ตอนที่ 43 『ยึดครองดันเจี้ยน 80F RTA＆ปฏิบัติการกู้ภัย』１

 

“นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้รับสัญญาณขอความช่วยเหลือฉุกเฉินนับตั้งแต่ตอนรุรุซัง………อะ เป็นคำขอความช่วยเหลือล่าสุดที่ไม่คาดคิดเลยจริง ๆ ครับ”

 

【คุสะ】

【ฮารุจังกำลังไลฟ์แบบกองโจรอีกแล้ว……】

【ถึงจะน่าแปลกที่ช่วงนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น、แต่ที่จริงยังไม่ถึง 2 สัปดาห์เลยนินะ】

【ม๊า แทบจะรอไม่ไหวแล้ว สัญญาณขอความช่วยเหลือ……】

 

ผมไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี แต่ในที่สุดผมก็ตัดสินใจไลฟ์สด

 

ผมได้ยินว่าสามารถซื้ออุปกรณ์สำหรับการสตรีมมิ่งได้ที่ร้านค้าหน้าดันเจี้ยน………โฮร่า ก็กระเป๋าของผมอุ่นขึ้นแล้ว ก็ต้องใช้หน่อยจริงไหมเน๊ะ?

 

【แต่ก็เป็นเรื่องจริงที่เธอรีบไปตามสัญญาณขอความช่วยเหลือ】

【วันนี้ไม่มีแผนจะไลฟ์สดนิหน่ะ】

【ว่าไปแล้วเวลาแบบนี้ก็ยังคนเดียว？】

【กำลังเสริม、ทั้งหมด 1 คน！】

【แล้วยังเป็นสาวน้อย！】

 

【แต่ก็เป็นกำลังเสริม 1 คนที่มั่นใจได้】

【ปกติแล้ว นี่จะเป็นตัวเลขที่น่าผิดหลัง แต่สิ่งต่าง ๆ ก็เปลี่ยนไปตั้งแต่เกิดเหตุช็อคฮารุจัง]】

【เหตุช็อุฮารุจัง คุสะ 】

【มีคำแปลก ๆ โผล่มาปัจจุบันทันด่วนอีกแล้ว……】

 

“วันนี้ ผมกำลังชอปปิ้งตามปกติอยู่ในเมือง แล้วสายรัดข้อมือก็มีการตอบสนองครับ ……..ดังนั้นผมจะไปที่ร้านค้าหน้าดันเจี้ยน และซื้ออุปกรณ์พื้นฐาน”

 

【เอ๊ะ？】

【แบบนี้ไม่ปกติแล้ว……ไม่สิ ฮารุจังไม่ใช่เด็กปกติอยู่แล้ว】

【คุสะ】

【ปกติคือ……อะไรคือปกติ ถามจริง……】

 

【จะไปพร้อมกับพวกรุรุจังใช่ไหม？】

 

“อะ ครับ เรื่องนั้น ใครก็ได้ช่วยติดต่อกับทั้ง 2 คนให้หน่อยสิครับ ตอนนั้นผมรีบอกมา ตอนนี้พวกเธอคงกำลังแตกตื่นที่รู้ว่าผมไม่อยู่แล้ว”

 

【เอ๋……】

【คุสะ】

【ข่าวร้าย・ฮารุจังมีนิสัยชอบวิ่งหนี】

【เป็นแมวเลี้ยงล่ะมั้ง？】

【อาจจะเป็นแมวจรมากกว่า】

【ม๊า เรื่องนั้นก็เรื่องนั้นแหละนะ……】

 

【สาวน้อยที่หลบหนีเก่งเกินไป】

【คุณผู้ปกครองอยู่ที่ไหนคร๊าบ！】

【ก็ควรจะเป็นพวกเอมิจังนั่นแหละใช่ไหม？】

【ไม่ไหวแล้ว……】

【คุสะ】

 

【ฉันพี่งรีโพสต์บนSNSให้แล้ว。　อย่างน้อยก็หวังว่าผู้ดูแลของบริษัทจะกำลังดูอยู่ตอนนี้จะสังเกตุเห็น 】

