[นิยายแปล(WN)] โลลิเฮดช็อต TS shitakara kakurete danjon ni mogutteta boku ga aidoru-tachi ni mi bare shite yūmei haishin-sha ni naru hanashi - ตอนที่ 26 กลับโรงแรมและพักผ่อน ไลฟ์สดโลลิครั้งต่อไปจะเป็นแบบคอลแลปส์ กับรุรุโฮมมิ่งซัง
ตอนที่ 26 กลับโรงแรมและพักผ่อน ไลฟ์สดครั้งต่อไปจะเป็นแบบคอลแลปส์ กับรุรุซัง
หลังจากนั้น ผมถามไปว่า「แล้ว หลังจากนี้พวกผมจะทำยังไงต่อดี？」ก็ถูกบอกว่า「จะเป็นการดีกว่าไหมถ้าไม่พูดถึงเรื่องที่ผมTS――กลายเป็นเด็กผู้หญิง กับคำสาป（จริงจัง）ของรุรุซัง？」
นอกจากนี้ก็ยังโดนบอกว่า「แต่เพราะว่านี่เป็นเหตุการณ์ที่สำคัญมาก ทางเราจะช่วยเหลือในหลาย ๆ ด้านทั้งจากสมาคมและประเทศ」จากนี้ไปพวกเขาจะค่อยรักษาความปลอดภัยจากที่ที่มองไม่เห็น
ดูเหมือนว่าจะไม่มีข้อจำกัดอะไรเป็นพิเศษ
โล่งอกไปที……ม๊า ผมก็ไม่ค่อยได้ออกไปข้างนอกเท่าไหร่อยู่แล้ว
แต่ ผม
“? ฮารุ ไม่จำเป็นต้องนั่งตัวตรงแบบนั่นก็ได้นะคะ? ตั้งแต่แรกนี่ก็เป็นพรมด้วยต่างหาก?”
“เปล่าครับ ผมแค่อยากทำก็เลยทำแค่นั้นเอง ดังนั้นไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ”
เมื่อผมกลับถึงห้องพักในโรงแรม――ผมก็นั่งอย่างเรียบร้อย
ท่านั่งแบบเซสะ*ของสาวน้อย
(*การนั่งแบบเบญจางคประดิษฐ์ เพียงแต่ที่ญี่ปุ่นนั้น ทั้งผู้หญิงและผู้ชายจะนั่งโดยการนั่งทับเท้าลงมาไม่มีการแบ่งแยก)
นับว่าเป็นเรื่องที่น่าชื่นชมเลยล่ะ
มีคนบอกว่าความจริงใจจะแสดงออกมาผ่านทัศนคติ
นั่นเป็นเหตุผลที่ผมจะขอโทษที่แอบหนีออกไปไลฟ์สด
แต่จะไม่มีการพูดอะไรทำนองว่า「ขอโทษที่หนีไป」จากผม
ทำไมนะเหรอ?
นั่นเพราะ……มีเด็กผู้หญิงที่มีทุ่นระเบิดมากมายที่พร้อมระเบิดความโกรธออกมา เมื่อหนึ่งในนั้นระเบิด ทุกคนก็จะโกรธพร้อมกันทันที
แม้ว่าผมควรจะต้องขอโทษที่นี่ แต่เวลานี้ผมยังไม่รู้อยากขอโทษ ดังนั้นหากไม่ใช่การขอโทษอย่างจริงใจ ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะขอโทษ
ในทางกลับกัน การทำให้ดูเหมือนว่าผมไปเหยียบหางพวกเธอเข้าให้ก็มีโอกาสที่จะโดนโกรธหลาย ๆ เรื่องพร้อมกันได้
ม๊า กับพวกเอมิซัง พวกเรารู้จักกันแค่ในระยะเวลาเพียงสั้น ๆ เท่านั้น บางทีอาจจะไม่เกิดอะไรก็ได้ แต่……เผื่อไว้ก็คือเผื่อไว้ไง เน๊ะ?
“……ฮารูจัง? เอมิจังไม่ได้โกรธหรอกนะ?”
“อะ ถ้าเป็นรุรุซังเข้าใจสินะครับ”
“อืมอืม ก็ถ้าเธอโกรธก็จะน่ากลัวมากเลยล่ะ”
ว่าไปเธออาศัยอยู่ที่บ้านของเอมิซัง และเอมิซังที่อายุมากกว่าก็คงจะดูแลเธอเป็นอย่างดี……สงสัยว่าเธอคงดูเหมือนน้างสาวตัวน้อยที่คอยทำให้ต้องห่วงใยสินะ
“อะ ฮารุจัง ช่วยเรียกจิโฮะจังว่าจิโฮะจังได้ไหม? เห็นแบบนี้แต่จิโฮะจังเป็นคนขี้อายมากเลยล่ะ”
“…….ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฮารุ……โซยะซังเป็นผู้ชาย…….”
