ตอนที่ 7 เด็กคนนั้นที่ดูเหมือนจะรอดชีวิตมาได้ต้องการขอบคุณผม พร้อมผู้ปกครองของเธอ และพวกเธอที่เข้าใกล้ตัวตนผมที่ผล็อยหลับไป

 

การเทศนาในที่สาธารณะ

ฟุคายะ รุรุแสดงความจริงใจสูงสุดด้วยการนั่งคุกเข่าตัวตรงบนพื้นขรุขระ และมิคาสุกิ เอมิก็จ้องมองเธอพร้อมกับถอนหายใจ

 

มันเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทุกวันในไลฟ์สดของพวกเธอ

 

“รุรุ……เธอนี่ยังเป็นเด็กจริง ๆ……”

 

“ก็คิดว่ามันปลอดภัยนี่นา”

 

【คำเทศนาสาธารณะ】

【เธอถูกรายล้อมไปด้วยสตรีมเมอร์คนอื่นแบบ 360 องศา จากเหตุการณ์ร้ายแรงก่อนหน้า】

【ถ่ายทำหนังดราม่าล่ะนะ? 】

【สารคดีครอบครัว】

【คุสะ】

 

“ทุกคนกังวลกันมากจริง ๆ นะ?”

 

“ก็เมเนเจอร์จังบอกว่าได้เลยเหมือนกันนี่นา！”

 

“คิดไหม่ว่าแย่แล้วน่ะ?”

 

“อะ อืม ทำให้กังวลซะแล้ว”

 

【รูรุจังผู้ซื่อสัตย์น่ารัก】

【เทศนาถ่ายทอดสดทั่วโลก คุสะ】

【ม๊า ก็รุรุจังล่ะนะ…… 】

 

【แต่สุดท้ายก็เหมือนเดิม คุสะ】

【แต่สุดท้ายก็จะเหยียบกับดักแล้วทำเหมือนเดิมนั่นแหละ】

【รู้สึกปลอดภัยเหมือนอยู่บ้าน】

 

มีคนมากมายอยู่รอบตัวเธอ……ทีมกู้ภัยและผู้คนจากดันเจี้ยนใกล้เคียงที่มาตามหาเธอและผู้สูญหายอีกรายที่ยังไม่พบตัว พวกเขาพักหายใจขณะฟังเทศนาซึ่งดูเหมือนจะไม่มีความตึงเครียดเลย

 

“ไม่หรอก แต่ว่าก็โล่งอกไปที ในสถานการณ์นี้นับว่าเป็นปาฏิหาริย์แล้ว”

 

“อ๊า ระวังนะ ระวังเพดานที่พึ่งพังตรงบริเวณนั้นด้วย”

 

 

“มันแย่มาก แต่ยิงไปแค่ 2 นัดใช่ไหม? มันมีพลังขนาดไหนกัน”

 

“มังกรของที่นี่……มีความทนทานสูงเป็นพิเศษทดแทนความธรรมดาล่ะนะ นอกจากนี้ดูเหมือนเพดานจะโดนฉีกหลุดออกมานิดหน่อยเหมือนกัน……ต้องยิงพลังเวทมนต์แรงแค่ไหนกันเนี่ย?”

 

 

“ใกล้กำแพงมีรอยถล่มเยอะมาก กรุณาอย่าเข้าใกล้มากนะครับ”

 

“แต่ พวกเรายังต้องหาคนที่มาช่วยชีวิตเธออยู่”

 

【ถึงจะบอกว่ามากันเป็นม็อบใหญ่ แต่มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่อยู่ใน 500 อันดับแรกของจำนวนผู้ชมไลฟ์สดเมื่อเดือนก่อน ก็ถือว่าดีใช้ได้……สำหรับสมาชิกเร่งด่วน】

【มีคนจำนวนมากมาที่นี่เพื่อจุดประสงค์เดียวกัน แต่ก็ดีเพราะพวกเขายอมโยนงานของตัวเองทิ้งไป】

【แบบนั้นดีจังน๊า】

 