【ว่าไปแล้ว ฮารุจังอย่างน้อยก็ช่วยโทรหาสักหน่อยสิ……】

 

“ไม่ล่ะครับ แบบนั้นมันเสียเวลา”

 

สำหรับงานสไนเปอร์ อัตราการเต้นของหัวใจมีความสำคัญมาก

 

ส่วนตัวผมรู้สึกว่าประมาณ 50 ครั้งต่อนาทีเป็นตัวเลขที่ดีที่สุด แต่ว่าครั้งนี้ผมอาจจะต้องรีบสักหน่อย เลยวางแผนว่าจะวิ่งในระยะที่เป็นไปไม่ได้ในเวลาปกติ

 

【ไม่มีปาร์ตี้อื่นมาเลยเหรอ？】

 

“ผมเห็นบางกลุ่มเหมือนกันครับ แต่พวกเขากำลังฟังเรื่องจากพวกคนที่ทิ้งคนที่ร้องขอความช่วยเหลือไว้ ดังนั้นผมเลยทิ้งพวกเขาไว้ที่ทางเข้าครับ”

 

【คุสะ】

【คุสะ】

【โหดร้าย】

【ไม่หรอก、ไม่ต้องไปฟังหรอก】

【การร่วมมือกันก็ดีออก……】

 

【ทิ้งพวกตัวภาระไว้ข้างหลังซ๊า！】

【เอ๋……】

【ฮารุจัง、เรื่องของคน……ไม่สิ、ฮารุจังคนเดียวก็พอแล้ว……】

 

【มะ、ม๊า、ก็มีความสามารถพอล่ะนะ……】

【ความสามารถระดับที่ช่วยรุรุจังได้ด้วย！】

 

【อะ、จ๊า งั้นไม่เปนไรหรอก。　ไม่มีใครสามารถก้าวข้ามโชคร้ายนั้นไปได้อีกแล้ว】

【คุสะ】

【ตอนนี้มาลองคิดดูแล้ว คนก็ไม่เรียกรุรุจังว่าตัวตนแห่งโชคร้ายอีกแล้ว】

【เรื่องนั้นทั้งหมดเพราะฮารุจังแบกไว้ล่ะนะ】

 

【ว่าไปแล้วฮารุจัง……กำลังวิ่ง？】

 

“เท่าที่ผมได้ยินมา คนที่ถูกปาร์ตี้ทิ้งไว้ ดูเหมือนว่าจะอยู่ที่ชั้นบอสครับ ดังนั้นผมต้องรีบไป”

 

【เอ๊】

【อุว๊า、น่าสงสาร】

【พูดไปแล้ว แต่คนเดียว……】

【อะ？　ถูกทิ้ง？】

 

“คิดว่าเราจะเข้าใจสถานการณ์ได้ชัดเจนในไม่ช้าครับ……..ทุกคนอยู่ในสภาพยับเยินชุดขาดรุ่งริ่ง ดังนั้นบางทีคน ๆ นั้นอาจจะเป็นคนระวังหลังให้ก็ได้ครับ”

 

ผมรู้สึกคลุมเครือว่ามีบางอย่างผิดปกติ ดังนั้นผมจึงไปที่ร้านอย่างรวดเร็วและซื้อเฉพาะสิ่งที่ต้องการเท่านั้น และได้ยินเรื่องราวของคนพวกนั้นระหว่างที่กำลังเตรียมของให้พร้อมอยู่

 

บางทีผมอาจจะได้ยินผิดก็ได้ แต่ตอนนี้ชั้นบอส………ผมไม่รู้ว่าคือชั้นไหน แต่มีคนอยู่ที่นั่นคนเดียวแน่นอน

 

การที่กำลังร้องขอความช่วยเหลือ นั่นหมายความว่าบางทีสายรัดข้อมือของเด็กคนนั้นอาจจะพัง หรือสูญหาย ……….หรือมีแนวโน้มว่าอาจจะมอบให้กับคนอื่นในปาร์ตี้มากกว่า

 

