรรรรร!!”

 

“จะ เจ็…..บ”

 

หมาป่าพยายามตะเกียกตะกายให้หลุดจากมือที่กอดคอเอาไว้ แต่ฉันก็กอดเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

เพราะตอนนี้ตัวหมาป่าถูกกอดอยู่ ทำให้ทุกครั้งที่ตะเกียกตะกายพยายามเอาขาลงพื้น กรงเล็บที่อยู่ที่หลังและไหล่ก็จะแกะสลักเส้นสีแดงจำนวนนับไม่ถ้วนลงบนตัวฉัน หนึ่งในนั้นข่วนผ่านชุดลงไปบนแผลที่ยังไม่ปิดสนิทดีของฉัน ฉันรู้สึกได้ถึงเลือดที่กำลังไหลออกจำนวนมาก

ในความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่เสียดแทงสมอง ฉันยังคงกอดไว้

 

“คุณหนูน้อย ข้าจะช่วยเดี๋ยวนี้แหละ！”

 

“อริซซามะ！”

 

ฉันได้ยินเสียงพวกเบลล์ซังกำลังวิ่งเข้ามาเพื่อช่วยดึงหมาป่าออกไป แต่ฉันตะโกนห้ามไว้

 

“――――รอก่อน！”

 

พวกเบลล์ซังหยุดลงด้วยความงุนงง หมาป่าเองก็ตกใจกับเสียงนั้นจนตัวสั่น

…..อย่างที่คิดไว้

ฉันคลายกอดออก แล้วค่อยๆลูบจากคอลงไปที่หลัง

 

“ม๊ายเป็นร๊ายแล้ว ม๊ายเป็นร๊าย”

 

“กรรร……กรรรรร”

 

…..แล้วหมาป่าก็หยุดอาละวาด

ในขณะที่ครางด้วยเสียงสับสน ก็ยอมให้ฉันลูบตามตัวได้ตามใจชอบ

คราวนี้เป็นพวกเบลล์ซังที่ตัวแข็งทื่อ

 

“…..เน๊ กลัวสินะ อยู่ตัวคนเดียวคงจะเหงาน่าดู”

 

“กู๊ว……”

 

“โม๊ว ม๊ายเป็นร๊ายล่ะ”

 

ฉันมองไปที่ดวงตาใหญ่ในขณะที่ทุ่งหญ้ารอบข้างเปียกชุ่มจนย้อมเป็นสีแดง

ฉันมองเข้าไปใกล้ๆ

 

หมาป่ามองกลับมาที่ฉันอย่างเงียบๆ

 

แค่กลัว

แค่หมดความหวังที่จะมีชีวิตอยู่

 

อาจารย์บอกว่าเขายังเป็นแค่เด็ก จะต้องหลงออกจากฝูงแน่นอน

หรือบางทีเขาอาจสูญเสียพ่อแม่ไป ฉันคิดว่าเขากำลังหิวเพราะไม่สามารถล่าสัตว์ได้สำเร็จ จากที่เขายังเด็กอยู่ เพราะอย่างงั้น ถึงแม้จะรู้ว่าอันตราย ถึงแม้จะรู้ว่าเสี่ยง แต่เขาก็ยังอยากมีชีวิตอยู่

ฉันแน่ใจว่าเขาเข้ามาโจมตีพวกเราด้วยความที่สิ้นหวัง

 

………ท่าทางการดิ้นรนแบบนั้นคล้ายกับใครบางคนเอามากๆ

นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันรู้สึกใกล้ชิดกับหมาป่าตัวนี้ ฉันไม่สามารถปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวได้

ฉันรู้ว่าที่ตัวเองทำเป็นเรื่องบ้าๆ แต่ฉันอยากช่วยจริงๆ

 

“ด้วยกัน”

 

ฉันไม่รู้ว่าจะถ่ายทอดความรู้สึกไปถึงได้ไหม แต่ฉันก็ยิ้มด้วยพลังทั้งหมดที่มี

ดวงตาของหมาป่าที่จ้องประสานกลับมา ฉันรู้สึกเหมือนพวกเราค่อยๆทำความเข้าใจซึ่งกันและกัน

และเมื่อเห็นเขายอมทำตาม ฉันก็รู้สึกว่าได้โอกาศแล้ว

หากทำอะไรบางอย่างตอนนี้ทันที………เช่น ให้อาหารกับเขา บางทีอาจจะสามารถสื่อสารกันได้

 

“ใช่แล้ว หิว ไหม…..?”

