ตอนที่ 28 การช้อปปิ้งของเด็กผู้หญิงช่างยาวนานเน๊ะ

 

“ฮารุจัง！ ต้องมีสไตล์ให้มากกว่านี้ระหว่างไลฟ์สด！”

 

“ไม่ครับ ยังไงก็ไม่ให้เห็นหน้าตาอยู่แล้ว”

 

“ถึงอย่างงั้นก็เถอะ ถ้าจะคอลแลปส์กัน ก็ต้องมีช่วงให้เห็นมือกับเท้าวับ ๆ แวบ ๆ อยู่ไงล่ะ！ เพราะอย่างงั้นแล้วก็ต้องใส่ชุดน่ารัก ๆ ไว้สิ！！”

 

“ฮ้า………”

 

เพราะเหตุนั้น ผมที่น่าจะกำลังนอนกลิ้งอยู่บนเตียง ก็มาโผล่อยู่ที่ห้างสรรพสินค้าก่อนที่จะรู้ตัวซะแล้ว

 

ความปรารถนาในการช้อปปิ้งของเด็กผู้หญิงน่าทึ่งมาก

สำหรับผมสิ่งเดียวที่ชอบคือการไปร้านหนังสือ

 

อะ แต่โฮมเซ็นเตอร์ที่มีร้านขายอุปกรณ์ตกแต่งบ้านกลางแจ้ง หรือร้านขายเครื่องเขียนก็น่าสนุกเหมือนกัน

 

ม๊า ก็ช่างมันเถอะ บางครั้งก็ต้องเจอสิ่งใหม่ ๆ บ้าง

 

เพราะว่าปกติผมจะปกปิดตัวตนไว้เป็นอย่างดี ทำให้ไม่มีใครเคยเห็นผมนอกจากตอนที่ยังเป็นผู้ชายอยู่

 

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าไม่เป็นอย่างงั้น?

 

…..ก็เป็นสาวน้อยผมสีบลอนด์ยาว ดวงตาสีฟ้า และใส่กระโปรงไงล่ะ?

แน่นอนว่าต้องเห็นเป็นแบบนั้น?

 

ม๊า วันนี้ผมหน้าตาออกมาดูดีมากเลยล่ะ

 

“นี่จะเอายังไงดีน๊า?”

 

“อันนี้น่าจะเหมาะกับฮารุ………”

 

แต่ว่า……ด้วยเหตุผลบางอย่าง ผมมีความรู้สึกว่าเด็กพวกนี้พยายยามดึงดูดความสนใจแบบแปลก ๆ ตั้งแต่ไลฟ์สดครั้งนั้น

 

จะว่ายังไงดี……ผมกำลังจะบอกว่าเหมือนกำลังรอคอยจังหวะสักอย่าง?

ก็ไม่ได้ไปไกลถึงขั้นบวมออกมา แต่การเปลี่ยนแปลงอย่างจริงจังจนถึงตอนนี้ก็ต้องรอดูอีกหน่อย

 

อะไรทำนองนั้น

 

นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเธอพูดแค่จังหวะเดียวแล้วลงมือแต่งตัวผมทันที

 

แม้ว่าผมจะสามารถเปลี่ยนเสื้อผ้าได้เองก็ตาม แต่เวลาของขั้นตอนการเปลี่ยนเสื้อผ้าหลายสิบชุดกับแค่ไม่กี่ชุดยอมแตกต่างออกไป

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงเป็นความคิดที่ดีที่จะออกไปเที่ยวที่ไหนสักแห่งระหว่างรอ

 

ก็แบบน่าจะง่ายกว่าต้องไปช่วยหิ้วถุงช้อปปิ้งให้คุณแม่นิดหน่อยจริงไหม?

 

……อะ พอคิดดูแล้ว พอกลับบ้านครั้งหน้าคงได้กลายเป็นตุ๊กตาแต่งตัวให้กับคุณแม่แน่เลย……

 

“ฮารุซัง หลังจากนี้”

 

“ร้านหนังสือครับ”

 

“……..หลังจากช้อปปิ้งแล้ว”

 

“กลับบ้านไงครับ?”

 

“……ไม่อยากจะเดินดูรอบ ๆ อีกสักหน่อยเหรอคะ…….”