――พูดอีกอย่างก็คือ มีโอกาสที่จะตายสูงเหมือนกับรุรุซังในตอนนั้น

 

“จากนี้ไป ผมจะบุกผ่านดันเจี้ยนโดยเร็วที่สุดนะครับ อะ เหตุผลที่ผมไลฟ์สดไม่ใช่ เพราะผมสนใจอุปกรณ์สตรีมใหม่ ๆ ไม่ใช่เพราะฟีเจอร์ล่าสุดดูน่าสนใจ แต่เป็นเพราะผมทำเพื่อแชร์ตำแหน่ง และสถานการณ์ปัจจุบันของผมครับ เพื่อที่พวกเอมิซังจะได้ไม่ต้องกังวล ดังนั้นโปรดบอกพวกเขาด้วยว่านี่ไม่ใช่เพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว ช่วยรวมเป็นค่าใช้จ่ายด้วยนะครับ”

 

【ฮารุจังพูดเร็วมาก คุสะ】

【ฮารุจังสามารถพูดประโยคที่ยาวขนาดนี้ได้ด้วย……】

【ไม่กัดลิ้นด้วยเน๊ะ……ทั้งที่วิ่งอยู่ขนาดนั้น……】

 

【เข้าใจล่ะ、เดาว่ากำลังสนใจอุปกรณ์สตรีมมิ่งใหม่ ๆ อยู่สิน๊า】

【เข้าใจเลย】

【ยังไงก็ต้องอยากได้เครื่องรุ่นใหม่ล่ะเน๊……】

【เข้าใจดีเลย】

 

【แต่รุ่นใหม่……เอ๊ะ】

【ไอ้นั่นไง、ฉันเห็น haruzon ที่ออกในเดือนนี้ด้วยราคา 3 ล้านเยนล่ะ ……】

【ถ้ากลายเป็นค่าใช้จ่ายจริง ม๊า……】

【อะ、จริงด้วยสินะ。　ไม่ใช่เรื่องส่วนตัวล่ะน๊า】

 

【น่าเศร้านิดหน่อย】

【จุดเริ่มต้นคือความเศร้า】

【ปฐมกาลรู้สึกท้อแท้】

【แม้แต่ปฐมกาลยังรู้สึกท้อแท้】

 

【อย่าร้องไห้】

【ปฐมกาลฉับพลัน คุสะ】

【ม๊า ถ้าเป็นไลฟ์สดของฮารุจังยังไงก็ต้องมาล่ะเน๊ะ……】

 

“จ๊า ตอนนี้ผมวอร์มร่างกายเสร็จแล้วครับ จากนี้ผมจะทุ่มสุดตัว ในส่วนของอาการเมาหน้าจอ…….หวังว่าจะได้รับการการแก้ไขโดยกล้องครับ”

 

【OK】

【……เดี๋ยวก่อน、แบบนี้、นี่หมายความว่าจากนี้จะเป็นพลังเต็มที่ของฮารุจังเหรอ？】

【แล้วก็ด้วยอุปกรณ์ที่มีขายทั่วไป……】

【เท่านี้พวกเราก็สามารถเปรียบเทียบสเป็คได้……ในที่สุดสินะ】

【คุสะ】

【สกิลของฮารุจัง、แปลกประหลาดจริง ๆ……】

 

 

“………ฟู๊ว”

 

เมื่อคุณเลเวลอัพในดันเจี้ยน มันจะทำให้คุณสามารถฝึกฝนร่างกายของตัวเองได้ในระดับที่ปกติแล้วจะเป็นไปไม่ได้

 

ตอนนี้ก็เช่นกัน แม้ว่าผมจะเป็นสาวน้อย แต่ก็สามารถวิ่งได้หลายชั่วโมงโดยไม่ต้องหยุดพัก……ผมก็ไม่อยากทำหรอก เพราะมันก็ยังเหนื่อยมากอยู่ดีเน๊ะ

 

【อุว๊า เร็วมาก】

【เฮ้、ถ้าด้วยความแข็งแกร่งของฉันล่ะก็ ฉันจะหมดแรงอย่างรวดเร็วเลยล่ะ】

【อะ、เพราะว่าเป็นการทำRTAเลยไม่เก็บหินสินะ】

 