 

ดูเหมือนเขาจะฟังคำพูดโดยไม่ตอบสนองอะไรเป็นพิเศษ

ฉันเห็นขนมปังหั่นที่ฉันทำหล่นไปในตอนที่ถูกขัดจังหวะตกอยู่ข้างๆ

 

“ให้”

 

หยิบมันขึ้นมาและยื่นเข้าปากหมาป่า

ฟุดฟิดๆ หมาป่าดมขนมปังหลายครั้ง แล้วมองกลับมาที่ฉันอีกครั้งราวกับกำลังถามอยู่

 

“กินได้”

 

เขายังกังวลอยู่จนไม่แม้แต่จะลองพยายามชิมดู ผลสุดท้ายฉันก็ตัดสินใจทำตามวิธีการของเบลล์ซังที่น่าเชื่อถือที่สุดของฉัน

 

“…….อะ อ้ามมมม”

 

ฉันอ้าปากกว้างพูดแบบนั้น ในขณะที่ยื่นขนมปังเข้าไปใกล้จะแทบจะติดปากของเขา

แล้วจากนั้น

 

“กู๊ว”

 

“อะ…..”

 

ในที่สุดหมาป่าก็อ้าปากและคาบขนมปังไว้แน่นอย่างหวาดๆโดยไม่กัดโดนมือของฉัน

ปากของเขาทำท่าทางเคี้ยวเล็กน้อยก่อนที่จะกลืนลงไปทั้งอย่างงั้น

 

“เด็กดี”

 

จากนั้นหมาป่าก็จ้องมาที่ฉันอย่างเงียบ ๆ สักพัก

ไม่นานก็มองไปที่ไหล่ของฉันและอ้าปากเล็กน้อย

 

“……――――หงิงๆๆ กิ๊ว”

 

“เฮะๆๆ จั๊กจี้”

 

แผลบๆ เขาเริ่มเลียแผลของฉัน

แววตาดูรู้สึกผิดอย่างชัดเจน เห็นได้ชัดว่าจะได้ผล

ทุกครั้งที่ถูกลิ้นเลีย ฉันก็รู้สึกว่าความเจ็บปวดกำลังหายไป ไม่สิ

 

“อะ เอ๊ะ…….?”

 

ใต้รอยเลือดที่ถูกเลีย เมื่อฉันลองชำเลืองมองให้แน่ใจ ไม่มีรอยขีดข่วนที่ควรจะมี มีเพียงผิวขาวบริสุทธิ์ที่งดงาม

 

“กู๊ว……”

 

ฉันจ้องมองหมาป่าที่หูตกขอโทษอย่างประหลาดใจ

……ไม่จริงน๊า ใช้เวทมนตร์ได้จริงๆด้วย?

 

“……หมาป่าสีทองสามารถใช้เวทมนตร์รักษาพวกพ้องที่บาดเจ็บได้ นี่เป็นครั้งแรกเลบที่ข้าได้เห็น…..ไม่สิ เรื่องนั้นช่างก่อน คุณหนูน้อย ท่าน……..”

 

ในที่สุดแฮงค์ล็อตซังก็หายตกตะลึง และได้รับคำพูดคืนมา

ตุบ คราวนี้เป็นเสียงของคาลเมียร์ที่ทรุดตัวลงคลุกเข่าลงข้างๆ

 

“….อะไรกัน อะไรกันคะ ………อริซซามะ……..”