【แต่ว่าน๊า ถ้าเอาตาม「ปาร์ตี้ค้นหารุรุจัง」ผลลัพธ์ก็ถือว่าออกมาดีแล้วล่ะ】

【คุสะ】

【ปาร์ตี้ค้นหารุรุจัง คุสะ】

【ยังกับวางแผนกันไว้แล้ว คุสะ ทั้งที่เป็นเหตุการณ์จริง】

【ก็ไม่มีอะไรผิดปกติกับเรื่องนั้น ดังนั้นก็ไม่เป็นไรหรอก】

 

“แต่ว่าแต่ว่า ฉันก็ถามว่ามาลงได้ไหมตั้งหลายรอบ！ ทั้งเมเนเจอร์จังทั้งทุกคนก็บอกเองว่าไม่เป็นไรไง！ ถึงจะโซโล่ก็ไม่เป็นไร มอนเตอร์ที่โจมตีก่อนก็มีแค่ 10 เปอร์เซ็นต์ของจำนวนในดันปกติเอง！เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยซังที่ทางเข้าก็ด้วย！ แม้แต่เอมิจังก็ยังบอกว่า『พยายามเข้า』เลยไม่ใช่เหรอ！”

 

【โวยวายแบบเด็ก ๆ แบบนี้น่าร๊าก】

 

“ฮ๊า……นี่ พูดออกมาแบบนั้นทั้งที่รู้ถึงความเลวร้ายในโชคร้ายของรุรุน่ะเหรอ?”

 

 

“โม๊ว ไม่พูดด้วยแล้ว”

 

“ก็นั่นสินะ”

 

【รุรุจังสำนึกผิดงั้นเหรอ…… ！？】

【ฉันอยากโดนเหยียบด้วยใบหน้านั่น】

【ฉันอยากถูกหัวหน้าเอมิดูถูก~】

【อยากโดนดูแลจัง】

 

เธอได้รับความช่วยเหลือจากมิคาสุกิ เอมิ และกำลังได้รับการปฐมพยาบาลจากทีมแพทย์ ในขณะที่คนรอบข้างเป็นห่วง ――มีหลายคนคุยกันอย่างเปิดเผย「มีแค่รอยขีดข่วนเล็กน้อยล่ะ」「ไม่ได้โดนกระทบที่หัว มั่นใจว่าน่าจะไม่เป็นไร」「แต่ก็โล่งใจเหมือนกันที่มีพื้นที่ที่ถูกสร้างขึ้นอย่างปาฏิหาริย์จากการถล่ม」ยังไงก็ตามเพราะพิจารณาแล้วว่าปลอดภัย บรรยากาศที่นี่จึงผ่อนคลาย

 

มิคาสุกิ เอมิ ――มีดวงตาเฉียบคม ร่างกายที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี มีสัญลักษณ์ของความเป็นแม่บนร่างกาย และมีบุคลิกที่เอาใจใส่

 

เธอจัดปาร์ตี้กับฟุคายะ รุรุบ่อยที่สุด……เดิมทีเพราะว่าอันตรายเกินไปจึงถูกดันให้เป็นทีมหลัก เป็นหัวหน้า

 

เธอรู้วิธีดุรุรุเป็นอย่างดีอย่างจริงจัง ตั้งแต่เบา ๆ ไปจนถึงจริงจัง จะต้องมีอย่างน้อย 1 ครั้งต่อการไลฟ์

 

【กะแล้วว่ายังไงก็ต้องมีคนดูแลล่ะน๊า รุรุจังน่ะ】

【รุรุจังที่ไม่ว่าจะระวังแค่ไหนก็ยังเหยียบกับดักได้ เมเนเจอร์ซังที่ให้ไฟเขียวนั่นแหละที่ผิด】

 

“……นั่นก็จริงอยู่……เพราะแบบนั้นก็เลยไม่ได้โกรธหรอกนะ…..ฉันรู้ดีว่าเด็กคนนี้มักจะพกอุปกรณ์สำรองเอาไว้เสมอ ทั้งตอนไปอบรมก็พยายามอย่างหนัก……”

 

【คุสะ】

【เอมิจังอย่าตายน๊า】

【ไม่หรอก】

【เลียเลีย】

 

“ฉันเป็นคนเดียวที่สามารถเลียเอมิจังได้！”

 

“รุรุ?”