“แต่ตอนนี้ก็เป็นเด็กผู้หญิงตัวจิ๋วจริงไหม?”
“…….นั่นก็ใช่อยู่ค่ะ แต่ว่า……”
จิโฮะจัง?
ใคร?
…….อ้า คุชิมะซังทีมกู้ภัยซัง
ผมไม่เก่งนักในเรื่องการจำชื่อคน แต่……
“……..แล้วก็ โซยังซัง”
“เรียกฮารุเหมือนเดิมก็ได้ครับ จิโฮะซัง”
“っ！！”
คุชิมะซัง…….จิโฮะซังหันไปมองทางอื่น
เอ๊ะ?
หรือว่าบางที「รู้สึกน่าคลื่นไส้สุด ๆ เลยที่โดนผู้ชายวัยทำงานที่ไม่รู้จักเรียกฉันด้วยชื่อจริง……ฉันรู้สึกไม่ดี…….」คงไม่ใช่อะไรทำนองนั้นใช่ไหม?
ถึงจะเป็นผม แต่ถ้าโดนพูดใส่แบบนั้นก็เจ็บปวดมากเลยนะ?
ถ้าโดนแบบนั้นผมคงต้องไปเซอร์ไวเวอร์ในดันเจี้ยนสัก 1 สัปดาห์
“……โกฮอน ขอโทษด้วยค่ะ……แล้วก็ ฮา……..รุซัง”
“ครับ”
…….ความเป็นจริงเป็นยังไงไม่รู้ แต่……คุชิมะซังมีใบหน้าและน้ำเสียงที่สงบนิ่งตามปกติ
ผมจะปล่อยเอาไว้อย่างงั้นก่อน เพราะสกิลทางสังคมของผมไม่พอ
จากนี้ผมจะเรียกเธอว่าคุชิมะซังตามปกติก็แล้วกันเน๊ะ
“ที่อยู่ใหญ่ของฮารุซังกับฟุคา……..รุรุซังได้รับการตัดสินใจแล้วค่ะ เมื่อพิจารณาถึงความสะดวกสบายของทั้งสองคนแล้ว ทางเราจึงได้เลือกอพาร์ทเมนต์ทาวเวอร์ใกล้กับบริษัทและบ้านของมิคาสุกิซังค่ะ”
เห้”
“โฮเห้”
“……..ฮารุตันน่าร๊ากมากกกกกっ！”
ว่ากันว่าการใช้ชีวิตในเลือกอพาร์ทเมนต์ทาวเวอร์เป็นเรื่องยากลำบากในหลาย ๆ ด้าน แต่…….ดูเหมือนว่าคราวนี้จะไม่ต้องมีปฏิสัมพันธ์กับเพื่อนบ้าน หรืออะไรแบบนั้นเลย รุรุซังกับผมต่างก็มีเลเวลในระดับหนึ่ง ดังนั้นการขึ้นลงบันไดก็ไม่น่าใช่เรื่องยากอะไร
ผมอยากลองอยู่อพาร์ตเมนต์สูง ๆ สักครั้งหนึ่งมานานแล้ว
จะได้อยู่ชั้นไหนกันเน๊?
“ด้วยสถานะปัจจุบันของทั้งสองคน……..ในฐานะสตรีมเมอร์ พวกคุณดึงดูดความสนใจมากเกินไปค่ะ ดังที่เคยบอกไปก่อนหน้านี้ ทางเราพยายามอย่างเต็มที่เพื่อไม่ให้เรื่องของทั้งสองคนถูกเปิดเผยต่อสาธารณะให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ดังนั้นฉันหวังเป็นอย่างยิ่งว่าพวกคุณจะแจ้งให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทราบเกี่ยวกับกิจกรรมต่าง ๆ เช่น การออกไปช็อปปิ้ง”
“หมายความว่าผมจะออกไปข้างนอกไม่ได้งั้นเหรอครับ?”