 

“……บะ เบลล์”

 

เบลล์ซังกำลังร้องไห้

เธอก้มหน้าลงต่ำส่งเสียงสะอื้นไห้

เธอกำลังร้องไห้ปล่อยให้น้ำตาไหลถึงคอ

 

“ได้โปรด ได้โปรดเถอะค่ะ ได้โปรดอย่าหายไปไหนเลยนะคะอริซซามะ…….อึก……”

 

ฉันไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้

แน่นอนว่ามีแค่ฉันคนเดียวที่มีความรู้สึกคุ้นเคยกับหมาป่าตัวนี้

และเป็นความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่านี่เป็นสถานการณ์ที่คุกคามถึงชีวิต

……..ฉันทำให้เบลล์ซังต้องร้องไห้อีกแล้ว

 

“เบลล์”

 

ฉันปฏิเสธหมาป่าที่ยังคงเลียแผลฉันอยู่ และลุกขึ้น

จากนั้นค่อยๆเดินไปข้างๆเบลล์ซัง

 

“…..ขอ、โทษ”

 

“――――อริซซามะ อริซซาม๊าาา……..”

 

จากนั้นฉันยืนให้เบลล์ซังกอดเงียบๆจนกระทั่งเธอหยุดร้องไห้

นี่คือผลสะท้อนอันรุนแรงสมบูรณ์แบบ สำหรับการตัดสินใจก้าวเข้าสู่อันตรายด้วยตัวเอง

 

 

 

 

 

“จะ เลี้ยง……งั้นเหรอคะ…… !?”

 

“อืม ไม่ได้เหรอ?”

 

ใจเย็นๆ สิ่งที่อริซซามะกำลังทำกับแมมคือ การขอในแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน

หากคุณต้องการแค่เลี้ยงสัตว์ก็ไม่น่าแปลกใจ เนื่องจากเด็กชนชั้นสูงส่วนใหญ่ก็ต้องการเลี้ยงม้า และคนธรรมดาเองก็มีเลี้ยงแมวและนกเช่นกัน

แต่ใช่ ปัญหาคือ “สัตว์” ตัวที่ว่านั้นเอง

 

“คะ คุณหนูน้อย……ข้าก็ดีใจที่ได้รับความช่วยเหลือก่อนหน้านี้ แต่ท่านไม่เคยได้ยินเรื่องที่ว่า หมาป่าสีทองมีชื่อเสียงในด้านความดุร้ายและไม่ชอบผู้คนเลยหรือ?”

 

ไม่แปลกใจเลยที่แฮงค์ล็อตซังจะวิตกกังวล นานๆครั้ง เกษตรกรที่ทำฟาร์มปศุสัตว์จะต้องผลัดเวรกันเฝ้าระวัง หรือจ้างนายพรานมาติดตาม แต่นั้นเป็นเรื่องของแค่หมาป่าธรรมดา

หมาป่าสีทองได้รับการกล่าวขานว่ามีความฉลาดทัดเทียมมนุษย์ และสามารถควบคุมเวทมนตร์ได้ แต่ไม่ค่อยจะปรากฎตัวต่อหน้าผู้คนมากนัก นอกจากนี้ข้าก็ยังไม่เคยได้ยินเรื่องราวความสัมพันธ์กับมนุษย์ด้วย

 

“แต่ว่า…….”

 

“ม๊ายเป็นร๊าย เด็กคนนี้ ฉลาดมาก”

 

แมมแสดงท่าทางสับสนอย่างเห็นได้ชัดต่อคำพูดของอริซซามะที่กำลังลูบขนหมาป่าสีทองอยู่

เชื่อหรือไม่ว่าลูกหมาป่าสีทองตัวนี้เงียบไปตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว

ข้าคิดว่าเจ้าหมาป่ากำลังรอจังหวะเพื่อเข้าโจมตี ข้าพร้อมที่จะช่วยอริซซามะทุกเมื่อ แต่เห็นได้ชัดว่าไม่มีเรื่องอะไรแบบนั้น ข้อพิสูจน์คือ การที่มันเอาแต่ส่งเสียงเรียกร้องความสนใจ และคลอเคลียแถวเท้าของอริซซามะไปมา