 

“ฮี่！”

 

【คุสะ】

 

ฟุคายะ รุรุ จะกลายเป็นเพียงลูกสุนัขเมื่ออยู่ต่อหน้ามิคาสุกิ เอมิ

 

เธอซุกซนเกินกว่าจะรับมือ แต่ก็มีบุคลิกที่ดี เป็นมิตร และรับฟังสิ่งที่คุณพูด…ซึ่งทำให้ยากมากที่จะรับมือ

 

【แต่ก็โล่งอกไปทีที่ยังได้เห็นความงามสไตล์นี้ต่อไป】

【ฉันเผลอคิดไปว่ามันจะจบลงแล้ว จริง ๆ】

【แต่สุดท้ายก็หาไม่เจอเหรอ? คนที่มาช่วยน่ะ】

 

“……ใช่ค่ะ เกี่ยวกับเรื่องนั้น เนื่องจากว่ามีความเสี่ยงที่จะพังทลายลงมา ดังนั้นดูเหมือนว่าพวกเราอาจจะต้องล่าถอยในเร็ว ๆ นี้……”

 

มิคาสุกิ เอมิมองไปรอบ ๆ ทิ้งฟุคายะ รุรุที่พอถูกดุก็เงียบสงบลงไว้เพียงลำพัง

 

ชั้น 77 ดันเจี้ยนขนาดกลางในพื้นที่ห่างไกล 

 

ดูเหมือนว่าจะเป็นดันเจี้ยนระดับปานกลางที่เหมาะสำหรับทดสอบฝีมือของระดับเริ่มต้นถึงระดับกลางในการลงดัน และเป็นสถานที่ที่ฟุคายะ รุรุตั้งใจจะเข้าก่อนกลับบ้าน

 

――แน่นอนว่าเมเนเจอร์ซังก็รู้เรื่องนี้เช่นกัน รู้ทั้งข้อมูลเกี่ยวกับมอนเตอร์ที่อาศัยอยู่ในดันเจี้ยนแห่งนี้ รู้ทั้งเกี่ยวกับอุปกรณ์ของรุรุ ดังนั้นแผนการจึงได้รับการอนุญาต

 

แม้จะเป็นในดันเจี้ยนปกติ เมื่อผ่านชั้นที่ 50 ไปได้แล้ว ความยากจะเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งระดับ

 

มอนสเตอร์ที่มีเอกลักษณ์จะปรากฏได้ง่ายขึ้นและจะมีกับดักมากขึ้น

 

――แต่ว่า เนื่องจากใกล้ได้เวลาปรับปรุงครั้งใหญ่ของดันเจี้ยน กับดักและมอนสเตอร์ส่วนใหญ่ควรจะเกือบหมดแล้ว……ม๊า ที่หลายคนพูดว่า「ก็รุรุจังล่ะนะ」ก็ไม่น่าแปลกใจเลย

 

【ใช้เวลาประมาณ 30 นาทีกับคนจำนวนนี้แล้วยังหาไม่เจอ เดาว่าเธอคงจะกลับบ้านไปแล้วล่ะมั้ง？】

【ถ้าหากว่าได้รับบาดเจ็บ หรือเจ็บสาหัสแบบนั้นล่ะก็ ก็น่าจะมีอุปกรณ์ตกอยู่ที่ไหนสักแห่งบ้างแหละ】

【ถ้าหากหมดสติ ระบบขอความช่วยเหลือฉุกเฉินก็จะทำงานโดยอันโนมัติหรือเปล่า？】

【มันก็ควรจะเป็นแบบนั้นแหละ แสดงว่าน่าจะไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว】

 

“ไม่มีอุปกรณ์ของคน ๆ นั้นตกอยู่ที่ไหนเลยจริง ๆ เหรอคะ?”

