ตอนที่ 15 เนื่องจากเป็นปัญหามากมาย มาลองใช้กลยุทธ์โซโล่ที่เห็นครั้งแรกแล้วก็ให้ความรู้สึกเหมือนมือใหม่กันดีกว่า

 

ผ่านมา 2 วันแล้วตั้งแต่ที่ผมถูกพาตัวมาอยู่ที่โรงแรมราคาแพง

 

ถึงแม้ว่าผมจะทำอะไรหลาย ๆ อย่างจนป้องกันไม่ให้พวกรุรุซัง――โดยเฉพาะรุรุซังมาอยู่ในห้องเดียวกันได้ แต่ผมก็ยังต้องไปกินข้าวกับคุชิมะซัง ทั้งเช้า กลางวัน และเย็น หลังจากนั้นผมก็อยู่แต่ในห้องอย่างเกียจคร้าน ให้ความรู้สึกเหมือนได้พักจริง ๆ

 

คุชิมะซังซึ่งเป็นสมาชิกของทีมกู้ภัยค่อนข้างมีปัญหาในช่วงแรก แต่ดูเหมือนเธอจะเข้าใจแล้วว่าผมได้เสียองค์ประกอบของผู้ชายไปจนหมดแล้ว ตอนนี้เธอจึงคุยกับผมได้ปกติ ช่างเป็นเรื่องน่าเศร้าสุด ๆ

 

อืม……ตอนนี้ผมไม่มีองค์ประกอบความเป็นชายอยู่ในตัวเลยแม้แต่น้อย……

 

แต่ที่น่าแปลกคือ เอมิซังไม่ได้บ่อย ๆ อย่างที่เดาไว้

 

น่าแปลกใจมาก

เพราะผมเตรียมพร้อมรับมือไว้แล้วจึงทำให้รู้สึกประหลาดใจจริง ๆ

 

ดูเหมือนว่าเธอกำลังยุ่งกับงานที่บริษัท

เห็นได้ชัดว่าชื่อเสียงของเธอที่ผมหาได้จากเน็ตจะเป็นของจริง

 

เท่าที่ได้ยินมา ดูเหมือนว่าเธอกำลังทำอะไรหลาย ๆ อย่างเกี่ยวกับเรื่องของผมกับรุรุซัง ก็รู้สึกขอบคุณมากเลย

 

อาจเพราะว่าเธอรู้ตัวดีว่าตัวเองเป็นเฮ็นไตซัง ก็เลยพยายามแยกตัวออกห่างจากผม แต่แน่ใจเลยว่าตอนนี้เธอน่ากำลังจะใกล้ลงแดงอยากเสพย์ร่างกายสาวน้อยแล้วแน่ ๆ

 

บางทีเจอกันครั้งหน้า ผมควรกอดเธอดีไหมน่ะ

 

ผมมีความสุขที่ได้กอดซุกหน้าลงกับท้องของ JKเอมิซังที่มีร่างกายสุขภาพดี และเอมิซังก็มีความสุขที่ได้รับกอดจากสาวน้อย

(JK – Joshi Koukousei นักเรียนหญิงม.ปลาย)

 

เป็นอะไรที่ Win-Win

 

ยังไงก็ถูกเรียกว่าเฮ็นไตซัง ดังนั้นใช่ว่าจะไม่มีโอกาสที่จะทำเรืองลามกกับสาวน้อย……เพราะอย่างงั้นเอาแค่พอดีพอดีกันดีกว่าเน๊ะ

 

ผมรู้ดีว่าการให้รางวัลเฮ็นไตซังมากเกินไปอาจทำให้เกิดปัญหาได้ ดังนั้นผมจึงจะทำอย่างระมัดระวัง

 

ในฐานะผู้ชาย ผมก็รู้สึกมียินดีมากที่จะถูกแกล้งโดยเด็กผู้หญิง แต่……มีบางอย่างที่น่ากลัวเกี่ยวกับเด็กคนนั้น

 

ดูเผิน ๆ เธอก็ดูเหมือนกับแม่หรือพี่สาวที่แสนดี ดังนั้นจะเปลี่ยนภาพลักษณ์ของเธอให้กลายเป็นอาชญากรไม่ได้เด็ดขาด

 

ถ้ารู้ว่าไปไม่ถึงจุดหมาย และจุดหมายมาไม่ถึง ก็ง่ายกว่าหากจะยอมแพ้ แค่ได้มองก็พอใจแล้ว