ถึงแม้จะเป็นหมาป่าสีทอง แต่ก็เป็นหมาป่าชนิดหนึ่ง และเมื่อลองคิดดูแล้ว พฤติกรรมการคลอเคลียไปมา และการร้องเสียงสูงแบบนี้ ก็หมายถึงอย่างน้อย มันก็มองอริซซามะเป็นพวกพ้อง

เห็นได้จากการที่อลิซซามะซึ่งน่าจะเป็น “เหยื่อ” กำลังได้รับเลียและรักษาบาดแผลที่เกิดขึ้น

 

“แต่ว่า อริซซามะ……”

 

ฉันเข้าใจในสิ่งที่แมมต้องการจะสื่อ น่าแปลกใจที่หมาป่าสีทองดูเหมือนจะให้การยอมรับอลิซซามะแล้ว ดูได้จากการที่มือของอริซซามะที่ลูบอยู่จะไปแตะหูของหมาป่าเข้าเป็นครั้งคราว แต่มันก็ยังดูว่าง่ายไม่เปลี่ยน

…..แม้แต่นายพรานที่ใช้เวลาด้วยกันหลายปีและมีความคุ้นเคยกันดี แต่เมื่อไปแตะหูของหมาป่าเข้า มันก็ยังมีท่าทีรังเกียจและเห่าเจ้านายของมัน

แต่ว่านั้นกับอริซซามะเพียงเท่านั้น มันจะเชื่อฟังกับคนอื่นๆแบบนั้นหรือเปล่า เป็นอีกเรื่อง

และเหนือสิ่งอื่นใดหมาป่าสีทองตัวนี้โจมตีพวกเราในตอนแรก แถมอริซซามะเป็นคนที่ถูกทำร้ายโดยตรง เพราะงั้นจะเชื่อมันได้จริงๆเหรอ

 

“เด็กคนนี้ ด้วยกัน กับฉัน”

 

“กิ๊ว”

 

อย่างไรก็ตามทั้งข้า ทั้งแมม ทั้งแฮงค์ล็อตซัง มีเหตุผลที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ในทันที

ไม่มีอะไรอื่น นอกจาการกระทำของอริซซามะ

แน่นอน บางทีที่อริซซามะสังเกตเห็นหมาป่าสีทองเข้ามาโจมตีได้ก่อนใคร อาจเป็นเพราะความหลาดระแวงโลกภายนอกมากกว่าคนอื่นๆ เธอเข้าไปขวางเป้าหมายอย่างแฮงค์ล็อตซัง ด้วยการกางแขนเล็กๆนั้นออกกว้างเพื่อปกป้องเขา

……ในที่สุดเมื่อหมาป่าสีทองกระโจนเข้ามาถึงตัว ในเวลานั้นข้ารู้สึกว่าดวงตาของอริซซามะเปล่งประกายอยู่ครู่หนึ่ง และด้วยเหตุผลบางอย่างอริซซามะสามารถหลีกเลี่ยงการกัดได้อย่างยอดเยี่ยม

ข้าต้องขอบอกเลยว่า จากมุมมองของข้านั้นเป็นการเคลื่อนไหวที่ปราศจากการเคลื่อนไหวสูญเปล่าอย่างสมบูรณ์แบบ เป็นการเคลื่อนไหวที่ลื่นไหลราวกับว่ามองเห็นการเคลื่อนไหวทุกอย่างได้อย่างสมบูรณ์ หลังจากนั้นก็พยายามคุยกับหมาป่าสีทองในอ้อมกอดที่ยังอาละวาดอยู่  จากนั้นในช่วงเวลาที่สบตากัน หมาป่าสีทองก็หยุดอาละวาด

ในตอนนั้น บางสิ่งที่ข้าไม่เข้าใจอาจจะเกิดขึ้น ในความเป็นจริงหมาป่าสีทองในตอนนี้ ดูเหมือนว่าจะไม่ได้พยายามไปทำร้ายใครอีกแล้ว

และการกระทำของอริซซามะก็ซาบซึ้งเข้าไปในใจทุกคนในพริบตา น่าจะเรียกได้ว่าเป็นเสน่ห์ที่นำไปสู่ความหลงใหล ที่ฝังลึกลงไปในความทรงจำ