【แบบก็ดูเป็นไลฟ์สดตามปกติล่ะน๊า】

【บางทีอาจจะไม่ปกติในเร็ว ๆ นี้ล่ะน๊า】

【อ้า、เชื่อได้เลย】

【ความเชื่อมั่นอันยิ่งใหญ่ล่ะมั้ง】

【คุสะ】

 

เป้าหมายของวันนี้ไม่ใช่การไลฟ์ หารายได้จากดรอป อัพเลเวล ตั้งแคมป์ หรือเพื่อความสนุก แต่เพื่อช่วยเหลือคน

 

อาจเป็นไปได้ว่าจะมีคนที่กำลังดำดิ่งอยู่แล้ว อยู่ใกล้กับคน ๆ นั้นมากกว่าก็ได้ แต่หากเสียเวลาในระหว่างทางไปก็จะทำให้ไม่ทันการ

 

――ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่ผมรู้สึกเหมือนมีพลังพิเศษ

 

นับตั้งแต่ที่ผมกลายเป็นเด็กผู้หญิงแล้ว

 

แม้ว่าสิ่งที่แสดงความเป็นชายจะไม่มีอยู่อีกแล้ว แต่ราวกับว่าชีวิตส่วนตัวของผมไม่สำคัญอีกแล้ว――ผมอดไม่ได้ที่จะใช้พลังของตัวเองเมื่อมีคนเดือดร้อน

 

ก็ช่วยไม่ได้ เพราะนั่นคือธรรมชาติของผม

 

หากเห็นใครบางคนล้มลงต่อหน้า ไม่ใช่ว่าผมกล้าหาญ แต่เป็นเพราะผมเป็นคนขี้ขลาดที่ไม่สามารถทิ้งพวกเขาไปได้

 

【อะ、มอนสเตอร์】

 

ปัง

 

ปังปัง

 

【เร็ว】

【ฉันรู้สึกประใจกับการโจมตีที่เร่งรีบจริง คุสะ】

【เอ๊ะ、ฮารุจังพึ่งวิ่งไปด้วยยิงไปด้วยใช่ไหม……？】

 

【นั่น、ปกติแล้วการยิงมอนสเตอร์ในระยะเท่าตอนนี้、คิดว่าไม่มีทางยิงโดนได้หรอกถ้าไม่หยุดยิงนิ่ง ๆ】

【ก็นั่น ม๊า ก็ฮารุจังใช่ไหมล่ะ？】

【ก็ฮารุจังล่ะน๊า】

【พอเป็นฮารุจังแล้ว รู้สึกเหมือนุกอย่างก็โอเค】

【คุสะ】

 

【อะ、ไม่เก็บดรอปด้วย】

【ก็เป็นสัญญาณขอความช่วยเหลือฉุกเฉินล่ะน๊า】

 

【ฮารุจังที่ไม่เก็บทั้งหินทั้งดรอปแบบนี้แปลกใหม่เกินไปแล้ว】

【ตั้งแต่แรกแล้ว การที่หน้าจอเคลื่อนที่ได้เร็วขนาดนั้นก็แปลกใหม่มากพอแล้ว】

【การวิ่งเป็นเรื่องแปลกใหม่มากเกินไป】

【กระตือรือร้นมากจนฉันรู้สึกเหมือนเธอไม่ใช่ฮารุจังเลย】

【คุสะ】

 

ตอนแรกผมก็คิดว่าดรอปเสียเปล่าไปซะแล้ว

 

แต่หลังจากที่มีประสบการณ์เอาชนะได้หลายครั้งแล้วปล่อยผ่านไป ผมก็รู้สึกว่ามันเริ่มกวนใจน้อยลงเรื่อย ๆ

 

【มิคาสุกิ เอมิ「ครั้งนี้ ต้องขออภัยในความไม่สะดวกที่ฮารุของทางนี้ก่อขึ้นด้วยค่ะ」】

【ฟุคายะ รุรุ「ฮารุจัง！？ พวกเราตามหาแทบแย่เลยนะ！？ กังวลกันมากเลยว่าถูกลักพาตัวไปรึเปล่า！」】