“อะ ไม่ค่ะ…….แต่นั่นสินะคะ ฉันคิดว่าคงจะดีที่สุดสำหรับฮารุซังที่จะไม่ออกไปข้างนอกด้วยกันตามลำพังกับทั้งสองคนค่ะ”
“ทำไม！？”
“ฉันทนได้นะคะ！？ เวลาอยู่ข้างนอกฉันก็ซ่อนไว้ได้เสมอนะค๊า！！”
“ไม่ค่ะ เมื่อกี้ก็เพิ่งแสดงออกไป…….ต่อหน้าผู้ใหญ่เบื้องบน……….”
“กู๊ว”
ตอนนั้น ทุกคนแสร้งทำเป็นไม่พูดอะไร แต่……..ก็รู้ว่าโดนแล้วแน่นอนเน๊ะ มิคาสุกิ เอมิซังเป็นคนที่ผิดปกติแน่นอน
“……..รุรุซังกับเอมิซัง ทั้งคู่ได้ไลฟ์เปิดเผยหน้าตาของตัวเองมานานแล้ว และตอนนี้ก็เป็นหนึ่งในกลุ่มคนที่มีชื่อเสียงมากที่สุด ไม่เพียงแค่ภายในประเทศเท่านั้น แต่ยังมีชื่อเสียงไปทั่วโลกอีกด้วย”
“มีชื่อเสียง……เอ๊ะเฮะๆๆๆ………..”
“ยังไงก็ตามแม้รูปร่างของฮารุซังจะกลายเป็นที่รับรู้โดยทั่วแล้ว แต่ใบหน้ายังคงไม่เป็นที่รู้จัก ดังนั้นแล้ว…….ขณะที่ฮารุซังยังมีสถานการณ์เป็นเช่นนี้ ทางเราจึงมีการพิจารณาถึงระบบรักษาความปลอดภัย และตัวฮารุซังเอง เพื่อให้สามารถออกไปข้างนอกได้อย่างสบายใจค่ะ”
“อ้า ถ้ารุรุซังกับเอมิซังอยู่ด้วย พวกเขาก็จะรู้ว่าผมคือฮารุสินะครับ”
“ใช่ค่ะ ยกเว้นแต่ว่าฮารุซังจะไม่คิดอะไร หากใบหน้าจะถูกเปิดเผยออกไปก็ตาม”
“ไม่ล่ะครับ ผมชอบออกไปเที่ยวทุก ๆ 2 วัน”
“………ฮารุจัง………”
“ฮารุตัน……อะฟู๊ว”
“กรุณากัดฟันไว้นะครับ เฮ็นไตซัง”
เพราะว่าเอมิซังเข้ามาใกล้ผมพร้อมเรียก「ฮารุตัน」ผมเลยเตะเธออย่างอ่อนโยน แต่เอมิซังดูจะรู้สึกปลื้มปิติมาก……….เธอรู้สึกดีกับเรื่องนั้นจริงเหรอ……..?
อ้า ผมมั่นใจเลยว่าเฮ็นไตซังจะต้องรู้สึกดีมากที่ถูกเด็กผู้หญิงเตะ………ขอโทษนะ ผม แม้ว่าผมจะเป็นผู้ชาย แต่ผมก็ไม่เข้าใจความรู้สึกของเฮ็นไตซังเลยสักนิด……….
“……วันนี้ ฮารุซังออกไปโดยไม่ได้รับอนุญาต”
“ผมเสียใจเกี่ยวกับเรื่องนั้นจริง ๆ”
“อะ ไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอกค่ะ！……..สาเหตุที่เกิดเรื่องนั้นขึ้น เอาจริง ๆ แล้วก็เพราะว่าพวกเราไม่ได้สอบถามความต้องการของฮารุซังแต่แรก……..”
ไม่เห็นเข้าใจเลย แต่ดูเหมือนว่าพวกเธอจะไม่ได้โกรธจริง ๆ สินะ?