 

หากผมกะระยะห่างผิดไป ผมกลัวว่าจะไม่สามารถหยุดสิ่งที่จะตามมาได้

โฮร๊า เธอยังเป็นเด็กมัธยมปลายอยู่ และยังมีเส้นทางอีกยาวไกลให้เดินต่อไป

 

” ………………………………”

 

วันนี้รุรุซังงานยุ่ง ดังนั้นเตียงขนาดใหญ่ของโรงแรมที่มีวิวสวยจึงกว้างขวางและเงียบสงบ

 

ผมแค่อ่านหนังสือตามปกติ

 

…….แต่ยังไงก็ตาม

 

“เบื่อ”

 

ผมไม่ใช่ฮิคิโคโมริ

โดยปกติผมมักจะออกไปเดินเล่นและชอปปิ้งนิดหน่อยในตอนเช้าและตอนเย็น

 

ในวันที่ไม่ได้ลงดันเจี้ยน ผมก็จะเดินไปมารอบ ๆ สวนสาธารณะใกล้ ๆ หรือแถวหน้าสถานีเพื่อฝึกการลอบเร้น 

 

เพราะอย่างงั้น ผมถึงรู้สึกปวดเมื่อยตามร่างกายหลังจากโดนกักบริเวณเป็นวันที่ 3

 

ถ้าบอกคนอื่น ๆ ผมก็อาจจะได้ออกไปใกล้ ๆ แถวนี้ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ

ผมแค่อยากจะเดินเล่นคนเดียว

 

แม้ว่าห้องจะกว้างขวาง แต่โดยทั่วไปแล้วก็ไม่สามารถออกไปที่โถงทางเดินได้

ผมเข้าใจสถานการณ์ดี แต่เวลาว่างก็คือเวลาว่าง เวลาที่อยากทำอะไรจนตัวสั่นก็อยากจนตัวสั่น

 

จะทำยังไงดีน๊า…….

 

ผมกระโดดลงไปบนพรมหนา ๆ ในห้อง และเพลิดเพลินกับความรู้สึกเสียวซ่าของเท้าเปล่าขณะยืนอยู่หน้ากระจกขนาดเต็มตัวบานใหญ่

 

เส้นผมถูกปล่อยตรงตามปกติ ――แต่ทุกครั้งที่รุรุซังหรือคนอื่น ๆ มา พวกเธอจะเปลี่ยนทรงผมของผมทุกครั้ง ของวันนี้ปลายทั้งสองข้างม้วนงอ แต่ ―― ผมสีบลอนด์ยาวและดวงตาสีฟ้าสะท้อนออกมาจากที่นั่นเหมือนเช่นเคย

 

ผมลืมไปแล้วว่าทรงผมนี้เรียกว่าอะไร

ม๊า ไม่เป็นไรหรอกก็ผมเป็นผู้ชาย

 

ผมไม่รู้สึกง่วงนอนเลยแม้แต่น้อย แต่เปลือกตาของผมกลับดูเหมือนง่วงตลอดเวลา

แก้มอวบอิ่ม ผิวขาว และตัวเล็ก

 

เสื้อผ้าที่พึ่งซื้อมาใหม่――ชุดวันพีชสีขาวสะอาด

 

「ถ้าหากว่าไม่ชอบเสื้อผ้าของเด็กผู้หญิงจริง ๆ ก็ส่งคืนได้น๊า？」นั่นคือสิ่งที่รุรุซังพูดด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตา……และโดยไม่รู้ตัว ผมก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ และจบลงด้วยการต้องสวมชุดที่คล้ายกันไปหมดเป็นเวลา 3 วันติดต่อกัน

 

ผมยืนยันความคิดตัวเองไม่ได้ดีเลยน๊า……เป็นเพราะเด็กพวกนี้นอายุน้อยกว่าผม ดังนั้นผมจึงมักจะเผลอตามใจพวกเธอและคิดว่าเดี๋ยวทุกอย่างก็ดีเอง

 

“แต่ก็ไม่เลวเลย”

 

ผมหมุนตัว 1 รอบหน้ากระจก

 

กระโปรงพลิ้วไหวและวับ ๆ แวบ ๆ ชายกระโปรงลูบไล้ต้นขาของผมอย่างนุ่มนวล

 

ผมรู้สึกกังวลเล็กน้อย

 