ด้วยประสบการณ์เช่นนั้น ข้าไม่สามารถไล่หมาป่าสีทองที่แสดงท่าทางเชื่องตัวนี้ออกไปได้

 

“…..ว่าแล้ว ไม่ได้? เบลล์ คาลเมียร์”

 

เมื่อโดนถามในขณะที่ดวงตาชุ่มชื้นพร้อมใบหน้าเศร้าๆ ข้าก็ไม่อาจที่จะปฏิเสธได้ ทุกอย่างคงต้องฝากไว้ที่แมมที่กำลังสั่น

…..ไม่ แต่ว่านี่เป็นปัญหาที่เกี่ยวข้องโดยตรงกับความปลอดภัยของพื้นที่โดยรอบและอริซซามะ ตอนนี้ต้องใจเย็นๆไว้ก่อน

 

“เอ่อ……”

 

“กิ๊ว……”

 

……จะ ใจเย็นๆ

ไม่ต้องรอนาน หมาป่าสีทองโจมตีด้วยลักษณะเศร้าสงร้อยเข้าใส่เต็มๆ หากเป็นการเผชิญหน้าที่สงบสุขกว่านี้ผลคงแตกต่างออกไป

 

“……เข้าใจแล้วค่ะ”

 

“แมม !? “

 

แมมถอนหายใจราวกับยอมแพ้ จากนั้นก็นั่งลงย่องๆมองไปที่อริซซามะ เธอจ้องมองด้วยท่าทางจริงจัง

 

“แต่อริซซามะยังไม่สามารถนำกลับไปเลี้ยงที่บ้านได้ในทันทีหรอกนะคะ ดิฉันไม่มั่นใจว่าเด็กคนนี้จะไม่โจมตีผู้คนจริงๆไหม ต้องคุยกับฮัททีเรียซามะก่อน และเฝ้าดูสักระยะ เช่นนั้นก็ไม่มีปัญหาค่ะ”

 

อริซซามะยืนยันเงื่อนไขแต่ละข้อ ก่อนพยักหน้ารับอย่างแรก

 

“อืม ……แต่ เด็กคนนี้ ในระหว่างนั้น อยู่ไหน………?”

 

“เรื่องนั้น เอ๊ะโตะ เอายังไงดี…….”

 

พวกเรายังไม่สามารถพาหมาป่ากลับไปด้วยได้อย่างที่แมมบอก ในระหว่างนี้อาจจะต้องให้ใช้ชีวิตในป่าไปก่อน แต่ว่าหมาป่าสีทองตัวนี้ยังเป็นแค่เด็กที่ยังล่าอาหารเองไม่ได้ และอาจจะตายในเวลาไม่นานจากการถูกสัตว์ป่าอื่นๆเข้าโจมตี

……พูดตามตรง พวกเรายังไม่สามารถขจัดความโกรธที่มันโจมตีอริซซามะจนเจ็บปวดไปได้ ยังไงก็ตามหากเป็นเช่นนั้น อริซซามะจะต้องเสียใจอย่างมากแน่ๆ

ข้อสรุปจากอารมณ์ที่ขัดแย้งกันมาปะทะกัน และข้าไม่สามารถให้คำตอบที่ดีได้

ทันใดนั้น แฮงค์ล็อตซังที่เงียบอยู่ก็ส่งเสียงดังราวกับระเบิดออกมา

 

“……คุณหนูน้อย ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง！ ข้าจะจัดการเรื่องอาหาร กับใช้ที่ว่างในสวนก็ได้”

 

“จริงเหรอ!?”