“แต่ว่าจากนี้ไป อย่างน้อยก็อยากจะให้แจ้งให้พวกเราทราบด้วย แล้วพวกเราจะพยายามตอบสนองให้มากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ค่ะ……..ขอร้องล่ะค่ะ”
“ครับ ผมจะไม่ออกไปโดยไม่ได้รับอนุญาตอีก”
ถ้าทำให้พวกเธอโกรธขึ้นมาจริง ๆ แล้วถูกห้ามไม่ให้ออกไปข้างนอก ผมคงลำบอกแน่
ม๊า ถ้าผมอยากจะหนีไปจริง ๆ ก็สามารถใช้เทคนิคกัปดักที่ทำให้สามารถทะลุกำแพงออกไปได้ล่ะ
◇
“………อ้า หลังจากนี้ประธานของทางฉันบอกว่าอยากได้ยินเรื่องนี้เหมือนกันค่ะ”
“อะไรเหรอครับ? เอมิซัง”
สิ่งที่ผมไม่ชอบคือเรื่องน่าอึดอัดใจ
นั่นเป็นเหตุผลที่ตอนนี้เป็นเวลาสำหรับดื่มกาแฟ…….ผมกำลังอารมณ์ดีที่ได้ดื่มกาแฟที่แอบผสมเหล้าลงไปจนกลายเป็นค็อกเทลที่คล้ายกาแฟเหล้า
จนถึงตอนนี้ ดูเหมือนว่าพวกเธอจะยังไม่สังเกตเห็น………จากนี้ไป ผมจะลองผสมกับน้ำผลไม้ หรืออะไรสักอย่างดูบ้าง
ก็แบบ พอผมพยายามจะดื่มเหล้าเพียว ๆ พวกเธอก็มองผมด้วยสายตาที่น่าสยดสยองมาก……
ว่าไปก็ไม่แปลกล่ะนะ ถ้าเจอสาวน้อยพยายามลองดื่มจริง ๆ ผมแน่ใจว่านั่นคือวิธีที่ผมจะมองเหมือนกัน แต่ว่านา……..
“บทบาทของการคุ้มครองจะถูกส่งต่อไปยังหน่วยงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะค่ะ ……..อยากจะทำอะไรในอนาคตต่อไปคะ”
ในอนาคตเหรอครับ?”
ใช่แล้ว！ ฮารุจัง ฮารุจัง มาคอลแลปส์กันเถอะ！”
“ใกล้ไปแล้ว”
“ตกลงน๊า ฉันจะทำให้แน่ใจว่ากล้องจะไม่หันไปทางฮารุจังเด็ดขาด”
“ใกล้ไปแล้วครับ”
รุรุซังชอบเข้ามาใกล้ผมจริง ๆ
…….ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบ แต่ยังไงก็น่าอายอยู่ดี ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วที่ผมอายมากเวลาต้องติดต่อกับเด็กผู้หญิงที่มีอายุใกล้เคียงกัน
นั่นเป็นเหตุผลที่ผมพยายามผลักแก้มที่ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ออกไป
อะ แต่เด็กคนนี้ไม่มีหน้าอกนุ่ม ๆ เหมือนของเอมิซัง
“ฮารุจัง?”
“อะไรเหรอครับ”
“………………”
“แล้ว คอลแลปส์……….อื~ม”
รุรุซังช่วงนี้ ผมชอบความราบเรียบของเด็กคนนี้
“ฮารุจัง กะแล้ว”
“ก็ได้ครับ”
“…….ของฉัน…….เอ๊ะ จริงเหรอ！？ ไชโย！！”
ดูเหมือนว่าเมื่อผมพยายามคิดให้ลึกซึ้ง ก็เห็นได้ชัดว่าสัญชาตญาณของเด็กผู้หญิงก็รู้ตัวได้………เด็กคนนี้จริง ๆ แล้วเป็นยังไงกันแน่นะ………?
………หรือควรจะบอกว่า ผมเผลอพูดว่า「ก็ได้」ออกไปโดยสัญชาตญาณ
“กล้องของฮารุให้มาจากมุมมองบุคคลที่หนึ่งเหมือนกับของทุกวันนี้ กล้องของรุรุ ถ้าหากจำกัดไว้ที่ทิศทางของฮารุ แทนที่จะเป็นสามทิศทางตามปกติ…….อืม คิดว่าน่าจะสามารถทำให้เหมือนกับรุรุกำลังคุยกับฮารุแบบนั้นได้ล่ะ”
“ขอบคุณนะเอมิจังー！”
อ้า นั่นคือสิ่งที่จะเกิดขึ้นเมื่อไม่สามารถโชว์หน้าของผมได้
นั่นสินะ ผมพึ่งนึกขึ้นได้ว่าสตริมเมอร์มืออาชีพจะใช้โดรนเพื่อถ่ายภาพจากทุกทิศทาง
ความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์น่าทึ่งมากเน๊ะ
ในสายตาของผม เมื่อมองแวบแรก ดูเหมือนหม้อSFที่ลอยไปมา
“ในตอนท้ายของการไลฟ์สด…….ถึงจะเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ แต่ฉันแทบทนไม่ได้กับเสียงพึมพำของผู้คนที่กังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของฮารุ จากอิทธิพลของการปิดกั้นรอบดันเจี้ยน”
“อะ ว่าไปแล้ว”
จิโฮะ……..คุชิมะซังหยิบสมาร์ทโฟนออกมา…….แล้วมองมาทางผม
“？”
“……..ฮารุซัง โหมดเงียบ”
“อะ ครับ”
“！ ใช่แล้ว ฮารุจัง！ ถึงจะอยู่ในดันเจี้ยนแต่ช่วยปิดโหมดเงียบหรือเช็คสมาร์ทโฟนของตัวเองเวลาที่หยุดพักหน่อยเถอะ！”
“ไม่ล่ะครับ แต่ว่าผม ปกติจะดูสมาร์ทโฟนของตัวเองแค่ตอนเช้าและตอนเย็นเท่านั้น……..”