ความตื่นเต้นนี่……อืม ผมรู้สึกใจเต้นในฐานะผู้ชาย

 

เป็นความรู้สึกเหมือนกำลังแต่งครอสเดรส*เป็นผู้หญิง เป็นการผสมผสานระหว่างความรู้สึกผิดและความตื่นเต้น

(*แต่งชุดข้ามเพศ)

 

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงยังเป็นผู้ชาย และผมแน่ใจว่ายังสามารถกลับไปเป็นผู้ชายได้

 

――พูดไปแล้ว ผมเคยเอาสิ่งของของเด็กผู้หญิงเข้าในอพาร์ทเมนต์เก่าจุดประสงค์เพื่อยืนยันอาการใจเต้นแบบนี่

 

แต่สุดท้ายแล้ว ผมก็สวมแค่เสื้อเชิ้ตตัวเดียว หรือเปลือยไปเลย

ยังไงร่างกายผมก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ดังนั้นจึงไม่ทำให้มีความตื่นเต้นทางเพศอยู่ในหัวเลย ถึงจะเป็นอาหารตาชั้นดีก็ตาม

 

กะแล้ว ยังไงการกลายเป็นเด็กผู้หญิงก็ยังทำให้ผมเป็นกังวลอยู่ดี

ถ้าใหญ่กว่านี้สัก――ไม่สิ คงตื่นเต้นไปสิน๊า

 

อะไร?

 

ใบหน้าสินะ

ว่าแล้วสุดท้ายสำหรับคนเราก็ต้องใบหน้า

 

ใบหน้าที่อ่อนเยาว์ของผมกระตุ้นความปรารถนาของใคร ๆ ให้อยากที่จะปกป้อง ถ้าโตขึ้นก็ตรงสเปคของ――

 

“………………………………”

 

ผมรีบปิดผนึกสิ่งที่กำลังจะกลายเป็นอันตรายต่อกระบวนการคิดแบบผู้ชาย

 

กรอบแกรบ

 

ของจากรุรุซังกับเอมิซัง…….ผมไม่รู้ว่าทั้งหมดราคาเท่าไหร่ แต่เหมือนพวกเธอจะพูดประมาณว่า「ได้เห็นของดีขนาดนี้ราคาก็เรื่องเล็กน้อยค่ะ」ผมคิดว่าพวกเธอพูกมาประมาณ 1 แสนเยน ไม่สิ น่าจะมากกว่านั้น……ในบรรดาเสื้อผ้าจำนวนมากที่ซื้อมา ผมพบหมวกปีกกว้างใบหนึ่ง และรองเท้าแตะสีน้ำเงิน

 

กระเป๋าเป้ที่ดูมีสไตล์แต่ดูเหมือนจะจุของได้ไม่มาก……ไม่รู้จะเรียกว่าเป็นกระเป๋าเป้ได้หรือเปล่าด้วยซ้ำ

 

ผมหันหลังกลับเดินเตาะแตะไปเลือกเฟ้นสัมภาระพกพาที่นำมาจากอพาร์ตเมนต์ของผมอย่างพิถีพิถันก่อนจัดเข้ากระเป๋าเป้สะพายหลัง

 

และ――อุปกรณ์หลบหนีฉุกเฉินที่ดูเหมือนสมาร์ทวอทช์

สุดท้ายก็คีย์การ์ดที่ได้รับคืนมา

 

เนื่องจากมีสมาร์ทโฟน ผมจึงยังสามารถซื้อของได้ และพกพาอาวุธขนาดเล็กที่หากเจอพวกอ่อนแอก็ยังขับไล่ไปได้

 

“ดีล่ะ”

 

จ๊า

 

หมดเวลาทำตัวขี้เกียจแล้ว วันนี้ดูเหมือนว่าทุกคนจะอยู่ที่ที่ห่างไกลจากที่นี่

 

ตั้งแต่แรกแล้ว ผมไม่เคยโดยบอกอย่างชัดเจนว่า「ห้ามออกไปจากที่นี่เด็ดขาด！」

 

เพราะอย่างงั้นแล้ว คงจะดีไม่น้อยหากได้ลงดันไปหาความสนุกสักหน่อยเน๊ะ?