 

“อ้า พวกเราทีมกู้ภัยก็ลองค้นหาใต้เศษซากในทิศทางที่คิดว่าน่าจะปลิวไปตามคำแนะนำของคุณแล้ว แต่ก็ไม่มีอะไรเลย”

 

“อาโน๊ เธอน่าจะเป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ！ สวมเสื้อฮูดตัวใหญ่และมงกุฎค่ะ！”

 

เธอลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว……หลังจากดูเหมือนจะหมดสติไปชั่วคราว และร่างกายยังคงไม่มั่นคงเล็กน้อยจำเป็นต้องมีทีมงานกู้ภัยคอยช่วยพยุงแขน แต่เธอก็ยืนกราน

 

“รุรุ……พวกเราจะตรวจสอบอย่างละเอียดอีกที ทำใจยอมรับแล้วกลับกันก่อนเถอะนะ”

 

“เอมิจัง ทำไมทำเสียงเบาแบบนั้นล่ะ！？”

 

【เดาว่าต้องเป็นภาพหลอนล่ะ คุสะ】

【ความละเอียดของไลฟ์สดก็ต่ำจัด ๆ เลย เลยรู้แค่เรื่องมีผมสีบลอนด์เท่านั้น】

 

“ตอนนัดที่ 2！ ตอนที่เธอกำลังจะยิงนัดที่ 2 ใส่มังกร เด็กคนนั้นก็บินมาหยุดอยู่หน้าฉัน แล้วพวกเราก็สบตากันแป๊ปหนึ่งด้วย！ เป็นสาวน้อยน่ารักที่มีดวงตาสีฟ้าบนสีทอง！”

 

【รุรุจังไม่ได้พูด ไม่ได้พูดแบบนั้นตอนได้พบตอนเริ่มต้น มาพูดตอนได้เห็นโปรไฟล์แล้ว】

【ประดิษฐ์ความทรงจำขึ้นมาใหม่แหละ】

 

“เธอยิ้มให้ฉันด้วย！！”

 

【ไม่ได้พูดไม่ได้พูด】

【ตอนนั้นรุรุจังไม่ได้พูดอะไรเลยน๊า…… 】

 

【แต่ว่าการที่เข้าไปใกล้หัวมังกรได้ขนาดนั้นในไม่กี่วินาทีจากระยะไกลที่ไม่มองเห็นจากหน้าจอได้แบบนั้น？มันมีเวทมนตร์บินแบบนี้ไหม？】

 

――เพราะว่าพวกเราที่มีเลเลวที่สูงจึงสามารถรับรู้สิ่งต่าง ๆ ที่กล้องไม่สามารถไล่ตามทันได้

 

หากมีใครทำเรื่องไร้สาระในขณะที่ชีวิตของเธอกำลังตกอยู่ในอันตราย หากฉันอยู่ที่นั่นด้วยคงจะตามล่าอีกฝ่ายไปตามสัญชาตญาณแล้ว……ดังนั้นอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหกหรือจำผิดก็ได้

 

อ้า ถ้าฉันได้เจอเด็กผู้หญิงแบบนั้น ฉันจะกอดเธอโดยไม่ลังเล และจะฝังจมูกไว้บนผมสีบลอนด์ของเธอแล้วสูดกลิ่นจนสมองชาไปเลย――โกฮอน

 

“……แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาสำหรับเรื่องนั้น รุรุ โฮร่า ขึ้นเปลหามซะ”

 

“อึง！”

 

ฟุคายะ รุรุนั่งลงด้วยอย่างไม่มั่นคงอีกครั้ง

 

……แม้ว่าเธอจะฟื้นคืนสติแล้ว แต่เธอก็ยังดูอ่อนแออยู่ และทำหน้ามุ่ยขณะที่ยืนมือทั้งสองข้างไปหามิคาสุกิ เอมิ

 

“……อึง！”

 

“อาโนเน๊ะ……”

 

【เหมือนปกติ】

 

【รุรุจังเก่งในเรื่องการเอาแต่ใจล่ะน๊า】

【แล้ว เอมิจังก็เป็นโอเน่ซามะที่ใจอ่อน】

【โอเน่ซามะ……แฮ่กแฮ่กๆๆๆ】

 