 

“ไมล่ะครับ น่ารำคาญเกินไป”

 

รุรุซังกับเอมิซังสวมแว่นกันแดด แว่นตา และหมวก แต่งตัวเหมือนให้「ระบุตัวตนไม่ได้」นอกจากนี้พวกเธอยังอยู่ห่างออกไป ยกเว้นเวลาที่ต้องคุยกับผม

 

ผมเดาว่าคงเป็นทำไปเพื่อป้องกันการล่วงรู้ตัวตนของผมจากผู้ชมที่มีสัญชาตญาณดีที่อาจเดินผ่านมาแล้วรู้ตัวจากความดังของทั้ง 2 คน

 

วันนี้ผมสวมเสื้อเชิ้ต กางเกง และมัดผมหางม้าที่เข้าคู่กับคุชิมะซังด้วย

 

เมื่อมองผ่านแวบแรก อาจทำให้คิดว่า「อาจจะเป็นเด็กผู้ชาย？」ได้เลย

ผมไม่รู้ว่าจะได้ผลมากแค่ไหน แต่ก็สะดวกดีกว่าการต้องใส่กระโปรงและปล่อยผมเฉย ๆ

 

……ม๊า ถ้าใช้สกิลปกปิดตัวตนก็ไม่มีใครจำผมได้หรอก แต่…….ม๊า ก็เอาเถอะ พวกเธออุตสาห์พยายามขนาดนั้นแล้ว

 

คุชิมะซังซึ่งจริง ๆ แล้วเป็นสายลับ และลูกน้องของแผนกรักษาความปลอดภัยสาธารณะซัง สวมชุดลำลองที่ดูจริงจัง และมัดผมหางม้าตามปกติของเธอ

 

ผมรู้สึกสบายใจเมื่ออยู่กับเด็กคนนี้

เป็นความรู้สึกเหมือนจุดเล็ก ๆ ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่เราทำก็แค่พูดคุยเล็ก ๆ น้อย ๆ

 

“อะ ฮารุซัง ช้าหน่อยค่ะ……พวกรุรุซังกำลังเลือกเสื้อผ้าอยู่”

 

“จ๊า ไปดูกันเถอะ”

 

เธอทำหน้าที่เหมือนเลขาและผู้ประสานงานของผมกับทั้ง 2 คน

 

เด็กคนนี้ก็มีคุณสมบัติมากมายอย่างไม่น่าเชื่อ

 

 

◇

 

 

“……ฮารุจังไม่ใช่ว่าอ่านอีบุ๊คอยู่ตลอดเหรอ? หนังสือ…….”

 

“ก็แบบพวกคุณพาผมออกมาจากบ้าน”

 

“ฮารุ ถามแล้วนะคะ……ครั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับความยินยอมแล้วด้วย”

 

“อะ ไหน ๆ ก็อยู่ข้างนอกแล้วไง เข้าใจแล้วครับ”

 

อ้า ถ้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยซังถามว่า「จะเอามาด้วยไหม」ผมก็คงตอบว่าครับไปแล้ว……โดยเฉพาะเอมิซังเฮ็นไตซัง

 

ดังนั้นผมจึงมามือเปล่า

 

เกี่ยวกับผู้คุ้มกันนอกเครื่องแบบที่กำลังแสดง……เดินอยู่รอบ ๆ ผมถูกบอกว่า「สามารถขอให้ทำอะไรก็ได้ตามที่ต้องการ ไม่ว่าจะเป็นการขนสัมภาระของฮารุจังก็ตาม」ดังนั้นจึงเป็นเรื่องสะดวกมากทำให้ผมไม่ลังเลที่จะซื้อของที่ต้องการ

 

อาจจะประมาณ 20 เล่ม?

 

ต่อให้เป็นแรงของผู้ชายถ้าต้องถือตลอดก็ทำให้เหนื่อยได้เหมือนกัน

 

“พอร่างกายผมกลายมาเป็นอย่างงี้แล้ว ผมก็เหนื่อยง่ายมากเลย ดังนั้นช่วยได้มากเลยครับ”

 

“เอ๊ะ เอ๋ หวังว่าทุกคนจะโอเคกับเรื่องนี้…….”

 

ผมรีบไปที่ร้านหนังสือเพื่อรวบรวมหนังสือใหม่ ผมรู้สึกเหมือนเป็นจุดสนใจเล็กน้อยจากการอยู่กับเด็กผู้หญิง 3 คน

 

……พวกเธอไปร้านเสื้อผ้าหลายแหล่ง และใช้เวลาประมาณ 3 ชั่วโมงล่ะมั้ง…….?

 

“แต่ งั้นเหรอ ฮารุจังแต่เดิม……ว่าไปแล้วก็กลายเป็นเรื่องยากจริง ๆ ล่ะนะ นั่นสิน๊า หนังสือหนักมากเลย”

 

“พวกเราเป็นผู้หญิงมาตั้งแต่เกิดล่ะนะคะ หลังจากนั้นก็เริ่มฝึกลงดันเจี้ยนเลย ทำให้เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องง่าย ๆ ……….”