ด้วยเหตุนี้ แบตเตอรี่จึงสามารถใช้งานได้นาน 2 หรือ 3 วัน?
อะ แต่ว่าเป็นเพราะผมไม่มีเวลาให้เล่นเกมส์ด้วยล่ะมั้ง
“………ผู้ชายเป็นแบบนั้นกันเหรอ?”
“ไม่หรอกค่ะ ในยุคนี้ฉันได้ยินมาว่าแม้แต่ผู้ชายก็ดูกันมากขึ้น………”
เจ็บจังน๊า………อะ ใช่แล้ว
“คุชิมะซัง”
“ต้องเรียกเธอว่าจิโฮะจังสิ！”
“คุชิมะซัง”
“ค่ะ”
“จิโฮะจังต่า……มูๆๆๆ”
การสกัดกั้นอันยอดเยี่ยมของเอมิซังช่วยหลีกเลี่ยงการต้องเรียกเธอว่า 「จิโฮะจัง」
เอมิซังเป็นเด็กที่ยอดเยี่ยมในเวลาแบบนี้
“คุณช่วยดูแลสมาร์ทโฟนของผมได้ไหมครับ? ยกเว้นแค่ตอนที่ผมอยู่ในดันเจี้ยนก็พอ”
“เอ๊ะ”
“ก็แบบว่าผม เรื่องนี้น่ารำคาญ…….อะ เอมิซังตอนที่ไม่ได้เปิดสวิตช์เฮ็นไตซังก็ไม่มีปัญหาเหมือนกันครับ”
“………ฮารุ จะดีจริงเหอรคะ?”
“ครับ ไม่มีอะไรอยู่แล้ว”
“……….ปกติผู้ชายจะมีเนื้อหาบนสมาร์ทโฟนที่ไม่อยากให้ผู้หญิงเห็นอยู่จริงไหมคะ”
“ผมไม่มีอะไรแบบนั้นหรอกครับ ดังนั้นยังไงก็ได้”
โอ้ ใบหน้าที่หาได้ยากของเอมิซัง
โอ้ คุชิมะซังก็ค่อนข้างหายากเหมือนกัน
……….รุรุซัง ใบหน้าแดงแจ๋
ทำไม?
“……..ฮารุจัง?”
“ครับ”
“ฮารุจัง……..หรือว่าบางทีจะ ชอบ ผู้ชาย………?”
“ทำไมถึงกลายเป็นเรื่องแบบนั้นล่ะครับ”
“ก็แบบ เด็กผู้ชายจะไม่ทำแบบนี้กัน……..”
“ผู้ชายทุกคนก็มีความแตกต่างกันนะครับ? โฮร่า ก็เหมือนกับรุรุซังกับเอมิซังไง”
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
ขอบคุณมากสำหรับการอ่านตอนที่ 26
งานนี้เดิมตั้งใจโพสต์หลายเรื่องพร้อมกัน จากนี้ไปจะโพสต์ประมาณ 3,000 ตัวอักษรวันละครั้ง
ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้เพราะต้องการอ่านเรื่องเด็ก TSไลฟ์สดในดันเจี้ยน（อิทธิพล）
“การไลฟ์สดในดันเจี้ยนควรจะได้รับความนิยมมากกว่านี้”
“อะไรก็ได้ อยากเห็นโลลิ TS”
หากคุณคิดเช่นนั้น เราจะยินดีอย่างยิ่งหากคุณสามารถเปลี่ยนการให้คะแนนด้านล่างจาก [☆☆☆☆☆] เป็น [★★★★★] และเปิดการแจ้งเตือนสำหรับบทล่าสุดโดยการบุ๊กมาร์ก ฉันยังขอขอบคุณความคิดเห็นที่สนับสนุนและติดตามของคุณ
https://ncode.syosetu.com/n1479ik/26/
แปลโลลิคลั่ง 2-3 ตอน ต่อ 1 โลลิเฮดช็อต
YOU MAY ALSO LIKE