ไม่เป็นไร เพราะหากมีอะไรที่ผิดปกติล่ะก็ผมจะรีบเปลี่ยนใจทันที

 

ถ้าหากว่าถูกโจมตีโดยคนธรรมดา แต่เลเวลที่สูงของผมก็ทำให้สามารถตอบโต้ได้ ที่จริงแม้แต่ในเมือง อุปกรณ์หลบหนีฉุกเฉินก็ยังสามารถเปิดใช้งานได้ ――ผมแค่ลืมไปว่าทำได้ แต่ถ้าแค่กระดิ่งเตือนภัยก็ทำให้ดังได้อยู่

 

ถ้าเรื่องไปจนถึงจุดจั้นจริง คนรอบข้างจะเข้ามาช่วยเอง และจะไม่เป็นไรจริงไหม

 

ใบหน้าของผมยังไม่ถูกเปิดเผย สบายสบาย

 

 

◇

 

 

“ย่อง ย่อง”

 

สกิลลอบเร้นของผมค่อนข้างดี

 

เพราะผมเชี่ยวชาญการโจมตีระยะไกล

 

มอนเตอร์นั้นอันตราย และผมไม่อยากเข้าใกล้ แม้ว่าถ้ามีเลเวลที่เหมาะสมก็จะไม่ตายทันที แต่ไม่ว่าจะพูดยังไงแม้ได้รับบาดเจ็บ ความเจ็บก็คือความเจ็บ

 

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงได้ฝึกฝนสกิลโจมตีระยะไกลโดยไม่ให้ถูกจับได้มาตั้งแต่ 4 ปีก่อน

 

3 ปีในร่างกายเดิม และ 1 ปีในร่างกายนี้

 

ถึงจะพูดแบบนั้นผมก็แค่อยู่บนกองหิน หลังจากที่ทำมายาวนานขนาดนี้ แม้แต่ผมเองก็ยังค่อนข้างตระหนักได้ว่าไม่ง่ายอย่างที่คิด

 

“………………………………”

 

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเมื่อผมเปิดประตูจากห้องไปที่โถงทางเดิน เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ผม――ซึ่งน่าจะเป็นคนที่ส่งมาจากบริษัทของรุรุซัง――ถึงได้ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าประตูเปิดอยู่

 

นี่คือความหมายของคำว่าลอบเร้น

 

นี่เกี่ยวกับการรับรู้ด้วยประสาทสัมผัส สิ่งมีชีวิต รวมถึงมอนเตอร์ต่างเข้าใจข้อมูลเกี่ยวกับสิ่งรอบตัวโดยใช้ข้อมูลจากประสาทสัมผัสทั้งห้าและจิตสำนึก

 

ดังนั้นหากผมกลายเป็นเหมือนอากาศ พวกเขาจะรับรู้ว่าเป็นการเคลื่อนไหวที่เกิดจากธรรมชาติ และไม่ตอบสนองด้วยซ้ำ

 

สายตาของเราสบกันครู่หนึ่ง

 

――ถึงจะสบตากัน แต่ผู้ชายในชุดสูทสุดล่ำก็หันกลับไปในไม่กี่วินาทีราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

โฮร๊า ก็เหมือนกับการที่บางครั้งจู่ ๆ คุณก็มองหาอะไรสักอย่างตรงที่ไหนสักแห่ง แม้ว่าจะไม่มีอะไรอยู่ที่นั่นแบบนั่นแหละ?

 

นั่นแหละคือสิ่งที่คน ๆ นี้กำลังทำอยู่ตอนนี้

 

ยังไงก็ตาม เพราะว่าหมา และแมวสามารถมองเห็นได้ง่าย ๆ ดังนั้นต้องระมัดระวังไว้

นอกจากนี้คนพวกที่มีเลเวลสูง ๆ ก็สามารถมองผ่านทะลุการปกปิดของผมได้อย่างง่ายดาย

 

“จ๊า ไปแล้วนะครับ”

 

ผมออกจากโรงแรมโดยสวมหมวกปีกกว้าง ชุดวันพีช กระเป๋าเป้ใบเล็ก และรองเท้าแตะ

 

 

◇

 

 

“………………………………”

 

สกิลลอบเร้นของผมสมบูรณ์แบบแม้แต่ในเมือง

 

ยังไงก็ตาม ไม่เหมือนกับในดันเจี้ยนตรงที่หากตัวตนหายไปจนหมดก็จะถูกคนเดินชนได้ ดังนั้นกการทำให้มีความรู้สึกประมาณว่า「มีคนอยู่ตรงนั้น」จึงจำเป็น

 