 

【อะ、ผู้ปกครองล่ะ】

【และบุคคลที่ได้รับความคุ้มครอง】

【บุคคลที่ได้รับความคุ้มครอง คุสะ】

【อย่างน้อยกับโอเน่จัง……อ้า อืม、เพราะเป็นรุรุจังเน๊ะ……】

 

【ว่าไปแล้ว ฮารุจัง、การใช้ไลฟ์สดเพื่อสื่อสารเพื่อประหยัดเวลาถือเป็นเรื่องแปลกใหม่เกินไปแล้ว？？】

【วันนี้เต็มไปด้วยเรื่องแปลกใหม่】

【เอมิโอก้าซัง、ดูแลลูกสาวซังเป็นอย่างดีใช่ไหม？】

 

【ไม่หรอก、เป็นไปไม่ได้……ก็นั่นฮารุจังจริงไหม？】

【ถ้าอย่างงั้นก็จริง】

【ฉันจินตนาการได้เลยว่าเธอต้องเอาแต่เตร็ตเตร่ไปเรื่อย】

【คุสะ】

【ถึงจะคุสะ แต่พูดแล้วก็จริงแหละ】

 

“มีสองตัวที่หัวมุมต่อไปครับ”

 

การแข่งกับความเร็วเป็นสิ่งที่ปกติผมจะไม่ทำ

 

แต่ผมก็เริ่มสนุกกับมันนิดหน่อย จนนึกขึ้นได้ว่า「คิดดูแล้วตอนนี้ต้องมีบรรยายสดให้เหมาะสมหน่อย」

 

“แม้ว่ามอนสเตอร์จะมองมาทางผม แต่เพราะไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของผม ดังนั้นมันจะไม่ตอบสนองเป็นเวลา 3 วินาทีครับ”

 

ผมรีบไปที่หัวมุมทางเดิน แล้วเลี้ยวเป็นมุมฉากโดยใช้เท้าเป็นแกนหมุน

 

【เป็นอย่างงั้นเหรอ？】

【ไม่รู้】

【นายไม่รู้เรอะ】

【คุสะ】

 

【ไม่หรอก ปกติไม่ทางที่จะตรวจจับมอนสเตอร์ที่อยู่หลังหัวมุมได้หรอกจริงไหม？】

 

【จะทำได้ไหม ถ้าได้รับสกิลตรวจจับ？】

【นายลองตั้งใจฟังให้ดีก่อน、นายสามารถตรวจจับการมีอยู่ของคนที่ไม่เคลื่อนไหว หรือพูดคุยอยู่ที่หลังมุมทางเดินได้ไหมล่ะ？】

 

【อ้า เป็นไปไม่ได้】

【ใช่แล้วล่ะ……ทั้ง ๆ ที่ไม่ควรจะเป็นไปได้……】

【ถ้าต้องการจริง ๆ ก็พอจะทำได้นิดหน่อยอยู่หรอก แต่、ระดับให้รู้ว่ามีเท่าไหร่มัน……】

 

【อะ、มีอยู่จริงด้วย】

【และก็ไม่อยู่แล้ว】

【คุสะ】

【นี่ม๊านอาร๊ายก๊าน……】

 

อืม แบบนี้คือการบรรยายสดใช่ไหมเน๊ะ?