“……ช่วยไม่ได้น๊า……”

 

“ไชโย！”

 

“……ทุกคนคะ อีกครั้งหนึ่ง ต้องขอขอบคุณทีมกู้ภัย และทุก ๆ คนที่มาช่วยเหลือในวันนี้ด้วยนะคะ”

 

“แล้วเจอกัน！”

 

อาจเป็นเพราะรุรุตะโกนว่า「ไม่อยากขึ้นเปลหามอีกแล้ว」เธอจึงได้ขี่หลัง เสียงจากทั้งสองคนก็ดังก้องกังวาลไปทั่ว

 

“เท่านี้รุรุก็ปลอดภัยแล้วค่ะ ……เนื่องจากมีความเป็นไปได้สูงที่จะเกิดอันตรายตามมา การค้นหาบุคคลที่มาช่วยเหลือเด็กคนนี้จึงถูกระงับแล้ว จากนี้ไป เจ้าหน้าที่จากสำนักของฉันจะเป็นผู้รับผิดชอบเรื่องนี้เอง”

 

เมื่อได้ยินเสียงนั้น บางคนก็ดูผิดหวัง ในขณะที่บางคนรู้สึกโล่งใจขณะหลบก้อนกรวดที่ร่วงลงมาจากเพดาน

 

“อะ อาโน๊！ ขอบคุณค่ะ หลังจากนี้เมเนเจอร์จังจะเป็นผู้แถลงการ！”

 

ม๊า ก็โล่งใจแล้วล่ะที่ปลอดภัยดี”

 

“แต่ว่ายิงมังกรแค่ 2 นัด……ผู้เชี่ยวชาญการโจมตีระยะไกลแบบนั้น…….”

 

 

“ไม่หรอก ฉันแน่ใจว่ามีอยู่ บางครั้งผู้ติดตามของฉันก็เล่าว่าเมื่อมีการร้องขอความช่วยเหลือก็จะมีคนแปลกหน้าเข้ามาช่วยเหลือโดยไม่ส่งเสียงหรือปรากฏตัวเหมือนครั้งนี้เหมือนกัน……”

 

“อ้า ผมก็เคยได้ยินมาเหมือนกัน…….”

 

 

◇

 

 

“ปวดหัว”

 

น่าจะเป็นเพราะผมอาบน้ำพร้อมดื่มสาเกไปด้วยล่ะน๊า หลังจากนั้นผมก็ปล่อยทุกอย่างจนหมด…….

 

อะ แอลกอฮอล์มีผลอย่างมากต่อหัวที่มี MP เป็นศูนย์

 

……ผมยาวที่เกาะติดตามตัวนั้นน่ารำคาญ

 

ต่างจากตอนเป็นผู้ใหญ่ที่ประสาทสัมผัสเริ่มด้านทื่อ ผิวของผมซึ่งยังเยาว์วัย ไวต่อการสัมผัสจึงรู้สึกปวดแสบปวดร้อน เจ็บปวดขึ้นมา

 

“สงสัยจะใช้เวทมนตร์มากเกินไป……”

 

แบบนี้สงสัยกว่าจะกลับมาเป็นปกติได้คงจะต้องใช้เวลาอีกสักเดือน……

 

ผมบินออกมาด้วยเอาต์พุตฉุกเฉิน และครั้งนี้ผมก็ยังใส่เวทมนตร์จำนวนมหาศาลเข้าไปในกระสุน

 

การยิงในระยะเป็นศูนย์จากบอสมอนเตอร์ ――ผมยิงมังกรที่มี HPเหลือแค่ระดับมิลลิที่มีท่าทางแปลก ๆ เหมือนจะพยายามจะล้มไปทับเด็กคนนั้นให้ได้

 

เพราะแบบนั้นผมจึงรีบยิงออกไป และถูกแรงระเบิดครั้งใหญ่ซัดปลิวออกมา แล้วทันใดนั้นผมก็ถูกโยนผ่านรูบนเพดานขึ้นไปยังชั้น 76 ที่อยู่เหนือชั้น 77