 

“อ้า คุณหนูน้อยที่เป็นผู้ช่วยชีวิตข้ากำลังมีปัญหา ข้าก็อยากจะช่วย แต่……”

 

บรรยากาศรอบตัวแฮงค์ล็อตซังเปลี่ยนไป บิริ สายตาของเขาเปลี่ยนไปเป็นแหลมคมที่แทบจะแทงทะลุผิวหนังได้ ยามเมื่อหันไปหาลูกหมาป่าสีทองที่อยู่ข้างๆอริซซามะ สายตาที่กำลังยับยั้งชั่งใจและเฝ้าระวังหมาป่าสีทอง

 

“แต่ทว่า ถ้าเจ้านี้ไปทำร้ายสัตว์อื่นๆ หรือทำลายทุ่งสวน หรือทำร้ายคนอีกครั้ง ตอนนั้น――――ข้าจะไม่ให้อภัยเด็ดขาด”

 

ซู๊ด อริซซามะสูดลมหายใจเต็มแรง

หมาป่าสีทองเองก็ดูเหมือนจะรู้สึกได้ถึงความเย็นชา

 

“ถ้าแบบนั้นตกลงไหม?”

 

“….อืม ขอฝากด้วย、นะกะ”

 

อริซซามะก้มหัวให้แฮงค์ล็อตซังที่กลับมามีรอยยิ้มพึ่งพอใจบนใบหน้าตามปกติ ก่อนพูดอย่างรีบร้อน

 

“…..จะว่าไป แฮงค์ล็อตซังเคยเป็นนายพรานมาก่อนใช่หรือไม่คะ”

 

“ใช่ สุดยอดเลยใช่ไหมล่ะ”

 

แล้วข้าก็จำคำพูดที่แมมเคยตอบกลับมาตอนที่คุยกันตามลำพังได้ เราสองคนมองหน้ากันทันที เริ่มจากแมมมาที่ข้า ฮัททีเรียซามะ ลาบริกซ์ซามะ มิแรนดาถึงคลอริน่าซัง แม็กพ็อดซามะ และคราวนี้ก็แฮงค์ล็อตซัง ในท้ายที่สุดก็เป็นหมาป่าสีทอง

ข้ารู้สึกเย็นวาบไปทั้งกระดูกสันหลังจนถึงขั้นตัวสั่นด้วยซ้ำ เมื่อมองย้อนไปยังโชคชะตาที่เชื่อมโยงเข้ากับอริซซามะ

เธอได้แสดงให้เห็นถึงเศษเสี้ยวของความสามารถพิเศษอันยิ่งใหญ่ แม้จะมีพรจากสายสัมพันธ์ทางสายเลือด แต่ในฐานะเด็กตัวเล็กๆที่อายุเพียงห้าขวบ เธอก็กำลังสร้างเครือข่ายที่สามารถส่งผลกระทบต่อทั้งราชอาณาจักรได้

 

“อาจาน เด็กคนนี้ เด็กผู้ชาย? เด็กผู้หญิง?”

 

“อะ อาจาร……? อ้า นี่ตัวเมียน่ะ”

 

“เด็กผู้หญิง อืมมมม จ๊า……”

 

 

ข้าแน่ใจว่าแมมกับข้ากำลังคิดเรื่องเดียวกันอยู่ พวกเราเฝ้ามองอริซซามะที่ลูบหมาป่าสีทองอย่างไร้เดียงสา

ข้าภาวนาพร้อมทั้งให้ปณิธานแน่วแน่ในฐานะผู้ติดตามว่าจะไม่ยอมให้สีขาวบริสุทธิ์ที่ถูกย้อมด้วยเลือดจนเป็นสีแดงเล็กน้อยนั้นต้องแปดเปื้อนมลทินอีกต่อไป

 

“อะไร จะตั้งชื่อ?”

 

“อืม …..สีทอง ด้วยกัน อริซ ไอริส ใช่แล้ว”

 

ผมสีเงินฟูฟ่องพลิ้วไปตามสายลม

 

“อายาเมะ ตั้งแต่วันนี้ไปเธอชื่ออายาเมะ คุณหมาป่า”

 

ข้าคล้อยตามไปกับรอยยิ้มที่เหมือนกับดอกไม้ของอริซซามะ

และเสียงร้องอันไพเราะที่ฟังดูมีความสุข

ก่อนที่จะตัดสินใจคลายความเฝ้าระวัง “ อายาเมะ ” ลง แค่นิดหน่อย