 

บางที

 

【ยังไงก็ตาม、พวกมอนสเตอร์ที่อยู่ตรงหัวมุมนั้นตัวแข็งทื่อเลยแฮะ】

【ม๊า ต่อให้คนด้วยกันสภาพก็คงไม่ต่างกันหรอก】

【ก็ฮารุจังเล่นกระโดดออกจากหัวมุมโดยไม่ส่งเสียงนิน๊า】

 

“แล้ว วันนี้ผมอยากจะลองใช้ทางลัดดูครับ”

 

วิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วถัดจากบันไดทางลงที่อยู่ตรงหน้า

 

【เอ๊ะ？】

【ฮารุจังก็ผ่านไปเร็วเกินไปแล้วอยู่รึเปล่า？】

【แต่ตอนนี้ยังจะมีทางลัด】

 

“ผมจะใช้กับดักหลุมพรางแบบเดียวกับที่รุรุซังตกไปหลายรอบครับ”

 

【ห๊ะ？】

【เอ๊ะ、เมื่อกี้อะไรน่ะ？】

【โกหกใช่ไหม】

【โม๊ว、ฮารุจังจะล้อเล่น……เอ๊ะ？】

 

【ฟุคายะ รุรุ「ฉัน ก่อนอื่นเลยมันอันตรายนะ ฮารุจัง！？」】

 

【รุรุจัง、ก่อนอื่น】

【ม๊า ก็รุรุจังนิ】

【ใช่เลย】

 

【รุรุจังพยายามหลีกเลี่ยงอาการบาดเจ็บสาหัสเน๊ะ……ยกเว้นเรื่องฮารุจัง】

 

เพียงแค่ยิงสวิตช์กับดัก หลุมก็จะเปิดสู่ด้านล่าง

 

【เอาจริงดิ】

【นั่น、ตอนนี้ ฮารุจัง……ดูแล้วเหมือนกำลังยิงทะลุกับดักเลย】

 

“ถ้าอย่างงั้น จากนี้จะเริ่มดำดิ่งแล้วนะครับ”

 

【เอ๊ะっ】

【เอ๊ะっ】

【เอ๊ะ？】

 

【ฟุคายะ รุรุ「ฮารุจัง！？」】

【มิคาสุกิ เอมิ「ฮารุ、นั่นมันอันตรายนะคะ ได้โปรดหยุดเถอะค่ะ」】

 

ปกติแล้วผมจะไม่ทำแบบนี้ แต่เมื่อคิดที่จะทำผมก็ทำทันที

ถึงจะดูน่ากลัวในตอนแรก แต่หลังจากทำไปสักสองสามรอบก็จะเริ่มชินไปเอง

 

“ตอนที่ตกลงไป ให้หลับตาไว้ข้างหนึ่งครับ และตรวจสอบให้แน่ใจว่าคุณสามารถมองเห็นพื้นด้านล่างได้ชัดเจน”

 

【เมื่อกี้บอกว่าตกลงไปสินะ！】

【บอกแบบนั้นแหละ】

【แค่ดูก็รู้แล้วล่ะว่าจะกระโดดลงไป……】

【นี่ม๊านอาร๊ายก๊าน……】

 

“และเมื่อพื้นดินใกล้เข้ามา”

 

【วูบวาบ】

【น่ากลัว】

【พื้นดิน】

【จากข้างบน】

【อ้า！　จากข้างบน！　ข้างบน！】

【ฮารุจังอย่าบาดเจ็บนะ】

 

“ให้ยื่นมือออกไปสัมผัสในทันที”

 

ปิ๊ง

 

ในวันที่อากาศหนาวเย็น คุณจะได้ยินเสียงใสจากเสียงกระทบพื้นน้ำแข็งที่กระจายอยู่บนแอ่งน้ำขนาดใหญ่

 

เปิดใช้งานสกิลปัดป้องการโจมตีในเวลาที่เหมาะสม

ช่วงเวลาแห่งการตกอย่างอิสระหายไป และผมก็ลอยนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง

 

“โฮร่าเน๊ะ?”