 

สติสัมปชัญญะของผมกำลังจะหายไป แต่ผมก็ฝืนกลั้นใจบังคับตัวเองเพื่อหยุดการทำงานของอุปกรณ์หลบหนีฉุกเฉิน

 

โฮร่า มันเป็นความรู้สึกที่เหมือนกับง่วงนอนในระหว่างคาบเรียน แต่ก็รู้สึกว่าจะนอนไม่ได้เด็กขาดอะไรแบบนั้น

 

ทำให้นึกถึงช่วงที่ยังเรียนอยู่เลยน๊า ผมกลั้นหายใจ เขาว่ากันว่าเมื่อใกล้จะตายความนึกคิดจะชัดเจนขึ้น

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมผมถึงยังสามารถเคลื่อนไหวได้ แม้จะถูกดีดขึ้นไปถึงชั้นที่ 76 แต่ยังไงก็ตาม……ทำไมถึงมีรูบนเพดานได้ล่ะ?

 

ด้วยเหตุนี้ ผมจึงไม่รู้สึกเจ็บปวดใด ๆ เมื่อกระแทกลงพื้น ดีที่สุดคือเด็กคนนั้นจะไม่มีทางพบตัวผม……แต่ทำไม?

 

ช่องว่างจากแรงระเบิดล่ะมั้ง……มันทรงพลังมากจนผมไม่เคยใช้ในการต่อสู้จริงมาก่อน ดังนั้นอาจจะเป็นความผิดของผมเองก็ได้

 

――เนื่องจากเป็นสถานการณ์ฉุกเฉิน ผมจึงใช้พลังเกือบทั้งหมดไป เพราะเหตุนี้เลยทำให้รู้สึกปวดหัว

 

จากผู้ชม เด็กคนนั้น……ที่ผมลืมชื่อไปแล้ว……น่าจะไม่เป็นไร พวกเขาบอกว่าจะมีทีมกู้ภัยมาเร็ว ๆ นี้ ดังนั้นผมจึงปิดไลฟ์สด และรีบหนีออกมาโดยใช้อุปกรณ์หลบหนีฉุกเฉิน

 

จากนั้นก็รีบตรงดิ่งกลับอพาร์ตเมนต์ แล้วคลานไปมาพร้อมคร่ำครวญ……และนี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น

 

พลังเวทมนตร์……พูดอีกอย่างคือ ความแข็งแกร่งทางจิตใจและทางกายภาพของผมเหมือนกับน้ำมันหมดเกลี้ยงแล้ว

 

“ขอนอนอีกหน่อย……”

 

ผมรู้เหนื่อยเกินจะเคลื่อนไหว แต่ก็เหงื่อออกมากทั้งที่พึ่งออกจากอ่างอาบน้ำ

 

ถ้าเป็นหวัดคงลำบากแน่ ผมเลยถอดเสื้อเปียก ๆ ที่ใส่อยู่แล้วโยนไปสักที่ แล้วใส่เสื้อตัวใหม่

 

――มีรอยนูนจาง ๆ 2 รอยอยู่ใต้ปอยผมสีบลอนด์ยาว

 

ถึงจะสามารถบีบได้บ้าง แต่ก็ยังห่างไกลจากขนาดที่พอดีกับฝ่ามือของผม……หมายถึงมันอาจจะแค่ไขมันไม่ใช่หน้าอก

 

เพราะพยายามแค่ไหนก็สร้างกล้ามเนื้อไม่ได้ ผมเลยมีหน้าท้องนูนและต้นขาเรียบเนียน

 

ระหว่างขาก็ไม่มีอะไรแกว่งไปมาด้วย

 

ผมก้มลงจ้องมองอยู่สักพัก

 

“……สะดวกเฉพาะเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าเท่านั้นแหละ ร่างกาบแบบนี้……ฟู๊ว”

 

ตอนนี้ผมเป็นเด็กผู้หญิงไปแล้ว ผมกลับไปนอนด้วยความพอใจหลังจากทำงานเสร็จ

 