ด้วยเหตุนี้ จึงไม่มีใครสนใจแม้ผมจะเดินไปมาแบบนี้ก็ตาม

เป็นความสบายใจสำหรับคนอย่างผมที่ไม่ชอบให้ใครเห็น

 

ดูเหมือนว่าตอนนี้ยังไม่มีใครเล็งสมาร์ทโฟนมาทางผม ดังนั้นผมเดาว่าน่าจะยังไม่เป็นไร

 

ยังไงก็ตาม แม้แต่ในหมู่คนธรรมดาก็ยังมีคนที่มีสัญชาตญาณที่ดีอยู่

 

ดูเหมือนว่าจะมีบางคนที่เกิดมาพร้อมกับสกิล อย่างเช่น 「ตรวจจับ」หรือ「ค้นหา」ที่จะได้รับมาจากการเอาชนะมอนเตอร์ในดันเจี้ยน

 

เดาว่าบางทีอาจจะเป็นพวกคนที่บอกว่าเห็นผีได้อะไรทำนองนั้น

 

……นั่นหมายถึงมีบางอย่างที่เหมือนผีอยู่จริง ผมเริ่มกลัวขึ้นมา เลยรีบหยุดคิดซะ

 

ไม่ว่าเผ่าผีไหนในดันเจี้ยน สิ่งที่เรียกว่าผีนั้นน่ากลัวเสมอ

 

ผมสามารถเอาชนะมอนเตอร์ได้ แต่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผีเลย

 

ซ้าซ้า ผมมองหาดันเจี้ยนที่จะเข้าไปในวันนี้ เป็นดันเจี้ยนที่อยู่ใกล้ ๆ ที่มีระดับต่ำสำหรับมือใหม่ แต่ก็มีชั้นที่ลึกมาก

 

สมกับเป็นเมืองใหญ่ มีผู้คนจำนวนมาก ดังนั้นจึงเป็นเรื่องดีมากที่มีรายชื่อดันเจี้ยนใกล้เคียง

ความจริงที่ว่าสถานที่หลายแห่งมีชื่อคล้ายกันก็เป็นเรื่องปกติของเมืองใหญ่เช่นกัน

 

ผมตอนนี้กำลังเดินเล่นในเมือง

สวมชุดวันพีช และรองเท้าแตะ ดูเหมือนคุณหนูที่แต่งตัวสำหรับเดินเล่นแถวบ้านจริง ๆ

 

สิ่งที่ไม่เข้ากันเลยก็คงเป็นกล้องที่ติดไว้บนหมวก แต่สมัยนี้ที่สามารถเห็นผู้คนไลฟ์สดกันไปทั่วเมืองจึงไม่ใช่เรื่องแปลกเลย

 

วันนี้ผมมาถึงที่ที่ไม่ค่อยได้มา ผมทำเรื่องเดียวกันซ้ำ ๆ มาเป็นเวลานานแล้ว ดังนั้นผมจึงคิดว่าถึงเวลาที่จะลองทำอะไรใหม่ ๆ แล้ว ดังนั้นนี่จึงเป็นโอกาสที่ดี

 

นั่นเป็นเหตุผลว่าผมจะไปลงดันเจี้ยน

 

ทั้งสิ่งของที่ครอปในดันเจี้ยน ทั้งกิจกรรมต่าง ๆ ที่ทำได้ อย่างคนประเภทที่ตื่นเต้นกับการทำRTAเคลียร์ดันเจี้ยนมากกว่าที่จะสนของดรอป

 

เห็นได้ชัดว่าหนึ่งในสาเหตุของความยอดนิยมคือมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นมากมายระหว่างการไลฟ์สด

 

ยังไงก็ตาม ผมเชี่ยวชาญในการลอบเร้นและโจมตีระยะไกล เหนือสิ่งอื่นใดคือ ผมไม่สามารถทำอะรที่ประมาทได้เลยกับร่างกายแบบนี้ และพลังเวทมนตร์ของผมก็ค่อนข้างต่ำ ดังนั้นผมจะเที่ยวอย่างระมัดระวัง

 

สถานที่ของวันนี้มีไว้สำหรับมือใหม่เท่านั้น ดังนั้นค่าตอบแทนจึงต่ำ

 