 

ตึก

 

มุ การลงจอดของผมผิดพลาดไปนิดหน่อย……..คงเพราะช่วงนี้ผมไม่ได้ทำเลย

 

“เพราะว่าวันนี้ผมมีอุปกรณ์บางอย่างที่ไม่คุ้นเคยเลยสะดุดเล็กน้อย แต่ผมก็สามารถลงจอดได้อย่างหมดจด และปลอดภัยครับ”

 

【คุสะ】

【เป็นความมุ่งมั่นแบบไหนก๊าน！？】

【เอ๋……】

【แต่ก็ตื่นเต้นจริง ๆ นะ คุสะ】

【เนื้อหาขั้นสูงเกินไปจนไม่มีใครเข้าใจ ฮารุจัง】

 

【1 ชั้นของดันเจี้ยน……นี่สูงกี่เมตรน่ะ？】

【อาจจะประมาณ 5 เมตร……แต่ก็มีบางจุดที่ไปถึง 10 เมตรได้】

【ถ้าเป็นห้องใหญ่ ก็ประมาณ 20、30 เมตรได้มั้ง？】

【นี่เป็นทางเดินก็คงประมาณ 10 เมตร……？】

 

【ฟุคายะ รุรุ「　　　　　　　　」】

【มิคาสุกิ เอมิ「เย็นไปทั้งตัวแล้วค่ะ」】

 

【ก็แบบเป็นเหตุการณ์สาวน้อยกระโดดลงหลุมล่ะนะ】

【แต่ฮารุจังดูเหมือนจะสบายดีกับเรื่องนั้น】

【นี่ม๊านอาร๊ายก๊าน……】

【คุสะ】

 

“จ๊า……..อะ มีกับดักหลุมพรางอีกอีนอยู่ในห้องข้าง ๆ ครับ”

 

【เอ๊ะ、นี่มันสาวน้อยประเภทไหนกัน……ถึงได้มองหาหลุมพรางด้วยตัวเองแบบเน๊ ……】

【[เร็วกว่าการใช้บันไดแน่นอน……สินะ……？】

【ไม่มีทาง、ปกติไม่มีใครเขาทำกันแบบนี้หรอกจริงไหม】

【ว่าไปแล้วรอเดี๋ยวก่อน、เมื่อกี้เด็กนี้พึ่งจะตรวจเจอกับดักในห้องต่อไปงั้นเหรอ！？】

 

【แต่แรกแล้ว ไม่ว่าจะรีบกันขนาดไหน คนเราก็มักจะใช้บันได้กัน】

【ก็ตั้งแต่แรกคงไม่มีใครคิดที่จะกระโดดลงกับดักแต่แรกจริงไหม】

【แต่แรกแล้ว ปกติคงไม่มีใครคิดถึงการใช้หลุมพรางเป็นทางลัดได้หรอก】

【แถมโดยปกติแล้ว พลังลึกลับจะไม่เกิดขึ้นทันทีที่กระทบพื้น】

 

【ถ้าพูดอย่างงั้น ความจริงตอนนี้……คืออะไรกัน？】

【คิดว่าพวกตูข้าจะรู้รึไง】

【คนอันดับสูงอย่างเอมิจังกับรุรุจังก็เหมือนจะไม่รู้ด้วยซ้ำ？】

【ไม่หรอก、บางทีพวกเธออาจจะกำลังตัวแข็งทื่อตอนที่เห็นเธอโดดลงหลุมก็ได้】

 

ตอนนี้พอมาลองคิดดูแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่าพอทำแบบนี้หลังจากกลายเป็นสาวน้อยแล้ว เส้นผมของผมก็ยุ่งวุ่นวายไปหมดเลย

 

อะ จริงด้วย

 

ที่พวกรุรุซัง………เอ๊ะโตะ มัดแกะสองข้าง……….?

ยังไงก็ตาม เพราะดูเหมือนจะมัดมาสองข้างเลยทำให้ไม่หลุดออกง่าย ๆ 

 

แบบว่า รู้สึกว่าทรงผมนี้ช่วยผมไว้ในวันนี้

 

“แล้วก็มอนสเตอร์จะไม่ไล่ตามคุณลงมาในหลุมด้วย ดังนั้นแค่ยิงกับดักเหมือนเมื่อก่อนแล้วมันจะตกลงไปทันที”

 

【ฮารุจังกระตือรือร้นเกินไปแล้ว คุสะ】

【มีชีวิตชีวาอย่างไร้ความรอบคอบ】

【ดูน่าสนุกจังเน๊】

【น่าร๊ากเน๊】

【ถึงสิ่งที่ทำจะอันตรายมากก็ตามน๊า】

 