 

“นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงได้บ้าพลังขนาด……ไม่ครับ ไม่มีอะไร……..”

 

อะ ดูเหมือนว่าเป็นความบ้าพลังของเอมิซังที่ฉีกประตูบ้านผมออกไปได้สินะ

ผมรู้สึกเหมือนว่าไม่มีวิธีจัดการกับกล้ามเนื้อเฮ็นไตซังได้

 

“！！”

 

“ไว้กลับบ้านก่อน”

 

“เข้าใจแล้วค่ะ！”

 

“เอมิจัง……….”

 

มีอยู่ช่วงหนึ่งที่รุรุซังที่รักเอมิซังมากได้พูดอย่างจริงจัง「รีบทำลายความสัมพันธ์กับฮารุจังก่อนที่เอมิจังจะเลือกเส้นทางที่ผิดในฐานะมนุษย์จะดีไหม……? 」

 

อืม……ก็น่าเป็นห่วงจริงแหละเน๊ะ……เธอเป็นเหมือนโอเน๊ซังที่เอาใจใส่ แต่แล้ววันหนึ่ง จู่ ๆ เธอก็เปลี่ยนไปเมื่อเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ

 

ผมยังไม่ลืมหรอกนะ?

แม้ว่าจะโดนคุชิมะซังพันไว้แน่น เธอก็ยังบิดตัวไปมาและส่งเสียงแปลก ๆ ได้……

 

อะ แต่ก็สนุกดีที่ได้เห็นปฏิกิริยามของเธอ เวลาที่ผมสัมผัสเธอด้วยเท้า

เหมือนข้ามเส้นบางอย่างแล้วสิ

 

แล้ว ผมเองก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง ดังนั้นจึงเข้าใจเรื่องรสนิยมทางเพศอยู่บ้าง 「ถ้าเอมิซังโจมตีเข้ามา ก็จะเป็นการโจมตีอย่างเต็มกำลัง」ทั้งหมดที่ผมทำได้คือเตรียมพร้อมไว้

 

……พูดตามตรงสำหรับผมแล้ว การถูกเด็กผู้หญิงเข้าจู่โจมนับว่าเป็นรางวัลล่ะ

 

แต่ก็นั่นแหละ ผมไม่อยากพลิกชีวิตของเอมิซัง

 

ถึงจะมีความเป็นไปได้สูงว่าเธอจะบิดเบี้ยดไปแล้ว…….อืม แต่ก็ดีกว่าปล่อยให้ไปลงมือกับสาวน้อยคนอื่นที่ไม่ใช่ผมจริงไหม……?

 

ถ้าเป็นผมล่ะก็ ต่อให้ถูกจับเปลื้องผ้าก็ถือว่าเป็นรางวัลมากกว่าจะเป็นความบอบช้ำทางจิตใจ

 

“……แต่ว่านะคะ ฮารุซังดูจะไม่ค่อยต่อต้านสิ่งของของผู้หญิงเลยนะคะ”

 

“หืม? ม๊า ก็ทางกายภาพของผมตอนนี้เป็นเด็กผู้หญิงไปแล้ว…….หรือควรพูดว่าเป็นเด็กผู้หญิงก่อนวัยเรียนดี”

 

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกำลังถือถุงหลายใบที่บรรจุเสื้อผ้าชุดใหม่ของผม

 

แน่นอนว่ารวมถึง กางเกงใน เสื้อชั้นใน ชดเดรส…….เหมือนจะมีทั้งชุดวันพีช กระโปรง ของที่ฟู่ฟ่อง เครื่องประดับ……เครื่องประดับสินะ มีเครื่องประดับ……..รวมอยู่ด้วย

 

นอกจากนี้ยังเป็น「ของน่ารัก」จากมุมมองของเด็กผู้หญิงจริง ๆ ด้วย

 

ผมก็ไม่สนใจอยู่ดีล่ะน๊า

 

“ผมรู้สึกเหมือนว่าน่าจะเป็นเพราะผมไม่ค่อยสนใจเรื่องเสื้อผ้าเท่าไหร่ด้วยล่ะครับ สำหรับผมขอแค่เสื้อเชิ้ตตัวเดียวก็พอแล้ว”

 

“นั่นไม่ดีเลยนะคะ”

 

“นั่นไม่ได้น๊า！”

 

“เหมาะมาก！…………..ไม่ได้ค่ะ……….”