 

◇

 

 

ขณะที่กำลังกลับไปสู่ชั้นบน

 

สมาชิกทีมกู้ภัยคนหนึ่งก็เข้ามาพูดกับมิคาสุกิ เอมิ

 

“มิคาสุกิซัง ว่าไปแล้วดูเหมือนว่าจะมีการเก็บกระเป๋าใส่บัตรที่เหมือนจะพึ่งทำหายเร็ว ๆ นี้ในใต้ซากปรักหักพังได้น่ะ”

 

“กระเป๋าใส่บัตร……งั้นเหรอคะ?”

 

“ใช่แล้ว เรียกว่าสด ๆ ร้อนเลยล่ะ เพราะว่ามีใบอนุญาตเข้าดันเจี้ยนของวันนี้อยู่ด้วย”

 

“เอ๊ะ จะดีเหรอคะที่มาบอกกันแบบนี้? กับพวกฉัน”

 

“ได้สิ ก็ฉัน『ได้รับอนุญาตจากเบื้องบนให้พูด』ได้”

 

“ฟู๊ว”

 

“แต่ยังไงก็ตาม มีบันทึกว่า『เขา』เข้ามาในตอนเช้า เขาอาจจะกลับบ้านไปโดยไม่รู้ตัวว่าทำหล่นไว้……แต่ก็จะไม่บอกว่าเป็นไปไม่ได้หรอกนะ แต่ว่า”

 

“……อาจต้องใช้ในการสอบถามเหตุการณ์ก็ได้ค่ะ ขอดูได้ไหมคะ?”

 

“ได้สิ คิดว่า……หากคุณสามารถช่วยพวกเราในการค้นหาหลังจากนี้ได้ เราก็จะมอบอำนาจให้ในฐานะ『ทีมกู้ภัยชั่วคราว』ให้”

 

“ถ้ารุรุจังไม่มีปัญหาก็แน่นอนค่ะ”

 

“ฉันด้วย！”

 

“ถ้างั้นกรุณารอสักครู่ ฉันจะขอแจ้งให้สำนักงานใหญ่ทราบก่อน”

 

ดันเจี้ยน

 

เป็นพื้นที่ที่มีทรัพยากรที่ประเทศต่าง ๆ ต้องการรวบรวม หรือแม้แต่เปิดให้พลเรือนเข้าไป เช่น แม้แต่ก้อนหินที่ตกอยู่ทั่วไปที่นั่นก็อาจมีสสารใหม่ที่ไม่เคยมีอยู่บนโลก

 

มีมาตรการทางกฎหมายที่เหนือกว่ากฎหมายปกติหลายฉบับเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ นอกจากนี้ เมื่อพูดถึงการปกป้องคนที่มีความสามารถในการดำดิ่งลงไปในชั้นลึกของดันเจี้ยนได้ ในหลายกรณีการตัดสินใจของท้องถิ่นมักจะจัดให้มีความสำคัญเป็นอันดับแรก

 

ดังนั้น เนื่องจากมีความเป็นไปได้ที่「เขา」อาจจะกลับบ้านไปโดยได้รับความเสียหายจากเหตุการณ์นี้ จึงเป็นเรื่องปกติที่ 「ศูนย์บัญชาการทีมกู้ภัย」 จะต้องดำเนินการตัดสินใจในทันที

 

――แต่ทีมกู้ภัยมีอำนาจมากแบบนั้นเหรอเหรอ……?

 

เอมิคิดแบบนั้นอยู่ในใจ แต่เธอก็ตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่านั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญในตอนนี้

 

“……คำตัดสินลงมาแล้ว รู้สึกเกรงใจจริง ๆ แต่ว่า มิคาสุกิ เอมิซัง กับฟุคายะ รุรุซังจะมาเข้าร่วมปาร์ตี้ของฉันเป็นการชั่วคราว”

 

“ค่ะ ขอฝากตัวด้วยนะคะ หัวหน้า”

 

ทีมกู้ภัย กับมิคาสุกิ เอมิโค้งให้กันและกัน

 

“จ๊า ฉันขอดูการ์ดใบนั้นได้แล้วใช่ไหมคะ?”