【นี่ม๊านอาร๊ายก๊าน……】

【นี่ม๊านอาร๊ายก๊าน……ไม่สิ เอาจริง】

【นี่คือRTAสินะ？】

【ไม่รู้สิ、ไม่รู้จักRTAแบบนี้สักนิด】

【RTAแบบไหนกัน……】

 

【ฮารุจังฮารุจัง、ปกติแล้วน่ะเน๊ะ、การทำRTAพิชิตดันเจี้ยนจะใช้บันไดกัน……เราแข่งขันกันโดยใช้บันไดเพื่อดูว่าเราเตรียมตัว และเตรียมสิ่งของได้ดีแค่ไหน……】

 

【เหล่าฮารุจังตัวปลอม！　จงฟัง ห้ามลอกเลียบแบบเรื่องนี้เด็กขาด！】

【ไม่ต้องกังวลหรอก、คนปกติคงไม่คิดจะลองด้วยซ้ำ】

【แค่หลุมพรางก็น่ากลัวเกินไปสำหรับคนปกติแล้ว】

【บางทีอาจจะต้องกังวล เพราะดูปลอดภัยเกินไป？】

【คุสะ】

 

【อะอะ】

【มีมอนสเตอร์ประเภทโบอาอยู่ที่นี่】

 

【อะっ】

【「บูกี้！？」】

【ข่าวร้าย・มอนสเตอร์ซัง、ถูกทำให้ตกหลุมพรางเพราะฮารุจัง】

【คุสะ】

【น่าสงสาร】

【เข้าใจล่ะ、แต่คิดไม่ถึงเลย……ว่าจะเคลื่อนไหวแบบนี้ได้ด้วย！？】

 

【แล้ว、ฮารุจังก็ยังดำดิ่งได้อย่างงดงาม】

【พอเห็นเป็นรอบที่ 2 ก็เริ่มชินแล้วสิ】

【นั่นสิเน๊、สงบใจลงได้แล้วเน๊ะ】

 

【พวกนายคงไม่ได้ฝึกมากเกินไปจนเพี้ยนสินะ？】

【แบบว่าถึงจะไม่เข้าใจว่าทำไม แต่ก็น่าทึ่งมาก……】

 

【นี่มันอาร๊ายก๊าน……】

【เข้าใจเลย、ฉันเองก็อยากจะพูดออกไปโดยไม่ต้องคิดอะไรเลยจริง ๆ……】

 

 

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

ขอบคุณมากสำหรับการอ่านตอนที่ 43

 

งานนี้เดิมตั้งใจโพสต์หลายเรื่องพร้อมกัน จากนี้ไปจะโพสต์ประมาณ 3,000 ตัวอักษรวันละครั้ง

ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้เพราะต้องการอ่านเรื่องเด็ก TSไลฟ์สดในดันเจี้ยน（อิทธิพล）

 

“การไลฟ์สดในดันเจี้ยนควรจะได้รับความนิยมมากกว่านี้”

“อะไรก็ได้ อยากเห็นโลลิ TS”

 

หากคุณคิดเช่นนั้น เราจะยินดีอย่างยิ่งหากคุณสามารถเปลี่ยนการให้คะแนนด้านล่างจาก [☆☆☆☆☆] เป็น [★★★★★] และเปิดการแจ้งเตือนสำหรับบทล่าสุดโดยการบุ๊กมาร์ก ฉันยังขอขอบคุณความคิดเห็นที่สนับสนุนและติดตามของคุณ

https://ncode.syosetu.com/n1479ik/43/

 

 

 

 

แปลโลลิคลั่ง 2-3 ตอน ต่อ 1 โลลิเฮดช็อต

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

ไร้สาระ

ขายของหน้าโรงเรียนมาตั้งนาน ในที่สุดก็โดนโลลิเรียกลุง รู้ตัวแหละว่าแก่แล้ว แต่โดนโลลิเรียกมันก็สะเทือนจ๊ายยยยยย ฮา
อยากย้อนวัยกลับเป็นโลลิบ้างจัดน้อ ฮา