ยังไงก็ตาม ไม่ว่าจำนวนเงินจะน้อยแค่ไหน หากใช้เวลาสักครึ่งวันทำบางสิ่งก็สามารถสร้างรายได้นับหมื่นเยนได้อย่างง่ายดาย……ผมต้องทำอะไรแบบนี้บ้างเป็นครั้งคราวเพื่อแก้ไขความรู้สึกทางการเงินแปลก ๆ ของตัวเองก่อนที่การรับรู้จะผิดเพี้ยนไป เพราะตอนที่ผมลงดันเจี้ยน ผมจะได้เงินประมาณหลายล้านเยน หรือสิบล้านเยนในการแลกเปลี่ยนแค่ครั้งเดียว

 

แต่นี่เป็นดันเจี้ยนสำหรับมือใหม่สิน๊า…….ผมรู้สึกเหมือนได้กลับไปสู่การเป็นมือใหม่

 

ปกติในช่วงแรก ๆ ผมก็ใช้วิธีวิ่งเข้าชาร์จ และจบลงที่การเจ็บตัวบ่อย ๆ ส่วนผลลัพธ์ก็ได้แค่ดาด ๆ เท่านั้น

 

คราวนี้จะเป็นยังไงกันน๊า?

 

“……ดีล่ะ”

 

ผมได้ทำการตรวจสอบการทำงานของอุปกรณ์หลบหนีฉุกเฉินซึ่งเป็นเหมือนเส้นชีวิตเสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้ว

ผมไม่ได้พกอุปกรณ์เหมือนปกติ แต่ในทางกลับกัน แค่มีจิตวิญญาณก็เพียงพอแล้ว

 

กล้องไลฟ์สดก็ไม่มีปัญหา

 

“อะ”

 

จริงด้วย ผมแค่อยากสนุกกับการอยู่คนเดียว ผมสงสัยจังว่ารุรุซังกับคนอื่น ๆ จะมาเห็นไหม ถ้าผมทำการไลฟ์สด……..ไม่สิ

 

ถ้าผมจำไม่ผิด มีบัญชีรองที่เคยทำไว้สมัยพึ่งเริ่มต้นนิหน่า……เจอแล้ว

 

เมื่อผมเห็นบัญชีของตัวเอง ตัวเลขซับมากเกินไป และส่วนหัวกับไอคอนก็ดูน่ารักขึ้น ผมจึงเปลี่ยนการตั้งค่าไป 1 รอบ

 

…….ผมไม่ชอบให้คนมาเห็นตัวเองเยอะ ๆ

 

ยังไงก็ตาม หากคนทั่วไปยังตามหามาจนเจอได้ ถ้าแบบนั้นก็ไม่เป็น

 

ผมเปิดการแจ้งเตือนเฉพาะ――สำหรับผู้ที่ได้รับชื่อเจ๋ง ๆ อย่าง「ปฐมกาล」และคนที่เป็น 「เด็กใหม่」ที่พึ่งเข้ามากดติดตามเป็นครั้งแรก

 

หากการแจ้งเตือนมาจากบัญชีที่ไม่ได้ใช้มาหลายปีก็ไม่เป็นไร ถึงจะไม่ใช่แบบนั้นก็ไม่เป็นไร

 

จ๊า มาเริ่มไลฟ์สดที่เหมือนเป็นการผจญภัยครั้งแรกอีกครั้งของผมกันดีกว่า

 

 

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

ขอบคุณมากสำหรับการอ่านตอนที่ 15

 

งานนี้เดิมตั้งใจโพสต์หลายเรื่องพร้อมกัน จากนี้ไปจะโพสต์ประมาณ 3,000 ตัวอักษรวันละครั้ง

ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้เพราะต้องการอ่านเรื่องเด็ก TSไลฟ์สดในดันเจี้ยน（อิทธิพล）

 

“การไลฟ์สดในดันเจี้ยนควรจะได้รับความนิยมมากกว่านี้”

“อะไรก็ได้ อยากเห็นโลลิ TS”

 

หากคุณคิดเช่นนั้น เราจะยินดีอย่างยิ่งหากคุณสามารถเปลี่ยนการให้คะแนนด้านล่างจาก [☆☆☆☆☆] เป็น [★★★★★] และเปิดการแจ้งเตือนสำหรับบทล่าสุดโดยการบุ๊กมาร์ก ฉันยังขอขอบคุณความคิดเห็นที่สนับสนุนและติดตามของคุณ

https://ncode.syosetu.com/n1479ik/15/

 

 

 

 

แปลโลลิคลั่ง 2-3 ตอน ต่อ 1 โลลิเฮดช็อต