 

“ใช่แล้ว เชิญเลย”

 

“……รุรุ ปิดการไลฟ์แล้วใช่ไหม”

 

“อืม แน่นอน”

 

 

“……งั้นเอากล้องไปฝากไว้กับคนอื่น เผื่อไว้ก่อน”

 

“เอ๋~?”

 

“สิ่งของส่วนใหญ่ที่รุรุสัมผัสมักจะมีอะไรแปลก ๆ เกิดขึ้นเสมอใช่ไหมล่ะ?”

 

“ก็ใช่อยู่ อาจจะเผลอถ่ายภาพที่มีเด็ก ฮารุจังไปด้วย……”

 

ฟุคายะ รุรุโบกมือตะโกนเรียกคนรู้จักที่อยู่ใกล้ ๆ และฝากกล้องทั้ง 3 ตัวไว้กับเขา

 

“……ถ้าไม่ทำถึงขนาดนี้ ก็คงไม่รู้สึกปลอดภัย……”

 

“แล้ว แล้วขอดูหน่อย！……ผู้ชายธรรมดาเหรอ?”

 

“นั่นสิ คิดว่าน่าจะนักศึกษามหาวิทยาลัยล่ะมั้ง”

 

“ไม่หรอกค่ะ ดูแล้วน่าจะผู้ใหญ่วัยทำงานแล้ว”

 

――นอกจากนี้ ยังมีชื่อ「โซยะ ฮารุมิ」เขียนไว้ด้วย

 

“กำลังอ่านอะไรอยู่เหรอเอมิจัง”

 

“เอ๋โตะ ก็ถ้าเป็นตัวโรมันจิ……โซยะ『ฮารุ』มิซัง แบบนั้นไง”

 

“เห๊ การ์ดใบนั้นมีที่อยู่อยู่ด้วย ไม่รู้มาก่อนเลย”

 

“ปกติมันจะไม่แสดงให้เห็นน่ะ เว้นแต่จะมองผ่านอุปกรณ์พิเศษ แต่ตอนนี้ฉันขอให้แสดงออกมาน่ะ”

 

“โฮเอ๋?”

 

“เอาเป็นว่าเป็นฟังก์ชั่นแบบหนึ่งนั่นแหละ ฉันก็ไม่ค่อยรู้เรื่องนักหรอก……แต่ที่อยู่นี่ค่อนข้างใกล้จากที่นี่อยู่น่ะ”

 

“ใช่ค่ะ ตอนที่ฉันกำลังลองค้นหาที่อยู่ดู ดูเหมือนว่าจะห่างประมาณ 2 สถานีจากป้ายรถเมล์ที่ใกล้ที่สุด……”

 

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

ขอบคุณมากสำหรับการอ่านตอนที่ 7

 

งานนี้เดิมตั้งใจโพสต์หลายเรื่องพร้อมกัน จากนี้ไปจะโพสต์ประมาณ 3,000 ตัวอักษรวันละครั้ง

ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้เพราะต้องการอ่านเรื่องเด็ก TSไลฟ์สดในดันเจี้ยน（อิทธิพล）

 

“การไลฟ์สดในดันเจี้ยนควรจะได้รับความนิยมมากกว่านี้”

“อะไรก็ได้ อยากเห็นโลลิ TS”

 

หากคุณคิดเช่นนั้น เราจะยินดีอย่างยิ่งหากคุณสามารถเปลี่ยนการให้คะแนนด้านล่างจาก [☆☆☆☆☆] เป็น [★★★★★] และเปิดการแจ้งเตือนสำหรับบทล่าสุดโดยการบุ๊กมาร์ก ฉันยังขอขอบคุณความคิดเห็นที่สนับสนุนและติดตามของคุณ

https://ncode.syosetu.com/n1479ik/7/

 

 

 

 

แปลโลลิคลั่ง 2-3 ตอน ต่อ 1 โลลิเฮดช็อต