 

เอมิซังเอาชนะต่อความต้องการของตัวเองได้ กลับลำในตอนจบอย่างสุดขั้ว

 

……ผมคิดว่าจะลองสวมเสื้อเชิ้ตตัวเดียวตอนที่อยู่ตามลำพังกับเอมิซัง

 

เอมิซังมีความสุขในฐานะโลลิค่อนซัง ผมเองก็มีความสุขที่ได้แต่งตัวสบาย ๆ

 

แม้ว่าผมจะถูกเธอโจมตีก็ไม่เป็นไร………อะ แต่เพราะเป็นเรื่องเกี่ยวกับชีวิตของเอมิซัง ผมเดาว่าคงไม่ได้ล่ะ

 

 

◇

 

 

“เพราะว่าเป็นการคอลแลปส์กัน ดังนั้นก็ต้องมีชุดเข้าคู่ล่ะเน๋！ ทรงผมก็ด้วย！”

 

“……เอ๊ะ แต่เป็นไลฟ์สดในดันเจี้ยนใช่ไหมครับ? ถ้ามีคนผ่านมาพอดี แล้วเห็นชุดของพวกเราก็เท่ากับบัซเรื่องของผมจริงไหม?”

 

“อะ”

 

ภายในดันเจี้ยน โดยปกติแล้วผมจะไม่ผ่านเข้าใกล้ปาร์ตี้หรือคนอื่น ๆ 

ก็แบบแต่ล่ะชั้นมีขนาดกว้างมาก และมักจะเป็นเขาวงกตจึงไม่ค่อยมีห้องขนาดใหญ่มากนัก

 

เวลาเข้าต่างกัน ก้าวกลยุทธ์ของทุกคนก็แตกต่างกันออกไป……ถ้าจะมีล่ะก็ ก็คงเป็นเวลาที่ต้องพักผ่อนในบริเวณปลอดภัยหรือบนบันได้ล่ะมั้ง?

 

นอกจากนี้ ทุกวันนี้ใคร ๆ ต่างก็กลายเป็นสตรีมเมอร์ที่ไลฟ์สดกัน ดังนั้นอาจจะเกิดปัญหาขึ้นได้หากมีใครมาเห็นเข้า เมื่อเข้าใกล้ เราสามารถรู้ข้อมูลตำแหน่งของกันและกันได้จากสายรัดข้อมือของแต่ล่ะฝ่าย อาจจะมีข้อความที่ส่งอัตโนมัติว่า「ช่วยปรากฎตัวให้เห็นหน้าได้ไหม?」มาก็ได้

 

สำหรับผมก็แน่นอนอยู่แล้วว่า「NOอย่างแน่นอน」โลกนี้แสนสะดวกสบาย เพราะเราสามารถคุยผ่านกันไปได้โดยที่ไม่ต้องเจอกัน

 

……ม๊า พวกที่ต้องการได้รับความสนใจหรือพวกตัวปัญหาอาจจะเข้ามาโจมตีก็ได้ แต่ผมสามารถซ่อนตัวได้โดยสกิลปกปิดตัวตนของเรนเจอร์ ดังนั้นผมจึงไม่เคยถูกเจอตัวมาก่อน

 

ยังไงก็ตาม พวกรุรุซังได้รับความนิยมมากเกินไป

 

โดยปกติแล้วเวลาที่ผมไลฟ์สด ผมจะบอกเสมอว่า「ผมจะพิชิตดันเจี้ยนไหนและชั้นไหน」เพราะอย่างงั้นบางทีก็รู้สึกว่ามีคนบางกลุ่มกำลังเฝ้ามองจากบริเวณใกล้เคียง

 

ม๊า ถ้าหากว่ามีจำนวนเพิ่มมากขึ้นเกินไปก็คงเหมือนกับโดนไล่ล่าเป็นลอตเตอรี่รางวัลใหญ่……พูดอีกอย่างก็คือ เป็นสถานการณ์ที่แย่ที่สุดสำหรับคนที่ชอบซ่อนตัวแบบผม

 

“………คอลแลปส์…….”

 

“ผมก็ไม่ได้รังเกียจอะไรหรอกน่ะ แต่ถ้าบัซล่ะ? สาวน้อยคนนี้คือผมเอง”

 

“ช่วยไม่ได้ แต่ว่าฉันเองก็รู้สึกไม่อยากพลาดโอกาสที่จะได้การอนุญาตให้คอลแลปส์กัน”

 

“ผมก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ เอมิซัง แต่จะทำยังไงล่ะ”

 

รุรุซังกำลังสิ้นหวัง ในขณะที่กำลังถือชุดเดรสฟู่ฟ่องที่เธออยากใส่เข้าคู่กับผม

 

……แต่แรกแล้ว เธอก็มีอาชีพเป็นแนวหน้า แบบนั้นการต่อสู้ในชุดกระโปรงจะไม่ทำให้เห็นกางเกงในเหรอ……..?

 

การต่อสู้ก่อนหน้านี้คงลำบากน่าดู

 

“สำหรับเรื่องนั้น…….จิโฮะ”

 

“ค่ะ ในวันนั้น ทางเราวางแผนที่จะใช้บุคลากรของทางนี้เพื่อปิดกั้นไม่ให้ผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องเข้าไปโดยใช้ประกาศสาธารณะค่ะ”

 

“…….ทำแบบนั้นได้ด้วยเหรอครับ?”

 

“ค่ะ บอสของฉันบอกว่านี่เป็นกรณีพิเศษสำหรับฮารุซังกับรุรุซังโดยเฉพาะค่ะ”

 

ไลฟ์สดในขณะที่มีการปิดกั้นพื้นที่อย่างเจาะจงภายในดันเจี้ยนสินะ……..ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้ แต่ก็อาจจะกลายเป็นดาบสองคมที่สามารถนำไปสู่เชื้อไฟของการถูกวิพากษ์วิจารณ์ว่าไร้มารยาทได้

 

มารยาทเป็นเรื่องน่ารำคาญเน๊ะ

ผมไม่เก่งเรื่องพวกนั้นด้วยสิ

 

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมการอยู่คนเดียวถึงดีที่สุด

 

“ที่เหลือก็ นั่นสินะคะ ฉันคิดว่าจะเป็นการดีกว่าหากจะปิดบังดันเจี้ยนและพื้นที่ของดันเจี้ยนที่จะทำการดำดิ่งกัน เฉพาะครั้งนี้เท่านั้น”

 

“……ก็อยากที่จะขอโทษทุกคน แต่ก็ช่วยไม่ได้……..”

 

“ก็เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาล่ะคะ”

 

เดาว่าถ้าไม่ยอมคอลแลปส์ด้วยแต่แรกก็คงดี

 

แต่คนในรุ่นนี้ที่เติบโตมากับการดูไลฟ์สด และคลิปต่าง ๆ มาตั้งแต่จำความได้ ผมแน่ใจ่วาการพูดถึงไลฟ์สดจะกลายเป็นสิ่งที่ช่วยให้มีความสุขอย่างแน่นอน

 

…….ในแง่นั้น เมื่อพูดถึงผมที่เป็นคนรุ่นเก่าก็คงไม่สามารถบอกได้ว่ามีความรู้สึกแบบเดียวกัน

 

ม๊า ผมมักจะถูกบอกเสมอว่าตัวเองแตกต่างจากคนอื่น ดังนั้นถึงจะมีอายุเท่ากันก็คงไม่เปลี่ยนแปลงล่ะ

 

“แต่ครั้งนี้จะมีการสืบสวนเรื่องคำสาปของพวกผมด้วยสินะครับ”

 

“อืม…….หากสงสัยว่าจะเกิดเหตุอะไรขึ้นพวกเราจะอยู่ด้วยเสมอค่ะ”

 

“……….ดันเจี้ยนคงจะไม่พังลงตั้งแต่ชั้น 1 จนถึงชั้นล่างสุดหรอกใช่ไหม?”

 

“ไม่มีทาง！？ ……บางที”

 

 

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

ขอบคุณมากสำหรับการอ่านตอนที่ 28

 

งานนี้เดิมตั้งใจโพสต์หลายเรื่องพร้อมกัน จากนี้ไปจะโพสต์ประมาณ 3,000 ตัวอักษรวันละครั้ง

ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้เพราะต้องการอ่านเรื่องเด็ก TSไลฟ์สดในดันเจี้ยน（อิทธิพล）

 

“การไลฟ์สดในดันเจี้ยนควรจะได้รับความนิยมมากกว่านี้”

“อะไรก็ได้ อยากเห็นโลลิ TS”

 

หากคุณคิดเช่นนั้น เราจะยินดีอย่างยิ่งหากคุณสามารถเปลี่ยนการให้คะแนนด้านล่างจาก [☆☆☆☆☆] เป็น [★★★★★] และเปิดการแจ้งเตือนสำหรับบทล่าสุดโดยการบุ๊กมาร์ก ฉันยังขอขอบคุณความคิดเห็นที่สนับสนุนและติดตามของคุณ

https://ncode.syosetu.com/n1479ik/28/

 

 

 

 

แปลโลลิคลั่ง 2-3 ตอน ต่อ 1 โลลิเฮดช็อต